Chapter Four

"KUMUSTA?" tanong ng kaibigan niyang si Bernard habang sinusuklayan nito ang itim na kabayo ni Señor Alfonzo.

"Kumusta ang alin?" kunot ang noong tanong niya. Tulad nito ay sinusuklayan din niya ang puting kabayo.

"Kumusta ang pagbabalik ng asawa mo?"

"Alam natin na hindi matatawag na asawa ang meron sa amin ni Anastasia."

"Sapilitan man kung titingnan, pero asawa mo pa rin siya sa mata ng mga tao rito."

"Pinag-usapan na namin ang tungkol sa bagay na 'yun."

Tumigil ito sa ginagawa. "Desidido ka na talagang hiwalayan si Señorita Anastasia?"

"Oo, dahil iyon naman ang dapat."

"Naku! Kapag nagkataon, maraming kalalakihan dito sa Zahara ang magkakandarapang ligawan si Señorita. Sa ganda ba naman niyang babae eh, hindi malabong mangyari iyon. Hindi ka ba nababahala?"

Kunot ang noong tiningnan niya ito. "Bakit ako mababahala? Kung mangyari man iyon ay wala na akong pakialam pa roon."

Nagkibit ito ng balikat. "Sabagay, nagtungo nga pala siya sa Manila. Tiyak, nagkaroon iyon ng kasintahan doon," anito na hindi niya binigyan ng kumento.

"Paano 'yan, Bespren, kapag hiwalay na kayo tuloy na ang pag-alis mo rito?"

"Oo."

"Paano ang Hacienda Ross?"

Buntong hiningang pinahid niya ang noong basa ng pawis. "Kaya bago ako umalis dito, dapat matutunan muna ni Anastasia ang pamamalakad sa hacienda."

Umiling-iling ito at nakita niya ang pagkalungkot sa mukha ng matalik na kaibigan. "Desidido ka na talaga."

Tipid niya itong nginitian. "Bakit, gusto mo sumama?"

Umaliwalas naman ang mukha nito. "Pero ayoko," mabilis niyang segunda na muling ikinalungkot ng mukha nito.

"Kapag sumama ka, mawawalan ng magaling na tagapangalaga ng kabayo ang Hacienda Ross," sabi pa niya.

"Pinapalubag mo lang ang loob ko."

Natawa siya. "Kung ayaw mong maniwala edi, huwag." Pinisikan niya ito ng tubig sa mukha. "Para ka pa ring bata!"

"Aba! Higit kang matanda sa akin ng limang taon!"

"Pero mas mukha kang matanda sa akin!" pang-aasar niya.

Dinuro siya nito. "Ang yabang mo! Lamang ka lang sa akin ng isang paligo."

"Mas gwapo pa rin sa'yo."

"Eh, ano? Gwapo naman ako sa paningin ni Agustina." Tinutukoy nito ang kasintahan nito.

Kinawit niya ang braso sa leeg ni Bernard pagkatapos ay ginulo-gulo niya ang buhok nito.

"Mukhang nagkakasiyahan kayo rito."

Pareho silang natigilan nang may magsalita sa likuran nila. Nang makita niya si Anastasia na nakatayo sa may pintuan ay umayos siya sa pagkakatayo.

"Maganda umaga ho, Señorita Anastasia," magalang na bati ni Bernard habang sinusuot nito ang hinubad na t-shirt.

Nginitian ni Anastasia ang kaibigan niya. "Kung hindi ako nagkakamali, ikaw si Bernard, tama ba?"

"Ako nga ho, Señorita."

"Bakit ka nandito?"

Humakbang papasok si Anastasia at hinimas ang kabayo ng ama nito. "Hello, Thunder." Umungot ang kabayo.

"Mukhang naaalala mo ba ako." Tiningnan siya nito. "Kailan siya huling nasakyan ni Dad?"

"Two years ago."

"Pwede konba siyang patakbuhin?"

"Naku! Señorita, baka ihulog ho kayo ng kabayong iyan. Maliban ho kay Señor Alfonzo si Craig lang ho ang nakakasakay sa kaniya," si Bernard ang sumagot.

Mataimtim siyang tinitigan ni Anastasia. Hindi man lang niya nakita ang pangamba sa mga mata nito. "Hahayaan mo ba akong sakyan siya Craig?"

Hindi niya ito agad nasagot dahil kilala niya ang ugali ng kabayong ito. Namimili ito ng taong sasakay dito.

"You don't trust me, do you? Paano ko patatakbuhin ang hacienda kung ikaw mismo walang tiwala sa akin?"

Nagtiim ang mga bagang niya. Tulad pa rin ng dati, hindi ito titigil hanggat hindi nito napapatunayan ang sarili.

"Walang problema."

"Gracias."

"Bernard, suotan mo ang kabayo," utos niya sa kaibigan.

"Pero, delikado ang kabayong iyan—,"

"Gawin mo na." Wala na itong nagawa. Sa huli ay ikinabit nito ang bridle at saddle sa likod ng kabayo.

"Gracias, Bernard." Kinuha ni Anastasia ang harnes mula rito at giniya ang kabayo palabas ng horse barn.

Pinagkrus niya ang mga braso sa tapat ng dibdib at sumandal sa pintuan habang pinapanood lang si Anastasia.

"Hahayaan mo lang ba talaga siya?" si Bernard na tumabi sa kaniya.

"Matigas ang ulo niya. Hindi siya hihinto hanggat wala siyang napapatunayan."

May tiwala siya kay Anastasia, dahil alam niyang marunong itong mangabayo. Sa kabayo siya walang tiwala.

Napatayo siya ng diretso nang walang kahirap-hirap na nasakyan ito ni Anastasia. Pero ilang sandali lang ay umungot ang kabayo at tumayo.

"Craig—,"

Pinigilan niya ang akmang pagtakbo ni Bernard palapit kay Anastasia. "Alam niya kung ano ang gagawin niya."

Tumaas-baba ang puwetan ng kabayo. Gusto nitong paalisin ang nakasakay dito. Pero wala man lang siyang nakitang takot sa mukha ni Anastasia.

"Wooh! Easy, Thunder, easy..." Sumasabay lang ang katawan nito sa bawat pagpalag ng kabayo. Hanggang sa unti-onting kumalma ang kabayo.

"Good boy..." Hinimas-himas ni Anastasia ang leeg ni Thunder.

Nakangiting nilingon siya nito. "Pwede ko ba siyang iikot sa hacienda, Craig?"

"He is yours now. Gawin mo kung ano ang gusto mo."

Pagkasabi niyang iyon ay mabilis nitong pinatakbo ang kabayo. Tinanaw lang niya ito hanggang sa mawala ito sa kaniyang paningin.

PINAHINTO niya si Thunder sa tapat ng museleo ng kaniyang ina. Bumaba siya mula sa kabayo at itinali ang harness nito sa bakal na nandoon kuway humakbang sila papasok sa museleo.

Naupo siya sa tapat ng lapida ng ina at hinaplos ang mukha nitong nandoon.

"Hi, Mom. Matagal na panahon na mula nang dumalaw ako sa'yo. Kumusta ka na po dyan? Ako po ito hindi pa rin makapaniwala na wala na si Daddy," panimula niya.

"Noong una, ikaw. Ngayon naman si Dad. Pareho ninyo na akong iniwan," nakagat niya ang ibabang labi nang pumatak ang mga luha niya.

"Wala na akong masasabihan ng problema. Wala na akong pagsusumbungan kapag may nang-aaway sa akin at wala na akong mayayakao kapag nalulungkot ako. Mag-isa na lang ako ngayon. H-hindi ko ho alam kung paano magsisimula ngayong pareho na kayong wala ni Daddy."

Suminghot siya at pilit na tinutuyo ang basang pisngi, pero muli lang din mababasa dahil sa panibagong luhang kumakawala sa mga mata niya.

"I'm sorry, Mom, kung hindi ko natupad ang pangako ko sa'yo na aalagaan ko si Dad dahil iniwan ko siya. Sorry kung hindi ho ako naging mabuting anak. H-hindi ko po alam ang dapat kong gawin."

Muli niyang pinatuyo ang basang pisngi. "Gusto ko ho tulad ni Dad na ayusin ko ang pagiging mag-asawa namin ni Craig, pero paano ko po iyon gagawin iyon kung si Craig na mismo ang may ayaw? Bigyan mo po ako ng sign kung ipagpalaban ko pa ba ang kasal namin o hindi na. Kung gagawa pa ba ako ng paraan para maayos ang pagitan naming dalawa?"

Nagbuga siya ng hangin. "Kapag nakakita ako ng puting bulaklak ibig sabihin, susubukan ko ulit na ayusin ang relasyon namin ni Craig. At kapag pula, ibibigay ko ang annulment na gusto niya."

"Señorita Anastasia, nandito ho pala kayo."

Nabaling ang tingin niya kay Manang Melani na siyang nag-aalaga sa museleo ng kaniyang ina.

"Oho, Manang. Dinalaw ko lang ho si Mommy. Matagal na panahon na rin mula nang huling punta ko."

"Ganu'n ho ba? Papalitan ko lang ng bulaklak yung nasa vase."

Bumaba ang tingin niya sa pumpong bulaklak na hawak nito. Bumuka ang bibig niya nang makita niya ang kulay ng rosas.

Puting rosas!

Muli siyang bumaling sa puntod ng kaniyang ina. "I get your answer, Mom. I will! Sige Manang Melani, mauna na ho ako," paalam niya rito na lumabas na ng museleo.

Agad siyang sumakay sa kabayo at mabilis iyong pinatakbo pauwi sa mansion. Eksaktong nandoon si Bernard nang dumating siya sa mansion.

"Ikaw na ang bahala sa kaniya, Bernard." Tinapik niya ito sa balikat bago tumakbo paakyat sa kaniyang kwarto.

Kinuha niya ang ang envelope na nakapatong sa study table at pinakatitigan iyon. Sa huling pagkakataon, susubukan niyang kausapin ulit si Craig para bigyan siya nito ng huling pagkakataon para maayos ang pagsasama nila. Kung wala pa rin mangyayari sa gagawin niya ay tsaka siya susuko.

Humugot siya ng hangin at marahas iyong binuga. Bitbit ang annulment paper na lumabas siya ng kwarto. Hahanapin niya si Craig para kausapin ito.