Chapter Three

MABIBIGAT ang mga matang nagising si Anastasia ng umagang iyon. Pakiramdam niya ang hapdi-hapdi ng mata niya, marahil sa kakaiyak niya magdamag. She miss her Daddy so much. Hindi rin siya kumain ng tanghalianbat hapunan. Wala siyang ganang kumain, ang tanging gusto lang niya ay magkulong sa kwarto.

Kung nabubuhay pa ang kaniyang ama ay hindi nito gugustuhin na maging ganito siya. Nagbuntong-hininga siya at muling ipinikit ang mga mata, pero nakaramdam siya ng pagkulo ng sikmura kaya napilitan siyang bumangon sa kama at dumiretso sa banyo para maghilamos. Hindi na muna niya pinalitan ang suot na patulog, isinuot na lang niya ang roba bago lumabas ng kwarto.

Nabungaran niya si Nonna Maria na nagluluto ng umagahan. May kasama itong dalawang kasambahay na siyang naghahanda ng ibang almusal.

"Magandang umaga ho, Señorita," sabay na bati ng dalawa sa kaniya. Doon siya nilingon ni Nonna Maria.

"Ang aga mo nagising iha. Marahil gutom ka na? Teka't matatapos na ito."

Tinabihan niya ito. "Mula ho noong umalis ako, nasanay na ho akong magising ng ganito kaaga, Nonna. Ano ho ba iyang niluluto ninyo?"

"Nagluluto ako ng sopas, ito kasi ng paboritong umagahan ng asawa mo."

Asawa ko…ang sarap pakinggan. Pero wala na sanang mas sasarap pa kung magiging totoo ang lahat sa kanila.

Nakaramdam si Anastasia ng hiya sa sarili dahil hindi man lang niya alam kung ano ang mga paboritong pagkain ni Craig. Noong nagsama kasi sila, wala naman silang maayos na pagsasama para malaman niya ang mga gusto nito. Ginusto niya itong maging asawa pero halos wala naman siyang alam sa buhay nito.

"Ganu'n ho ba?" Nanlulumong naupo siya sa harap ng countertop. "Ako ho dapat ang nagluluto ng pagkain ng asawa ko, Nonna. Marami ho akong pagkukulang sa kanya, sa kanila ni Dad," aniya sa mababang tinig.

Tiningnan nito ang dalawang kasambahay at sinenyasang umalis. Lumapit ito sa kanya at ginagap ang kamay niya.

"Pwede ka naman bumawi, Hija."

"Huli na ho ata para bumawi pa ako."

Tipid itong ngumiti. "Sa limang taong wala ka, sa tingin ko naman naging tapat sa'yo ang asawa mo. Wala akong nababalitaang may kinikita siyang ibang babae."

Nakaramdam siya ng kaluwagan ng loob sa sinabi nito. Pero hindi pa rin maiaalis ang kawalang tiwala niya sa kasal na pinanghahawakan niya ngayon.

"Ako rin naman ho, wala ho akong hinayaan na ibang lalaking pumasok sa buhay ko."

"Ayon naman pala. Mahal mo pa ba ang asawa mo?"

Walang pag-aalinlangang tumango siya. "Hindi naman ho nawala iyon. Ang tanong Nonna, ako ho kaya mahal ng asawa ko?"

"Ikaw lang ang makakasagot ng tanong mo na iyan, Hija. Hindi ito ang pagaganahin mo." Tinuro nito ang sentido niya. "Kundi ito." Kuway dinama nito ang puso niya.

"Ang sabi ho ni Dad, subukan ko muling ayusin ang pagiging mag-asawa namin ni Craig."

Mabilis itong umiling. "Gawin mo dahil iyon ang dinidikta ng puso mo, gawin mo kung iyon ang magpapasaya sa'yo. Gawin mo dahil gusto mo, hindi dahil gusto ng Daddy mo."

Nakagat niya ang ibabang labi. Noong sinunod niya ang sariling kagustohan, doon tuluyang nasira ang relasyon niya kay Craig na mapagsanghanggang ngayon ay alam niyang hindi na niya maiaayos pa.

Hindi na siya nagsalita pa. Tinulungan na lang niya si Nonna Maria na maghanda ng umagahan at maghain sa lamesa. Sa ganoong tagpo sila naabutan ni Craig.

Hindi niya mapigilang makagat ang ibabang labi nang makita ang kabuohan ng asawa. Sandong puti lang ang suot nito na hapit na hapit sa malaki nitong pangangatawan at isang itim na Jagger ang suot nito pangibaba. Pero kahit ganoon lang kasimple ang suot nito hindi pa rin maitatanggo ang taglay nitong kagwapuhan.

"Magandang umaga, Hijo." Masiglang bati ni Nonna Maria kay Craig.

"Magandang umaga rin ho, Nonna Maria." ganting bati ni Craig. Nilingon siya nito na parang hindi inaasahan na nandito siya.

"Ang aga mo yatang nagising?" Anito sa kanya.

"Naku! Iyan din ang sinabi ko sa kaniya kanina. Sanay na raw siyang gumising ng maaga. Marahil nagutom kaya napilitang lumabas ng kwarto."

He frown. "Nagutom? Hindi ka ba kumain kagabi?" Naupo na ito sa countertop.

"Hindi siya kumain ng tanghalian at ng hapunan," anito na tila nagsusumbong.

"Nonna..."

"Alam kong nagluluksa ka sa pagkawala ni Señor Alfonzo. Pero hindi mo na maibabalik ang buhay ng ama mo kahit gutumin mo pa ang sarili mo," he said sarcastically.

"Craig..." si Nonna Maria.

"Sinasabi ko lang ho ang totoo, Nonna. Hindi lang naman siya ang nagluluksa sa pagkawala ni Señor Alfonzo, kundi tayong lahat na nandito sa hacienda ay nagluluksa sa pagkamatay niya. Pero imbis na magmukmok ka, bakit hindi mo isipin ang maaaring makatulong sa hacienda? Lalo pa't ikaw ang tagapagmana ng Señor," sabi pa nito.

"Iniisip konrin naman iyon," aniya.

"Really?" anito na tila hindi makapaniwala sa simpleng sagot niyang iyon.

Bakit hindi nito magawang maniwala? Mahirap ba talaga siyang paniwalaan?

"Tama na iyan. Sige na, kumain na kayo," si Nonna Maria.

"Sabayan niyo na ho kami, Nonna," anyaya niya na hindi nito inaasahan. Ok, she never did that before. Ayaw kasi niya na may kasambahay na sumasabay sanpagkain nila.

Tipid itong ngumiti. "May naiwan pa akong gawain, mauna na kayo," anito na pasimple siyang kinindatan.

"You change," sabi ni Craig na ikinalingon niya rito.

"H-ha?"

"Mabuti naman at marunong ka ng makibagay." Hindi niya alam kung compliment ba iyon o pang-iinsulto.

Kumagat mula siya sa tinapay na may lamang itlog. Nginuya iyon bago ito sinagot. "Marami akong natutunan nang umalis ako rito. Hindi na ako katulad ng dati na sarili lang ang iniisip," proud niyang sabi.

"Mabuti naman kung ganoon." Napansin niya ang pagbago ng tono ng boses nito. Hindi siya ganito kahapon sa paraan ng pakikipag-usap nito sa kaniya.

Nagbuga siya ng hangin. "Craig, bago tuluyang mamaalam si Dad, kinausap niya ako tungkol sa...sa ating dalawa. I hope it's not too late for us to fix our marriage. I want to try—,"

"Ana."

Nilingon niya ito. Nakita niya ang walang emosyon nitong mga matang nakatingin sa kaniya. Just like before.

"Wala na tayong dapat na ayusin, dahil una sa lahat ikaw lang ang may kagustuhan na maikasal tayo. Oo, pumayag ako noon sa kasal na gusto mo dahil sa utang na loob ko sa iyong ama na hanggang sa ngayon ay dala-dala ko pa rin. Hindi na rin ako tulad noon na palaging sumasangayon sa lahat ng gusto mo. At kung ipagpipilitan mo na naman ang gusto mo, walang patutunguhan itong pag-uusap natin," mahaba nitong litanya.

Natahimik siya at ibinaling kung saan ang tingin. Ayaw niyang makita nito kung paano nasasaktan ang kaniyang kalooban. Dapat nga hindi na siya nanibago dahil ganito na ito noon pa man sa kanya.

Hindi niya mapigilang itanong sa sarili kung dapat pa ba niyang sundin ang bilin sa kaniya ng kaniyang ama? Kung dapat pa ba siyang umasa? Baka kapag ipinilit niya ulit ang sarili rito, tuluyan na siyang hindi makakawala sa damdamin niya para sa binata.

Pagod na siyang magmahal na siya lang naman ang nakakaramdam. Natatakot na rin siyang ipagpatuloy pa ang relasyon na meron sila dahil mahirap muling umahon mula sa pagkalugmok. Tapos na siya sa tagpo ng buhay niya na puro siya iyak. Ayaw na niyang balikan pa iyon.

Oo naging mapilit siya at naging makasarili, pero sa mga pagkakamali niyang iyon ay may natutunan siya. Kung mali ang magkulang sa pagmamahal, higit na mali ang magmahal ng sobra. Hindi mo kasi mapapansin na sa sobrang pagmamahal mo, nakakagawa ka na pala ng pagkakamali.

Pinilit niyang tanggapin noon na hindi si Craig ang para sa kaniya, baka sa pagkakataong ito, hindi na niya magawang kumbinsihin pa ang sarili kung ipagpipilitan pa niya ang sarili dito. Pero wala naman sigurong masama kung susubukan niya ulit diba? Kung wala talagang mangyayari sa gagawin niya ngayon, siya na mismo ang kusang susuko sa damdamin niya para rito na hindi naglaho. Susubukan niya ulit hindi para sa hiling ng kaniyang ama kundi para sa sarili niya.

Kuyom ang kamaong muli niyang nilingon ang binata.  "Craig, can I ask you?"

Nilunok muna nito ang nginunguyang pagkain bago tumingin sa kaniya. "Ano iyon?"

"Kahit kailan ba, hindi mo ako minahal?" deretsahan niyang tanong.

Kumunot ang noo nito. "Para saan ang tanong na iyan, Anastasia?"

"Craig, I want a honest answer."

Sandali siya nitong pinakatitigan bago ito muling sumagot. "You want a honest answer?"

"Oo." Gusto niyang marinig kahit na masakit.

"Hindi," mariin nitong sagot.

Napalunok siya kasabay nang pagkuyom niya ng kamao. Nasaktan siya sa sagot nito, pero manhid na ang puso niya matagal na panahon na. Madali na sa kaniyang tanggapin ang sagot nito sa kaniya sa mga oras na iyon.

"Actually, I want to annul our marriage, Ana."

Lalo niyang nayukom ang kamao. "Ano ang pinaplano mong gawin pagkatapos ma-annul ang kasal natin?"

"Two years ago, nahanap ako ng pamilya ko. They want me back. Pero dahil sa karamdaman ni Señor Alfonzo ay alam kong mas kailangan niya ako rito sa Hacienda Ross. Ngayong wala na siya, wala ng dahilan para magtagal pa ako rito."

Wala ng dahilan para magtagal pa ako rito... That words hits her.

Iniwas niya ang tingin dito. "Ganu'n ba?"

"Señorito Craig, ito na ho ang pinapakuha ninyo," sabi ng kasambahay at iniabot kay Craig ang brown envelope.

"Salamat, Lolit."

Pagkaalis ng kasambahay ay iniabot nito sa kaniya ang envelope. "Pirma mo na lang ang kulang."

Tiningnan niya ang envelope. Hindi niya alam kung tatanggapin ba niya iyon. Pero sa huli kinuha niya ang envelope sa kamay nito.

"Noong ginusto kong tapusin ang relasyon natin, bakit hindi ka pumayag?"

Tumaas ang sulok ng labi nito. "Anong gusto mo, maging katawa-tawa tayo sa mata ng mga tao? Dalawang buwan pa lang tayong kinakasal, maghihiwalay agad?" Sarkastiko itong natawa. "Sabagay, naging katawa-tawa rin naman ako noong umalis ka ng walang paalam. Anyway, ibalik mo na lang 'yan sa'kin kapag napirmahan mo na," pagkasabi ni'yon ay iniwan na siya nito.

Kahit hindi nito sabihin ay ramdam niya ang galit nito para sa kaniya. Alam niya ang mga pagkakamali niya kaya, hindi niya ito masisisi kung ganito na lang ang kagustuhan nitong maisawalang bisa ang kasal nila.

Buntong-hiningang tiningnan niya ang annulment paper na nasa loob ng envelope. Tulad ng sinabi ni Craig ay pirma na lang niya ang tanging kulang.

Tumingala siya para pigilan ang pagalpas ng mga luha mula sa kaniyang mga mata. Hindi ito ang tamang oras para umiyak, dahil walang magagawa ang pag-iyak niya ngayon.

Muli siyang nagbuntong-hininga. Tinapos niya ang pagkain at niligpit ang pinagkainan pagkatapos.