CHAPTER 3

WARNING: MATURE CONTENT!

Matapos ang insidente, pinilit ko pa ring pumasok sa trabaho. Pumasok ako kanina nang hindi napapansin na may maliit na sugat ako sa pisngi at dumudugo iyon.

Nilagyan ko lang iyon ng maliit na band aid at tinakpan ng concealer.

Nasa New York na ako ngayon. Kalahating oras na ang lumipas simula nang lumapag ang eroplano namin. Limang na oras pa bago ang susunod naming flight.

Alas dos na ngayon ng madaling araw rito. Sa isang pinakamalapit na hotel mula sa airline kami nakacheck in para magpahinga muna bago ang susunod na flight.

Nasa pinakamataas na parte ng hotel ang kwarto namin. Anim kaming babae sa iisang kwarto.

Nagchichikahan ang lima kong mga kasamahan sa loob habang nasa balkonahe ako at nakatingin sa maliwanag na siyudad.

Nakatukod ang mga siko ko sa railings. Iniisip ko pa rin ang nangyari kahapon.

Naging kasalanan ko pa talaga ang lahat. Ako na nga ang biktima, ako pa rin ang mali.

Gusto ko na lang matahimik. Gusto ko ng mag move on. Gusto ko ng makalimot. Pero kahit anong gawin ko, hindi pa rin ako makawala sa nakaraan.

Nandiyan pa rin ang mga taong pilit na pinapaalala sa akin ang mga masasalimuot na mga pangyayaring 'yon noon.

Ayaw nilang tumigil. Ayaw nila akong tigilan.

Mariin akong napapikit at napahawak sa ulo ko nang bigla iyong kumirot.

Pinilit ko ang sarili kong kumalma.

I inhaled and exhaled air. Nang mawala na ang sakit, muli kong inimulat ang mga mata ko at tumingin sa maliwanag na siyudad.

Makalipas lang ang ilang minuto ay mabilis na umagaw sa atensyon ko ang bracelet na suot ko.

Nagtatakang tiningnan ko iyon nang bigla na lang umilaw ng pula ang lock. Maliit na ilaw lang rin iyon. Ito ang bracelet na binigay ni Vish.

Hinawakan ko ang lock. Biglang nawala ang pulang ilaw.

Pinakatitigan ko naman iyon ng mabuti. May nakita akong sobrang liit na button sa gitna ng lock. Sa sobrang liit niyon, halos hindi na iyon makita.

Pinindot ko iyon. Wala namang nangyari. Pinindot ko pa ng paulit-ulit. Wala pa ring nangyayari.

Hinayaan ko na lang din. Baka namamalikmata lang ako.

Pero ilang segundo lang ang lumipas, bigla na namang umilaw ang lock.

Hindi nga talaga ako namamalikmata.

Nakatitig lang ako roon. Paulit-ulit kong pinindot ang maliit na button. Lumipas ang ilang minuto, hindi pa rin tumitigil sa pag-ilaw.

Hinayaan ko na lang. Baka de-battery ang bracelet na 'to at baka nasira na. Naligo kasi ako kanina habang suot-suot ito. Kaya rin siguro ang mahal ng bili ni Vish rito.

Maganda ang panahon ngayon. Masarap sa pakiramdam ang malamig na hangin.

Marami akong nakitang iba't-ibang shops sa baba. Bumalik ako sa loob ng kwarto namin.

"Aalis muna ako saglit," pagpapaalam ko sa mga kasamahan kong masayang nagchichismisan. Kinuha ko ang makapal kong jacket.

"Ingat ka!" rinig kong sigaw ng isa kong kasamahan bago ako tuluyang nakalabas ng room namin.

Dumiritso ako sa elevator at bumaba sa lobby.

Sinuot ko muna ang jacket bago tuluyang lumabas at naglakad-lakad. Ang daming mga tao ang nakakalat sa paligid.

Makalipas ang ilang minutong paglalakad, napadpad ako sa tapat ng isang starbucks cafe.

Parang gusto ko ng hot chocolate dahil sobrang malamig ang panahon rito.

Pumasok ako sa loob at umupo sa bakanteng upuan. Maya-maya lang ay lumapit na sa akin ang isang crew at hiningi ang order ko.

Habang hinihintay ang order ko, nakatuon ang atensyon ko sa labas ng cafe.

Mabilis akong napabaling sa tapat ng mesa ko nang biglang may umupo sa bakanteng upuan roon.

Ang daming ibang bakanteng upuan pero mas pinili niyang umupo sa tapat ko.

Isang lalakeng hindi pamilyar sa akin. Hinubad nito ang suot na gloves sabay na nilapag sa mesa sa pagitan naming dalawa. Nakasuot siya ng asul na bonnet at nakasuot rin ng makapal na jacket.

Nag-angat ito ng tingin sa akin at ngumiti.

Imbes na matakot sa kanya, mas naaawa ako sa itsura niya.

Ang putla ng balat niya. Nangingitim ang labi at ilalim ng mga mata niya. Wala ring kabuhay-buhay ang mga mata niya. Tila isa siyang lantang gulay.

"I hope you don't mind me sitting here," he said then awkwardly smiled. Walang sigla ang boses niya. "I just want someone to talk with," bigla na lang siyang umubo kaya bahagya niyang nilayo ang kanyang mukha.

Inabot ko naman sa kanya ang tissue na nasa mesa. Kaagad naman niya iyong tinanggap at doon umubo.

Nakatingin lang ako sa kanya.

Nang tumigil na siya sa pag-ubo, napatingin ako sa nilukot niyang tissue. Hindi nakatakas sa mga mata ko ang dugo roon.

He's sick, obviously.

Tinago niya sa kanyang bulsa ang tissue sabay na nag-angat ng tingin sa akin.

"Are you okay, mister?" I asked.

Tipid siyang ngumiti at tumango. Nakatingin lang ako sa kanya.

Dumating na ang crew at nilapag sa mesa namin ang order ko. "Uhm....one more hot chocolate please," sabi ko sa crew. Tumango naman ito.

Inusog ko ang tasa ng hot chocolate sa lalake. "You need this. The weather is freezing cold," sabi ko sa kanya sabay na tipid na ngumiti.

"T-Thanks," aning lalake at dahan-dahang kinuha ang tasa at sumimsim roon.

Pinagmasdan ko lang siya. Tahimik lang siyang sumisimsim sa kanyang hot chocolate.

Biglang dumating ulit ang crew at nilapag ang hot chocolate ko.

"Uhm....why are you still up? It's already quite late," I started a conversation. "And it's cold. Seems like you're not feeling well."

Tipid siyang ngumiti sa akin. "I was kinda bored while I'm on my bed. I miss New York's freezing air. It has been a long time since I went out."

"Why?"

"Well, my doctors won't allow me to leave my bed. I just actually sneaked out of the hospital."

I knew it. Hindi na ako nabigla pa. Lalo naman akong naawa sa kanya.

Tumango-tango ako. "I think you are old enough to understand why your doctor doesn't allow you to leave the hospital."

"I just can't spend my remaining days on my not-so-cozy bed," bahagya akong nabigla sa sinabi niya. "That place feels like hell. I want to live without heavy feelings even just for a while."

May taning na ang buhay niya.

I forcedly smiled. "I'm sorry to hear that."

"Don't be. You did nothing wrong. I should be the one saying sorry. I just casually sit here in front of you like a total creep," he then awkwardly laughs.

"It's perfectly fine," agap ko.

Bigla niyang nilahad ang kamay sa akin. "I'm Ciano, by the way."

Tinanggap ko naman ang kamay niya. Ang lamig niyon. "I'm Fatima," we then shaked hands.

Kaagad ring naghiwalay ang mga kamay namin.

"How long have you been staying in the hospital?" I asked. "If it's fine with you to talk about that stuff."

"It's fine. I've been staying there for more than two years, I guess," he replied.

"Do you have any family or close relatives with you?"

"My brother. Ever since I was diagnosed with leukemia, he's always been there with me".

"It's leukemia?" paninigurado ko.

Tumango-tango siya. He then breathed heavily. "I only have one month to live. I actually have the choice if I want to make it shorter," I was just listening to him. "They offered me the mercy killing way to make it less difficult for me. But, I don't want to. I still want to live to the fullest my remaining days," he then laughed bitterly. "I'm sorry if I'm talking too much."

"No, it's fine," I assure him. "Live your remaining days to the fullest. That's right. That's the best thing you can do for yourself," I then bitterly smiled.

"If I had known before that I would end up like this, I could have done better for my life and for my brother," aa malayo siya nakatingin. "I wish I could turn back the time."

Nalulungkot ang nanghihina niyang mga mata.

"Things happen when you least expect them. You shouldn't be regretting your life choices. Instead, cherish them. Either they were the worst or the best. There's no more point of regretting. Move on from the past and look forward to the future. That's the best you can do to enjoy your remaining days," I said.

He then looked at me and smiled. "Seems like you know a lot about life."

"I am no expert. I just know how you feel with your situation right now. I knew the feeling of something about to end and you can't just do something about it. All you can do is to live everyday and wait until your last breath comes."

"You knew?"

Tipid akong ngumiti at tumango.

"I guess we are meant to meet each other," he then awkwardly laughed.

Nakitawa na rin ako. "I guess so."

"What happened to your face, by the way? Why do you have a small scratch on your cheek?" sunod-sunod na tanong ni Ciano.

Napahawak naman ako sa pisngi ko na may sugat mula sa kalmot ni tita kahapon. And then forcedly smiled.

"This is nothing. There's one kid during our flight who threw tantrums and he accidentally scratched my face as I tried to help him," I lied. Tumango-tango naman si Ciano.

Then both of us were silent for the next few minutes. Hanggang sa basagin iyon ni Ciano. "Do you live here?" he asked.

Mabilis akong umiling. "Nope, I was here for work. I'm a flight attendant. I will be out of the country an hours from now for my next flight."

"So, uhm....could I just get your phone number so we could still talk to each other?"

I smiled before pulling up a piece of tissue paper and wrote my cellphone number on it. I then handed it to Ciano.

Nakangiti naman niya itong tinanggap.

"Call me whenever you need someone to talk with," I said, making his smile become wide. Napatingin naman ako sa wrist watch ko. "It's already three a.m. I should be going now. I still have work to do."

"Let's go out together. The hospital is just a walk away from here."

"Okay, let's go," nauna akong tumayo. Nag-iwan muna ako ng bayad bago naunang maglakad.

Sumunod naman sa akin si Ciano.

Sabay kaming naglakad nang makalabas na kami. Sa iisang direksyon lang kami naglalakad.

Malapit lang raw ang hospital sa hotel na sinabi ko kay Ciano.

Tahimik lang kami pareho habang naglalakad hanggang sa tumigil kami sa tapat ng isang mataas na building ng ospital.

"Want me to accompany you to your room?" I politely asked.

Mabilis naman na umiling si Ciano. "No, it's fine. You should keep going now. Thank you for spending your little time with me today. I highly appreciated it. Keep safe on your way."

I smiled. "You're welcome. I'm hoping to see you again very soon. Keep safe as well." I waved at him.

He waved back. Pagkatapos ay tumalikod na ako mula sa kanya at naglakad na palayo sa ospital.

Nang nasa mismong tapat na ako ng hotel na tinutuluyan namin, bigla akong napatigil sa paglalakad.

Sa mismong reception area, prenteng nakatayo roon habang nakatutok sa cellphone niya ang isang sobrang pamilyar na lalake.

Ilang sandali lang ay tuluyan ko ng nakompirma kung sino nga talaga iyon.

Kahapon lang ng umaga ay magkasama kami ng lalakeng 'to. Nandito rin pala siya sa New York.

Baka tungkol naman sa business ang pinunta niya rito.

Pumasok na ako sa loob. Lalagpasan ko na sana si siya nang biglang nahagip ng mga mata ko ang biglang pag-ilaw na naman ng maliit na pula sa suot kong porseras. Napatitig ako roon.

Hinanap ng mga mata ko ang porseras na suot ni Vish. Kahit maliit, nakikita ko pa rin ang pag-ilaw ng pula niyon.

Pero masyado siyang busy sa cellphone niya kaya hindi niya napansin ang pag-ilaw ng porseras niya.

Tuluyan ko na lang siyang nilagpasan.

Gusto ko sana siyang lapitan kaso mukhang sobrang importante ng kinakalikot niya sa cellphone niya kaya 'wag na lang.

Dumiritso ako sa tapat ng elevator at hinintay na bumukas iyon.

Habang hinihintay ang pagbukas ng elevator, biglang may malaking pangangatawan ng lalake ang tumayo sa tabi ko.

Napabaling naman ako kung sino iyon. Kaagad naman akong napangiti nang makita kung sino siya.

"Hi," nakangiting bungad ni Vish.

"Hi, nandito ka rin pala."

"Yep, for business."

Tumango-tango naman ako.

"Kung ayos lang sa'yo....wanna come with me and eat something?" nakikita ko ang pag-aalinlangan niya.

"Sure, hindi pa naman ako inaantok," sagot ko.

Lumawak naman ang ngiti ni Vish. "Let's go."

Pagkatapos ay sabay na kaming naglakad palabas.

***

Nasa tower kami ngayon ng isa sa pinakamataas na building sa New York. Isa si Vish sa may-ari ng building na 'to kaya nakapunta kami ngayon dito.

Gawa ang pader at bubong ng tower sa tinted na salamin. Iyon ang sabi ni Vish kanina.

Dito na ni Vish naisipang kumain sa tower. Nag-take out na lang kami ng pagkain. Sabi niya hindi pa raw siya nagdi-dinner dahil sa dami ng trabaho niya kagabi.

Sobrang lawak ng espasyo at tahimik ng lugar. Isang long couch, isang mesa at dalawang upuan lang ang mga makikitang gamit sa lugar kaya sobrang lawak pa ng espasyo. Dim rin ang ilaw ng paligid.

Dumiritso si Vish sa may maliit na mesa. May pinindot siya mula roon dahilan para umilaw ng maliwanag ang parte na 'yon. Pagkatapos ay nilapag na niya ang mga pagkain roon.

Isang wine, beef steaks, fried chickens at kanin lang ang inorder namin.

Lumapit naman ako sa kanya. Ang parte lang na 'yon ang maliwanag at ang paligid namin ay medyo madilim pa rin.

Lumapit naman si Vish sa pinakamalapit na wall sa amin at may pinindot siyang kung ano mula roon dahilan para bigla na lang sumulpot ang isang cabinet na mayroong mga kagamitan sa kusina tulad ng mga plato at kutsilyo.

Kumuha siya roon ng mga paglalagyan ng mga inorder namin pagkatapos ay may pinindot siya ulit sa gilid dahilan para mawala na naman ang cabinet.

Ang hightech naman.

Bumalik sa mesa si Vish sabay na inayos ang mga pagkain.

Nang tapos na siya sa ginagawa ay nag-angat siya ng tingin sa akin at lumapit sa kabilang dulo ng mesa at bahagyang hinila ang upuan roon.

"Let's eat?" he sweetly asked.

Nakangiti naman akong lumapit sa kanya at umupo sa hinila niyang upuan.

Hinubad muna ni Vish ang suot niyang coat at tinupi ang mahabang manggas ng kanyang white long sleeve hanggang siko bago umupo sa kabilang dulo ng mesa.

Pagkatapos ay pinagsilbihan niya 'ko. Nilagyan niya ng kanin, beef steak at fried chicken ang plato ko. Sinalinan na rin niya ng wine ang baso ko.

"Thanks," I said pagkatapos ay nagsimula ng kumain.

Nilagyan na rin ni Vish ang kanyang sariling plato at baso ng pagkain at wine pagkatapos ay nagsimula na ring kumain.

Alas tres imedya na ng madaling araw at wala pa rin akong tulog simula kahapon. Iniisip ko na lang rin na maagang agahan ko na ang mga pagkaing 'to.

Ilang oras na lang, magtatrabaho na naman ako. Siguradong puyat na puyat ako mamaya. Iidlip na lang ako mamaya habang nasa byahe.

Another nine hours of flight na naman. Pero ayos lang. Ang mahalaga kasama ko siyang magpuyat.

Susulitin ko na ang pagkakataong 'to. Minsan lang naman.

Ayoko rin namang humindi kay Vish. Mukha namang masaya siya kasama. Minsan na nga lang din ako makaalis o makagala nang may kasama.

"Bakit ka nga pala may sugat sa mukha? May umaway ba sa'yo?" Vish suddenly asked kaya napaangat ako ng ulo sa kanya.

I then forcedly smiled. "Wala lang 'to. There was a kid during my flight who's throwing tantrums and he accidentally scratched my face as I was trying to help him," I said the same lies.

Napatango-tango naman si Vish. Pagkatapos ay namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa.

"Ayos lang ba si Liah nang iwan mo kahapon?" pagsisimula ko ng usapan at pagbasag sa katahimikan.

Tumango naman si Vish. "Hmm.... she and her baby were doing well before I left."

"Hanggang kailan ka dito sa New York?" tanong ko.

"Babalik ako sa pilipinas mamayang eight a.m. May hinabol lang kasi akong opening party at meetings kahapon that's why I'm here," he answered.

"Private jet gamit mo?" tanong ko. Tumango lang naman siya bilang tugon. Siguradong mas mabilis siyang makakabalik sa pinas. Iba talaga ang mga mayayaman. Kapag may enough sources, ginagawang walking distance lang ang magkakalayong bansa. "Wala ka pang tulog?"

Tumango ulit siya. "I haven't sleep since yesterday. After kong umalis sa party, sunod-sunod agad ang mga meetings ko. Kaninang alas dose lang ng hatinggabi natapos. Businessmen are night owls in this country kagaya ko."

"Same, I also haven't sleep since yesterday. Dumiritso ako sa trabaho after kong umalis sa bahay mo. I was in a plane for an hours last night. It was midnight nang dumating kami. Tapos hindi ako dinalaw ng antok at naggandahan sa New York's city lights kaya naisipan ko munang sulitin ang pag-e-stay namin rito. Almost twenty four hours na akong walang tulog," mahabang saad ko pagkatapos ay mahinang tumawa.

"Maaga tayong mamatay nito," natatawang saad ni Vish sabay subo ng pagkain.

"Oo nga," nakitawa na rin ako. "Naging talent ko na nga ang pagpupuyat. Kaya kong hindi matulog for more than twenty four hours," pagmamayabang ko pa.

"We are called workaholics. Anyways, it's way better than staying awake all day and all night doing nothing."

"Right," I agreed. "By the way, ano'ng plano mo sa inyo....sa inyong dalawa ni Liah? Habang buhay na lang bang ganyan ang setup niyo?" 'yon na lang ang naisip kong pwede naming pag-usapan.

I hate awkward silence sa tuwing may kasama ako kaya dadaldal talaga ako ng kung ano-ano.

"We still don't know. We're just going with the flow. We still never know what the future holds for the both of us. As long as no other persons knew the truth about us, we're good," kibitbalikat niyang sagot.

Uminom ako ng konti sa wine na nasa baso ko bago muling magsalita. "Aren't you guys worried that you might get caught?"

Umiling si Vish. "Nope, things are going smoothly. We don't have to be worried. It was only me, Liah and you who knew about our secret, so we're safe."

Biglang nagring ng isang beses ang cellphone ko na nasa bulsa ng jacket ko.

"Wait lang," I excused pagkatapos ay kaagad kong tiningnan kung sino ang nagtext.

Galing iyon kay Evrous. Tomorrow at three p.m, darating sa condo mo ang pinadala kong bago mong mga gamot. May instructions na rin akong nilagay. After a week, susunduin kita sa condo mo dahil may importante tayong pag-uusapan. Fatima, please, makinig ka sa'kin. 'Wag ka ng magmatigas. Kailangan mo ng tulong. I won't accept any excuses from you kapag sinundo na kita. I read his long message. I let out a deep breath pero hindi ko iyon pinahalata sa kasama ko.

Binalik ko na lang sa bulsa ko ang cellphone ko at tinuloy na ang pagkain.

Makalipas lang ang ilang minuto. Kukuha pa sana ako ng fried chicken nang biglang nasagi ng pulsuhan ko ang baso ni Vish na may lamang wine. Tumigil naman sa pagkain si Vish. Tumilapon naman ang laman niyon sa binata.

"Oh my, God! I'm sorry!" kaagad akong tumayo at kinuha ang tissue na nasa mesa at lumapit kay Vish. Tumilapon ang wine sa pantalon at tiyan niya. Naging pula na ang puti niyang longsleeve.

"No, it's fine," agap naman ng binata. Pinahiran ko naman ang damit niya.

"I'm really sorry," natataranta na 'ko. Patuloy pa rin ako sa pagpahid ng tissue sa damit ng binata.

"It's really fine," hinawakan na ni Vish ang kamay ko para pigilan ako sa ginagawa ko.

Pareho naman kaming napatigil sa paggalaw at pareho ring natahimik nang biglang parang gumagalaw ang sahig na kinaroroonan namin.

Pinakiramdaman namin ang paligid namin. Habang lumilipas ang ilang segundo, palakas ng palakas ang paggalaw.

It's an earthquake. Sobrang lakas ng pagyanig. Medyo nakakahilo na.

Makalipas lang ang isang minuto, tumigil na ang paggalaw ng sahig.

Napatingin naman ako kay Vish. Diretso siyang nakatingin sa'kin. Nacurious naman ako sa mga titig niya. Dumiritso naman ang tingin ko sa kamay ko na nasa pantalon ng binata.

Bahagyang namilog ang mga mata ko nang mapansin kung saan nakahawak ang kamay ko. Ramdam na ramdam ng kamay ko ang maumbok niyang alaga.

Mabilis kong hinila palayo sa kanya ang kamay ko. Bigla 'atang namula ang mga pisngi ko.

"P-Pasensya na," tipid pa akong ngumiti at napayuko. Mabilis akong naglakad palapit sa inuupuan ko kanina at umupo roon.

Nakayuko pa rin ako habang ipinagpapatuloy ang pagkain. Hindi ako makatingin ng diretso kay Vish.

Biglang tumayo si Vish. "I'll just change my clothes," saad niya.

Mabilis akong nag-angat ng tingin sa kanya at pilit na ngumiti. Bahagya rin akong tumango.

Sinundan ko lang siya ng tingin hangang sa may pinindot siyang maliit na button sa dingding at bigla na lang bumukas ng maliit ang pader, isang pinto. Pumasok naman roon si Vish at muling isinarado ang pinto.

Ang hightech naman masyado ng lugar na 'to.

Tinapos ko na lang ang pagkain ko.

Pero habang kumakain ako, hindi mawala sa isip ko ang nahawakan ko kani-kanina lang.

Pilya akong napangiti. Ang laki naman ng alaga niya.

Ilang minuto lang ay tapos na akong kumain. Hindi pa rin lumalabas si Vish. Mahigit limang minuto na siyang nasa loob.

Inayos ko na lang ang pinagkainan ko at hinayaan na lang na nasa mesa dahil wala naman akong makitang lababo. Baka may kailangan na namang pindutin para lumabas ang lababo niya rito.

Lumapit ako sa tinted na salamin at pinagmasdan ang mga makukulay na ilaw ng mga building ng New York. Ang ganda nilang pagmasdan. Ang sarap sa mata.

I was fascinated by the view at hindi ko na namalayang nasa gilid ko na pala si Vish. Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa.

Medyo madilim ang kinaroroonan namin, but I can clearly see what he's wearing. He's now wearing a square pants and a tshirt. Nanuot rin sa ilong ko ang mabango at matapang niyang pabango.

Biglang nagtama ang mga mata namin. Tipid akong ngumiti sa kanya.

"Uuwi na 'ko. May trabaho pa ako mamaya. Baka kailangan mo na rin magpahinga," saad ko.

But, I didn't receive a response from him. Nakatitig lang siya sa'kin habang nagsasalita ako. Medyo awkward na ang mga tingin niya. Nakakailang rin ang mga 'yon.

Nakipagtitigan ako sa kanya.

Makalipas ang ilang segundo, he started stepping forward to me. Until tumigil siya sa paghakbang. Hangang ilong lang ni Vish ang taas ko kaya bahagya akong tumingala para magtama ang mga mata namin.

Sa tingin ko mahigit dalawang pulgada na lang ang layo ng mga mukha namin sa isa't isa. Tumatama na ang mainit niyang hininga sa mukha ko. Hindi naman ako gumalaw. I waited for him to say something.

Medyo uncomfortable ako sa sitwasyon namin ngayon. Bahagya ring lumalakas ang pagtibok ng puso ko. Siguro dahil sa kaba at tensyon na nararamdaman ko.

"What did you do to me?" he suddenly asked. His voice sounds husky.

Tumaas namang ang isang kilay ko. I was confused. "What do you mean?" tanong ko.

Ano'ng nangyari sa kanya? Bakit parang biglang nagbago ang mga kilos niya?

Hindi niya ako sinagot. Unti-unting bumaba ang mga tingin niya. Mula sa mga mata ko hanggang sa labi ko.

"Ayos ka lang ba? Anong nangyari sa 'yo?" I confusedly asked.

Instead of answering my questions and without any words, mabilis na hinuli ng labi niya ang labi ko. I was stunned. Nanlaki ang mga mata ko at naestatwa ako sa kinatatayuan ko.

His lips....it tastes good. It tastes sweetly different and I like it.

His kiss suddenly awakened the weird and unusual feeling inside me. It feels odd. This feeling isn't familiar to me. My heart is beating fast and my knees become weak. Parang bigla ring napugto ang paghinga ko. I can also feel my hand sweating pati na ang panunuyo ng lalamunan ko.

As seconds passed, his kisses become wild. Hinapit niya ako sa bewang at tuluyang pinagdikit ang mga katawan namin.

I can't help but to close my eyes. Kusa na lang gumalaw ang labi ko at ginantihan ang mga mapupusok na halik ni Vish. May kung ano sa loob ko ang nagugustuhan ang ginagawa niya.

I hugged him. We were kissing intensely while hungrily removing every piece of clothes on our body.

Bra at panty na lang ang naiwan sa katawan ko. Si Vish naman ay wala ng niisang saplot sa katawan. Mainit ang katawan ng binata. Tumatama naman ang kanyang tayong-tayong pagkalalake sa puson ko na lalong nagdadagdag ng init sa katawan ko.

Vish suddenly reach my butts and then lifted me up. Mabilis ko namang ipinulupot ang mga binti ko sa beywang at yumakap ng mahigpit sa leeg niya.

Ngayon ay sa pwetan ko naman tumatama ang pagkalalake niya. I can say that he's friend is huge.

Vish started walking and the next thing I heard ay ang mga nagbagsakang mga pinggan sa sahig pagkatapos ay ihiniga niya ako sa mesang kinainan namin kanina.

Maliit ang mesa kaya kalahati lang ng katawan ko ang nakahiga roon at ang kalahati naman ay nakapulupot sa bruskong katawan ni Vish.

Biglang bumaba ang halik ng binata sa leeg ko. Sinakop ng malaki niyang kamay ang maumbok at malaki kong dibdib na natatakpan pa rin ng bra at marahas na minamasahe iyon. Nakagat ko ang ilalim ng labi ko at napahawak sa buhok ng binata.

Hinawi ni Vish ang bra ko sabay na s******p ang u***g ko. Hindi na siya nag-abalang hubarin ang bra ko. Napaliyad ang katawan ko dahil sa kakaibang sensasyong dinudulot ng labi niya sa loob ko.

He suck and lick my boobs na parang isang gutom na sanggol. Napapasabunot naman ako sa buhok niya.

Nang pagsawaan niya ang dibdib ko, bumalik siya sa labi ko.

Our lips become one again.

His finger slowly ran down from my abdomen down to my widely spread legs. Nakagat ko ang ibabang labi ng binata nang bigla niyang pindot-pindotin ang pagkababae kong natatakpan pa rin ng suot kong panty.

Parang may kakaibang kuryenteng lumalandas mula sa pagkababae ko patungo sa puson ko. Ramdam na ramdam ko na basang-basa na ang pagkababae ko.

Hinawi ni Vish ang panty ko and he then erotically teased and massage my pussy using his finger.

Napapaliyad ang katawan ko at nakakagat ko ang labi niya sa tuwing tumatama ang daliri niya sa klitoris ko.

Bahagyang inilayo ni Vish ang mukha niya sa'kin. Pagkatapos ay deritso niya akong tiningnan sa mga mata. His eyes are full of lust.

He was just straightly looking at me habang ipinuposisyon ang kahabaan niya sa bukana ng pagkababae ko. I closed my eyes at hinintay na pumasok iyon sa loob ko.

And he didn't failed me. Tuluyan niyang ipinasok ang pagkalalake niya sa loob mo. Ramdam ko ang laki niyon. Parang umabot 'ata hanggang sa puson ko.

Mahina akong napaungol. Sabay naman kaming napayakap ni Vish sa isa't isa.

He then started thrusting inside me. Unti-unting bumibilis ang pagbayo niya at habang tumatagal, palakas ng palakas ang mga ungol na kumakawala sa mga bibig namin.

"Ohhhh! Sige pa ohh!" I moaned.

"Ohh~~ fuck! Ang sarap," Vish loudly moaned.

Makalipas lang ang ilang sandali, humigpit ang pagkakayap sa 'kin ni Vish at bumaon ang mga kuko ko sa likod niya nang sabay naming naabot ang r***k ng kaligayahan. Sabay rin kaming malakas na napaungol sa sarap.