PROLOGUE

DISCLAIMER: This story presents flawed characters; personage prone to flawed judgement—inasmuch as character development is the untima intent. Understand that I am fully aware of their behavior and the likes.

Hence, please learn moral lesson while enjoying the story.

PROLOGUE

"Fuck! I'm coming!" he hardly thrust as he met orgasm.

I immediately gasped for air, breathing heavily.

Pagkatapos ng ilang segundo, dinaganan niya ako kaya't napahiga akong habol-habol ang hininga. I hated to say something like this, but that was rough. I softly pulled his right arm, para makatakas sa mga bisig niya. That was my instant reaction, I need to go or simply I can't enjoy the moment.

I bit my lower lip after I succeeded to jump out of the bed. I sighed. Not out of frustration but because of something, something I'm not familiar with. Masaya ako kanina diba? Masaya akong tapos na ang tali ko sa kaniya. Na sa wakas, hindi na ako ulit iiyak sa loob ng banyo dahil sa pandidiri sa sarili.

I take a glance at him. Nakapikit na ang mga tila walang sala nitong mga mata. I was about to leave but he swiftly moved, hinawakan ang aking palapulsuhan.

Please, not today, Triden.

Napatitig ako sa kaniya nang may sasabihin sana ito ngunit hindi itinuloy. I waited for that. Palihim akong naghihintay na meron siyang sasabihin, pero wala akong nakuha.

Instead, he smiled aristocratly.

Tumango ako. Three second have passed before I directed to his bathroom that was made of glass. Nagdalawang-isip pa ako kung igagalaw ba ang tabing o hindi, pero ginawa ko naman. As the cold water ran down on me, may isang luha ang sumama. 

Am I sicked? Baliw na ba ako?

Nagmadali akong sabonan ang sarili para makapagbanlaw na. Kailangan ko na talagang umalis, hindi ko na kaya pang magtagal. Pagkatapos, napakunot ang noo ko nang makita siyang inaabanagan ako sa labas. Gamit ang bibig itinuro niya ang robang inalok sa akin. Kinuha ko iyon at agad na nagpasalamat. 

I remembered the first time that we did it. January 3, just days after new year. My legs were shaking so bad, both manifestation of doubt and disgust to myself. Sobra akong umiyak nang araw na iyon, I was so disappointed for what I've done. Pero bobo ako kaya't nagpatuloy iyon.

Ilang beses na ba nangyari iyon? Hindi na mabilang. Kabisado ko na nga ang buong estruktura at disenyo ng penthouse niya. Isang mamahaling kulay bughaw na king-sized bed, white and orange ang kulang ng dingding, sumasalamin sa hilig niya sa mga barko. Tinungo ko ang study table niya, naroon ang nakabukas na laptop, saka ko s-in-ave ang file. 

"I buy you dress. Kunin mo do'n sa walk-in closet," sigaw niya habang patuloy na mauulinigan ang pag-agos ng tubig mula sa bathroom. 

Imbes na maging masaya sa sinabi niya, I felt guilty. Hindi ko ito dapat nararamdaman! 

Sumalubong ang amoy niya nang tuluyan na akong makapasok sa lagayan ng mga damit. Not gonna lie, I would surely miss his smell. Agad kong napansin ang isang box na nasa gitna. Ang mahal ng brand na 'to! Anong pumasok sa isip niya?

Hindi ko na muna pinansin iyon at kinuha ang suot ko kaninang navy blue long sleeve at black ripped jeans, maging ang sapatos ay sinuot ko na rin. Mas maayos akong makakaalis kung mauuna akong magbihis bago siya matapos maligo. 

Sapagkat, inaayos ko pa lang ang sintas ng sapatos, naamoy ko na ang mint sa paligid. Tapos na siya nang ganoon ka bilis? Nagmamadali ba siya? Matagal siyang matapos maligo!

"You did not open it?" refering to the box.

I faked a cough before facing him. "Tri, I can't have it. Kailangan ko ng tulog pero. . . hindi ako charity case." 

He furrowed with my choice of words saka tinungo ang isang sulok.

"Yeah, I know. Sige."

Alam kong may gusto pa siyang sabihin pero hindi niya na tinuloy. Iniwan ko siya sa loob para makapagbihis. Dumiretso ako sa living room, kung nasaan ang backpack ko na nakasabit sa rack stand. Kinuha ko ang flashdrive dito saka bumalik sa kwarto niya.

I copied my final thesis draft and then pasted it to my flash drive. Nakigamit lang ako sa kaniya, well, this is bound with the agreement to. Nakaayos na rin ang maleta ko sa gilid, ready na akong umalis. Nilingon ko saglit ang digital clock niya sa gilid ng mattress—5:12pm, Sunday, May 3.

May narinig akong tumikhim at nilingon ko siya. He is dressed casually, white tanks and black pants. Triden looked so manly and masculine; he's oozing with charisma and appeal after all. Man of good-standing, epitome of hedonist.

"Iiwan mo na ba talaga ako?" That made me stop. I glared at the ceiling just to be cautious that something wouldn't drop. Is he fucking serious? Why that sounded like a wounded animal? Why I'm caring, though?

"Tapos na po ang kontrata, Master," I reminded him while laughing a bit.

"Promote kita, ayaw mo?" 

"Anong promote-promote pinagsasabi mo?" Tumawa pa ako lalo. Pinagpagan ko ang maleta saka ko itinaas. "Hatid mo 'ko?" That is so demamding, Pria! Hindi ko lang alam kung anong sasabihin. 

Hindi niya ako sinagot pero lumapit siya sa akin. And all time, the last thing na akala ko hindi niya magagawa ay yakapin ako, but he did. He hugged me like I was his favorite pillow, like how he hugged something so valuable. So tight, like I matter to him, do I?

"Happy birthday!" Triden greeted me through whisper. I thought he doesn't know. I thought he forget. Why does I'm realizing so many things now? 

I smiled just to channel it with mere anxiety. 

"T-Thanks." 

"Let's go?" Hindi na ako pinagsalita at iniwan sa loob ng silid niya. Time is indeed fleeting. Naalala ko pa noong nakaraang araw na halos maiyak na sa pagsasabing gusto ko nang umalis.

Sumunod ako sa kaniya. Bago lumabas, inilibot ko ang aking paningin sa loob ng penthouse. This place has been my house. . . home for what? Six months? I should feel great now, but it's otherwise.

Nasa tapat na siya ng elavator at hinihintay ako. He's expression changed. Nauna siyang pumasok sa loob at seryosong tumayo sa gitna. Kami lang dalawa sa loob at ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. I'm still close to him; de facto kalahating metro lang ang agwat namin pero his distant eyes tear me up. 

I fell, right? And it sucks!

I know this is a crime but I stared at him, stared at him until the elevator opened. Nasa parking lot na kami at wala akong narinig na salita mula sa kaniyang mga bibig for about five minutes. Bumaba ang tingin ko nang nasa harap na kami ng kotse niya. Ako na mismo ang bumukas sa shotgun seat at naupo.

"Asan nga ang address?" tanong niya.

Pinakita ko ang papel kung nasaan ang apartment na tutuluyan ko hanggang matapos ang graduation o hanggang siguro makakuha na ako ng trabaho. Tumango siya at binuksan na ang makina. 

Malapit nang mag six kaya namumuo na ang traffic, kaya imbes na thirty minutes lang tutuloy pa ito ng mga isang oras mahigit. Hindi na rin siya nagsalita kaya tumahimik na ako. Wala akong ibang ginawa kundi ang tignan ang labas, the glossy establishments and competitive buildings. 

I was so bored for the entire ride, magkaka-stiff neck pa yata ako nito. I felt relief nang huminto sa kami sa tapat ng isang inuupahang apartment. Malaki naman din at hindi gaanong mahal, malapit nga lang sa squatter area kaya kaunti lang ang nagbabalak na umupa. Balita rin na talamak ang mga kabataang nagra-riot sa gabi.

"Are you okay here?" I was expecting concern but that registered coldly.

"Naman. Pasok na 'ko?" turo ko sa loob. Bahagya siyang tumango at ngumiti. 

Una kong inilabas ang maleta sa likod at bumalik sa kaniya para magpaalam. Binuksan ko ang pinto at nagsalubong ang mga mata namin. I saw how weak his gaze was. What the fuck is wrong with you, Triden?

"Salamat sa pagpapatuloy." Kumaway ako at tumalikod na. Isang singhap ulit ang pinakawalan ko, pero bago ako makalad papasok, nagmadali akong buksan ulit ang pinto ng kotse niya at pumasok. I saw him in shocked.

Without any permission, I sat in his lap, caressed his perfect jaw, and kissed him. I'm disgusted with my own stunt but also in awe. I'm not like this six moths ago. Hindi ako mapusok. Hindi ako uhaw. Lalong, hindi ako bayaran.

His perfect nose is touching mine. His hand pulled me even closer. I gasped for air as Triden kissed me back with more intensity. The aircon I've been hearing with our silence earlier can't be heared as little and more moans resound.

He was about to unbuttoned my long sleeve when I withdraw. "S-Sorry," I apologized, umupo nang maayos sa tabi niya.

"Stay," Triden looked at me with so much supplication.

"I can't," I answered honestly.

"Why?" Gamit ang namamaos niyang boses. "No. I won't stop you," usap niya sa sarili. 

"Paalam na talaga." 

Huling salita ko bago pumasok sa loob ng apartment. Hindi na ako lumingon pa, baka bumalik lang ako sa kaniya. Nakaya kong mabuhay mag-isa, kinailangan ko lang ang tulong niya sa mga oras na iyon. Wala na ngayon.

Even though I seldom felt his care, I can't risk. The relationship started with such profanity. I am more than a sexual gratitude, right? I questioned myself, doubting my worth. 

"I'm free now. . .  aren't I?"