CHAPTER THREE

CHAPTER 3

"Sige. Sasabihin ko kay Mommy na magsisimula ka na sa isang araw ha? Ito nga pala yung hinihiram mong limang daan." iyon ang sinabi ni Zeke pagkatapos ng kanilang klase.

"Ang haba na ng listahan ng utang ko sa’yo. Salamat Zeke.”

“Huwag kang mag-alala, hindi pa ako naglilista.”

“Bawi na lang ako sa'yo sa assignments mo. Bayaran ko 'tong hiniram ko sa'yo sa susunod na buwan ha?”

            "Ilista mo na lang sa tubig tol. Bulong mo sa hangin baka maniwala siya sa'yo." Sabay tawa ni Zeke. Ilang beses na kasi siyang nakautang dito at hindi tinatanggap ang bayad kaya iyon ang dahilan kung bakit nahihiya na sana siyang umulit. Pero wala e. Kailangan dahil magugutom talaga sila kung hindi niya iyon gagawin.

Matalino rin naman si Zeke ngunit tamad lang mag-aral. Siguro dahil may inaasahan siya sa mga mayamang magulang niya. Marami sa mga kaklase niya, may sinasabi sa buhay. Pinalad lang siyang magkaroon ng matalinong utak kaya siya napasama lang sa kanila.

Nag-desisyon siyang pumasok na muna sa library para tapusin ang ilang mga assignments niya at research paper. Kailangan niyang matapos lahat ang mga requirements niya sa school bago siya magsimula sa trabaho nang wala na siyang poproblemahin pa. Gabi na nang matapos niya lahat ng iyon kaya dumiretso na siya sa hintayan niya ng jeep.

Nagsimulang pumatak ang ulan ngunit wala pa ring dumadaang jeep. Punuan na ang mga dumadaan at marami ring katulad niyang naghihintay. Nang mapalingon siya sa kanina pa nakahintong magarang kotse ay agad niyang namataan ang napakaguwapo at mukhang mayamang lalaki.

Napalunok siya.

Hindi niya alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng kaniyang puso. Hindi siya sanay makipagtitigan lalo na sa mga taong alam niyang malayong nakakaangat sa kaniya sa buhay.

Yumuko siya.

Sinikap niyang ibaling sa iba ang kaniyang mga tingin ngunit may kung anong magnetong humihila sa kaniya para muling pasadahan ng tingin ang nakatitig sa kaniyang guwapong lalaki. Dahil nakita niyang nakatitig at nakangiti pa rin ito sa kaniya ay nangatog ang tuhod niya. Mabilis niyang binawi ang tingin saka siya tumalikod.

Napalunok siya.

Bago sa kanya ang ganoon. Marami ang madalas tumititig sa kaniya dahil sa ayon sa kanila, maamo at napakaganda raw niya lalo na kung nakangiti siya at lumalabas ang kaniyang malalalim na dimples. Ngunit iba ang dating ng tingin ng estrangherong iyon sa kaniya. Para talaga siyang kinukuryente.

Dumating ang isang jeep. Inilagay niya sa ulo ang binder panangga sa ambon. Nag-uunahan ang mga pasaherong sumakay at di rin siya nagpahuli ngunit bago siya nakipagsiksikan sa mga sumasakay na pasahero ay nagdesisyon siyang muling mabilisang lingunin ang gwapong estranghero at gantihan din niya ng nakakahumaling niyang ngiti. Lalakasan na lang niya ang loob niyang gawin iyon dahil sasakay naman na siya sa jeep at maaring iyon na ang una at huli nilang pagkikita.

Natigilan siya.

Wala na sa kotse ang pogi.

Kumunot ang noo niya.

Nasaan na siya?

Dahil di na niya mahanap pa ay minabuti niyang ibaling ang atensiyon sa pakikipagsiksikan niya para makasakay. Ngunit biglang tumigil ang inog ng mundo niya. Nasa mismong harap na niya ang kanina lang ay hinahanap niyag lalaki. Nakangiti. Titig na titig sa kaniyang mga mata. Malayong mas guwapo pa ito sa malapitan. Gusto niyang mag-excuse dahil hinaharangan siya sa dadaanan niya ngunit walang kahit anong kataga na namumutawi ng nakabuka na niyang labi.

"Ihatid na kita sa inyo, Miss?" buo ang boses. Lalaking-lalaki.

Gusto niyang tumanggi ngunit wala pa ring lumalabas sa bibig niya.

Lalo lang siyang namula.

Napapitlag siya nang hinawakan siya sa kaniyang braso.

"Huwag ka nang mahiya. Gerald nga pala. Just call me Gerald." inilahad nito ang kaniyang kamay.

Huminga siya ng malalim. Nababastusan siya sa ginawa ng lalaking iyon na hawakan siya at pasakayin sa kotse nito ng gano’n gano’n na lang. Oo kaya niyang makipagbarubalan sa mga tambay niyang mga kapitbahay ngunit hindi sa mga di niya kakilala.

“Sorry.” binitiwan siya ng nagpakilalang Gerald. Ipinaramdam kasi niya na hindi siya komportable sa paghawak-hawak sa kanyang braso.

Kahit mahirap pa siya sa daga, napapansin siya dahil sa angkin niyang kagandahan. Kilala siyang suplada at mataray ngunit bakit sa harap ng estrangherong ito, para siyang basang sisiw? Ni hindi siya nakapagsalita nang hawakan siya nito sa braso.

“I’m Gerald and you are?” muling pagpapakilala ng kaharap niya.

"Wala akong…-" kinagat niya ang kaniyang labi. Wala akong pakialam sana ang sasabihin niya ngunit bakit hindi niya kayang isatinig.

Humugot siya muli nang malalim na hininga.

                “Pwede bang makilala? Anong pangalan mo, Miss?”

"Diane. Diane po." tinanggap niya ang kamay ni Gerald.

Ramdam niya ang marahang pagpisil ni Gerald sa kaniyang kamay kaya mabilis din niyang hinila ang kaniyang palad. Para siyang tanga na hindi magawang tignan ng diretso ang kaniyang kausap. Bakit gano'n siya? Bakit hindi mapakali ang kaniyang mga mata? Bakit lumalakas ang tibok ng kaniyang puso? Bakit siya natatameme?

Natauhan siya nang nakita niyang paalis na ang jeep. Humakbang siya palayo kay Gerald para subukang habulin ang jeep ngunit huli na. Isa pa, nakita niyang puno na din ang jeep nang umalis na ito.

Napailing siya.

Lumingon sa bigla niyang iniwan na kausap. Nakangiti pa rin ito. Hindi alintana ang paglakas ng patak ng ulan. Kabastusan man siguro ang ginawa niyang pag-iwan dito ngunit napakatagal niyang naghintay pero dahil sa pangungulit ng isang ito ay kailangan niyang maghintay pang muli ng susunod na pagdaan ng isang jeep na walang laman. Naglakad siya pabalik sa tinatayuan niya kanina kung saan siya puwedeng sumilong muna. Hindi na niya kayang balikan pa si Gerald. Bukod sa ayaw niyang magkasakit dahil sa ulan, nahihiya rin siya rito na hindi niya mawari kung bakit.

Nakita niyang ibinulsa ni Gerald ang kaniyang mga kamay sa suot nitong itim na suit. Titig na titig pa rin ito sa kaniya kahit umaagos na ang patak ng ulan sa makinis nitong mukha. Siya naman itong kung saan-saan lumilingon para kunyari ay hindi niya napapansin ang malagkit na tingin ni Gerald.

"Ano bang ginagawa ng bastos na’to? Mukha pa namang kagalang-galang. Bakit di na lang lumayo? Wala kang mapapala sa akin. ‘Kala mo kung sinong guwapo," bulong niya sa sarili.

Muli siyang tumalikod at nagkunyariang naiinip sa paghihintay ng masasakyan kaya panay ang tingin niya sa kalsadang puno rin ng dumadaang jeep na iba ang ruta.

"Umalis ka na ba? Bumalik ka na ba sa kotse mo? Nakakainis naman, bakit ka ganyang makatitig? Gusto mo ba ako? Huwag kang umasa, hindi kita papatulan. Mas marami akong dapat pagtuunan ng pansin kaysa sa katulad mo. " Huminga siya nang malalim. Para na siyang tanga. Kinakausap na naman niya ang sarili niya.

"Sige, lilingon ako pero last na 'to. Lingon lang 'to. Walang malisya." Humugot siya muli nang malalim na hininga. "Kung nakatingin ka pa sa akin, ibig sabihin may gusto ka talaga sa akin. Sign na 'yun para sige, pagbigyan kitang kausapin ako."

Ngunit wala na roon ang lalaki.

Nanghinayang siya.

Tumingkayad siya dahil maaring natabunan lang ito ng ibang pasaherong naroon ngunit wala na talaga si Gerald. Kumilos ang paa niya. Kailangan niyang silipin ang kotse nito at baka bumalik na ito doon. Kailangan niyang isangga sa ulo ang binder para hindi siya mabasa sa lakas ng patak ng ulan. Kailangan niyang masilip ang kotse nito.

"Ehem! Hinahanap mo ba ako?" boses ni Gerald sa kaniyang likod.