Kabanata 3

TINAWAGAN ni Jacob ang assistant ng kanyang lolo noong nagdaang gabi at ipinaalam dito ang naging desisyon niya. Tinanggap niya ang posisyong ibinibigay nito sa El Nuevo Holdings para kay Adelyn. Sinabihan siya ni Anton na susunduin siya nito sa bahay para dalhin sa kompanya, ngunit tumanggi siya at sinabing siya na lang ang pupunta roon—nang palihim. Ayaw niyang malaman ni Adelyn ang tunay niyang pakay sa lugar na iyon… hindi pa sa ngayon.

“Nandito na tayo, Sir,” imporma ng taxi driver nang ihimpil nito ang sasakyan sa gilid ng kalsada.

Kaagad siyang nagbayad at mabilis na umibis ng taxi.

Tiningala niya ang ilang palapag na building. Simula ngayon ay doon na iikot ang buhay niya. Hindi sigurado si Jacob kung magtatagumpay ba siya sa binabalak, pero sisiguraduhin niyang gagawin ang lahat para protektahan si Adelyn.

Papasok na siya ng entrance nang bigla siyang harangin ng guard.

“Sir, ano po ang pakay ninyo?” magalang na tanong ng guard sa kabila ng tinging ipinukol nito sa kanya.

Napatingin si Jacob sa sariling repleksiyon sa salaming dingding ng building. Maayos naman ang kanyang hitsura, malinis din. Iyon nga lang hindi siya nakadamit ng pormal kagaya ng mga taong naglalabas-pasok sa building.

“Ah…” Bigla niyang naalala ang sinabi ng assistant ng lolo niya kaninang umaga. “Meron akong appointment kay Sir Anton.”

“Ah. Kayo pala iyan, Sir.” Kaagad itong sumaludo na naging sanhi ng pagkailang niya. “Tuloy kayo, Sir.”

Ipinagbukas pa siya ng pinto ng guard. Napagtanto niya nang sandaling iyon na iba talaga ang nagagawa ng status ng isang tao sa lipunan basta mayroon itong kaakibat na yaman.

Pagdating ng lobby nagtagpo sila ng pinsan ni Adelyn, kasama nito ang nobyang kung makatingin sa kanya akala mo ay may nakakahawa siyang sakit. Bagaman alam niyang may pakay ito roon, hindi pa rin niya inaasahan na magkikita sila nang sandaling iyon.

“Well… well…” Neil pocketed his hands and walked toward him. “What are you doing here?”

“Nagpunta ako rito para sa trabaho. I have a job offer—”

“Aren’t you ashamed of yourself, Jacob?” kaagad namang segunda ng nobya nitong si Veronica. “You don’t belong in a place like this, can’t you see?”

Hindi niya pinansin ang sinabi ng mga ito at dumiretso na ng lakad. Pero hindi pa man siya ganap na nakakalayo sa mga ito ay nagsalita na naman si Neil.

“Yeah, right. Masyadong malaki ang building na ito, talagang kailangan nila ng maraming janitor.”

Magkasabay pang tumawa ang dalawa na nakapagpakulo ng dugo niya. Walang masama sa pagiging janitor. Masama lang talaga ang ugali ni Neil dahil walang mabuting bagay ang lumalabas mula sa bibig nito. Tuloy ay hindi na nakapagtimpi pa si Jacob at binalikan ito.

“You know… there’s nothing wrong with me!” asik ni Jacob saka marahas na itinulak ang lalaki.

“Don’t you dare get your filthy hands on my suit!” singhal nito na pinanlisikan pa siya ng mga mata. “Alam mo ba kung magkano ito? Ni hindi mo nga maibili ng masarap na pagkain si Adelyn—”

“Shut up!” Dinuro niya ang lalaki dala ng labis na galit. It shocked him as well. Hindi akalain ni Jacob na magagawa na niyang ilabas ang lahat ng galit niya. Siguro dahil batid niyang may magagawa na siya ngayon. “You know what… you will lose it this time, Neil.”

Nagtagis ang bagang nito. “What?”

“Kung ano man ang pakay mo sa lugar na ito alam kong importante iyon. Pero ito ang tandaan mo… hindi mo iyon makukuha!” aniya sa mababang tinig.

“And who do you think you are to say that?” nakangising saad ni Veronica. “Don’t act as if you have superpowers to predict the future. Una sa lahat, wala kang alam. So shut up!”

Jacob’s lip twitched.

“Mark my words,” aniya saka mabilis na tinungo ang elevator.

Bumukas ang mga pinto noon mayamaya at nakita niya sa loob si Anton na kaagad niyang ipinagpasalamat.

“Bumaba na ako para sunduin ka. What took you so long?”

Napahugot siya ng isang malalim na buntong-hininga at nagbaling dito nang makalulan na siya ng elevator.

“May nakita lang akong mga kakilala sa lobby.”

“Sino?”

“Mga taong hindi na natin pa dapat pag-aksayahan ng oras.”

“O-oh.” Tumikhim si Anton. “Naghihintay na sa iyo si Lilibeth sa opisina niya.”

KAAGAD na iniwan ni Lilibeth ang ginagawa nito nang pumasok si Jacob sa opisina ng babae. Ito ang vice president ng El Nuevo Holdings. Ang sabi ng kanyang lolo, ito ang dating president, pero bumaba ito ng puwesto para sa kanya. Kung ano man ang rason nito para gawin ang bagay na iyon, hindi niya alam.

“Jacob?” tanong nito nang magkalapit na sila. Naglahad ito ng kamay na kaagad naman niyang tinanggap. “At last, we met. I didn’t expect that the new president was this young.”

Ngumiti ito at nagbaling kay Anton.

“Hindi ba nabanggit ni Don Juan na ang apo niya ang magiging bagong president ng El Nuevo Holdings?”

“Well…” Pinagsalikop ni Lilibeth ang mga kamay. “Ang buong akala ko ang anak ni Don Juan ang tinutukoy niya.”

“My father’s dead long ago,” singit ni Jacob.

“Oh… I’m sorry.”

Nagkibit lang siya ng balikat.

“I’ll go get something for you to drink,” ani Anton pagkatapos ay tinungo na ang pinto.

“Have a seat.” Lilibeth gestured to the couch.

Magkasabay silang nagtungo roon at naupo.

“I hope you don’t—”

“What? Hold a grudge against you?” tumatawang saad ni Lilibeth. “No, Jacob. Of course, I won’t. Noon pa lang ma-acquire ni Don Juan ang El Nuevo sinabi na kaagad niya sa akin na ang pagiging presidente ko ng kompanya ay pangsamantala lang.”

Kung ganoon, iyon pala ang dahilan kung bakit maluwag sa loob nito ang pagbaba sa puwesto.

“I’m glad to hear that.” He also felt relieved. “Ang totoo niyan kailangan ko ang tulong at gabay mo sa pagpapatakbo ng kompanya. This is… all new to me,” pag-amin niya.

“Yeah, I know.” Ngumiti si Lilibeth. “Don Juan gave me a heads-up last night. “At wala kang dapat na ipag-alala, Jacob. Everyone here is your friend and ally. Huwag ka ring mahihiyang magtanong kung kailangan mo ng tulong. I will help you in any way I can. Malaki ang utang na loob ko sa lolo mo at gusto kong maibalik iyon sa pamamagitan ng pagtulong sa iyo.”

Her words warmed his heart. Naalala tuloy niya rito ang asawa. Palagi ring ganoon ang mga sinasabi sa kanya ni Adelyn para mapagaan ang loob niya.

Ilang sandali pa at bumalik na si Anton dala ang kape para sa kanila, subalit hindi ito nag-iisa. May kasama itong babaeng sa palagay niya ay secretary ni Lilibeth.

“Ma’am, naghihintay na po sa meeting room ang mga taga Wilson Firm.”

“Oh, right.” Nilingon siya ni Lilibeth. “Meron pa nga pala akong meeting—”

“You don’t have to go,” ani Jacob sa mababang tinig.

“What do you mean?”

He crossed his legs and leaned against his seat.

“El Nuevo Holdings won’t cooperate with Wilson Firm… hindi pa sa ngayon.”

Nakakunot ang noong tumitig sa kanya si Lilibeth.

“Since you’re the president of El Nuevo Holdings now, I’ll follow your order. Pero gusto kong malaman mo na isa ang Wilson Firm sa pinakamagaling sa industriya—”

“I’m aware of that.”

“By any chance… do you hold a grudge against them?” nakakunot ang noong tanong sa kanya ni Lilibeth.

“Let’s just say… I know them better,” aniya. Dinampot ni Jacob ang tasa ng kapeng lumalamig na at humigop.

“Fine.”

“Ah, and one more thing.”

“Ano iyon?”

“Hayaan mong ang secretary mo na lang ang magsabi sa kanila. May mas mahahalagang bagay pa tayong dapat pag-usapan.”