Time to Say Goodbye

บทนำ

Time to Say Goodbye

โรงอาหารคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

“ไปก่อนนะ” หญิงสาวยิ้มเปี่ยมเสน่ห์บอกลาเพื่อนสาวในกลุ่มหลังทานอาหารบนจานของตัวเองหมดเรียบร้อย เธอเก็บของใส่กระเป๋าสะพายข้างอย่างรวดเร็ว ก่อนร่างสมส่วนทรงนาฬิกาทรายจะลุกขึ้นหยิบจานเปล่าและแก้วน้ำอย่างเป็นนัย เร่งเพื่อนอีกสองคนให้ลุกตามไปยังจุดวางจานของโรงอาหารคณะ

“รีบอะไรขนาดนั้นอ่ะอิเจสซี่ แฟนมึงเขาไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง เลทนิดหน่อยเอง” ริชชี่เพื่อนสาวในร่างกำยำทักขึ้นเมื่อเห็นพฤติกรรมของเพื่อนลุกลี้ลุกลน

“มึงจะเข้าใจอะไรอิตุ๊ด ช่วงโปรโมชั่นอิเจสมันต้องรีบทำคะแนนเดี๋ยวชวดของดีๆ ไป” น้ำเสริมขึ้นหลังจากเห็นหน้าไม่สบอารมณ์ของเพื่อนสาวที่กำลังยืนถือจานรออยู่

“เขาเป็นแฟนกันตั้งนานแล้วมั้ยจะมาทำคะแนนอะไรอิน้ำ เพ้อเจ้อ ไม่เชื่อก็ถามมันดูสิ” ริชชี่ลุกขึ้นเดินนำเพื่อนไปยังจุดเก็บจาน

“ยุ่ง!” เจสซี่อมยิ้มเล็กน้อยก่อนวางจานตามเพื่อน

“อยากสบายแบบมึงบ้างจังเรียนจบ 3 ปีครึ่งนี่มันดีจริงๆ ได้นอนเล่นตั้งเทอมหนึ่ง” น้ำถอนหายใจเบาๆพร้อมวางจานข้างๆ

“เอาอะไรมาสบาย เกือบตายตอนเรียนจบแล้วมึงลืมเหรอ” เจสซี่ตอบพร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ามาตอบข้อความแจ้งเตือนจากแชตของคนที่คุ้นเคย

“ลำบากวันนั้น สบายวันนี้ไง รีบไปเถอะพวกกูไม่อยากเป็นตัวถ่วงความคิดถึงของคนบางคนละ” น้ำแซวหลังเหลือบเห็นชื่อของเจ้าของแชตที่เพื่อนสาวกำลังตอบ

“อยู่ห้องเดียวกันเอาอะไรมาคิดถึงวะ” ริชชี่ขมวดคิ้วสงสัย

“มึงไม่เข้าใจความรักหรอกอิริชซี่ดวง” น้ำใช้ศอกกระทุ้งเพื่อนด้านข้างเบาๆ อย่างหมั่นไส้

“งั้นไปก่อนนะ เหมือนนางมารอที่โต๊ะหินอ่อนหลังคณะ ไปเรียนคาบบ่ายให้สนุกน้า อย่าหลับละ บัยส์” เจสซี่บอกลาเพื่อนก่อนเดินตรงไปยังจุดนัดหมายระหว่างเธอกับคนรู้ใจของเธอ

ถึงแม้ตัวเขาเองจะไม่เคยเอ่ยปากขอเป็นแฟนจริงจัง แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาใครเห็นก็รู้ว่าเป็นคู่รักแน่นอน เพราะเธอกับเขาอยู่ใต้ชายคาเดียวกันแล้วยังไงล่ะ

“อุ๊ย พี่พี” เสียงตกใจของหญิงสาวคนหนึ่งเรียกชื่อผู้ชายที่เจสซี่คุ้นเคย ทำให้เธอต้องหันกลับไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่เดินผ่านอีกครั้งว่ามีเขาอยู่ตรงนั้นจริงหรือเปล่า

‘อะไรวะเนี่ย’

เจสซี่ตกใจกับภาพตรงหน้า เมื่อเห็นหญิงสาวรุ่นน้องสวมชุดนักศึกษารัดรูปกระโปรงทรงเอเลยเข่าแหวกข้างขวากำลังนั่งอยู่บนตักของเขา ‘คนที่เธอรัก’

“เฮ่ย ไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นนะ” ชายหนุ่มร่างสูงเผยสีหน้าตกใจปล่อยมือหนาที่โอบร่างรุ่นน้องตรงหน้า พร้อมออกแรงผลักร่างที่นั่งอยู่บนตักก่อนรีบลุกขึ้น เขาเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนมองนิ่งอยู่ด้วยสายตาว่างเปล่า

‘เขาพูดอะไรนะ’

ดวงหน้าเปี่ยมเสน่ห์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพยายามฟังสิ่งที่ร่างสูงตรงหน้ากำลังพูดบางสิ่ง แต่เธอกลับเห็นเพียงริมฝีปากของใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนไหวไปมา โดยที่เธอไม่ได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยเลยสักนิด เจสซี่ตัดสินใจหันหลังก้าวเดินไปยังทางข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

‘ที่ผ่านมา เราคงคิดไปเองทั้งนั้น’

แสงแดดยามบ่ายคล้อยลงทำให้ร่างเล็กที่เดินอยู่หยุดมองท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีเป็นสีส้มพาสเทล เจสซี่หยิบมือถือถ่ายภาพท้องฟ้าที่ดูเศร้ามากกว่าวันไหนๆ ก่อนเช็ดน้ำตาที่ไหลมาอาบแก้มซ้ายของตัวเอง เธอสูดหายใจเข้าลึกเพื่อทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา

ปี๊บ!

เสียงแตรรถบนท้องถนนดังขึ้นเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งข้ามถนนอย่างเร่งรีบ ทำให้เจสซี่หลุดออกจากภวังค์ก่อนเห็นผู้หญิงที่วิ่งข้ามมาเมื่อครู่ เธอหยุดฝีเท้าที่กำลังเดินอยู่ลงเมื่อเห็นว่าคนที่ทำให้รถบีบแตรเสียงดังนั้นคือ พิ้ง รุ่นน้องในคณะที่เธอค่อนข้างสนิท

“เจ้ มาเดินทำอะไรตรงนี้คะ” หญิงสาวรุ่นน้องถามขึ้นอย่างร้อนใจ เจสซี่ส่งยิ้มให้หญิงร่างสูงกว่าเธอตรงหน้าพร้อมส่ายหัวเล็กน้อย

‘ใครทำเจ้เป็นแบบนี้วะ’

“งั้นไปขึ้นรถพิ้งก่อน เจ้จะไปไหนเดี๋ยวพิ้งไปส่งค่ะ” พิ้งตัดสินใจจูงมือคนตรงหน้าให้เดินตาม ตอนนี้น่าจะถามอะไรไม่ได้คำตอบแน่นอน

“มือเย็นจัง ไม่สบายหรือเปล่าคะ ไปหาหมอมั้ย ตัวร้อนหรือเปล่า” พิ้งถามรัวด้วยความเป็นห่วงหลังจากพารุ่นพี่ที่เธออยากถนุถนอมมากที่สุดขึ้นรถ และคาดเข็มขัดนิรภัยให้ก่อนใช้หลังมือทาบหน้าผากคนตัวเล็กแต่เป็นรุ่นพี่ตรงหน้า

“ปะ เปล่า พี่สบายดี พี่กำลังหาหอใหม่อยู่น่ะ” เจสซี่บอกก่อนหยิบมือถือขึ้นมาเปิดโหมดเครื่องบิน

“แล้วเจ้เปิดโหมดเครื่องบิน?” พิ้งถามด้วยความสงสัยกับพฤติกรรมเหมือนคนตัวเล็กกำลังหนีอะไรบางอย่างมากกว่าหาหอตามคำบอกเล่าเสียมากกว่า

“แบตใกล้หมดแล้วน่ะ ดีนะที่เจอพิ้ง” เธอยิ้มร่าเริงก่อนหันไปหยิกแก้มรุ่นน้องที่เธอเอ็นดู

“พิ้งมีธุระหรือเปล่า ไปส่งพี่แถวๆ หลังมอก่อนก็ได้นะเดี๋ยวพี่หาทางไปต่อเอง”

“ว่างค่ะ เจ้อยากได้หอแถวหลังมอเหรอคะ นึกว่าเลิกหาหอไปแล้วนะเนี่ย เห็นอยู่กับพี่พีตลอดนึกว่าจะอยู่กับพี่พีจนหมดเทอมซะอีก ไอ้ตาบ้าคนนั้นใจร้ายจริงๆ ไล่พี่เจสซี่ของพิ้ง พิ้งจะไปจัดการมัน”

“อย่าไปยุ่งกับเขาเลย พี่แค่อยากรีบย้ายไปหอใหม่เร็วๆ รบกวนพีมามากแล้ว พิ้งพาพี่ไปดูหอใกล้คาเฟ่ที่พิ้งชอบเค้กดาร์คช็อกก่อนได้มั้ย”

“เหมือนตรงนั้นห้องเต็มตลอดเลย แต่เดือนก่อนเห็นหอติดประกาศห้องว่างอยู่ ขอให้ว่างทีเถอะ เพี้ยง!” พิ้งยกมือไหว้ขอพรก่อนออกรถตรงไปยังจุดหมายที่เจสซี่นึกถึงได้เป็นที่แรกที่อยากไปพักใจตอนนี้

“เจ้จะย้ายเลยเหรอคะ” พิ้งถามอย่างตกใจเมื่อเห็นรุ่นพี่จ่ายค่ามัดจำหอและแจ้งว่าต้องการเข้าอยู่ทันที

"อื้ม ก็มีห้องที่ดีพอดีเลย พี่เลยตัดสินใจเลย" เจสซี่ยิ้มให้พิ้งก่อนเก็บใบเสร็จค่ามัดจำหอใส่กระเป๋า

"สรุปคือ เจ้เลิกกับพี่พีและต้องการย้ายออกทันทีแบบที่ไม่รอบอกพี่พีว่าจะย้ายสินะ งั้นเจ้มานอนห้องพิ้งคืนนี้ก่อน วันมะรืนเราค่อยไปย้ายของกัน เดี๋ยวพิ้งหาแม่บ้านให้ ห้ามปฏิเสธ เพราะพิ้งจะไม่ยอมให้เจ้เหนื่อยกับเรื่องนี้ โอเคตามนี้" พิ้งรัวคำพูดกึ่งคำสั่งกับคนตัวเล็กข้างหน้าที่เธออยากให้รู้ความในใจของตัวเองมากที่สุด แต่ก็รู้ว่าถ้าคนตรงหน้ารู้ความในใจแล้วอาจจะปฏิบัติต่อเธอเปลี่ยนไปก็ได้ และเธอก็ยังไม่พร้อมรับความเสียใจในตอนนี้

“อย่าเรียกว่าเลิกกันเลย เขายังไม่เคยขอคบพี่เลย เฮ้อ ตอนนี้คิดไม่ออกเลย ไปหาอะไรกินกันเถอะ พี่อยากกินสตรอว์เบอร์รีชีสเค้กร้านนั้นมากตอนนี้ รู้สึกร่างกายขาดน้ำตาลมานานมาก แหะๆ” เจสซี่ยิ้มให้รุ่นน้องร่างสูง ก่อนเดินนำหน้าไปยังร้านที่อยู่ใกล้หอพักใหม่ที่เธอเพิ่งจ่ายเงินเพื่อเข้าย้ายไป

เธอชอบบรรยากาศ รสชาติอาหาร และเครื่องดื่มของร้านนี้มากที่สุด การได้ย้ายมาอยู่ใกล้กับร้านกึ่งคาเฟ่แบบนี้ ก็หวังว่าเธอจะสามารถเอาตัวเองออกมารับพลังบวกจากสิ่งรอบตัวที่ดีได้

‘ขอบคุณในทุกสิ่งนะ ขออย่าให้เจอกันอีกเลย’

เจสซี่ปิดประตูบานคุ้นเคยก่อนยื่นคีย์การ์ดและกุญแจให้กับเพื่อนชายคนสนิทของเจ้าของห้อง

“เธอแน่ใจแล้วใช่มั้ย” ต้นถามขึ้นหลังเก็บคีย์การ์ดที่หญิงสาวยื่นมาให้ใส่กระเป๋ากางเกง

“พี่ต้นคิดว่าคนอย่างพี่เจสซี่เขาจะคิดชุ่ยๆ แบบเพื่อนพี่มั้ยคะ” พิ้งเอ่ยถามด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะรู้ว่าคนที่มาช่วยย้ายของอีกคนตอนนี้ คือคนที่แอบปันใจให้รุ่นพี่ตัวเล็กของเธอ

“พิ้ง ต้นเขามาช่วยนะ อย่าไปพูดถึงคนอื่นสิ” เจสซี่ปรามเด็กน้อยตัวโตที่เดินข้างๆ

“เราไม่อยากต้องทนกับอะไรที่ไม่ชัดเจนอีกแล้วต้น อยากใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดถึงใครว่าเขาจะทำอะไร จะเป็นยังไง จะโอเคมั้ย หรือจะคิดอะไรอยู่ เราแค่อยากอยู่คนเดียวตอนนี้” ร่างเล็กอธิบายด้วยใบหน้านิ่งไม่สื่ออารมณ์แต่นัยน์ตาคล้ายซ่อนความสับสนปนเจ็บปวดอย่างที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่า ความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไร

“เดี๋ยวพิ้งไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้เอง เจ้จะได้ไม่เหงา” พิ้งใช้กล่องที่ถืออยู่กระทบไหล่คนตัวเล็กเบาๆ

“น่ารำคาญละสิไม่ว่า” ต้นเอ่ยเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังกลายมาเป็นคู่แข่งทางใจของเขาอีกครั้ง

“ก็แล้วแต่นะ” พิ้งยักไหล่

“แล้วก็ไม่ต้องบอกเขานะว่าเราอยู่ที่ไหน เพราะเราคงจะหมกตัวทำงานในห้องไม่ออกไปไหน เราไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายในตอนที่เราอยากใช้สมาธิน่ะ” เจสซี่บอกชายตัวสูงด้านข้าง

“ไม่บอกหรอก เธอนั่นแหละที่ต้องออกมาจากห้องบ้างนะ ถ้าพวกริชชี่ไม่ตามให้ออกมาหาที่คณะก็ไม่ยอมออกเลย” ต้นที่เป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของห้องที่เจสซี่เคยอาศัยร่วมด้วยเอ่ยถึง ฤทธิ์ หรือ ริชชี่ เพื่อนสนิทของเขาสมัยเรียนมัธยมที่ตอนนี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับคนตัวเล็กด้านข้าง

“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงพวกนั้นต้องไปลากเราออกมาอยู่แล้วล่ะ” เจสซี่คลี่ยิ้มอย่างสบายใจ เมื่อคิดถึงกลุ่มเพื่อนที่แม้เธอจะไม่ค่อยได้พบปะหรือไปเที่ยวด้วยกันบ่อย แต่พวกเธอยังรู้ใจกันเสมอประหนึ่งอยู่ด้วยกันทุกวัน

“ไม่ต้องถึงมือพวกพี่ริชชี่ พิ้งตั้งใจจะไปหาเจ้อยู่แล้วล่ะ ทางสะดวกขนาดนี้ ไม่มีคนขวางแล้วด้วย” พิ้งพิงไหล่ออดอ้อนรุ่นพี่ตัวเล็ก

“เราจะได้เจอเจสใช่มั้ย” ต้นวางกล่องลงบนหลังรถขนย้าย ใบหน้าคมสื่อนัยน์ตาเศร้าถามหญิงสาวอย่างเสียดายว่า เขาจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วเหรอ

เป็นความจริงที่เขานั้นคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน แต่คนตัวเล็กตรงหน้าได้ขีดเส้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไว้ให้เป็นเพื่อนกันอย่างชัดเจน ต้นเองยินดีที่จะเป็นเพียงเพื่อนของเธอ เพราะรู้ว่าเจสซี่นั้นมีใจให้กับเพื่อนสนิทของเขา

จู่ๆ ความรู้สึกเดิมๆ ที่เคยมีก็กลับมาทำให้เขาสับสนอีกครั้ง ตอนนี้คนที่เขาห่วงใยตรงหน้าสถานะว่างแล้ว แล้วเขายังมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปดูแลเธอมากกว่าเพื่อนได้หรือเปล่า

“แน่นอนสิ ถ้ามีโอกาสและเราไม่ขี้เกียจนะ” เจสซี่หัวเราะร่าเริง เพื่อให้เพื่อนชายตรงหน้าสบายใจ ต้นเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอเสมอ เธอรู้ว่าร่างสูงนั้นเคยคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน แต่เธอก็ไม่สามารถให้สถานะที่มากกว่าเพื่อนกับเขาได้

“ขอให้โชคดีนะ” ต้นคลี่ยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์ของหญิงสาวตรงหน้ายิ้มให้เขาด้วยความจริงใจ รอยยิ้มของเธอยังคงสดใสเหมือนเดิม แม้โลกกำลังทำร้ายจิตใจของเธออยู่ก็ตาม ต้นยืนรอเจสซี่ขึ้นรถไปพร้อมกับรุ่นน้องอีกคนและโบกมืออำลา

‘ลาก่อนนะ พี’