ONLY YOU 06 : คู่หมั้น(เพิร์ล)

ONLY YOU เพื่อนกันมันส์เกิน

EPISOD 06

รถของรถที่เธอเรียกที่ขับเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ของเพิร์ลพร้อมร่างบางที่ยื่นเงินสดถึงหนึ่งพันบาทให้คนขับไป

 “คุณครับตังถอนครับ”

 “ไม่เป็นไรค่ะ”เพิร์ลพูดขึ้นพร้อมก้มหัวให้คนขับรถ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในบ้าน

 “คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ”เสียงของคนดูแลคนสนิทของเพิร์ลที่เดินเข้ามาต้อนรับร่างบาง

 “แม่ละคะ?”เพิร์ลที่เอ่ยถามเธอกลับไปพร้อมมองเข้าไปในบ้าน

 “อ่อตอนนี้คุณหญิงอยู่ในห้องรับรองแขกค่ะ”

 “ใครมาหรอ?”เธอที่เอ่ยถามคนดูแลกลับไป

 “เอ่อ.คุณเพิร์ลเข้าไปดูเองจะดีกว่านะคะ”สาวใช้ที่ไม่กล้าที่จะเอ่ยบอกไปเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอเลยเลือกที่จะตอบกลับไปแบบนั้นไป..

 “อืม ฝากเอาของไปเก็บหน่อยนะคะ”มือบางที่ยื่นกระเป๋าเรียนของเธอให้คนดูแลไป

 “ได้ค่ะ”

ฝีเท้าของร่างบางที่เดินตรงเข้ามาที่ห้องรับแขกที่เป็นอีกส่วนหนึ่งของบ้านที่เอาไว้รองรับแขกเพียงเท่านั้น เสียงพูดคุยจากห้องรับแขกที่ดังขึ้นเมื่อร่างบางเดินเข้ามาใกล้ห้องมากขึ้นเรื่อย เสียงหัวเราะพร้อมเสียงพูดคุยที่คุยกันอย่างสนุกสนานจนเธอนึกสงสัยว่าใครกันที่มา...

 “ขออนุญาตค่ะ”เพิร์ลที่เดินเข้าไปในห้องนั้นก่อนที่จะเอ่ยพูดออกไปแบบนั้นพร้อมก้มหน้าลงเบาๆเป็นการขออนุญาต

 “น้องเพิร์ลกลับมาเร็วจังเลยลูก”เสียงของบีทริกซ์ผู้เป็นแม่ของร่างบางที่เอ่ยเรียกเธอขึ้นพร้อมลุกขึ้นมาโอบเอวของลูกสาว ก่อนที่จะพาเธอเดินเข้าไปร่วมวงสนทนานั้นด้วย

 “ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปนะคะคุณหญิง”เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่เอ่ยพูดขึ้นพร้อมข้างตัวของเขาตอนนี้ที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วยก่อนที่สายตาของเราทั้งสองจะสบตากัน แล้วเขาก็ยกยิ้มออกมาเบาๆ ไม่ชอบไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนี้...

 “อ่อแม่ลืมแนะนำตัวไปนี้คุณหญิงนีน่าแล้วก็ลูกชายของคุณหญิง พี่เคแลน”

เพิร์ลไม่ได้ตอบกลับอะไรไปก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้เป็นการตอบกลับว่าเธอนั้นเข้าใจแล้ว

 “นี้แหละคือคนที่แม่ดูไว้ให้เรา”และเป็นอีกคำพูดทีเพิร์ลไม่อยากจะได้ยินมันเลยด้วยซ้ำ..มันมาแล้วสินะ

 “หมายความว่าไงคะ?”เธอที่พยายามบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นก่อนที่จะมองไปที่หน้าของแม่ตัวเอง ใครว่าการที่มีเงินมีอำนาจมีหน้ามีตาจะได้ชีวิตที่อิสระ หึ!! มันคงไม่ใช่กับราชวงศ์ของฉันเลยสักนิดเพราะไม่ว่าจะฉันหรือพี่ ก็ต่างถูกแม่กับพ่อบังคับให้แต่งงานทั้งนั้น พี่พอลแต่งไปแล้ว คนต่อไปที่ต้องโดนก็คงไม่พ้นฉันอยู่ดี..

 “ว่าที่คู่หมั้นของหนูจ๊ะ ที่รักของแม่”มือบางของบีทริกซ์ที่จับเข้าที่กรอบหน้าของร่างบางก่อนที่จะลูบมันเบาๆ แต่มันเป็นการกระทำที่เธอไม่รับรู้ถึงความรักนั้นได้เลย มันมีแค่คำว่าผลประโยชน์ที่ขึ้นมาในหัวของเธอตอนนี้...

 “หวัดดีครับ น้องเพิร์ล”น้ำเสียงที่หวานจนเธอแทบอ้วกนั้นที่เอ่ยพูดขึ้น พร้อมสายตาของเขาที่มองมาที่เธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่รอยยิ้มตรงมุมปากของเขาจะยกขึ้น

 “ค่ะ”

 “ฮ่าๆ น่ารักจังเลยเด็กสมัยนี้...เอาเป็นว่าผู้ใหญ่อย่างเราๆจะไม่ยุ่งดีกว่าเนอะคุณหญิง”เสียงของหญิงสาววัยกลางคนอย่างนีน่าที่เอ่ยพูดขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะลุกกันเดินออกมาจากห้องรับแขกเหลือเพียงแค่เธอกับเขาที่อยู่ในห้องรับแขกนั้น..

 “เราน่ารักกว่าที่พี่คิดอีกนะเนี่ย”ระหว่างที่ทั้งสองนั้นอยู่กับเพียงลำพังเสียงของของเคแลนก็เอ่ยพูดขึ้นพร้อมมองหน้าของเธอมาด้วยสายตาที่มองกี่รอบก็ไม่ชอบ

 “ขอบคุณค่ะ ไม่มีอะไรแล้วเพิร์ลขอตัวนะคะ”เพิร์ลที่ไม่คิดอยากจะคุยต่ออะไรกับผู้ชายคนนี้ก่อนที่เธอจะพูดออกไปแบบนั้น..

พรึ่บ!!

 “เดี๋ยวก่อนสิครับ”มือของเคแลนที่จับเข้าที่ข้อมือของร่างบางพร้อมดึงตัวเธอลงไปนั่งข้างๆตัวของเขา ก่อนที่จะสูดดมกลิ่นกายของเธอ ที่มีผลต่อความต้องการของเขาเหลือเกิน.. กลิ่นตัวยังดีขนาดนี้ไม่อยากจะคิดเลยว่ะว่า...จะแค่ไหน..หึ!

  “ปล่อย!!”

 “โอ๊ๆ..พี่ขอโทษครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะดึงตัวเราแรงขนาดนั้นแค่อยากจะให้เรานั่งคุยกันสักหน่อย”

 “ไม่น่าจะต้องมีอะไรต้องคุยมั้งค่ะ เพราะเพิร์ลไม่คิดจะหมั้นกับพี่อยู่แล้ว ขอตัวนะคะ”สิ้นเสียงของเธอก็ลุกแล้วเดินออกมาจากห้องรับแขกนั้นทันที..

 “หึ! ถูกใจไอ้แลนนัก ดื้อๆแบบนี้แหละจะปราบให้อยู่นอนคาเตียงเลย!!”รอยยิ้มที่ยกขึ้นพร้อมมองตามร่างบางที่เดินออกไปจากห้องที่เขานั่งอยู่..

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเธอ พร้อมความรู้สึกที่ไม่ชอบใจ ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยอ่ะ..

 “เฮ้อ...น่าเบื่อฉิบหาย!”เสียงของร่างบางที่เอ่ยพูดขึ้นก่อนที่จะเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่อยู่ในกระเป๋าเรียนแต่พอหยิบออกมา ก็พบว่าตอนนี้มันได้ดับไปแล้ว

 “แบตหมดตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”ก่อนที่เธอจะชาร์ตแบตเอาไว้แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะเตรียมตัวนอนพักผ่อน..

เป็นอะไรของมันว่ะ ทำไมติดต่อยังไม่ได้อีก..ตั้งแต่ผมกลับมาจากมหาลัยตอนนี้ผมยังติดต่อเพิร์ลมันไม่ได้เลย ไม่รู้หายไปไหนบอกเพื่อนแค่มีธุระใครจะไปรู้กับมันแล้วยิ่งมาติดต่อไม่ได้แบบนี้อีก...

ผมที่โทรหามันเกือบ ร้อยสายแล้วตอนนี้มันยังไม่รับเลย...

ติ๊ง!!

“หมายเลข 06>>>>>>>> สามารถติดต่อได้แล้ว”ก่อนที่ข้อความจะแจ้งเตือนขึ้นผมก็รีบโทรกลับไปที่เบอร์ของมันทันที..

ครืนน รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับสายของผมขึ้น

 “อืม”เสียงงัวเงียเหมือนคนที่พึ่งตื่นที่เอ่ยรับสายของผมขึ้น...

 “อยู่ไหนทำไมไม่รับสายกูเลย?”

 “บ้าน”

 “เพิร์ล...”

 “ไม่ได้งอนแล้วกูงี่เง่าเองไม่ต้องใส่ใจหรอก”มันที่พูดขึ้นก่อนที่ผมจะถามมันเลยด้วยซ้ำ..

 “ออกไปกินข้าวกันไหม?”ผมที่คลี่ยิ้มออกมาเบาๆที่ได้ยินเพิร์ลมันพูดออกมาแบบนั้น

 “ตอนนี้กี่โมง”คนที่เผลอหลับไปจนไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้วเพราะตอนเธอหลับโทรศัพท์ตอนนี้ตายังหลับอยู่เลย..

 “สองทุ่ม”

 “อืมมารับที่บ้านแล้วกัน”เธอตอบกลับไปแค่นั้นก่อนที่จะวางสายของดัฟฟ์ไป.ก่อนที่จะนอนเล่นโทรศัพท์สักพักก่อนที่จะลุกไปล้างหน้าล้างตา

20.56น

 “เชิญครับองค์หญิง”รถคันหรูของดัฟฟ์ที่ขับเข้ามาจอดภายในบ้านของเธอ ก่อนที่ร่างบางจะก้าวขาเรียวยาวของเธอขึ้นไปบนรถนั้น..

 “จะไปกินอะไร?”เสียงของเพิร์ลที่เอ่ยถามร่างสูงขึ้นพร้อมมือของเธอที่ยื่นไปคาดเข็มขัดรถ ก่อนที่จะมองไปที่ร่างสูงของดัฟฟ์ที่แต่งตัวมาสะหล่อ..

 “อยากกินอะไรกูตามใจมึงวันหนึ่ง”

 “อย่ามาทำตัวเหมือนการไถโทษกูไม่ชอบ”

 “เปล่ากูแค่ตามใจมึง”เสียงของเขาที่ตอบกลับมาพร้อมสายตาที่จ้องมองที่ใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังสบตากับเขาอยู่

 “แล้วเป็นไงบ้าง?”ระหว่างทางที่รถกำลังขับมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารเสียงของดัฟฟ์ก็ถามเธอขึ้น

 “เรื่องเดิมๆ หาคู่หมั้นมาให้กูอีกละ”เพิร์ลพูดออกมาพร้อมหันไปมองข้างทางที่ตอนนี้รถกำลังสัญจรไปมาอยู่เต็มท้องถนน..

 “ไม่อยากหมั้น”

 “มึงอยากไปหมั้นแท้กูไหมละดัฟฟ์!!”

 “เอ้า!!”

••.•´¯`•.•• ONLY YOU ••.•´¯`•.••