Mas lalong lumalim ang pamumula ng mukha ni Jane ng marinig ang mababa at paos na boses ni Alex. Alam niyang nililigawan siya ni Alex, at kahit na hindi siya ganoon, wala siyang naramdaman kundi isang pakiramdam ng seguridad.Pitong taon na niyang kasama si Alex, at noon pa man ay alam niyang maganda ang ugali nito. Kung hindi dahil sa pagdurog ng puso ni Alex sa magdamag, maituturing pa rin siya ni Jane bilang isang taong may magandang personalidad. Ang dahilan kung bakit siya tuluyang sumuko kay Alex ay bahagyang dahil sa katotohanan na pinalayas siya nito sa kanyang bahay ng biglaan, ngunit may higit pa rito na hindi niya nabanggit o sinabi sa sinuman; ito ay dahil nakaramdam siya ng sakit sa pagmamahal ni Alex kay Lily. Pito, halos walong taon ng pagsasama, sa pamamagitan ng kayamanan at kahirapan, kumain at namuhay silang magkasama, araw at gabi, ngunit wala iyon kumpara sa isang babae mula sa buong mundo. Walang awang pinalayas si Jane nang bumalik ang babaeng iyon, at iyon ang
"Alex," may pananabik na tawag sa kanya ni Jane."Hm?""Ang aking ina…"Alam ni Jane na ito na ang pinakamasamang pagkakataon para humingi ng tulong sa kanya, ngunit hindi ba ang kanyang ina ang dahilan kung bakit biglang nagbago ang isip niya?"Ikaw nanay? Anong nangyari sa matandang babae?" tanong ni Alex na alam niya ang sagot sa tanong na iyon.Hindi direktang sinagot ni Jane ang tanong niya, sa halip ay nagtanong, "Alex, paulit-ulit mo akong hinanap dahil naramdaman mong nagkamali ka sa akin, at dahil na-miss mo ang panahong magkasama tayo sa nakalipas na pitong taon, am Tama ako?""Syempre!""So deep down, iniisip mo pa rin na magaling ako, di ba?""Hindi ka mapapalitan sa aking puso, Jane. Pagkatapos mong umalis, napagtanto ko na walang ibang babae sa mundong ito ang kahit kailan na magiging mas magaling tulad mo."Biglang nagkusa si Jane na tatakan ng halik ang kanyang mga labi, at maging si Garrett sa driver's seat ay hindi maiwasang mapatingin sa malayo. Parehong ala
Dahil tinawag ni Alex si Ivy ay napaluhod siya sa takot. Sinimulan niyang iyuko ang kanyang ulo nang paulit-ulit. "Pakiusap, patawarin mo ako, Master Alex!" Hindi niya akalain na ang buntis na babae ay magkakaroon ng kakayahan na paikutin ang mga mesa.Hindi na ininda ni Alex ang pagmamakaawa ni Ivy at sinigawan ang driver sa unahan, "Garrett, nasaan ang mga taong nilibing mo noong nakaraan?""Master Alex, inilibing sila sa bukid sa Kanluran--""Alex!" Bigla naman siyang pinutol ni Jane."Ano yun, Jane?" malumanay niyang tanong."Alex, noong dalawang gabi at isang araw na ginugol ko sa Huron's, totoo na noong binu-bully ako ng lahat, binigyan ako ng dalagang ito ng isang pirasong tinapay para hindi ako magutom. Pero nang humingi siya ng tulong sa akin. , hindi ko siya niligtas. Okay lang. Hindi ako nagkikim ng galit laban sa kanya. Hindi kailangang pumatay para sa kapakanan ko." Saglit na huminto si Jane bago idinagdag, "Yung babaeng nagalit din sa akin pabalik sa restaurant. Ayok
Napatingin si Alex sa malalaking bundok sa magkabilang gilid at biglang inutusan si Garrett, "Huminto!"Nagsimulang lumiwanag ang langit. Sa buong gabing pagmamaneho nila, tulog si Jane, palalim ng palalim ang paglubog sa kanyang panaginip. Noong una, yumakap siya sa mga bisig ni Alex. Pagkatapos noon ay nauna na si Alex at ibinaba ang upuan para makatulog siya ng maayos. Maging ang driver sa front seat ay hindi maiwasang makaramdam ng kirot sa kanyang puso habang sinulyapan niya si Jane ng ilang beses.‘Gaano na ba katagal mula nang mahimbing ang tulog ni Mrs. Poole? Gaya ng inaasahan sa Guro, talagang pinagplanuhan niya ang lahat. Hindi na natin siya papayagang makawala doon. Kahit kailan, mamamatay siya doon. Kahit na ang lahat ng ito ay pakana ng Guro, at least ginagawa niya ito para sa kanyang kapakanan,’ naisip niya.Noong panahong iyon, huminto ang sasakyan sa loob ng kabundukan, ngunit hindi pa nagigising si Jane, at hindi rin siya ginising ni Alex. Sumandal siya sa kanyang
Hindi akalain ni Jane na magigising siya para makarating sa lugar kung saan namatay ang kanyang manliligaw na si Noah. Namatay si Noah isang buwan lamang ang nakalipas, bago tuluyang nabulok ang kanyang katawan.‘Hindi, nandito pa ba ang katawan niya?’ naisip niya, habang nadapa siya sa lugar kung saan nahulog si Noah. Bago pa siya makaalis, hinawakan ni Alex ang kanyang mga braso at sinabing, "Dahan-dahan. Huwag mong saktan ang iyong sarili."Inalalayan niya ang kanyang bigat mula sa likuran, na parang inaalay niya ang kanyang mga braso para sa isang reyna. Hindi niya pinansin ang sinabi nito at nagmamadaling pumunta sa kabilang side. Bago pa man sila dumating ay narinig na ang tunog ng isang umiiyak at napansin ni Jane na boses iyon ng kanyang ina.Papalapit ng papalapit ang boses ng matandang babae. "Ano ang magagawa ng matandang hag na tulad ko para marapatin ito?? Namatay ang apo ko, at ngayon ang anak ko. Anak ko... Late dumating si Mommy. Bakit hindi na lang ako ang namatay
Natigilan ang matandang babae nang marinig niyang tinawag siya ng nangungunang elite ng Kidon City na 'Nanay'. Hindi niya inaasahan na si Alex ay isang taong napakadaling lapitan, at sa sandaling iyon, ang presensya ni Alex ay nagawang hugasan ang karamihan ng kawalan ng pag-asa na naramdaman niya sa pagkawala ng kanyang anak.Hindi napigilan ni Jane na mapasulyap kay Alex at sinamantala niya ang pagkakataong ngumisi ito sa paraang nakakabigay-puri."..." Hindi umimik si Jane."Matulog ka na anak. Pinagdaanan mo ang hirap nitong mga nakaraang buwan. Hindi ka talaga makatulog sa lahat ng oras na iyon at ang sasakyan ngayon ay malamang na hindi rin kumportableng matulog. May kama sa kotse na ito. Sige na matulog ka na. Babantayan ka ni Nanay," may pag-aalalang sabi ng matandang babae.Tumango si Jane. Pakiramdam niya ay nabaon siya sa kanyang ina sa tabi niya, at masunurin siyang nahiga, ngunit pagkatapos, umupo siya muli kaagad at isinusuot ang kumot.Tumingin siya kay Alex at napa
"A--Anong sinabi mo?" Hindi makapaniwala si Emma na iyon ang mga salitang nanggaling kay Jane. Kahit na ang kanyang ama at tiyuhin ay nag-aaway, si Emma ay miyembro pa rin ng pamilya Poole.‘Ako pa rin ang pinsan ni Alex. Pinsan niya! Magalang ako ng binati ko siya kanina at sinasabi niyang umalis ako?’ naisip niya.Sa nakalipas na pito hanggang walong taon, hindi napigilan ni Emma ang pagtingin kay Jane ng maayos. Walang mas nakakaalam kaysa kay Emma sa pamilya Poole at sa buong Kidon City na hinding-hindi pakakasalan ni Alex si Jane. Si Jane ay isa lamang kasangkapan sa kanya. Isang kasangkapan lamang.Binanggit ni Emma ang hindi mabilang na mga babae ng mayayamang pamilya sa elite na komunidad ng Kidon City, na nagsasabing, "Maghintay lang at tingnan! Balang araw ay itatapon ng pangalawang pinsan ko ang babaeng iyon na si Jane. Kung hindi magawa ng pinsan ko at ni Lily ang mga bagay, ipapakilala ko siya sayo."Ang mga salitang iyon ang dahilan kung bakit nagawa ni Emma na maging
"Emma Poole, minsan na akong namatay. Wala na akong pakialam sa mundong ito; Ni hindi ko intensyon na itago ang bata sa tiyan ko, kaya iniisip mo ba talaga na matatakot ako sa iyo? " Ngumisi si Jane habang malamig na nakatitig kay Emma. "Scram! Huwag mo na akong hayaan na makita kang muli! Para akong masusuka sa tuwing nakikita kita! Kung magalit ako, baka kunin ko na lang ang baril ng lalaki ko sa nightstand niya at barilin ka sa ulo balang araw!""..."Ngumisi ulit si Jane. "Kung sa tingin mo ay hindi ako mangangahas, bakit hindi mo ako subukan?""Ah..." Agad na tumakas si Emma.Mapang-asar na napangiti si Jane.'Si Emma ay walang iba kundi isang tanga, ngunit nagawa pa rin niyang muntik akong mapatay at mapatay pa si Noah. Ngayong nakabalik na ako kay Alex, hindi na ako matatakot kahit kanino. Ginagalang ko noon ang lahat ng may paggalang at pagpaparaya dahil mahal ko si Alex. Pero ngayon? Wala na akong puso kaya hindi na ako aatras. Babalewalain ko silang lahat,’ naisip niya h
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu