Napatigil siya sa una, tapos ay tinanong nang hindi makapaniwala, "Ikaw, anong tinawag mo sa akin?""Bulok na matanda!""Ang lakas ng loob mong pagalitan ako?"Ngumiti si Sabrina at sinabi, "Bulok na matanda ka!"Alam mo ba noong iniwan namin ni Sebastian ang bahay, akala namin ay ikaw ang may sakit habang papunta kami rito?"Noong papunta rito, akala namin hindi na kami aabot. Kung hindi man, hindi na namin matatawag ang apo mo, si Marcus, hindi ba? Masaya kami habang papunta rito. Mamamatay ka na! Sa wakas ay hindi ka na mamumuhay sa mundong 'to!""Ikaw..." biglang lumipad ang matandang Master Shaw sa galit pagkatapos pagalitan ni Sabrina. Hindi pa rin tumigil si Sabrina sa pagalit na pangaral ni Sabrina sa matandang Master Shaw. "Bulok na matanda ka! Hindi ka patay, pero masaya rin ako kasi mamamatay na ang apo mo!"Ito ang sarili mong apo! Ginugol mo ang buhay mo kakahanap pero hindi mo pa rin mahanap ang iyong anak, at nakita ang apo mo pagkatapos ng labis na paghihirap.
Hinawakan ni Sabrina ang kamay ni Sebastian at lumabas. Mula sa simula hanggang dulo, hindi nagsalita kahit katiting si Sebastian. Gayunpaman, walang humpay ang lamig ng ekspresyon niya. Kung may maliit na hinala lang siya noon, kung may hinala siyang tunay na anak si Sabrina ng parehong si Lincoln at matagal nang nawawalang anak ng matandang Master Shaw, kung ganoon ay sobrang sigurado na si Sebastian ngayon na tunay na anak ni Lincoln si Sabrina. Siya dapat ito. Habang iniisip ito, may lamig sa mukha ni Sebastian at kalupitan sa kanyang puso na hindi pa niya naranasan noon. Kung kasing lamig siya ng gleyser na bumuo noong ilang libong taon, kung ganoon ang lamig niya ngayon ay parang gleyser na bumuo ng ilang sampung taon na may kasamang espada na sobrang lamig at matulis na kayang wasakin ang kaluluwa ng mga tao. Ang nagyeyelong espada ay huwad ng higit pa sampung libong taon... Sa pagkakataong ito, hiniling talaga ni Sebastian na matatapos niya si Lincoln ng ilang s
Hindi pa siya kailanman nakihalubilo sa mga magulang ni Marcus noon, kaya sa ilang sandali, hindi alam ni Sabrina kung ano ang sasabihin. Sa pagkakataong ito, humakbang si Marcus at sinabi kay Sabrina, "Sabrina, huwag kang matakot. Totoong gusto kang kilalanin ng mga magulang ko bilang pamangkin nila.""Mm-hmm!" tumango ang ama ni Marcus nang talong beses sunod-sunod na parang bata. "Gusto kitang kilalanin! Kailangan kong gawin iyon! Anak, kasalanan namin ang nangyaro sa nakaraan. Nabanggit ni Marcus ito sa amin nang ilang beses na kahawig mo ang tita niya. Pero, hindi namin siya pinaniwalaan, kami ay..."Sa kalagitnaan ng mga salita niya, ang ama ni Marcus ay huminto, at bumuntonghininga sa mapangluksang paraan ng ilang sandali.Doon niya lang sinabi nang nahihirapan, "Kami ay... Ang tita mo at ay mapagkakatiwalaan sa mga mapanirang-puri ng iba noon, at nawala na namin ang sarili naming panghuhusga sa ganitong paraan..."Taimtim na tumingin din ang ina ni Marcus kay Sabrina. "Ma
“Ma, nandito ka po ba o wala?“Ma, sinisisi mo po ba ako dahil hindi kita hinanap ng buong anim na taon, kaya hindi ka na lumabas kakatago?“Ma, patawarin mo po ako! Mali ang ginawa ko sa’yo. Mahal kita nang sobra, pero hindi kita ma-protektahan. Sa buong taong ito, hindi ko alam kung paano mo nakakayanang mag-isa.“Gumagala ka lang po palagi, hindi ba?“Ma, tama lang po ito sa akin.” Umupo si Sabrina sa lupa habang umiiyak.Maraming mga dumadaan sa kalsada na tumitingin sa kanya, pero walang pakialam si Sabrina.Sa oras na humihikbi nang sobra si Sabrina, biglang tumunog ang telepono na nasa bag niya.Agad binuksan ito ni Sabrina at tiningnan. Si Yvonne ang tumatawag.Ngayon ang ordinaryong araw sa pagtatrabaho. Gusto rin ni Sabrina na pumunta sa trabaho. Gayunpaman, dahil sa tawag ng matandang Master Shaw kaninang umaga, nagmadali agad siya sa ospital. Naiwan siyang luhaan at wasak ang puso, sa parehong pagkakataon, nakalimutan niyang pumunta sa trabaho. Sa pagkaka
Kasama ang nanginginig niyang boses, sinubukan niya ang lahat ng kanyang makakaya para panatilihin ang postura niya at hindi hayaan ang sarili na bumuhos ang kanyang mga luha.Kapag mas lalong nakikinig si Yvonne, mas nararamdaman niyang may mali sa tono ni Sabrina. Mas lalo siyang nag-taka. “Sabrina, umiiyak ka ba…”Sa hindi inaasahan, sa oras na ito, isang matandang babae, na may dalang basket para bumili ng ilang karne ay dumaan sa tabi ni Sabrina. Umupo ang matandang babae sa harap ni Sabrina, at tinanong nang nag-alala, “Babae, sabihin mo sa akin kung bakit ka umiiyak? May pinagdadaanan ka ba? sabihin mo sa akin, baka matulungan kita.”Humagulgol bigla si Sabrina. “Sabrina! Anong nangyayari sa’yo? Hindi mo kailangang maging malamig, naiintindihan mo ba? Anong nangyari? Sabihin mo sa akin. Sinusubukan mo bang ipa-alala ako nang sobra!” balisang sigaw ni Yvonne sa kabilang banda ng linya.Hindi na kayang pigilan ito ni Sabrina. Agad siyang humagulgol, “Yvonne! Gusto… Nila
"Mga kamag anak ng pamilya Ford," sinabi ng babaeng iyon. Hindi nakapagsalita si Tita Lewis. Pagkatapos ng ilang sandali, hinarangan ni Tita Lewis ang pintuan. "Hindi kita kilala!"Nanghihinayang na ngumiti ang babae. "Hindi rin kita kilala!"Galit na galit si Tita Leiws na halos manginig ang buong katawan niya. Gayunpaman, hindi siya naglakas loob na itaas ang boses niya sa takot na magambala niya ang hindi maayos na kalagayan ni Sabrina. "Ikaw, sino ka? Sobrang mahigpit ang pagbabantay dito, kaya paano ka pinapasok ng bantay sa labas?"Ngumiti ulit nang nanghihinayang ang babae habang sinasabi, "Sinabi ko na kamag anak ako ng mga Ford, kaya malamang ay papasukin ako ng bantay sa labas!""Ikaw... dali at umalis ka na. Kapag hindi ka umalis, tatawag ako agad ng pulis!" Ani Tita Lewis sa babae nang hindi sumusuko. Nagkibit balikat ang babae. "Dahil ayaw mo akong papasukin, sundan mo na lang ako."Hindi nakapagsalita si Tita Lewis. Sinundan niya ang babae nang may pagdududa.
Gayunpaman, kilala ni Tita Lewis si Sabrina. Mabuting tao ang Madam. Dahil hindi maganda ang pakiramdam ng Madam, hindi gusto ni Tita Lewis na gambalahin siya ng mga taong ito. Para sa mga hindi nakakaintindi, kasama ito bilang magandang proteksyon para sa Madam. Bumuntonghininga si Sean. "Sabihan mo si Sabrina! Kung gusto pa rin niyang pumasok sa pintuan ng mga Ford, pilitin mo siyang kausapin ang anak ko kaagad, at hayaan ang pamilya nilang tatlo na bumalik sa lumang residente!"Hindi nakapagsalita si Tita Lewis. "Pagkatapos lumibot sa Star Island, 'di ba ay umuwi sila at pinag-usapan ang tungkol sa sitwasyon doon?"Sabi ni Tita Lewis, "Opo, Master Ford, naiintindihan ko po."Hindi na ulit kinausap ni Sean si Tita Lewis, pero tumingin siya kay Frost. "Frost, tara na!"Sinundan ni Frost si Sean sa sasakyan at umalis. Sa kabilang banda, nakahinga ng maluwag si Tita Lewis. Kailangan niyang bumalik at tingnan kung kumusta na ang espiritu ng Madam na sobrang durog ngayon
Tiningnan ni Jane ang babae mula ulo hanggang paa. Mukhang babaeng sundalo ang babae. Gayunpaman, hindi rin siya mukhang ganoon. Dahil sa kulay ng kanyang suot kaya siya mukhang ganoon. Ang mga damit niya ay parang mas mukhang damit pang-trabaho. "Ikaw ay..." sigurado si Jane na hindi niya kilala ang babaeng ito sa harap niya. Tsaka, ang mansyon na ito na siya at si Alex nananatili ay konsiderang bakasyong lugar para kay Alex. Kadalasang ginugugol nila ang kanilang oras sa Kidon City. Ang rason kung bakit sila nanatili rito sa oras na ito ay dahil hinihintay nila ang pagbabalik nila Sebastian at Sabrina. "Padala po," ani ng babae. Tanong ni Jane, "May babaeng nagpapadala? Pero... hindi ako nag-order ng kahit ano!"Kadalasan siyang nanatili sa bahay at hindi na lumalabas. Lahat ng mga damit, alahas, at kung ano pa ay kadalasang binili sa mall kasama si Alex na sinasamahan siya, at uuwi na sila ng bahay pagkatapo noon. Hindi pa siya nag-order ng kahit ano para maipadala