Kabanata 2

Napangiti ako ng hindi nag aalok ng anumang rebuttal.

Ang katotohanan ay hindi kailangan ng aking pagtatanggol. Ang mga ayaw maniwala ay hindi madadala sa aking mga salita.

Sa simulation, isang mabait na babae ang nag donate ng pera sa aking ina bilang isang gawa ng tunay na mabuting kalooban.

Sa halip na pasasalamat, hinala agad ang tugon ng aking ina. "Saan mo nakuha itong pera? Hindi mo... ibinenta ang sarili mo, di ba? Hindi ako hahawak ng maruming pera!"

Sinabi niya ito habang mahigpit na hawak ang pera.

Sa pamamagitan ng benefactor na ito, natutunan ng aking ina ang isang bagong bagay—na ang pagkakaroon ng edukasyon ay nagbukas ng pinto sa mas magagandang trabaho at mas malaking sweldo.

Kinabukasan, nagmartsa siya sa Subject One papunta sa paaralan.

Maluha luha siyang lumusob sa opisina ng principal, nakakaawang umiiyak, "Kahit kailangan kong magmakaawa sa mga lansangan, papasok ang anak ko sa paaralan!"

Ang madlang nanonood ng eksenang ito sa malaking screen ay kitang kitang naantig. Ibinulong pa ng ilan ang kanilang paghanga.

Nanatili akong tahimik, hindi natitinag ang ngiti ko.

"Ang kaawa awang babae na iyon," Sabi ng isang tao, "na magsakripisyo ng labis para sa kanyang anak na babae."

"Maaaring pinagbuhatan niya ang kanyang anak, pero ang mga iyon ay mga desperadong kilos na nagmula sa," Komento ng isa pa.

"Kahit papaano alam niya ang importansya ng edukasyon ngayon. Ginagawa niya lahat ng makakaya niya."

Nagpatuloy ang screen sa paglalaro ng simulation.

Sa unang araw ng paaralan ng Subject One, nagkataong dumating siya sa seremonya ng pagtataas ng bandila. Ang aking ina, na parang on cue, ay bumagsak ng husto sa athletic field ng paaralan, humihikbi at nagsusumamo sa mga guro na pangalagaan ang kanyang anak na babae.

"Ako ay mahirap, ngunit ang aking puso ay mayaman," Siya ay sumigaw, humawak sa pantalon ng isang guro.

Dahil hindi niya lubos na maunawaan ang nangyayari, ginaya siya ng Subject One, sabay yakap sa pantalon ng guro na may parehong sigasig.

Ang mga guro, na naguguluhan, ay nagbigay ng mga donasyon para makaalis siya. Noon lang sa wakas ay tumayo ang aking ina, tinapik ang sarili na may ere ng tagumpay.

Tinapik ang likod ni Subject One, sinabi niya, "Ang ginawa ko ngayon, pinahiya ang sarili ko sa harap ng lahat, ay para sayo. Tandaan mo ito paglaki mo. Huwag mong kalimutan ang utang mo sa akin."

Ang mga manonood ay tumahimik, hindi mapalagay.

Matapos ang matagal na paghinto, may nagsalita sa wakas. "Alam mo, ang mga taong walang pakialam sa hiya ay kadalasang nagpapatuloy sa buhay. Ang pagmamataas ay maaaring pigilan ka."

"Siguro madaig ng Subject One ang lahat at magtagumpay," Nag aalinlangang sabi ng isa.

Kalat kalat ang mga bulungan ng pagsang ayon. Karamihan ay nagsumite ng nakikiramay na mga tingin sa direksyon ko.

Naisip ko ang sarili kong pagkabata. Ang palagiang pagpigil ng aking ina ay kung gaano kahirap ang kanyang buhay. Siya ang palaging biktima at ako, ang walang utang na loob na anak na may utang sa kanya ng lahat.

Noon, naniwala ako sa kanya. Nagsumikap ako sa paaralan, pinagpapantasyahan ang isang araw na bilhin siya ng malaking bahay at mabigyan siya ng komportableng buhay.

Pero habang tumatanda ako, lalo na noong middle school, iba na ang pagkakaintindi ko sa mga bagay bagay. Noon nagsimula ang aking pakiramdam ng paggalang sa sarili—at ng magsimula ang tunay na sakit.

Ang simulation ay mabilis na nagpasa sa mga taon ng elementarya ng Subject One.

Salamat sa regular na mga donasyon mula sa mabait na babae at isang janitorial job na inayos ng paaralan para sa aking ina, nagtagumpay ang aking ina at ang Subject One.

Kahit malamig ang mga guro sa Subject One at wala siyang kaibigan, nagtagumpay siya.

Laban sa mga posibilidad, nagtapos ang Subject One na may disenteng mga marka at nakakuha ng pwesto sa isang advanced na klase sa nangungunang middle school ng county.

Sabay sabay na bumuntong hininga ang mga manonood.

"Nakita mo iyon? Ang pagsusumikap ay nagbubunga," May nakaluwag na sabi.

"Desidido siya," Sigaw ng isa pa.

"Sigurado na mas mabuti ang gagawin niya kaysa sa kanyang anak. Tandaan ang mga sinabi ko."

"Tama! Malakas ang kalooban ng Subject One at hindi madaling madala ng external factors."

Rinig na tawa ng asawa ko, nginisian ako. "Kung alam ko lang ang totoo tungkol sa pamilya mo, hindi sana kita pinakasalan."

Kumunot ang ilong ng anak ko dahil sa disgusto. "Napakahiyang magkaroon ng isang nanay na tulad mo. Lumaki kang mahirap at ngayon ay hinihila mo ako sa iyong gulo!"

"Huwag kang magaalala," Panunuyo kong sabi. "Magkakaroon ka ng pagkakataon mo."

Sa screen, nagpatuloy ang bersyon ng buhay ko ng nanay ko.

Na waive ang tuition sa middle school, ngunit mayroon pa ring bayad sa libro, gastos sa boarding at buwanang gastos sa pamumuhay.

Habang tila pinag iisipan niya kung paano pamahalaan ang mga gastos na ito, isang hindi inaasahang pagkakataon ang lumitaw.

Isang mayamang pamilya ang nagmungkahi ng kasal.

Ang pagtanggap nito ay mangangahulugan ng napakalaking dote—at ang pagtatapos ng mga paghihirap sa pananalapi ng aking ina.