Kabanata 3

Sa oras na nagsimula ang Subject One sa unang baitang sa walong taong gulang, dalawang taon na siya sa likod ng kanyang mga kapantay. Nagtapos siya ng elementarya sa labing apat na taong gulang.

Ang matandang bachelor mula sa kalapit na nayon ay nanunuya sa telebisyon isang araw, itinuro ang ilang pelikula at sinabing, "Sa ilang bahagi ng mundo, ang mga batang kaedad niya ay maaaring magkaroon na ng mga anak."

Pagkatapos, bumaling sa aking ina, nag alok siya ng sarili niyang baluktot na bersyon ng kabaitan. "Babayaran ko ang buong pag aaral niya sa middle school—tatlong taong halaga ng bayarin. Matapos iyon, makakapagtapos na siya at makapagpakasal sa akin. What do you say? Alam mo kung ano ang kalagayan ng mga village girls. Hindi nila kaya sa mga town schools and ang mga babae ay hindi kailanman nahihigitan ang mga lalaki. Tatlong taon mula ngayon, paano kung hindi siya pumasa sa kahit anong exam. Malala pa, paano kung may makabuntis sa kanya at tumakbo siya kasama nito? Kung gayon, maiiwan ka ng walang matitira."

Ang aking ina ay hindi lubos na sumang ayon, ngunit hindi rin siya tinanggihan.

Makalipas ang ilang araw, bumisita ang mabait na babae na nag sponsor sa pag aaral ng Subject One at nagtanong tungkol sa kanyang pag aaral. Noon lang nabanggit ng nanay ko ang mga plano niya para sa isang engagement.

Kinilabutan ang babae. Agad siyang nakipag ugnayan sa ilang mga kaibigan upang ayusin ang patuloy na suportang pinansyal para kay Subject One.

Dahil nasiyahan sa bagong kaayusan na ito, tinanggihan ng aking ina ang alok ng matandang bachelor. Matagal na niyang natutunan na ang pagsasamantala sa simpatiya ng iba para sa kanyang anak ay ang pinakamadaling paraan upang kumita ng pera. Ito ay hindi isang beses na pagbebenta—ito ay isang pamumuhunan. Ang mas mahusay na Subject One ay lumitaw na gawin, mas maraming simpatiya at suporta ang kanilang matatanggap.

Ngayon, mas lumawak ang kanyang mga ambisyon. Gusto niyang makapasok ang Subject One sa Harvard o Stanford University. Hindi dahil sa kinabukasan ng Subject One, ngunit dahil narinig niya na ang mga mahihirap na prodigy mula sa mga prestihiyosong university ay nakakuha ng pinakamaraming donasyon. Ang isang makinang, struggling na estudyante ay higit na mahalaga kaysa sa isang pangkaraniwan.

Sa screen, ang aking ina ay nagtuturo sa Subject One ng ilang mga aralin sa buhay. "Umiyak ka ng kaunti kapag nakita mo ang principal o mga guro, magmukha kang kaawa awa. Ganyan tayo kumukuha ng pera, naintindihan mo?"

Patuloy niya, "Sinakripisyo ko ang aking dignidad para sa kapakanan mo. Ako ang kontrabida para ikaw ang bida. Lahat ng pera na ito? Ginastos ko ito sayo. Balang araw, ito ay maaaring magbigay sayo ng bahay. Kaya mag aral kang mabuti."

Sa simulation, tumango ang Subject One na may matatag na determinasyon, isang papet sa well-rehearsed theater ng awa ng kanyang ina.

Nahati ang audience na nanonood ng playback na ito. Kinondena ng ilan ang mga taktika ng pagmamanipula ng aking ina, habang ang iba naman ay nirasyonal ang kanyang mga aksyon. "Gagawin ng mga magulang ang lahat para sa kanilang mga anak. Oo naman, tuso siya, ngunit ano pa ang mga kakayahan niya para kumita ng pera?"

Nagsimula ang middle school para sa Subject One sa paraan ng elementarya—na may pagluhod.

Payat, maputla at mas maikli kaysa sa kanyang mga kapantay, nakatayo siya sa mga damit na halos hindi magkadikit habang ang kanyang ina ay umiiyak at nangungulila sa harap ng principal. Nangako ang kawani ng paaralan ng ilang pangunahing suporta bago bumangon ang aking ina.

Ngunit hindi iyon sapat para sa kanya. Sa pagpupulong ng mga magulang, itinuon niya ang kanyang paningin sa pinakamayamang magulang sa klase. Habang umaagos ang mga luha, nakiusap siya sa mayamang inang ito na isponsor ang Subject One at inalok pa siya bilang child bride. Ang mayamang babae ay walang pagpipilian kundi ang pumayag na magbayad ng isang daang dolyar sa isang buwan para sa mga pagkain ng Subject One.

Sa ngayon, ang aking ina ay tumatanggap na ng tatlong magkakahiwalay na mapagkukunan ng pondo: mga donasyon mula sa mabait na sponsor, pangunahing suporta sa paaralan at buwanang allowance ng mayamang magulang.

Gayunpaman, sa kabila ng lahat ng ito, ang Subject One ay hindi nagkaroon ng sapat na pagkain. Nang humingi siya ng karagdagang pera sa pagkain, ang tugon ng aking ina ay nakakagigil. "Kung mabubuhay ka nang maayos, hindi ka kaaawaan ng mga tao. Tsaka mahirap kami—dapat tipid na gastusin ang pera."

Sa paaralan, tiniis ng Asignatura ang bawat kahihiyan na maaaring harapin ng isang mahirap, itinakdang estudyante.

Pinagtatawanan siya ng mga rowdy boys, na tinatawag siyang "child bride." Nagbulungan ang mga babae sa likod niya.

Isang buwan sa paaralan, nakuha ng Subject One ang kanyang unang regla. Hindi handa at nahihiya, buong pasasalamat niyang tinanggap ang isang maliit na pakete ng mga sanitary pad mula sa isang guro. Maingat na sinusunod ang mga tagubilin, pinapalitan niya ang mga ito bawat ilang oras, ngunit naubos ang pakete bago matapos ang linggo. Nang humingi siya ng tulong sa kanyang ina, inabutan siya ng isang rolyo ng toilet paper.

Ang kakulangan ng tamang mga panustos ay nag iwan sa kanya ng patuloy na pagkabalisa, palihim na sulyap sa kanyang upuan sa bawat aralin.

Pero natuloy ang Subject One. Nakatuon siya nang buo sa kanyang pag aaral, ginagamit ang bawat sandali upang sumipsip ng kaalaman dahil walang pera para sa pagtuturo o karagdagang materyales. Ang pangungutya ng kanyang mga kaklase ay nagpasigla lamang sa kanyang determinasyon.

Naantig ang ilang manonood.

"Ang sinumang makatiis ng gayong paghihirap ay makakamit ng mga dakilang bagay pagkatapos."

"Hinahangaan ko ang kanyang focus. Wala siyang pakialam sa opinyon ng iba at patuloy siyang nagsusumikap para sa kanyang mga layunin. Kung magtagumpay siya, gagantimpalaan ko siya ng sampung libong dolyar na donasyon."

Sa totoo lang, humanga talaga ako sa Subject One. Siya ay may isang hindi kapanipaniwalang malakas na lakas ng pag iisip.

Ngunit, ang mga dahilan na nakakaapekto sa mga marka ng Subject One ay hindi limitado sa sikolohikal na presyon lamang. Sa umpisa, disente ang kanyang mga grado sa Baitang 7, nasa itaas na gitnang hanay. Ngunit pagkatapos, unti unting bumaba ang kanyang pagganap.

Nagkagulo ang mga manonood. "Hindi ba sinabi ng Subject One na kung bibigyan siya ng pagkakataong mag aral, magaling siya? Bakit siya patuloy na nag-zone out at natutulog sa klase?"

Mataray kong sagot, "Nagugutom kasi siya."

Sa panahon ng pagdadalaga, kapag ikaw ay lumalaki, ito ay isang kahila hilakbot na pakiramdam na walang sapat na pagkain.

Nilalagnat siya ng gutom gabi-gabi, na ginigising siya mula sa pagkakatulog at pinapalabo ang kanyang mga iniisip sa araw. Ang malnutrisyon ay nagpabagal sa kanyang katawan at napurol ang kanyang isip. Ang dim glow ng isang sampung-watt na bombilya ay naging palagi niyang kasama sa mga sesyon ng pag aaral sa gabi, na nakakasira sa kanyang paningin.

Ng humingi siya ng salamin, nabigla ang nanay ko, "Mga salamin? Alam mo ba kung gaano kamahal ang mga iyan? Tumigil ka sa pagkakasakit sa mga 'problema ng mga mayayaman.' Hilingin sa guro na hayaan kang umupo sa harap na hanay sa halip."

Tumanggi ang guro, na binanggit ang patakaran sa rotating seating ng klase. Noon, kahit ang mga tauhan ay nagsawa na sa mga kalokohan ng aking ina at walang gustong gumawa ng mga espesyal na akomodasyon para kay Subject One.

Hindi sumasang ayon ang mga manonood. "Ito ay hindi nagbibigay ng pinakamahusay na mga kondisyon para sa pag aaral sa lahat. Huwag isipin ang pangungutya, ang maton at ang mental pressure, hindi bababa sa matugunan ang mga pangunahing pangangailangan ng bata."

Isang manonood, isang kabataang babae, ang magiliw na ngumiti sa akin at sinabing, "Mahirap ang pinagdaanan mo, hindi ba?"

Nagkibit balikat ako. "Hindi naman. Sa totoo lang, wala lang akong talent sa academics."

Gaya ng sinabi ko, sa sandaling ipinakilala ang chemistry at physics, tuluyang nawala ang Subject One. Nang walang pagtuturo o tulong ng mga kasamahan—walang nangahas na lumapit sa kanya—bumaba ang kanyang mga marka.

Naabot ng pagsubok ang kasukdulan nito. Ang asawa ko, namumutla at pinagpapawisan, sa wakas ay bumasag sa kanyang katahimikan. "Sinasabi mo ba sa akin na sa ilalim ng parehong mga kondisyon, si Vivian bilang 'Subject One' ay may parehong eksaktong academic potential kay Adeline?"

Kinumpirma ng system: [Tama iyan. Ang Life Trial System na "If You Think You Can Do Better, Prove It" ay isang simulator na nagpapakita ng iyong mga kakayahan sa ilalim ng magkaparehong mga pangyayari bilang nasasakdal.]

Tumutulo ang butil ng pawis sa kanyang mukha. Ang aking anak, nalilito at dilat ang mga mata, ay tumingin sa pagitan namin.

Ngumiti ako sa kanilang dalawa.

Hindi nagtagal, oras na para sa mga pagsusulit sa pasukan sa high school.

Ang boses ng system ay nagpahayag: [Ang mga resulta ng kandidatong si Vivian Wood ay mas mababa sa mga marka ng hinuhusgahang indibidwal. Hindi pa natutugunan ang mga kondisyon para manalo sa trial na "If You Think You Can Do Better, Prove It". Magpapatuloy ang pagwawakas.]