ONLY YOU 05 : เกิดจากความไม่ชอบ!

ONLY YOU เพื่อนกันมันส์เกิน

EPISOD 05

หลังจากที่แต่งตัวกินโจ๊กที่ดัฟฟ์ซื้อมาให้เราก็เดินออกมาจากคอนโดเพื่อไปยังมหาลัยของเรา โดยที่มีร่างสูงของดัฟฟ์ที่เป็นคนขับรถมาส่งเธอที่คณะ อ่อเราเรียนคนละคณะนะฉันเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ เอกการแสดงอยากเป็นดาราค่ะเลยเรียนด้านนี้

@DARLENE INTERNATIONAL UNIVERSITY

 “ขอบคุณคะ”เสียงหวานของร่างบางที่หันไปขอบคุณเพื่อนของเธอขึ้น ที่จริงฉันก็ขับรถมาเองได้แหละ แต่ไม่ขับไงเพราะว่ารถมันติดแล้วเธอโคตรขี้เกียจจะขับเลยก็ว่าได้..แล้วปกติดัฟฟ์ก็มารับอยู่แล้ว เลยไม่มีเหตุผลที่ต้องเอาลูกรักของฉันออกมาขับ ให้จอดอยู่คอนโดแบบนั้นแหละมากับคนอื่นสบายกว่า

 “ตอนเที่ยงกินข้าวไหน?”ดัฟฟ์ที่ถามร่างบางขึ้นระหว่างที่เพิร์ลกำลังเดินลงจากรถ

 “ยังไม่รู้เดี๋ยวถามยูก่อนเดี๋ยวบอก”

 “วันนี้คณะรับน้องใช่ไหม?”ผมถามเธอขึ้นเพราะเรื่องนี้เขารู้อยู่แล้วเพราะเพื่อนของเขาคุยกันเมื่อคืนนี้ว่าเด็กปีหนึ่งเข้ามา แล้วมันก็พูดกันว่าจะมาที่นี้ผมเลยถามเธอเอาไว้ก่อน

 “ใช่รู้ได้ไง?”เพิร์ลมองหน้าของผมขึ้นอย่างจับผิด

 “สองตัวนั้นมันคุยกันอยู่เมื่อคืน”

 “ไม่เห็นรู้เรื่อง?”

 “....................”เกิดความเงียบขึ้น

 “อ่า มีกลุ่มคุยกันเองสินะ โอเค บาย!!”เสียงปิดประตูรถเข้าเสียงดัง พร้อมร่างบางที่เดินสะบัดตูดเดินออกไปจากรถของเขาที่จอดอยู่หน้าคณะของเธอ

 “กูไม่น่าพูดออกไปเลยแม่ง!!”มือหนาที่ยกขึ้นขยี้ที่ผมของตัวเองก่อนที่จะขับรถออกมาจากคณะของเพิร์ลแล้วตรงไปที่คณะของเขาที่ห่างออกมาถึงสามตึกพร้อมรถซุปเปอร์คาร์คันหรูของเขาที่แทบจะมีคันเดียวมหาลัยนี้เลยก็ว่าได้

@คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ

 “นั้นไงมันเดินมานู้นแล้ว”แวมพ์ที่กำลังนั่งเม้าส์เพื่อนอยู่ อยู่ๆร่างสูงของดัฟฟ์ก็เดินเข้ามาในคณะพอดี

 “ตายยากจริงๆเลยมึงเนี่ย พวกกูกำลังคุยเรื่องพามึงไปจีบสาวที่คณะเพิร์ลมันพอดี”

 “ก่อนที่จะไปจีบสาว มึงไปเคลียร์กับเพิร์ลให้กูก่อนครับ งอนกูไปแล้วเนี่ย”ดัฟฟ์ที่ทำหน้าเครียดขึ้น คนนั้นง้อง่ายสะที่ไหนละคนนั้นนะ..กลัวจะง้อสำเร็จเลือดตาแทบกระเด็น

 “อ้าวไอ้สัส!! ไปทำอะไรมาให้งอนละนั้น”วินเทอร์ที่เงียบไปนานก่อนที่จะเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มที่เดินเข้ามา

 “ก็กลุ่มแชทที่พวกมึงสร้างขึ้นมาเมื่อคืนนี้ไง”

 “ช่วยไม่ได้ครับเรื่องนี้มึงโป๊ะเองครับเพื่อน”แวมพ์พูดขึ้นอย่างไม่รับรู้อะไร จากสิ่งที่พวกเขารับรู้มามันทำตัวของมันเองครับ เพิร์ลมันงอนเหมือนใครที่ไหน ว่าเอาแต่ใจอยู่แล้วงอนเอาแต่ใจกว่าเดิม 100 เท่าง้อยิ่งกว่าเมียอะผมบอกไว้เลย..

 “สัส!!”

 “ป่ะเข้าเรียนกันเถอะ”ก่อนที่พวกเขาสามคนจะเดินเข้าไปในคณะพร้อมสายตาของสาวๆที่มองตามสามหนุ่มไปจนลับสายตา ความฮอตของพวกเขาสามคนนั้นมันก็เริ่มมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วแหละ แต่พวกเขาไม่ได้สนใจกับความดังของพวกเขาอยู่แล้วเพราะว่าดังมาก่อนตั้งแต่แรก ก็เป็นลูกหลานของคนมีชื่อเสียงในวงการอยู่แล้ว

 “เป็นอะไรจ๊ะหญิง”เสียงของเพื่อนสาวที่เอ่ยถามร่างบางของเพื่อนคนสวยที่เดินเข้ามาพร้อมหน้าที่บอกบุญไม่รับสุดๆ

 “หงุดหงิดอยากบีบคอคน!!”ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะที่ตอนนี้ในห้องคนยังไม่ได้เยอะมาก เพราะวันนี้เราเรียนแค่ห้องเดียวเพราะต้องเรียนการสื่ออารมณ์ออกมาทางสายตาซึ่งตอนนี้ฉันพร้อมมาก..

  “เกิดอะไรขึ้นเพื่อนสาว ทำไมอารมณ์เสียขนาดนั้นละ”ยูเลียที่เห็นท่าที่ของเพื่อนก็ทำให้รู้แล้วแหละว่าไปงอนใครมาแค่ยังไม่รู้ว่ามันไปงอนใคร

 “มึงรู้ป่ะ ว่าพวกมันสามคนแอบไปสร้างกลุ่มคุยกันสามคน”

 “ไม่เห็นเป็นไรเลยมึง มันอาจจะคุยเรื่องผู้ชายกันก็ได้ มึงนะคิดมาก”ยูเลียที่พยายามพูดให้เพื่อนได้ฟังเหตุผลของผู้ชายเพราะเธอเข้าใจว่าพวกมันชอบคุยเรื่องอะไรแบบนั้น ซึ่งแน่นอนมันไม่คุยเรื่องแบบนั้นก็องค์หญิงเพิร์ลอยู่แล้ว ซึ่งเออฉันเป็นผู้มีประสบการณ์ไงมันเลยกล้าพูดด้วยถึงจะไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกเรื่องแต่ก็เป็นเรื่องปกติ

 “แต่แบบนี้ก็ไม่ต่างจากการมีความลับต่อกันเลยนะ ทำไมอ่ะกลุ่มรวมเราคุยกันไม่ได้หรอ?”เพิร์ลที่ยังพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจอยู่ไม่ยอมรับฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้นเธอไม่ชอบเลยที่เพื่อนไปพูดลับหลังแบบนั้น..

 “เพิร์ล ใจเย็น พวกมันเป็นผู้ชายมันต้องอยากมีเรื่องส่วนตัวที่รู้แค่ผู้ชายคุยกันบาง บ้างเรื่องเราไม่จำเป็นต้องรู้เพราะมันไม่ควรที่จะรู้ มึงเข้าใจที่กูพูดไหม กูเข้าใจว่ามึงไม่อยากจะให้เพื่อนคุยลับหลัง แต่บ้างครั้งมันไม่ได้เกี่ยวกับเรา”ยูเลียที่พูดขึ้นอย่างเตือนสติเพื่อน เธอคบกับเพิร์ลมาตั้งแต่มอปลายรู้นิสัยของเพื่อนดีเพราะมันเคยเจอเรื่องแบบนั้นมาก่อน ซึ่งฉันก็เคยอยู่ในเหตุการณ์นั้นกับเพื่อนมาก่อนเข้าใจดีเพราะใจเราไม่เหมือนกันความเข้มแข็งไม่เท่ากัน...

 “...................”เพิร์ลไม่ได้ตอบอะไร เหลือเพียงความหงุดหงิดอยู่ในใจ..

 ก่อนที่อาจารย์จะเดินเข้ามาในห้องเรียน เราเลยหันไปสนใจการเรียนในครั้งนี้กันสะก่อน ฉันกับยูเลียก็ต่างคนต่างเรียนกัน

ครืน

ระหว่างที่เธอเดินออกมาจากห้องพร้อมกับยูเลียเพราะเรามีไปรับน้องต่อใต้คณะซึ่งปีสองจะเข้าหรือไม่เข้าก็ได้ซึ่งฉันเป็นดาวปีที่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้าแล้วรอเทรนน้องที่จะเป็นดาวในปีนี้แทน. แต่ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินลงไปที่ลานประชุมของคณะที่เป็นลานกว้างในการจัดทำกิจกรรมต่างๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นสะก่อน

   “Mum”

 “ยูมึงเดินไปก่อนก็ได้ กูขอคุยโทรศัพท์ก่อน”เสียงของร่างบางที่เอ่ยบอกเพื่อนกลับไปก่อนที่ยูเลียจะพยักหน้าตอบกลับมา..

 “ค่ะแม่”เสียงของร่างบางที่เอ่ยพูดขึ้นเมื่อคนที่โทรมาคือแม่ของเธอ

 “วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะฉันมีคนอยากให้แกรู้จัก”เสียงของผู้เป็นแม่ที่เอ่ยพูดขึ้น มันไม่ได้เป็นประโยคคำถามแต่มันคือประโยคคำสั่งเลยด้วยซ้ำ!!

 “หนูไม่ว่าง”

 “ฉันไม่ได้ถามว่าแกว่างไม่ว่าง แต่แกต้องมา”เสียงของคุณหญิงที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนที่จะวางสายไป

 “เห้อ?!”

ก่อนที่ฉันจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักบอกยูว่าเธอคงไม่ได้เข้ารับน้องแล้ว เพราะมีธุระต่อ..ก่อนที่เพิร์ลจะเรียกรถมารับที่หน้าคณะ แล้วตรงไปที่บ้านของเธอ

  “เอ้า!!อะไรของมันเนี่ย?”ยูเลียที่เผื่อพูดขึ้น ที่อยู่ๆเพื่อนของเธอก็ทักมาแบบนั้น

 “เพิร์ลมายัง?”ร่างสูงของดัฟฟ์ที่เดินเข้ามาหาร่างบางของยูเลียก่อนที่จะเอ่ยถามเพื่อนอีกคนจากอีกคนขึ้น

 “มันทักมาบอกกูว่ากลับแล้วไม่ได้เข้ารับน้อง”

 “อ้าวทำไมเป็นงั้น”วินเทอร์

 “ไม่รู้มัน ชั่งเถอะกูเข้ารับน้องก่อนพวกมึงอยากดูสาวก็นั่งรอข้างนอกแล้วกัน”ยูเลียที่เอ่ยบอกเพื่อนไปแค่นั้นก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปรวมกับน้องๆที่นั่งรออยู่ในสนามนั้น..

 “เดี๋ยวกูมา!”ดัฟฟ์ที่พูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาขึ้นมากดโทรออกไปที่เบอร์ของเพิร์ล แต่มันไม่สามารถติดต่อได้ ไปไหนของมัน!!

••.•´¯`•.•• ONLY YOU ••.•´¯`•.••