Ang ekspresyon ni Sabrina ay nanatiling sobrang kalmado. Ang mga bisor ay nakita rin sila Sabrina at Marcus. Ang isa sa kanila ay magalang na binati si Marcus. "Master Marcus, ang lolo niyo ay nandito kani kanina lang."Tumango siya. "Alam ko."Nang makita na ang bisor ay nakikipag-usap kay Marcus, nagmakaawa si Lincoln. "Bisor, pakiusap. siya...siya ang anak ko. Gusto...ko sana siyang makausap, kahit kaunti lang. P-pwede ba?"Hindi sumagot ang bisor at tumingin ito kay Marcus para sa kanyang permiso. Tumango ito, at si Lincoln ay agad na pumasok sa harapang pinto papunta sa bintana habang hila hila ang kadena sa likod niya. Nakipag-usap siya kay Sabrina habang nakabantay ang mga nakatataas."Sabbie...Ayos...ayos ka lang ba?""Ayos lang ako.""At...ang nanay mo?""Mas maayos." Ang tono niya ay hindi nagbabago.Kiniskis ni Lincoln ang mga kamay niya nang sabik. "Si Da-Daddy...""Hindi ako ang anak mo, ang anak ko..." Tumingin siya kay Selene, na nakabaluktot na parang isang bol
At kung paano niya pilit na inilabas si Sabrina kulungan, ginamit siya, at binuntis siya kalaunan at sinubukan siyang patayin sa tuwing magkakaroon siya ng pagkakataon. Ang buong proseso ay tulad ng ibang epekto ng gamot na iniinom ni Selene, isang bangungot. Walang disenteng tao ang gagawa ng tulad nun sa isang dalaga kahit na hindi talaga sila magkaano-ano. Pero bilang isang ama, sinaktan ni Lincoln ang sarili niyang anak na umabot sa ganun. Wala talaga siyang katulad! Si Lincoln ay humagulgol nang miserable sa likod niya at nagtangka siyang ibangga ang sarili niya sa pader, pero siya ay pinigilan ng dalawang bisor sa likod niya. Ang isa sa kanila ay nagsalita nang walang awa, "Mr. Lynn, wala kang karapatang mamatay dito. Pakiusap wag mo kaming bigyan ng kahit anong problema.""Hayaan niyo akong mamatay, hayaan niyo akong mamatay...!" Sumigaw siya, "Mapagsisisihan ko lang ang ginawa ko pag namatay ako.""Pasensya na, pero wala kang karapatang ipahayag ang sarili mong kamatayan.""
Nagulat si Sabrina kaya medyo matagal bago siya nakasagot, “Ano yun?” “Malalaman mo rin pag pumunta ka rito.” Sagot ni Sebastian na may nakakaintrigang tono..Gusto pa sanang magtanong ni Sabrina pero biglang binaba ni Sebastian ang tawag. Tumingin siya kina Yvonne at Ruth at nahihiyang ngumiti, “Anong nangyayari?” Hanggang tenga ang ngiti ni Yvonne nang sumagot, “Gusto ka kasing isurprise ng asawa mo. Hindi ko nga maiisip na may pagka romantiko rin pala ang isang kagaya ni Director Ford! Tinawagan niya kami para sabihing dalhin ka dito sa mall kaya halika na!“Pero hindi rin namin alam talaga kung ano yung surprise niya!” Dagdag ni Ruth. “Mommy, halika na!” Nakangiting gatong ni Aino. Hinawakan ni Sabrina ang kamay ni Aino at dumiretso silang apat sa sixth floor. Ilang beses ng nakakapunta sa Sabrina sa mall na yun, at ang buong akala niya ay hanggang fifth floor lang ito, kung saan sa first floor at bilihan ng mga make up, handbag, at mga sapatos, sa second at third floor n
Pati sina Yvonne at Ruth, na nakatayo sa tabi nila ay gulat na gulat din. Pagkatapos magbayad ni Sebastian, tumingin siya kay Sabrina. “Mauna na kayo sa baba para makabili pa kayo ng regalo niyo para sa Mommy mo. Susunod nalang ako.”“Okay.” Tatalikod na sana si Sabrina nang bigla siyang natigilan noong nakita niya ang lalaking nakaupo sa furniture set na binili ni Sebastian. “Ikaw?!” Si Alex, na halatang stress na stress na ang itsura. “Um…ako ang may ideya na bilhan ang Mommy mo ng furniture set. Sa totoo nga lang, ako ang namili nito.”Hindi natuwa si Sabrina sa sagot ni Alex. “Bakit ka nandito? Bakit hindi mo hinahanap si Jane?” Hindi sumagot si Alex. Mula sa sa tabi ni Sabrina, biglang lumapit si Aino kay Alex at naiinis na sinabi. “Uncle Alex, kailangan mong mahanap si Aunt Jane sa loob ng sampung araw! Kapag hindi mo nagawa yun, hindi mo na ako pwedeng buhatin, halikan at pisilin ang pisngi ko ulit! Hmph!” Sa sobrang galit ni Aino, mangiyak-ngiyak na ang mga mata niya
Mas masaya pa si Sabrina na marinig ang boses ni Jane kaysa noong nakita niya ang furniture set na eighteen million ang halaga, kaya mangiyak-ngiyak siyang sumagot, “Jane, nasaan-”Gustong gusto na sanang itanong ni Sabrina kung nasaan si Jane, pero naalala niya ang sinabi ni Alex sakanya. Kilalang kilala nga nito si Jane… Kahit na nasa thirties na si Jane, sobrang hinhin pa rin nito kaya talagang mahihirapan itong mag isa, at tama nga ang sinabi ni Alex na tatawagan siya nito para mangutang. “Jane, magkano ang kailangan mo? Pwede naman kitang mapahiram.”Habang kausap ni Sabrina si Jane, may tinawagan si Alex para maipatrack na agad-agad ang location nito.Sa kabilang banda, nasa byahe pa rin sina Jane, Noah at ang nanay nito. Hirap na hirap na sila sa sobrang daming pagsubok na dumaan sakanila. Sumakay sila sa pinaka murang bus pero habang nasa byahe, inapoy ng lagnat ang nanay ni Noah kaya kinalilangan nilang bumaba sa kalagitnaan para maisugod ito sa ospital. Noong medyo bumut
Pero nang mahimasmasan si Noah, masaya siyang sumagot, “Loko loko ka talaga! Bakit ka naman nahihiyang buntis ka. Sige lang! Tatlo naman tayo eh, kayang kaya nating palakihin ang baby mo, diba?” “A…yung ex ko kasi…”“Ayaw mong ipaalam sakanya.”Umiling si Jane. “Ayokong dalhin ang anak niya, kaya kailangan kong ipalaglag ang batang ‘to…” Nahihiya siyang tumingin kay Noah. Sobrang laki na ng abala niya sa mag ina, kaya sa pagkakataong ito, nilakasan niya na ang loob niya na lubos-lubusin. “Noah, pwede ba tayong magpakasal pag dating natin sainyo?” “Mas matanda ako sayo ng sampung taon at wala rin akong pinag aralan. Masisira lang ang buhay mo kapag ako ang naging asawa mo.” “Naiintindihan ko. Nandidiri ka siguro sa akin.” Habang nagsasalita si Jane, hindi niya na napigilan ang emosyon niya at tuluyan ng tumulo ang mga luha niya. Tumawa si Noah para gumaan ang awra ng paligid. “Ano ka ba. Bakit naman ako mandidiri sayo? Ako nga, may matandang kailangang alagaan oh. Ang sinasabi
Dahan-dahang bumangon si Jane. Pakiramdam niya ay masamang panaginip lang ang lahat. Bakit ba ang lupit lupit ng mundo sakanya?Lumapit sakanya si Noah at nag aalalang nagtanong, “Anong nangyari, Jane?” “Kung sasabihin ko ba sayo na hindi na tayo magkakaanak, gugustuhin mo pa rin ba akong pakasalan?” “Eh buntis ka naman na diba? Paanong hindi na tayo magkakaanak?” Naguguluhang tanong ni Noah. “Hindi ako baog. Nagkaanak na ako dati kaya sigurado ako na hindi ako baog.”Sa pagkakataong yun, hindi na kinaya ni Jane at umiiyak siyang sumagot, “Pero kapag pinalaglag ko ang batang ‘to ngayon, hindi na daw ako pwedeng magkaanak ulit.”“Edi wag mo siyang ipalaglag.” Walang pagdadalawang isip na sagot ni Noah. “Kahit anong mangyari, anak mo pa rin yan at bilang nanay niya, responsibilidad mong protektahan siya. Wag kang mag alala, hindi niya malalaman na hindi ako ang tunay niyang tatay.”“...”“Alam mo ba, ang sabi nila ang mga bata daw ay mas magiging malapit sa taong nagpalaki sakan
Hindi nagtagal, nakahanap kaagad sila ng masasakyan, at kagaya nga ng napag usapan, dumiretso sila sa baryo ni Noah, Pagkalipas ng kalahating oras, nakarating ang mga tauhan ni Alex sa ospital kung nasaan kanina si Jane at hanggat walang utos ng amo nila, hindi sila pwedeng basta-bastang kumilos. Tinawagan ng lider si Alex, “Master Alex, pinapalibutan na po namin ang buong ospital.”“Okay. Isa-isahin niyo ang mga kwarto pero siguraduhin niyo na wala kayong maiisytorbong kahit sino. Papunta na ako jan.” Pagkababa niya ng tawag, tumingin si Alex kina Sabrina at Sebastian para magpaalam. “Pasensya na, mukhang hindi na ako makakasama sainyo bukas kay Auntie.”Hindi niya na nahintay na sumagot ang dalawa at dire-diretsong naglakad palayo si Alex. Kanina lang, walang kabuhay-buhay ang itsura niya, pero ngayon para siyang susugod sa isang giyera.” Habang tinitignan ni Sabrina si Alex, na naglalakad papalayo, napabuntong hininga nalang siya. “Ngayon, sobrang nag sisisi ka na sa lahat ng
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu