“Malinaw ang intensyon ni Holden. Ayaw niyang magpahanap, kaya sa oras na pilitin mo siyang lumabas, hindi siya magdadalawang isip na magpakamatay. Ilang milyong dolyar ang ginastos niya para lang mabili yung bombang suot niya, at alam naman natin kung gaano kakilala ang Keicrekreth pagdating sa mga ganung teknolohiya, diba?” Huminga ng malalim si Sabrina. “Ano ba talagang gusto niyang mangyari?” Malayong malayo ang Holden na nakikita niya ngayon sa nakilala niya noon… Ang Holden na nakilala niya ay rasyonal, marunong kumontrol ng emosyon, at higit sa lahat, may malasakit sa lahat… Pero ngayon? Ganun na ba siya kalungkot na umabot na sa puntong pati pagpapakamatay ay hindi na siya natatakot? Sobrang lungkot ni Sabrina para kay Holden. “A…anong plano mo?” Tanong ni Sabrina kay Sebastian. “Kung wala akong gagawin, hindi niya titigilan ang mga tao dun sa mansyon.” Sagot ni Sebastian. “At dapat lang naman yun sakanila!” “Pero sa oras na saktan niya kayo ni Aino, sisiguraduhin
Si Marcus, na may dalang paso, ay biglang natigilan. “Hmm Sabrina, bakit bigla mo yang natanong? May… may nalaman ka ba?” Inasahan na ni Sabrina ang naging sagot ni Marcus pero nalungkot pa rin siya noong narinig niya talaga ito. “Wala naman. Napansin ko lang na napapadalas ang pagbisita mo sa Mommy ko, kaya naisip ko na baka wala ka ng ibang kamag anak. Haha.” Tumawa ng malakas si Sabrina. Dahil dun, biglang nakahinga ng maluwag si Marcus. “Haay, sa tuwing iniisip ko yung iba kong mga kamag anak, kinikilabutan ako.” Hindi alam ni Sabrina kung anong sasabihin niya kaya medyo matagal bago siya nakasagot, “Ba…Bakit? So may iba ka pa ngang mga kamag anak?” Nagbunting hininga si Marcus at ngumiti, “Oo! At kilala rin siya ng Mommy mo. Magkaklase sila noong kindergarten. Magbest friends sila noon pero mula noong nalaman niya ang tunay na pagkatao ni Aunt Gloria, isa sa siya sa mga nang api sakanya noon. Hindi nakapag salita si Sabrina. Sa tuwing binabalikan nila ng Mommy niya a
Gusto niya sanang ipalaglag ang bata pero hindi niya nagawa. Pagkapanganak ng bata, sinabi ng boyfriend nito, “Kung sa akin ang batang yan, bibigyan kita ng isang daang milyon, pero kukunin ko ang bata dahil hindi ako papayag na palakihin ng isang malanding babaeng kagaya mo ang anak ko! Pero kung hindi sa akin yan, magpakalayo-layo ka na!” Galit na galit si Jennie at umiiyak na sinabi sakanyang boyfriend. “Hindi ba ikaw nagdala sa kaibigan mo para pagsamantalahan ako?! Tapos sasabihin mo sa akin na malandi ako?” Haha! Wala namang problema sa akin kahit gaano ka pa kalandi kasi wala rin naman talaga akong planong seryosohin ka, pero ibang usapan na pagdating sa anak ko!” Hindi nakasagot si Jennie. Sa sobrang pagkainsulto niya, pumayag siyang magpapaternity test. Pero sa kasamaang palad, lumabas nga na hindi ang boyfriend niya ang tatay ng anak niya. Sinubukan niyang hanapin ang tatay ng anak niya, pero simula noong gabing may nangyari sakanila, hindi na ito nagparamdam
Nang makita niya ang reaksyon ni Marcus, nagulat si Sabrina. Pero bandang huli ay ngumiti nalang din siya, “Haha! Ikaw talaga, Marcus! Hinulaan ko lang naman yun. Pwedeng mayroon o walang asawa ang pinsan mo. So tama ang hula ko?” Natawa si Marcus, “Hahaha! Hindi ko inakala na pilya ka rin pala, Sabrina.” Ngumiti si Sabrina. “Matagal na.” “Wag na nga natin siyang pag usapan, Sabrina! Sa totoo lang, hindi ko pa sila nakikita nganak niya, at para sa akin, kayo lang ni Ruth ang mga pinsan ko.” Tumungo si Sabria. “Sige, pumasok na tayo at tulungan mo kaming magluto ng ravioli.”“Mhm! Ay sandali, balita ko plano raw sumali ng auntie ko sa dance party ng mga senior?” “Haha! Oo nga raw eh. Ang alam ko, magaling magpiano ang Mommy ko, pero parang parehong kaliwa ang mga paa niya. Mukhang dinibdib niya ang practice niya!”“Tara, silipin natin.” Pagkapasok nila, nagmamasa si Gloria ng dough. Naihanda na niya ang fillings na ilalagay niya rito. “Mommy, sabi mo nagpractice ka bu
Pinsan pa rin ng daddy niya si Jennie at sa oras na malaman nito na pinagtaasan niya ito ng boses, siguradong may kalalagyan siya kaya pinilit niyang kumalma. “Tumawag ba kayo sa mansyon?” “Haha! Mhm! Pero ayaw sagutin ni Lolo. Ang daddy mo ang sumagot at alam mo naman kung gaano kamahal ni Uncle si Mommy, diba?” Hindi alam ni Marcus kung anong isasagot niya. “Noong nalaman ni Uncle na tumatawag sakanya si Mommy, tumawag siya sa amin at pinapunta niya kami.” “Lori….” Pero bago pa man din matapos ni Marcus ang sasabihin niya, bigla siyang binabaan ni Lori. Gusto niya sanang magtagal sa bahay ng Auntie niya dahil yun din naman ang gustong mangyari ng lolo at daddy niya, pero mukhang kailangan niyang umuwi kaagad. Ang sabi sakanya ng daddy niya, “Marcus, sobrang nasaktan ng lolo mo ang auntie mo, at hindi ko naman ikinakaila na nasaktan ko rin siya noon. Pero siyempre, sa paglipas ng mga panahon, natanggap ko na magkapatid pa rin kami kahit anong mangyari kaya dalasan mo ang p
Nagulat si Lori.. Hindi niya alam kung anong isasagot niya hanggang sa bandang huli ay mangiyak-ngiyak niyang sinabi, “Ma…Marcus, anong ibig mong sabihin? Hindi lang naman ikaw ang nakatira dito, diba? Mansyon ‘to ng Lolo ko at gusto rin naming bisitahin si Uncle at si Auntie. Hinintay na nga kita dito, tapos gaganyanin mo lang ako!” Biglang nahimasmasan si Marcus. “Pasensya na. Medyo masama lang ang araw ko.” Pero lalong umiyak si Lori. “Kanina pa ako kinukulit ng anak ko kung gwapo raw ba ang Uncle niya kaya nandito kami sa labas para hintayin ka…”Napatingin si Marcus sa batang babae. “Uncle…” Hindi niya itatanggi, napukaw nito ang loob niya kaya yumuko siya para buhatin ang bata. “Ilang taon ka na?” “Six! Ang pangalan ko po ay Jennifer. Nagpunta po kami dito last week pero wala naman kayo nila lolo. May regalo pa naman ako sainyo!” “Talaga ba? Dala mo ba ang regalo mo?” “Opo.” “Pwede ko bang makita?” “Okay.” Masayang bumaba si Jennifer mula sa pagkakabuhat sakanya
Kung hindi niya lang alam na nasa twenty-five na si Lori, iisipin niya na nasa forties o mas bata pa ang babaeng nasa harapan niya. Sobrang elegante ng ayos nito, na para bang wala itong pinagdaanang hirap sa buhay. Dahil dun, bigla niyang naalala ang Aunt Gloria niya. Ang Aunt Gloria niya ang tunay na tagapag mana ng mga Shaw, pero pinagtabuyan, kinahiya, at inapi ito ng sarili nitong pamilya, kaya ngayon ay mas minatamis nalang nitong magpakalayo. Pareho lang naman ang babaeng ito ang auntie niya na may pangarap na makapag aral, pero kinailangang humito sa pagaaral ng auntie niya dahil sa kahirapan. Bukod dun, pareho ring nakatagpo ang mga ito ng maling lalaki, pero malinaw na ang Jennie na nasa harapan niya, ay nabigyan ng pagkakataon na makabangon, hindi kagaya ng auntie niya. Nabuntisan din naman si Jennie, pero hindi nito kinailangang mag hirap. Samantalang ang Auntie niya ay halos humalik na sa lupa para lang makapagtrabaho mula umaga hanggang gabi. Sa kamalas-malasan pa nit
Abot-tenga ang ngiti ni Jennie. “Oh my, Marcus, medyo maraming best friend ang Auntie mo noon. Sa totoo lang, halos hindi ko na nga mabilang kung ilan sila! Sino bang tinutukoy mo?” Ngumiti si Marcus, “A… wala naman.. Interesado lang akong malaman ang mga nangyari sayo noon!” “Hahaha! Masaya naman ako noon.” Huminga ng malalim si Marcus at pumikit, na para bang pinipilit niyang kumalma. Pagdilat niyam nakita niyang nakatitig sakanyang ang Daddy niya kaya natigilan siya. Buti nalang din at mukhang nakaramdam si Jennie na nang lumalaon ay ito na mismo ang nagkusang nagpaalam na uuwi. Pagkatapos ihatid ang tatlo sa labas, naiiritrang sinabi ni Marcus sakanyang mga magulang, “Hindi pa ba sapat na pinapunta niyo sila dito? Kailabgan ba talagang pauwiin niyo pa ako? Gusto ko lang namang tikman ang ravioli na gawa ng auntie ko, hindi ba pwede yun?”Nang makita kung gaano kagalit ang anak, lumapit ang Mommy ni Marcus para pakalmahin siya. “Wala nama talaga sana kaming intensyon na pau
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu