ONLY YOU 07 : ง้อ(เพื่อนชาย!)

เพียงคุณเท่านั้นที่เจอกันมันส์เกิน

ตอนที่ 07

@มหาวิทยาลัยนานาชาติดาร์ลีน

การมาเรียนของทุกครั้งอีกต่อไปอีกครั้งในตอนนี้มีร่างสูงของเคแลนที่พยายามจะรับไปส่งฉันทุกวันโดยที่เหตุผลที่ฉันว่าคำสั่งของแม่ฉันให้มารับไปส่งฉันระบบปฏิบัติการไม่มีงานทำหรือทำอะไรที่จุดเริ่มต้นอีกครั้งตอนนี้ยิ่งน่ารำคาญมากกว่าเดิม..

 “ขอบคุณค่ะพี่ไม่ต้องมารับเพิร์ลก็ได้ค่ะเพิร์ลต้องไล่ล่าเดินให้น้อง” เธอที่หาข้อเรียกร้องขึ้นเพราะไม่อยากเจอหน้าเขาในเวลาที่เฮลิคอปเตอร์ตอนนี้มีเลยเพราะเลิกเรียนที่จะตามหาตัวเธอทันทีเลย..

 “ครับพี่เต..”

 “ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวเพื่อนเพิร์ลไปส่งเองด้วย” เธอไม่รอให้สบายๆได้ตอบอะไรกลับมาและปิดประตูรถของเขาสำหรับการเดินเรื่องนี้.เข้าไปยังใต้คณะที่เพื่อนนั่งรออยู่เพราะยังไม่ถึงเวลาเรียน

 “ฮายยเพิร์ลคนสวยทำไหมหน้าบูดมาละละ”วินนั่นที่พูดถึงบางคนขึ้นใหม่เพื่อนทั้งหมดมาถึงแล้วเหลือแค่เธอมาช้าที่สุด

 “มึงยังจะถามมันอีกแง่” ยูเลียที่ตบไปที่ไหล่ของวินอย่างละเอียดเพราะเธอนั่งข้างมันพร้อมฝั่งตรงข้ามกับแวร์แรมกับดั๊กที่คุณสามารถเพิ่ม..

 “เลิกพูดถึงเขาเถอะว่าคุณจะได้ยินก็อ้วกแล้ว” ฉันจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจในตอนนี้ก็เกินพอทนแล้วพูดถึงร่างบางจะนั่งลงด้านข้างเพดาน... แต่ดเพดานกับไม่ได้สนใจคนที่มาใหม่เลยด้วยซ้ำพร้อมสายตาของเขาที่ยังมองที่โทรศัพท์เครื่องหรูของเขาอยู่..

 “ไม่จำเป็นต้องทักอีกแล้วเหรอ?” เพิร์ลที่พูดถึงเอ่ยถามร่างสูงในที่ที่เธอขึ้นไม่นานจะเลื่อนสายตาของเขามองหน้าของร่างบางไม่นานปากของเขาจะเคลื่อนไหวพูดได้อย่างที่เธอขึ้น

 “อะไร?”

 “นี่คือของนายเหรอ?” เพิร์ลที่ถามขึ้นอย่างไร้ความสังเกตเธอสังเกตเห็นเพื่อนของเธอมาหลายวันแล้วพี่เคแลนเริ่มมาส่งเธอที่มหาวิทยาลัยดําเป็นเวลานานและปล่อยให้ฉันค่อยๆจากไปอย่างไม่อยากสูญเสียแต่ก่อนที่เราจะควบคุมตัวติดกันตลอด....

 “กูขอไปทำธุระก่อน” ดจะพูดขึ้นเพื่อตรวจสอบและลุกขึ้นจากตรงที่ออกไปข้างนอกเฉยๆเลย

 “มันเป็นอะไรของมัน”เสียงของเพิร์ลที่พูดขึ้นอย่างพร้อมยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเบาๆ...ฉันผิดทำอะไรเหรอ?

หัวครับว่าตอนนี้ผมอยู่ตรงนั้น.. การที่ผมต้องอาศัยเธอเพียงแค่ระยะเวลาไม่ถึงอาทิตย์ก็ทำให้รู้ตอนนี้ผมไม่ชอบไปมากกว่านี้ผู้ชายคนไหน.. มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองเอาสะเลยผมไม่ชอบนิสัยนี้เอาเลย..

 “เลิกคิดได้แล้ว!” และต้องใช้เวลาเดินในส่วนของห้องคอมของคณะเพื่อทำงานที่คงคาของเขาต่อโดยไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งรอบข้างของเขาในตอนนี้มีร่างบางกำลังนั่งมองเขาทำงานอยู่..

 “ทราบกันจริงๆเหรอ?”เสียงของร่างบางที่เอ่ยถามขึ้นพร้อมเอาคางขึ้นไปอีกเกยไหล่ของดิ้นที่จะมาถึงเพราะเธอเดินตามหลังเขามาสักพักแล้วจะเห็นเขาเข้ามาเป็นผลคอมเธอเลยไม่จำเป็นเลยที่ต้องใช้ความพยายามแทนที่จะขยับตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆมันยังไม่ทราบเลย..

 “นี่คืออะไรในตอนนี้แล้วนิ”

 “ยังต้องการให้กูสนใจอีกหรือเปล่า?” นิ้วเรียวของเขาที่รั่วไหลออกมายืนยันว่าพร้อมพูดออกมาด้วยเสียงที่ออกมาพร้อมทำท่าที่สำคัญที่สุด

 “สิ่งนี้น้อยใจไม่ต้องการไปส่งเหรอ?”

 -

 “จริง ๆ กับที่จะพูดอย่างจริงจัง” เสียงของเพิร์ลที่บ่นออกมาเบา ๆ ยืดเยื้อจะมองหน้าของมัลติฟังก์ชั่นก่อนจะเอ่ยถามเธอขึ้น

 “คุยอะไร”

 “ก็นายไม่ถึงที่ใจน้อยไม่ต้องไปรับไม่ส่งฉันหรอกนะโดมต้องมัลติฟังก์ชั่นฟัง” เพิร์ลที่พูดจับหน้าของเพื่อนหันมามองหน้าเธอ..

 “คือไม่ได้อยากให้เขามารับมาส่งกระหายเลยไม่ชอบผู้ชายแบบนี้คือนายมองตั้งแต่นั้นยังดูออกเลยและว่าผู้ชายหลายคนและจากนั้นจะมาแม่บังคับไม่ได้อยากมาด้วยนายคว้าฉันเช้ากว่าเขารับรองฉันมากับนายก่อนแน่นอน”เสียงของเพิร์ลที่พูดออกไปทั้งหมด

 “ถ้าจะไปรับก่อนจะมาด้วย”

 “มั่นใจ!! 100%”

 “ตามนั้นเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้เลย” เขาหันมาพูดขึ้นอย่างต่อเนื่องสาวยื่นมือของเขาไปบีบีที่จมูกของร่างบางส่วน

 “แต่วันนี้ฉันบอกเขาว่าเป็นไปหรือเปล่านะที่จะเรียกร้อง”เสียงของร่างบางที่เอ่ยพูดขึ้นเป็นครั้งแรกคลี่ยิ้มให้ร่างสูงไป

 “ ปล่อยให้ไปเรียนได้แล้ว” เสียงของถ่ายทอดสดที่เอ่ยพูดขึ้นพร้อมผลักร่างบางให้ลุกออกไปเพราะตอนนี้มันใกล้เวลาเรียนแล้ว

 “ฮ่าๆ โอเคไม่งอนแล้วไงงอนเป็นเด็กไปได้”

 “พูดมาก!!”

ครืน

 “ฮัลโหลครับ”

 “ครับคุณหนู”เสียงของลูกน้องคนสนิทของเขาที่พูดพูดขึ้น

 “ ช่วยให้คนมาทำความสะอาดที่คอนโดxxx ให้ผมหน่อยนะครับ” เสียงของร่างสูงที่เอ่ยพูดขึ้นเนื่องจากที่จริงและห้องที่อยู่คอนโดกับเพิร์ลไม่ได้เป็นเพียงแค่ไม่ได้อยู่เท่านั้น.. แต่บางครั้งผมไปส่งมันแล้วไม่อยากกลับห้องอีกคอนโดมักจะไปนอนห้องนั้นอย่างเป็นทางการ.. ในฐานะเป็นเครือแวร์ของเขาที่อยู่ฮ่องกงอีกครั้ง...

 “คุณหนูจะมีชีวิตอยู่วันไหนครับผมจะได้ให้คนรับจัดการให้”

 “พวกเขา”

 “ใช่ว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมเพิ่มเติมก็ได้สำหรับการควบคุม”

 “ไม่ต้องครับต้องรอส่วนที่เหลือผมเอง”

 “ครับ”

ตกเย็น

หลังที่วันนี้เรียนมาไม่นานตอนนี้ร่างกายต้องการอะไรหวานๆ ในร่างกายมากเพราะเธอต้องมาดูน้องๆที่มาถึงดาวเดือนของที่นี้หรือเขาเรียกว่าคิงกับควีนนี้.. คือคนที่หน้าตาสะสวยนิดหน่อยเท่านั้นเองและไม่จำเป็นต้องศึกษาอย่างจริงจังแต่เอาจากความโด่งดังของกระแสมากกว่าในระบบควบคุม...

 “พี่เพิร์ลหวัดได้ดี”เสียงของน้องรหัสปีหนึ่งของฉันที่บอกว่าไม่เป็นไรฉันขึ้น

 “วัดดีจ้าเซอรเก้น นี่อะไร?”

 “สบายดีค่ะพี่เพิร์ลมาทำอะไรกันแน่>?”

 “อ่อพี่มาดูน้องๆที่ประกวดดาวเดือนนะ..เลยแวะมาดูในเวลากลางคืน”

 “อ่อดีเลยค่ะที่ประกวดก็เพื่อนเซรชื่อ “โซล่า”

 “โซล่าเหรอ..?” เพิร์ลที่ยังไม่ได้เห็นหน้าของเด็กที่ประกวดนอกจากนี้ยังรู้ว่าใครบ้างบ้าง

 “แล้วเราก็จะเข้ามาอีกครั้งใช่ไหม?”

 “จ้า”เพิร์ล

ขาเรียวยาวที่เดินเข้ามาพร้อมกับสายตาของมองมาที่คนที่เดินเข้ามาใหม่พร้อมเพียงกัน.. บางครั้งคนยังคงตะลึงกับความสวยของเพิร์ลแห่งนี้อยู่อีกครั้งหนึ่งอีกครั้งพบกับตัวจริง..สวยสมเป็นเจ้าหญิงจริงๆๆ

 “ขออภัยนะคะที่มาช้า” เสียงหวานของหัวเพิร์ลที่พูดขึ้นเพื่อให้ขออนุญาต..

 “ก็ได้จ๊ะมานี่สิพี่จะแนะนำตัวของดาวเดือนให้”

 “คนนี้ชื่อโซล่าเป็นดาวในปีที่ผ่านมานี้เป็นส่วนหนึ่งของชื่อไคลม์เป็นเดือนจ๊ะ”ร่างบางที่เพื่อนสาวของเธอจะทำหน้าที่คลี่ยิ้มให้กับเธอในเพิร์ลจะยิ้มส่งกลับมาอีกครั้ง

 “ยินดีที่ได้รู้จักกับพี่ชื่อเพิร์ล”

 “ครับ!/ครับ!”

••.•´¯`•.•• คุณเท่านั้น ••.•´¯`•.••