05 หนี.....ไม่พ้น

1 เดือนผ่านไป

     หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นหญิงสาวก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติเช้าตื่นไปทำงานเลิกงานก็กลับบ้านชีวิตประจำวันของเธอก็มีอยู่แค่นี้ แต่ก็จะมีบ้างนัดเจอกัน ทานข้าว ดูหนัง เดินห้างกับมีนเพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของเธอตามภาษาวัยรุ่น นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เจอพีทอีกเลยเช่นกัน มีนบอกว่าเขาไปต่างประเทศแล้ว เหตุการณ์การวันนั้นเธอไม่ได้บอกมีนและก็ไม่คิดที่จะบอกเด็ดขาด เธอไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง เรื่องมันแล้วมาก็ปล่อยให้แล้วไปไม่อยากจะเอามาคิดให้ปวดหัว ถึงแม้เธอจะรู้ว่าต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมาจากฝีมือของพีทเป็นคนเอายาปลุกเซ็กใส่ในแก้วเครื่องดื่มของเธอเพราะนอกจากเครื่องดื่มที่มีนชงให้ก็มีเครื่องดื่มแก้วสุดท้ายเท่านั้นที่พีทเป็นคนเอามายื่นให้เธอ ซึ่งอาการแปลกๆก็เกิดขึ้นกับเธอขึ้นหลังดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้นของพีท

     หลังเกิดเรื่องคืนนั้นหญิงสาวก็ไม่มีความคิดที่จะกลับไปหาชายแปลกหน้าคนนั้นเพื่อที่จะให้เขารับผิดชอบเธอกับอะไรก้ตามที่เสียไปแล้วเอากลับคืนมาไม่ได้ ถึงแม้เธอจะจำใบหน้าหล่อเหลาเขาได้อย่างแม่นยำก็ตาม มันก็เพียงความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนหรือที่ใครๆเขาก็ต่างเรียกมันว่าความสัมพันธ์แบบone night stand ครั้งเดียวจบ ต่างฝ่ายต่างได้วินกันทั้งคู่ และก็คงไม่มีเหตุอะไรที่จะทำให้ทั้งเธอและเขาได้พบกันอีก

     วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะมาทำงานที่คาเฟ่แห่งนี้เธอทำงานที่นี่มาตั้งแต่ก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยเสียด้วย เพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน การที่พ่อกับแม่ต้องมาจากไปตั้งมัธยมปลายทำให้เธอต้องดิ้นรนต่อสู้ด้วยตัวเองจนทำให้คนอื่นที่เห็นก็มักจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงเก่ง เข้มแข็ง แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอก็มีอีกมุมที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็นแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างมีน เพราะมุมนี้จะมีแต่พ่อกับแม่เท่านั้นที่จะได้เห็นและก็คิดว่าจะไม่มีใครได้เห็นมันอีก

กริ๊งๆ

     “อ้าว ปรางมาแล้วหรือจ๊ะ” พี่มายด์เจ้าของร้านที่หญิงสาวทำงานด้วยเอ่ยทักขึ้นทันที่เห็นเธอเดินเข้ามาภายในร้าน

     “สวัสดีค่ะ พี่มายด์” หญิงสาวสวัสดีทักทายเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้มแม้ในใจจะรู้ใจหายอยู่เหมือนที่จะไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว ตลอดเวลาที่ทำงานมาสี่ปีทำให้เธอรู้สึกผูกพันกับร้านนี้และทุกคนที่ทำงานอยู่ที่นี่เช่นกัน แต่ต้องจำใจลาออกเพราะเธอต้องไปฝึกงานอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนข้างหน้านี้

     “วันนี้มาทำเป็นวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม “มายด์ถามหญิงสาว

     “ใช่ค่ะ”

     “เอาจริงปรางไม่ต้องลาออกก็ได้นะ ฝึกงานเสร็จก่อนกลับมาทำ” มายด์ยื่นขอเสนอให้หญิงสาวไม่ลาออกเพราะเธอก็แอบเป็นห่วงว่าถ้าไม่ทำงานแล้วหญิงสาวจะเอาเงินที่ไหนใช้เพราะเธอก็พอรู้เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวเธอมาบ้าง ซึ่งทำให้เธอรู้ว่าเด็กคนนี้จะต้องเจออะไรมาบ้างกว่ามาถึงทุกวันนี้

     “ขอบคุณนะคะ แต่หนูเกรงใจค่ะ แบบนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ”

     “โอเคๆ ออกก็ออก แต่ถ้าอยากกลับมาทำก็มาได้ตลอดนะ พี่ยินดี”มายด์ยอมตกลงอย่างจำยอม

     “ขอบคุณพี่มายด์มากๆอีกครั้งนะคะ ที่เอ็นดูหนูและใจดีกับหนูมาตลอดเลย ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันถึงตอนนี้”

     “ไม่เป็นไร เราก็เหมือนน้องพี่คนหนึ่ง ไปๆ เปลี่ยนเปลี่ยนชุดมาทำงานลูกค้าเริ่มเยอะแล้ว เดี๋ยวจะไม่ได้ทำงานกันพอดี”

     “ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”พูดจบหญิงสาวก็เดินไปเปลี่ยนชุดหลังร้านเพื่อทำงาน

     “จ๊ะ เดี๋ยวเลิกงานพี่จะพาไปเลี้ยงส่ง”ทั้งคู่พูดคุยทั้งทายกันเล็กน้อยตามภาษาคนที่ทำงานด้วยกันมานานครั้งแรกที่มายด์เห็นหญิงสาวเธอก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกมาถูก

     มายด์จำวันแรกที่หญิงสาวเดินเข้ามาสมัครงานที่ร้านได้เป็นอย่างดี เด็กน้อยหน้าตาน่ารักริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มส่งมาให้เธอแต่แววตาของเธอกลับเศร้าต่างจากรอยยิ้มบนใบหน้า

     เข้ามาขอสมัครงานที่ร้านเธอเพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน หญิงสาวจัดเป็นเด็กที่มีไหวพริบดี หัวไว และมีมารยาทรู้จักเข้าหาคน นอบน้อมถ่อมตน

     แต่จู่ๆหญิงสาวที่เธอรักเหมือนน้องเดินมาบอกว่าจะขอลาออกเพราะต้องไปฝึกงานคงไม่ได้มาทำงานที่ร้านเพราะอยากเก็บเกี่ยวความรู้ขณะฝึกงานให้ได้มากที่สุด

     ในครั้งแรกเธอก็ปฏิเสธไปจะให้แค่พักงานฝึกงานเสร็จค่อยกลับมาทำแต่พอเห็นแววตาอ้อนวอนก็ยอมใจอ่อนและเพราะเหตุผลที่หญิงสาวบอกกับเธอ

     “หนูฝึกงานตั้งสี่เดือนเลยนะคะ หนูไม่อยากเอาเปรียบพนักงานคนอื่น”

     “ เห่อ ก็ได้พี่ยอมก็ได้ เด็กคนนี้นี่นะ ฝึกงานก็ตั้งใจเก็บเกี่ยวความรู้ให้ได้มากที่สุด เข้าใจไหม” เด็กคนนี้ทำอะไรมักมีเหตุผลเสมอแล้วก็ดันฟังขึ้นด้วยสิ

     “ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจหนู”

ทางด้านปวีร์

     ทางด้านฝั่งประทานหนุ่มนับตั้งแต่วันนั้นที่เขามีความสัมพันธ์กันเด็กน้อยของเขา ซึ่งก็ทำให้เขารู้ว่าเขาคือคนแรกและก็จะชายเพียงคนเดียวของเธอ เขาจะไม่ยอมให้เธอไปเป็นของใครเด็ดขาดประธานหนุ่มสั่งให้กิตต์เลขาคนสนิทของเขาไปดูกล้องวงจรปิดหน้าห้องแล้วไปสืบประวัติเด็กน้อยของเขามาให้ สามวันต่อมาเลขาหนุ่มก็เอาประวัติของเด็กน้อยมาให้เขายังมิวายที่จะแซวผู้เป็นนายไปยกใหญ่เพราะเขาไม่เคยสนใจคู่นอนคนไหนขนาดนี้

     แต่คนนี้ไม่ใช้คู่นอนแต่เป็นเมียเขาต่างหาก ตั้งแต่แรกเห็นเขารู้สึกถูกใจเธออย่างบอกไม่ถูกและบอกกับตัวเองว่าคนนี้แหละเมียและแม่ของลูกเขาในอนาคต

     แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเป็นเมียเร็วขนาดนี้ผู้หญิงหลายๆคนต่างก็อยากได้ตำแหน่งเมียจากเขาแต่ก็ไม่เคยมีใครได้มันไปแต่กับเธอที่ได้ไปกลับหนีเขาไปเสียได้ เดี๋ยวก่อนเถอะงานเสร็จเมื่อเจอดีแน่เด็กน้อย ประธานหนุ่มที่ตกอยู่ในภวังค์ของตนเองก็สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงาน

ก๊อกๆก๊อกๆก๊อกๆ

     “ขออนุญาตครับท่าน”

     “เข้ามา” ประธานหนุ่มตอบเสียงราบเรียบ

     “ท่านครับ นี่เป็นเอกสารที่ต้องเซ็นครับ ส่วนนี่เป็นรายชื่อของนักศึกษาฝึกงานครับ”

     “อืม เอาวางไว้ แล้วออกไปได้แล้ว”

     “ท่านไม่เปิดดูรายชื่อนักศึกษาฝึกงานหน่อยหรือครับ” เลขาหนุ่มพูดเชิงหยอกเย้าเจ้านาย

     “มันมีอะไรน่าสนใจนักหนาแค่นักศึกษาฝึกงาน แล้วปีนี้ได้มากี่คน”ประธานหนุ่มพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย

     “1 คน ครับ ปีนี้เราเปิดรับแค่แผนกออกแบบภายใน ที่ผ่านการคัดเลือกก็แค่คนเดียว”

     “อืม”ประธานหนุ่มตอบรับในลำคอแล้วทำงานไม่สนใจเลขาหนุ่มที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย

     “อะ....อ้าว ไม่เปิดดูหน่อยหรือครับ”

     “ไหนมันมีอะไรทำไมถึงอยากให้เปิดดูนะ....นัก อื้ม” ประธานหนุ่มหยิบแฟ้มรายชื่อนักศึกษาฝึกงานขึ้นมาดูถึงกับอึ้งและพูดจาติดขัด ยกยิ้มมุมปากและได้แต่คิดว่าโลกอะไรมันจะกลมได้ขนาดนี้

     “แหม ยิ้มใหญ่เลยนะครับ” เลขาหนุ่มเห็นอาการเจ้านายหลังจากเปิดดูแฟ้มรายชื่อนักศึกษาฝึกงานก็แอบแซวพอหอบปากหอมคอ

     “แต่ก่อนที่ยิ้มจะดีใจจนเสียสติ ผมว่าท่านประธานพักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ โทรมหมดแล้วเดี๋ยววันที่น้องเขามาฝึกงานแล้วเห็นเจ้าของบริษัทสภาพแบบนี้น้องเขาจะตกใจวิ่งหนีไม่อยากทำงานเอานะครับ”

     “จะเดือนหนึ่งแล้วนะครับที่ท่านทำงานไม่พักเลย สุขภาพจะแย่เอานะครับ”เลขหนุ่มพูดด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเจ้านายจะป่วยไปเสียก่อนงานจะเสร็จนี่สิ แต่ก็แอบแซวอย่างอดไม่ได้

     “รู้แล้วนายไปทำงานของนายได้แล้วไป อ่อ แล้วถ้าเธอวิ่งหนีฉันที่แหละจะวิ่งตามเอง หึ”

     “ครับ งั้นผมไปทำงานต่อแล้วนะครับ อย่าหักโหมนะครับเดี๋ยวไม่มีแรงวิ่งตาม เมียเด็ก”

     หลังเลขาหนุ่มออกจากห้องไปเขาก็อดขำกับคำพูดของเลขาไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นเขาทำงานแทบจะไม่มีเวลานอนเพราะธุรกิจของเขาไม่ได้มีแค่นี้ ยังมีธุรกิจของครอบครัวที่เขาต้องดูแลอีกมากมายจนทำให้ทำงานไม่มีเวลาพัก และอีกอย่างคือเขาอยากเคลียร์งานเพื่อที่จะเอาเวลาไปตามหาเด็กน้อยของเขาแต่เห็นทีว่าจะไม่ต้องออกไปตามหาให้เหนื่อยเพราะเด็กน้อยมาหาเขาเอง ชักจะรอไม่ไหวแล้วสิ

“หึ....เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกเด็กน้อย แล้วเจอกันนะครับเมีย ที่รักของเฮียวีร์”

1 เดือนผ่านไป

     หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นหญิงสาวก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติเช้าตื่นไปทำงานเลิกงานก็กลับบ้านชีวิตประจำวันของเธอก็มีอยู่แค่นี้ แต่ก็จะมีบ้างนัดเจอกัน ทานข้าว ดูหนัง เดินห้างกับมีนเพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของเธอตามภาษาวัยรุ่น นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เจอพีทอีกเลยเช่นกัน มีนบอกว่าเขาไปต่างประเทศแล้ว เหตุการณ์การวันนั้นเธอไม่ได้บอกมีนและก็ไม่คิดที่จะบอกเด็ดขาด เธอไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง เรื่องมันแล้วมาก็ปล่อยให้แล้วไปไม่อยากจะเอามาคิดให้ปวดหัว ถึงแม้เธอจะรู้ว่าต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมาจากฝีมือของพีทเป็นคนเอายาปลุกเซ็กใส่ในแก้วเครื่องดื่มของเธอเพราะนอกจากเครื่องดื่มที่มีนชงให้ก็มีเครื่องดื่มแก้วสุดท้ายเท่านั้นที่พีทเป็นคนเอามายื่นให้เธอ ซึ่งอาการแปลกๆก็เกิดขึ้นกับเธอขึ้นหลังดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้นของพีท

     หลังเกิดเรื่องคืนนั้นหญิงสาวก็ไม่มีความคิดที่จะกลับไปหาชายแปลกหน้าคนนั้นเพื่อที่จะให้เขารับผิดชอบเธอกับอะไรก้ตามที่เสียไปแล้วเอากลับคืนมาไม่ได้ ถึงแม้เธอจะจำใบหน้าหล่อเหลาเขาได้อย่างแม่นยำก็ตาม มันก็เพียงความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนหรือที่ใครๆเขาก็ต่างเรียกมันว่าความสัมพันธ์แบบone night stand ครั้งเดียวจบ ต่างฝ่ายต่างได้วินกันทั้งคู่ และก็คงไม่มีเหตุอะไรที่จะทำให้ทั้งเธอและเขาได้พบกันอีก

     วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะมาทำงานที่คาเฟ่แห่งนี้เธอทำงานที่นี่มาตั้งแต่ก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยเสียด้วย เพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน การที่พ่อกับแม่ต้องมาจากไปตั้งมัธยมปลายทำให้เธอต้องดิ้นรนต่อสู้ด้วยตัวเองจนทำให้คนอื่นที่เห็นก็มักจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงเก่ง เข้มแข็ง แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอก็มีอีกมุมที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็นแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างมีน เพราะมุมนี้จะมีแต่พ่อกับแม่เท่านั้นที่จะได้เห็นและก็คิดว่าจะไม่มีใครได้เห็นมันอีก

กริ๊งๆ

     “อ้าว ปรางมาแล้วหรือจ๊ะ” พี่มายด์เจ้าของร้านที่หญิงสาวทำงานด้วยเอ่ยทักขึ้นทันที่เห็นเธอเดินเข้ามาภายในร้าน

     “สวัสดีค่ะ พี่มายด์” หญิงสาวสวัสดีทักทายเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้มแม้ในใจจะรู้ใจหายอยู่เหมือนที่จะไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว ตลอดเวลาที่ทำงานมาสี่ปีทำให้เธอรู้สึกผูกพันกับร้านนี้และทุกคนที่ทำงานอยู่ที่นี่เช่นกัน แต่ต้องจำใจลาออกเพราะเธอต้องไปฝึกงานอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนข้างหน้านี้

     “วันนี้มาทำเป็นวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม “มายด์ถามหญิงสาว

     “ใช่ค่ะ”

     “เอาจริงปรางไม่ต้องลาออกก็ได้นะ ฝึกงานเสร็จก่อนกลับมาทำ” มายด์ยื่นขอเสนอให้หญิงสาวไม่ลาออกเพราะเธอก็แอบเป็นห่วงว่าถ้าไม่ทำงานแล้วหญิงสาวจะเอาเงินที่ไหนใช้เพราะเธอก็พอรู้เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวเธอมาบ้าง ซึ่งทำให้เธอรู้ว่าเด็กคนนี้จะต้องเจออะไรมาบ้างกว่ามาถึงทุกวันนี้

     “ขอบคุณนะคะ แต่หนูเกรงใจค่ะ แบบนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ”

     “โอเคๆ ออกก็ออก แต่ถ้าอยากกลับมาทำก็มาได้ตลอดนะ พี่ยินดี”มายด์ยอมตกลงอย่างจำยอม

     “ขอบคุณพี่มายด์มากๆอีกครั้งนะคะ ที่เอ็นดูหนูและใจดีกับหนูมาตลอดเลย ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันถึงตอนนี้”

     “ไม่เป็นไร เราก็เหมือนน้องพี่คนหนึ่ง ไปๆ เปลี่ยนเปลี่ยนชุดมาทำงานลูกค้าเริ่มเยอะแล้ว เดี๋ยวจะไม่ได้ทำงานกันพอดี”

     “ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”พูดจบหญิงสาวก็เดินไปเปลี่ยนชุดหลังร้านเพื่อทำงาน

     “จ๊ะ เดี๋ยวเลิกงานพี่จะพาไปเลี้ยงส่ง”ทั้งคู่พูดคุยทั้งทายกันเล็กน้อยตามภาษาคนที่ทำงานด้วยกันมานานครั้งแรกที่มายด์เห็นหญิงสาวเธอก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกมาถูก

     มายด์จำวันแรกที่หญิงสาวเดินเข้ามาสมัครงานที่ร้านได้เป็นอย่างดี เด็กน้อยหน้าตาน่ารักริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มส่งมาให้เธอแต่แววตาของเธอกลับเศร้าต่างจากรอยยิ้มบนใบหน้า

     เข้ามาขอสมัครงานที่ร้านเธอเพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน หญิงสาวจัดเป็นเด็กที่มีไหวพริบดี หัวไว และมีมารยาทรู้จักเข้าหาคน นอบน้อมถ่อมตน

     แต่จู่ๆหญิงสาวที่เธอรักเหมือนน้องเดินมาบอกว่าจะขอลาออกเพราะต้องไปฝึกงานคงไม่ได้มาทำงานที่ร้านเพราะอยากเก็บเกี่ยวความรู้ขณะฝึกงานให้ได้มากที่สุด

     ในครั้งแรกเธอก็ปฏิเสธไปจะให้แค่พักงานฝึกงานเสร็จค่อยกลับมาทำแต่พอเห็นแววตาอ้อนวอนก็ยอมใจอ่อนและเพราะเหตุผลที่หญิงสาวบอกกับเธอ

     “หนูฝึกงานตั้งสี่เดือนเลยนะคะ หนูไม่อยากเอาเปรียบพนักงานคนอื่น”

     “ เห่อ ก็ได้พี่ยอมก็ได้ เด็กคนนี้นี่นะ ฝึกงานก็ตั้งใจเก็บเกี่ยวความรู้ให้ได้มากที่สุด เข้าใจไหม” เด็กคนนี้ทำอะไรมักมีเหตุผลเสมอแล้วก็ดันฟังขึ้นด้วยสิ

     “ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจหนู”

ทางด้านปวีร์

     ทางด้านฝั่งประทานหนุ่มนับตั้งแต่วันนั้นที่เขามีความสัมพันธ์กันเด็กน้อยของเขา ซึ่งก็ทำให้เขารู้ว่าเขาคือคนแรกและก็จะชายเพียงคนเดียวของเธอ เขาจะไม่ยอมให้เธอไปเป็นของใครเด็ดขาดประธานหนุ่มสั่งให้กิตต์เลขาคนสนิทของเขาไปดูกล้องวงจรปิดหน้าห้องแล้วไปสืบประวัติเด็กน้อยของเขามาให้ สามวันต่อมาเลขาหนุ่มก็เอาประวัติของเด็กน้อยมาให้เขายังมิวายที่จะแซวผู้เป็นนายไปยกใหญ่เพราะเขาไม่เคยสนใจคู่นอนคนไหนขนาดนี้

     แต่คนนี้ไม่ใช้คู่นอนแต่เป็นเมียเขาต่างหาก ตั้งแต่แรกเห็นเขารู้สึกถูกใจเธออย่างบอกไม่ถูกและบอกกับตัวเองว่าคนนี้แหละเมียและแม่ของลูกเขาในอนาคต

     แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเป็นเมียเร็วขนาดนี้ผู้หญิงหลายๆคนต่างก็อยากได้ตำแหน่งเมียจากเขาแต่ก็ไม่เคยมีใครได้มันไปแต่กับเธอที่ได้ไปกลับหนีเขาไปเสียได้ เดี๋ยวก่อนเถอะงานเสร็จเมื่อเจอดีแน่เด็กน้อย ประธานหนุ่มที่ตกอยู่ในภวังค์ของตนเองก็สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงาน

ก๊อกๆก๊อกๆก๊อกๆ

     “ขออนุญาตครับท่าน”

     “เข้ามา” ประธานหนุ่มตอบเสียงราบเรียบ

     “ท่านครับ นี่เป็นเอกสารที่ต้องเซ็นครับ ส่วนนี่เป็นรายชื่อของนักศึกษาฝึกงานครับ”

     “อืม เอาวางไว้ แล้วออกไปได้แล้ว”

     “ท่านไม่เปิดดูรายชื่อนักศึกษาฝึกงานหน่อยหรือครับ” เลขาหนุ่มพูดเชิงหยอกเย้าเจ้านาย

     “มันมีอะไรน่าสนใจนักหนาแค่นักศึกษาฝึกงาน แล้วปีนี้ได้มากี่คน”ประธานหนุ่มพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย

     “1 คน ครับ ปีนี้เราเปิดรับแค่แผนกออกแบบภายใน ที่ผ่านการคัดเลือกก็แค่คนเดียว”

     “อืม”ประธานหนุ่มตอบรับในลำคอแล้วทำงานไม่สนใจเลขาหนุ่มที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย

     “อะ....อ้าว ไม่เปิดดูหน่อยหรือครับ”

     “ไหนมันมีอะไรทำไมถึงอยากให้เปิดดูนะ....นัก อื้ม” ประธานหนุ่มหยิบแฟ้มรายชื่อนักศึกษาฝึกงานขึ้นมาดูถึงกับอึ้งและพูดจาติดขัด ยกยิ้มมุมปากและได้แต่คิดว่าโลกอะไรมันจะกลมได้ขนาดนี้

     “แหม ยิ้มใหญ่เลยนะครับ” เลขาหนุ่มเห็นอาการเจ้านายหลังจากเปิดดูแฟ้มรายชื่อนักศึกษาฝึกงานก็แอบแซวพอหอบปากหอมคอ

     “แต่ก่อนที่ยิ้มจะดีใจจนเสียสติ ผมว่าท่านประธานพักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ โทรมหมดแล้วเดี๋ยววันที่น้องเขามาฝึกงานแล้วเห็นเจ้าของบริษัทสภาพแบบนี้น้องเขาจะตกใจวิ่งหนีไม่อยากทำงานเอานะครับ”

     “จะเดือนหนึ่งแล้วนะครับที่ท่านทำงานไม่พักเลย สุขภาพจะแย่เอานะครับ”เลขหนุ่มพูดด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเจ้านายจะป่วยไปเสียก่อนงานจะเสร็จนี่สิ แต่ก็แอบแซวอย่างอดไม่ได้

     “รู้แล้วนายไปทำงานของนายได้แล้วไป อ่อ แล้วถ้าเธอวิ่งหนีฉันที่แหละจะวิ่งตามเอง หึ”

     “ครับ งั้นผมไปทำงานต่อแล้วนะครับ อย่าหักโหมนะครับเดี๋ยวไม่มีแรงวิ่งตาม เมียเด็ก”

     หลังเลขาหนุ่มออกจากห้องไปเขาก็อดขำกับคำพูดของเลขาไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นเขาทำงานแทบจะไม่มีเวลานอนเพราะธุรกิจของเขาไม่ได้มีแค่นี้ ยังมีธุรกิจของครอบครัวที่เขาต้องดูแลอีกมากมายจนทำให้ทำงานไม่มีเวลาพัก และอีกอย่างคือเขาอยากเคลียร์งานเพื่อที่จะเอาเวลาไปตามหาเด็กน้อยของเขาแต่เห็นทีว่าจะไม่ต้องออกไปตามหาให้เหนื่อยเพราะเด็กน้อยมาหาเขาเอง ชักจะรอไม่ไหวแล้วสิ

“หึ....เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกเด็กน้อย แล้วเจอกันนะครับเมีย ที่รักของเฮียวีร์”