Ang intense ni Donya Andrea.
Ysla“Kamusta si Lola?” agad na tanong ni Nathan pagpasok na pagkapasok niya sa aming silid. Halatang galing pa siya sa biyahe at mukha pang pagod at bakas ang pag-aalala para sa matanda.Hindi pa man siya nakakaupo ay ang lagay na agad ni Lola Andrea ang nais niyang malaman. Nakakatuwa at nakakataba ng puso na sa kabila ng lahat ng nangyayari, si Lola pa rin ang una sa isip niya. Doon ko muling napagtanto kung gaano talaga sila kalapit sa isa’t isa. Isang uri ng koneksyon na hindi kayang dayain. Mahal na mahal ni Nathan ang matanda, at ramdam ko iyon sa bawat kilos niya.Sa mga oras na magkasama kami ni Lola Andrea sa bahay kanina, hindi ko rin maiwasang humanga sa lalim ng pagmamahal niya para kay Nathan. Sa bawat kwento niya, sa bawat sulyap at ngiti tuwing nababanggit ang pangalan ng apo, ay makikita mo ang walang pag-aalinlangang pagmamalasakit.Aniya, wala siyang masabi sa manugang niyang si Rocelia, ang ina ni Nathan. Sobrang bait daw ito, maalalahanin, at laging inuuna ang kap
YslaMasakit ang ulo ko at tila umiikot ang aking paligid ng imulat ko ang aking mga mata. Sa palagay ko ay umaga na dahil sa sikat ng araw na tumatagos sa siwang ng malaking kurtina mula sa harapan ko.Inikot ko ang aking tingin sa paligid ngunit hindi ako nagtagumpay na makilala o maalala man lang kung kaninong silid ang kinaroroonan ko.Bumangon ako at naupo sa kama. Malaki iyon at kung pagbabasehan ang itsura at gulo non ay halatang hindi lang ako ang nahiga dito.Dahil sa naisip ko ay bigla akong napatingin sa aking sarili, narealize kong wala ako kahit na anong saplot sa aking katawan!Nag-angat ako ng tingin at muling inilibot iyon sa paligid. Napansin ko ang ilang damit na nagkalat sa sahig na tila pamilyar sa akin. Doon ako biglang natauhan at naalala ang mga nangyari ng nagdaang gabi.Hinawi ko ang comforter na nakatakip sa akin at umurong ng bahagya kaya nakita ko ang pulang mantsang nagpapatunay na tuluyan ko ng naibigay ang iniingatan kong pagkababae.Ang tanging regalong
YslaAng biglang pagbuhos ng malamig na tubig sa aking katawan ay siyang tuluyang gumising sa aking diwa, tuluyang binanlian ng katotohanan. Parang agos ng tubig na bumaligtad sa ilog ang lahat ng kaganapan kagabi. Mga alaala na gusto kong ilibing sa pinakatagong bahagi ng aking isipan ngunit ngayo’y nagsisiksikan, nagpapakilala, pinipilit akong harapin ang bangungot ng nagdaang gabi.Napakapit ako sa tiles ng dingding, huminga nang malalim, pero walang silbi. Sa labas ng banyo, may isang estrangherong lalaki. At ako… nandito, hubad sa ilalim ng tubig, gising ngunit parang lumulutang sa isang realidad na hindi ko matanggap.Isang linggo na lang at ikakasal na kami ni Arnold. Isang linggo bago ako maging ganap na asawa niya. Bilang regalo, nagmungkahi ang aking tiyuhin na magbakasyon kami kasama ang aming mga kaibigan para naman daw ma-enjoy ko ang mga huling araw ko bilang dalaga.At kapag sinabi nilang "mga kaibigan," kasama na roon ang pinsan kong si Lizbeth, ang kanyang nag-iisang
Ysla“Sign this.”Malamig at matigas ang tono ng lalaki nang ibigay niya sa akin ang isang papel, kasabay ng ballpen na ipinatong niya sa maliit na lamesa. Kakatapos ko lang maglinis at magbihis, at ngayon ay kaharap ko na ang estrangherong lalaking aksidente kong napag-alayan ng aking pagkababae.“Ano naman ‘yan?” tanong ko, ngunit hindi ko man lang tinapunan ng tingin ang dokumentong inilapag niya.“You'll know kung titignan mo.” May himig ng pagkainis sa kanyang boses, para bang siya pa ang naagrabyado sa nangyarin sa amin. Ganito na ba talaga kakapal ang mga lalaki ngayon?“Ayaw ko,” matigas kong tugon. Kung akala niya ay basta-basta ko siyang susundin, nagkakamali siya.Matalim niya akong tinitigan bago marahang tinaas ang hawak niyang remote control at itinapat iyon sa TV na nasa likuran ko. Isang pindot lang at biglang nagbukas ang screen, ngunit hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya.“Ohh… touch me, please. Don't stop…”Nanlaki ang mga mata ko sa boses na iyon. Isang pamilyar
YslaLunes, pagkagaling sa Batangas, agad akong nagtungo sa mansyon ng mga Dela Peña. Ang tahanan ng pamilya ng aking tiyuhin. Isang lugar na dati kong itinuring na kanlungan, pero ngayo’y naging pugad ng mga traydor.Pagkapasok ko, narinig ko ang halakhakan mula sa living room. Ang dating malamig at matigas na atmospera ng bahay ay tila naglaho sa kasayahang umiikot sa pagitan ng mga nasa loob. Parang walang nangyari. Parang wala silang ginawang masama.“Hija! Saan ka ba nanggaling?” gulat na tanong ni Tito Sandro nang makita niya ako. Napalingon ang lahat sa akin, at agad na huminto ang tawanan nila. Nasa sofa sina Lizbeth at Arnold magkatabi at nakangiti pa kanina, ngunit ngayon ay natigilan.Gusto kong matawa. Hindi dahil sa saya, kundi sa absurdong reaksyon ng tiyuhin ko. Wala man lang bahid ng pag-aalala, kundi purong pagkagulat. Para bang hindi nila inasahan na babalik ako.Lumapit ako sa kanila, at ramdam ko ang pag-iwas ng kanilang tingin. Hindi ko pinalampas ang pagkunot ng
YslaWala na akong nagawa kundi makipagkasundo kay Nathan. Kailangan niya ng asawa na maipapakilala sa kanyang lola, at ako naman ay kailangan kong ibangon ang aking puri, pati na rin ang sarili kong buhay.Wala na akong ibang matatakbuhan. Kailangan kong makaalis sa poder ni Tito Sandro bago pa tuluyang malunod ang sarili ko sa pait ng paninirahan doon.Isa pa, tumugma sa akin ang kasabihang, "Kung saan ka nadapa, doon ka bumangon." Masakit mang aminin, pero totoo. Nakita na ni Nathan ang lahat-lahat sa akin.Ang buong katawan ko at hindi ko man alam kung ano ang mga nasabi ko ng gabing 'yon, sapat na ang narinig ko mula sa T.V. upang makaramdam ng sobrang kahihiyan. Sa puntong ito, hindi ko na kayang isipin na may ibang lalaking hahawak pa sa akin.Sa kabila ng lahat, hindi ko rin maitatanggi na may kung anong kakaiba sa lalaking pinakasalan ko. Hindi siya basta-basta. Ang paraan ng kanyang pagdadala sa sarili, ang tikas ng kanyang tindig, at ang paraan ng kanyang pananalita, lahat
YslaPagdating namin sa mansyon ni Lola Andrea, sinalubong kami ng isang masarap na tanghalian. Pinili naming kumain muna bago pumunta sa silid kung saan siya nagpapahinga. Sa kabila ng tila eleganteng ambiance ng bahay, may hindi maipaliwanag na tensyon sa paligid, lalo na sa ekspresyon ni Nathan.Pagpasok namin sa silid, hindi ko naiwasang mapatigil sa paghakbang. Para akong natulala sa nakita ko, ang matanda na tinutukoy ni Nathan bilang kanyang lola. Ngunit hindi lamang ako ang nabigla. Kita sa mukha ng lola ni Nathan ang gulat bago ito napalitan ng isang matamis na ngiti.“She’s your wife?” tanong ng matanda, hindi inaalis ang tingin sa akin. Titig na titig siya na tila sinisiguro kung tama ba na ako ang nakikita niya.“Yes, Lola. Why? Is there something wrong?” sagot ni Nathan, halatang naguguluhan sa naging reaksyon ng matanda. Kita sa mukha niya ang bahagyang pag-aalala, at sa loob-loob ko, siguradong kung anu-anong masamang bagay na naman ang naiisip niya tungkol sa akin.“I
NathanWala akong panahon para maghanap pa ng babaeng pwedeng mapakasalan. Hindi iyon bahagi ng plano ko sa buhay ngunit kailangan ko ng asawa para mapaluguran si Lola Andrea.Nagkataon na may nangyari sa amin ni Ysla, isang pangyayaring hindi ko rin inaasahan kaya naman, siya na rin ang pinili ko. Ako ang nakakuha ng kanyang pagkabirhen kaya hindi na rin masama na gawin ko siyang Mrs. Nathan Del Antonio.Nalaman ni Damien na aking assistant na may kalaban ako sa negosyo ang magtatangkang gawan ako ng iskanndalo. Kaya naman inayos ng aking assistant ang aking silid upang makakuha ng ibidensya. Hindi ko akalain na magagamit ko yon kay Ysla .Hindi ko rin inasahan na tatanggi siya, naloloko na ba siya? Hindi ba niya kilala kung sino ang kaharap niya?Isa pa, hindi ko maiwasang maisip na tila wala siya sa sarili noong gabing iyon. Sa isang banda, lumalabas na nag-take advantage ako sa sitwasyon niya. Pero sa kabila ng lahat, wala na akong balak pang magbago ng desisyon. Ang importante, n
Ysla“Kamusta si Lola?” agad na tanong ni Nathan pagpasok na pagkapasok niya sa aming silid. Halatang galing pa siya sa biyahe at mukha pang pagod at bakas ang pag-aalala para sa matanda.Hindi pa man siya nakakaupo ay ang lagay na agad ni Lola Andrea ang nais niyang malaman. Nakakatuwa at nakakataba ng puso na sa kabila ng lahat ng nangyayari, si Lola pa rin ang una sa isip niya. Doon ko muling napagtanto kung gaano talaga sila kalapit sa isa’t isa. Isang uri ng koneksyon na hindi kayang dayain. Mahal na mahal ni Nathan ang matanda, at ramdam ko iyon sa bawat kilos niya.Sa mga oras na magkasama kami ni Lola Andrea sa bahay kanina, hindi ko rin maiwasang humanga sa lalim ng pagmamahal niya para kay Nathan. Sa bawat kwento niya, sa bawat sulyap at ngiti tuwing nababanggit ang pangalan ng apo, ay makikita mo ang walang pag-aalinlangang pagmamalasakit.Aniya, wala siyang masabi sa manugang niyang si Rocelia, ang ina ni Nathan. Sobrang bait daw ito, maalalahanin, at laging inuuna ang kap
Ysla“Hija, finally! Kanina pa kita hinihintay. Hindi ko alam na nagtatrabaho ka pala bilang assistant ni Nathan,” masayang bungad ni Lola Andrea habang nakaunat ang kanyang mga braso, handang-handang yakapin ako.Hindi ko na rin siya pinaghintay pa. Agad akong lumapit at niyakap siya nang mahigpit, ‘yung tipong parang matagal ko siyang hindi nakita at sabik na sabik akong muling makasama siya. Ramdam ko ang init ng kanyang yakap na may halong pagmamahal at pangungulila, na tila ba kahit saglit lang kaming hindi nagkita ay napakatagal ng kanyang pag-aabang.Hindi man ganun katindi ang emosyon ko kagaya ng inaasahan niya, hindi ko rin maikakailang masaya ako sa imbitasyon niya. Sa totoo lang, malaking ginhawa rin ito sa akin. hindi ko kailangang makasabay si Nathan sa tanghalian. Isa pa, bihira ang pagkakataong may mapagpahingahan ang damdamin ko gaya ngayon.“Oh, Lola Andrea, mukhang napakalakas niyo pa rin po,” biro kong may halong pagkamangha. Bahagya akong lumayo mula sa kanyang ya
Ysla“Seryoso ka ba?” gulat na tanong ni Jette, napalakas pa ang boses niya sa pagkabigla. Halos malaglag niya ang hawak niyang tasa ng kape. “Naku, baka kung ano ang gawin sa akin ni Ms. Raquel kapag nalaman niya ‘yan. Sa akin pa naman niya ipinagkatiwala ang pagkuha kay Masked Singer.”Napailing ako nang bahagya habang nakatingin sa kaniya. Sa totoo lang, naiintindihan ko ang kaba niya. Hindi basta-basta si Ms. Raquel pagdating sa trabaho, sobrang istrikta nito dahil very devoted sa trabaho.“Gusto mo pa yatang mawalan ng trabaho si Jette,” sabat ni Marichu habang nakakunot ang noo, halatang hindi rin boto sa ideya ko.“Nagsa-suggest lang ako,” kalmado kong tugon, habang sige ang halo ko sa aking kape gamit ang kutsarita.“Bakit iyon pa ang na-suggest mo?” hindi pa rin mapakali si Jette, lumapit pa siya sa akin na parang gusto niyang bulungan ako ng pagsaway. Halatang-halata sa mukha niya ang pagsabog ng curiosity.“Ikaw pa naman ang naging assistant ni Lizbeth simula’t simula ng vl
YslaPapasok ako ng pantry, agad kong narinig ang pabulong ngunit inis na tanong ni Jette kay Marichu.“Naiinis na talaga ako, siya ba talaga ang masked singer?”Napataas ang kilay ko sa narinig ko. Hindi ko na kailangang hulaan kung sino ang tinutukoy nila. Sigurado akong si Lizbeth iyon, ang pinsan kong mahilig sa atensyon.“Bakit, ano bang nangyari?” usisa naman ni Marichu habang nagbubukas ng ref para kumuha ng tubig.“Ang arte kasi!” bulalas ni Jette. “Ang dami-dami niyang demands. Hindi ko tuloy alam kung artista ba talaga siya o feeling celebrity lang!”Napailing ako nang bahagya. Kahit hindi ko pa alam ang buong kwento, naniniwala na agad ako kay Jette.Kilala ko si Lizbeth. Noon pa man, kahit noong magkasundo pa kami o mas tamang sabihin na noong akala ko'y magkasundo kami at talagang maarte na siya.Masyado siyang maraming hinihiling, mga bagay na ngayon ko lang napagtanto na baka noon pa man ay sinadya niyang gawin para pahirapan ako. Habang iniisip ko iyon, sumagi rin sa i
YslaHindi ko talaga maintindihan kung anong problema ng orangutan na ‘yon at kung bakit ba hindi niya tinatantanan ang paglapit sa akin.Sa loob ng aming silid, ramdam ko ang matindi at mainit niyang titig sa na parang binabalatan niya ako gamit lamang ang kanyang mga mata. Kaya ang nangyayari tuloy, pinipilit kong umiwas at huwag siyang pansinin. Baka kasi kapag nagkataon, mapahiya pa ako sa sarili ko.Buong weekend, nagkulong lang ako sa bahay, at syempre, ganoon din siya. Hindi rin kami nagpunta kay Lola Andrea, na sa totoo lang ay mas gusto kong gawin dahil nga ayaw kong mapag-solo kamiHindi ko alam kung anong pinagkakaabalahan niya sa study room niya, na pinag-pasalamat ko dahil kahit papaano ay hindi ko nakikita ang mapang-akit niyang tingin sa akin.Mas mabuti na ang ganoon. Dahil kung palagi kaming magkaharap, baka hindi ko na makontrol ang sarili ko at sa isang iglap ay bigla na lang akong kumandong sa kanya at magpaka-baliw. Iba kasi talaga ang epekto niya sa akin. Para ba
Nagpatuloy ako sa pagtatrabaho habang pilit na pinapawi ang mga gumugulo sa isip ko. Maingat kong kinuha ang folder na naglalaman ng report tungkol sa pamilya ng tiyuhin ni Ysla at inilagay ito sa aking bag. Plano kong dalhin iyon pauwi upang mapag-aralan nang mas maigi sa mas tahimik na kapaligiran.Gusto kong siguruhing walang kahit anong detalye ang makakalusot sa aking pagsusuri lalo na’t mahalaga ito para sa asawa ko at sa kinabukasan niya. Nakasalalay din dito ang tanong sa isip ni ysla, kung bakit nagawang planuhin ng pamilyang pinagkatiwalaan niya ang pagkawasak niya na mabuti na lang ay hindi natuloy.Tungkol naman kay Blythe... hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganon ang naging pahayag niya kay Damien. Wala kaming napagkasunduan na magkikita sa susunod na araw lalo at Sabado iyon dahil maaring magpunta kaming mag-asawa kay Lola na nakakatuwang makita na malakas na.Ang totoo, niyaya ako ni Blythe na mag-lunch sa labas kanina pero maayos ko siyang tinanggihan. Sinabi ko
NathanNa-receive ko na ang initial report ng private investigator na hin-hire ni Damien para silipin ang nakaraan ni Sandro Dela Peña.Bilang isang negosyante, alam ko kung gaano kahirap magsimula mula sa wala.Hindi madali.Hindi biro.Hindi lang basta ideya ang puhunan kung hindi pati oras, pagod, at buong pagkatao ang nakataya.Kaya’t bilang tagapagmana ng kumpanya ni Lolo, at sabay na pinapatakbo ang sarili kong itinayong negosyo, sanay na akong makakita ng mga pattern, ng inconsistencies, ng mga numerong hindi nagsisinungaling.Kahit na may pangalan na ako dahil nga sa kumpanyang namana ko ay nahirapan pa rin akong mag-established ng sarili kong brand name. At talagang ipinagmamalaki ko 'yon.Kaya nagtataka ako sa tiyuhin ni Ysla. Owner ng number one fast food chain sa bansa, pero walang nakaraan, walang pinagmulan.Iyon ay ayon sa report na binigay sa akin ng private investigator kaya naman may kung anong kaba ang gumapang sa dibdib ko. Parang may kulang. Parang may hindi tama.
YslaHindi ko maipaliwanag, pero parang biglang lumundag ang puso ko. Naging mabilis ang tibok, walang babala, parang tambol na sunod-sunod ang hampas. Para akong biglang natahimik sa sarili kong mundo habang magkahinang ang aming mga mata.Para bang huminto ang oras, at sa pagitan ng titig na iyon, may lihim kaming naiintindihan na kahit kami mismo ay hindi kayang ipaliwanag.Ilang segundo pa lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ko'y habang-buhay kaming na-stuck sa sandaling iyon. Hanggang sa napansin kong pareho naming pinakawalan ang bahagyang ngiti sa aming mga labi. Sabay, tulad ng kung paanong sabay ding tumigil ang aming mga titig sa isa’t isa.Teka lang… paano ko nalaman 'yon?Dahil sa mga labi niya ako nakatingin.Bigla akong napalunok, para bang nanuyo ang lalamunan ko. Naramdaman ko ang init na dahan-dahang umaakyat mula leeg ko hanggang sa pisngi.Umiinit ang mukha ko, hindi dahil sa kahihiyan lang, kundi dahil sa alaala. Ang maalab at mapusok na alaala ng kung paano niya ak
Ysla“Anong ibig mong sabihin? Hindi ko ma-gets,” litong-lito kong tugon habang napapakunot ang noo. “Wala naman sigurong masama kung maging tauhan niya ang mga magulang ko. Magkapatid sila ng nanay ko at natural lang kung magtutulungan sila, ‘di ba?”Napatingin siya sa akin, matalim ngunit puno ng pag-aalalang titig. “I’m thinking… na maaaring ang mga magulang mo ang talagang may-ari ng kumpanyang hawak ng tiyuhin mo ngayon.”“What?” napabulalas ako, at halos matawa sa absurdity ng sinabi niya. “Nasisiraan ka na ba? Hindi ko maintindihan ‘yan, at lalong hindi ko alam kung saan mo nakuha ang ideyang ‘yon.”Pero nanatili siyang seryoso. “How long have you been living with your uncle?” tanong niya, diretsahan.“Since I was five,” sagot ko. “Nagkaroon ng aksidente sa pamilya namin, tapos nagising na lang ako sa ospital.”“Tapos?” ulit niya, parang ayaw tantanan hangga’t hindi niya nakuha ang buong kwento.“That’s it. Sila na ang kumupkop sa akin mula noon kasi nga raw… namatay ang mga mag