Ang babae ay halos apat hanggang limang buwan sa kanyang pagbubuntis, at nagmamadali sa pagkabigo. Ang isang magaspang na lalaki ay lumabas sa sasakyan makalipas ang ilang sandali at tumakbo hanggang sa babae na naka rosas na windcoat bago siya hinawakan sa braso. Nang hindi nagsasabi ng isang salita, sinampal ng lalaki ang babae sa buong mukha at sumigaw, "Dapat itong turuan ka. Bumalik ka sa akin!"Ang babae ay natitisod mula sa sampal at malapit nang mahulog sa lupa ngunit hindi niya ginawa, dahil nahulog siya sa naghihintay na braso ni Alex.Hinawakan niya ang babae sa balikat na excited. "Natagpuan kita sa wakas, Jane. Nagpakahirap akong maghanap, Jane! Ang iyong ... ang iyong tiyan ay lumaki nang malaki, apat na buwan na ba? Ikaw ... nahanap mo ang iyong sarili ng isa pang kasintahan? Bakit palagi kang nakakakilala ng maling tao? Ang lakas ng loob niyang saktan ka."Bago tumugon ang babae, pinakawalan niya ang kanyang mga kamay at nakuha ang kanyang sarili na umupo sa bench sa
Agad na pumintig ang tainga ni Alex. "Ano ... ano ang sinabi mo?"Bahagyang may kakayahang pigilan ang kanyang pagkasabik, sinabi ni Garrett, "Master, nakita ko siya sa isa sa mga bayan ng karagatan, ngunit halos isang libo at limang daang kilometro ang layo sa iyo.""Pupunta ako ngayon!""Sige...""Hang on!""Oo, master?""Huwag mo siyang abalahin!""Naiintindihan ko, Master!"Matapos ibaba ang tawag, agad na sumigaw si Alex, "Andrew, magsimulang magmaneho!"Mabilis na pinaandar ni Andrew ang makina. Ang kotse ay umandar at tumigil pagkatapos lumipat ng ilang metro pasulong. Lumabas si Alex sa kotse at ibinigay ang baliw na tao ng isang tumpok ng salapi. "Maging mabuti ka sa iyong buntis na asawa!" Tumalikod siya at umalis.Ang mag -asawa ay nanatiling natigilan. Matapos ang isang sandali, ang buntis ay bumulong, "hubby, nananaginip ba ako?""Dalawang daang libo…"Tumingin ulit ang dalawa ngunit nawala na ang sasakyan sa malayo.Matapos ang isang araw at isang gabi ng pag
Iyon ang dahilan kung bakit hindi niya pwedeng hilahin pababa si noah at ang kanyang ina kasama niya.Sa kanyang sorpresa, sinabi ni noah, "Ito ang aming buhay! Kung ang taong iyon na si Poole ay nangahas na patayin ka, bubugbugin ko siya hanggang sa kamatayan kasama ang aking backhoe. Wala na tayong kahit ano, kaya bakit tayo dapat matakot sa Kanya ??"Umiling si Jane sa kanyang luha. "Hindi mo maintindihan, noah. Ang taong iyon ay walang awa. Kayong dalawa ay hindi na kailangang mamatay para sa akin."Binigyan siya ni noah ng isang mapait na ngiti. "Mali ka, Jane. Ako ... mula pa noong nawala ko ang aking anak, hindi ko nais na mabuhay. Ang tanging dahilan na buhay ako ay dahil mayroon pa rin akong ina, ngunit hanggang kailan na lang ang natitira sa kanya? Dati nung nananatali pa kami sa mga bundok ng South City, pinlano kong magpakamatay sa sandaling namatay ang aking ina sa katandaan dahil hindi ako mabubuhay nang mag-isa. Jane, ikaw at ang iyong hindi pa isinisilang anak ang na
Apat na buwan na ang nakalipas mula nang huli niya itong makita, at pumayat siya. Madalas tumataba ang mga babae dahil sa sobrang pagkain, samantalang si Jane naman ay payat hanggang sa puntong nakikita ni Alex ang mahinang mga capillary sa tungki ng kanyang ilong. May kaunting pekas ang mukha niya, pero hindi man lang naapektuhan ang kagandahan niya. Ang sabihing maganda siya ay isang maliit na pahayag. Mas tiyak na nagsasalita, masaya siya. Siya ay nagniningning at ang kanyang matamis na ngiti ay nagpapakita kung gaano siya kasiyahan at kasiyahan. Pero ang damit niya...Hindi makayanan ni Alex na tingnan ang damit na suot niya. Hindi maikli si Jane sa kanyang tangkad, ngunit ang kanyang mga paa ay medyo maliit at fit lamang ang takong sa sukat na 36.5. At ngayon, nakaupo siya sa hagdan ng tulay at ang unang nakatawag ng atensyon ni Alex ay ang sobrang laki ng sapatos na suot niya. Isa itong pares ng itim na tarpaulin na bota ng mga manggagawang lalaki na may mga tahi sa magkabilang
Siya ay mahusay sa pagmamasahe, na may mga kasanayang maihahambing sa isang dalubhasa. Nang minamasahe niya siya, malinaw na naramdaman ni Alex na hindi pinalaki ni Jane ang kanyang mga kuko; at ngayon, nakikita rin niya na sa kabila ng kanyang kahindik- hindik at hindi napapanahong pananamit, ang ganda ng kanyang mga kamay. Hinayaan niyang tumubo ang kanyang mga kuko at pinutol ang mga ito sa perpektong hugis. Palagi niyang iniisip sa lahat ng mga taon na kasama niya si Jane, lahat ng babaeng inspirado na maging maganda ay mahilig mag- manicure, pero bakit hindi pa nagpa- manicure si Jane noon? Hanggang sa sandaling ito ay sa wakas napagtanto ni Alex na hindi niya gusto ang pagpapaayos ng kanyang mga kuko. Kaya lang kapag kasama niya ito, kailangan niya itong alagaan, ipagluto, at maghiwa ng prutas para sa kanya. Para sa mga prutas na kailangang balatan, palagi niyang ginagawa ito sa kanyang sarili, bago siya pakainin. Kapag nagkaroon siya ng oras, minamasahe niya ang kanyang ulo at a
Nilaro ni Jane ang kanyang mga daliri at nahihiyang nagtanong, "M--Ma'am.. . Gusto kong magtrabaho dito...""..." Huminto sandali ang may- ari, bago siya sinulyapan ng masama, "Ikaw? Saang kweba ka naakyat? Marunong ka bang magbasa?"Napangiti si Jane. "Ano ang pinagsasabi mo, ma'am? Ito... Hindi naman ako ganoon katanda, paano... Paanong hindi ako marunong magbasa?"Ini- scan siya ng may- ari pataas at pababa, bago sinabing, "Ano ang magagawa mo?"“Ka... Kaya kong gawin ang lahat. Wala akong pakialam sa madumi at nakakapagod na trabaho," nagmamadaling tugon ni Jane." mabuti, tiyak na hindi ka maaaring magtrabaho bilang isang waitress, kung isasaalang- alang kung ano ang iyong suot. Nakakatakot ang itsura mo."Isang masayahin at nakakarelaks na ngiti ang lumitaw sa mukha ni Jane, habang nararamdaman niyang may pag- asa. "Hindi ko naisip na maging waitress, ma'am. Iniisip ko lang na baka ako ang maghugas ng mga pinagkainan niyo o kaya naman ay magtapon ng basura para sa inyo."P
Hindi binitawan ni Jane ang balde, bagkus ay nakiusap, " Tingnan mo, ma'am, kaya kong pumili. Bigyan mo lang ako ng pagkakataon. Kailangan ko ang pera. Ang walong daan sa isang buwan ay magiging napakahalaga sa akin.""..." Nagmamasid si Alex sa sakit, pakiramdam na parang may nakabara sa kanyang lalamunan at sa kanyang puso."Hayaan mo na, ihahatid na kita. Hayaan mo na lang muna ang balde," sabi ng may- ari.Ibinaba ni Jane ang balde at tuwang tumingin sa may- ari." Masasabi ko na ang buhay ay hindi madali para sa iyo. Ang aming restaurant ay hindi karaniwang tumatanggap ng mga buntis na empleyado. Kung tutuusin, hindi natin kakayanin ang kahihinatnan kung may mabangga ka at masasaktan. Mas gusto namin magkaroon ng isang animnapung taong gulang na babae upang maghugas ng aming mga pinggan na may mas mataas na suweldo sa halip na kumuha sa iyo," patuloy ng may- ari."Kaya kong alagaan ang sarili ko, ma'am. Kahit na... Kahit na may mangyari, ako... hindi ako susunod sa iyo. Pakiu
Agad na kinuha ni Andrew ang phone niya para tumawag. Nang malapit nang ma- connect ang tawag ay nag- ring ang phone ni Alex. Sinulyapan niya ito at napagtantong galing iyon kay Sabrina. Agad niya itong kinuha at sinabing, "Bakit mo ako tinatawag sa ganitong oras, Sabrina? Ako..."Sasabihin na sana niya kay Sabrina na nahanap na niya si Jane nang marinig ang boses ni Sabrina sa kabilang linya. " May nakalimutan akong sabihin sayo Alex. Ngayon lang ako umidlip sa hapon, nagising ako sa isang masamang panaginip, na nagpaalala sa akin ng kailangan kong sabihin sa iyo.""Ano yun? Anong panaginip?""Nanaginip ako na tumalon si Jane mula sa isang bangin. Apat na buwan na ang nakakaraan nang dumating ang matandang Master Shaw para pilitin akong ibigay ang aking bato kay Selene, nagkaroon ako ng eksaktong parehong panaginip na pinili ni Jane na tumalon mula sa isang bangin pagkatapos maiwan na walang ibang pagpipilian. .""Ano ang ibig mong sabihin?""Alex," patuloy ni Sabrina sa malungko