Ang mga kamay ni Rosa ay nanginginig habang hinahanap ang kanyang telepono, ang kanyang paningin ay malabo at magulo. Mabilis niyang nahanap ang numero ni Trojack at ang daliri niya ay nagmamadaling pinindot ang screen. Pagkabanggit niya ng numero, napansin niyang humihingal siya, at halos hindi na niya mapigilan ang mga hikbi.Ang telepono ay tumunog nang isang beses... dalawang beses... at pagkatapos ay tuluyan nang kumonekta. Isang malalim na boses ang dumaan sa kalabuan ng kanyang takot.“Hello?”Ang ginhawa na dumaloy sa kanyang dibdib ay halos hindi kayang tiisin, ngunit hindi pa rin nawala ang takot. “Iligtas mo ako... Trojack, iligtas mo ako... may mga nagplano laban sa akin. Nagtatago ako sa banyo ng isang hotel... May isang lalaki sa labas na gustong saktan ako... Nahihirapan ako, iligtas mo ako...” Ang boses niya ay nagka-putol-putol sa huling mga salita, at pinipiga pa niya ang telepono sa kanyang tenga, parang umaasa na may magagawa ang koneksyon na ito para iligtas siya
Dinala ni Trojack si Rosa sa isa pang kwarto sa hotel, maingat niyang inilapag siya sa malambot na kama. Mahigpit ang pagkakayakap ng kanyang payat na braso sa kanya, na parang kapag binitiwan niya ito ay muling babalik siya sa bangungot na katatapos lang niyang takasan. Ang kanyang mahina ngunit desperadong hawak ay tila humila sa isang malalim na bahagi ng pagkatao ni Trojack.“Rosa, bitawan mo na. Ligtas ka na,” he said gently, his voice low and soothing.Unti-unting dumilat ang kanyang mga mata, lumalabas ang mala-ulap na tingin—halong pagod at isang bagay na hindi maipaliwanag ni Trojack. Napako siya saglit, bahagyang napasinghap, at sa sandaling iyon, ang matatag niyang panlabas na anyo ay bahagyang nabasag. Kahit sa kalagayang iyon, ang kagandahan ni Rosa ay tila isang puwersang hindi matatawaran, at ang kahinaan sa kanyang ekspresyon ay muling nagpaiyak ng kanyang puso.Marahang kumilos si Rosa, niyayakap ang kumot sa nanginginig niyang katawan. Ang mahaba niyang buhok ay magu
Bahagyang iniwas ni Rosa ang kanyang ulo, pilit na tinatakasan ang matalim na tingin ni Trojack. Ang kanyang isip ay nagmadaling maghanap ng sagot na hindi maglalantad ng katotohanan, ngunit alam niyang ang pagsisinungaling sa lalaking ito ay parang pagtatangkang lokohin ang isang lie detector. Ang kanyang mga mata ay tila bumabasa sa bawat kaisipan niya.“Isang... tao lang na nakilala ko online,” mahina niyang sabi, pilit na pinapaniwala ito. “Isang biro lang na lumampas sa tamang limitasyon.”Bahagyang kumunot ang noo ni Trojack, ang gwapo niyang mukha ay tumigas habang dumidiin ang pagkakasandal niya sa upuan. Ang kanyang kamay sa manibela ay mahigpit na nakasara, nagpapaputi sa kanyang mga buko. “Sa tingin mo ba, Rosa, napakadali kong lokohin? Ni bata ay hindi maniniwala sa palusot na ‘yan.”Mahigpit na pinisil ni Rosa ang kanyang mga kamay sa kandungan, pilit na pinapanatiling kalmado ang sarili. “Totoo ang sinabi ko,” sagot niya, sa kabila ng malakas na tibok ng kanyang puso. “W
Naramdaman ni Rosa ang init na tumama sa kanyang mukha, ang lalamunan niya ay parang nahirapan nang magsalita. Hindi niya alam kung ano ang nais ni Trojack, ngunit ramdam niyang ang kanyang tingin ay parang isang magneto na humihila sa kanya. "Paano mo pa ba gusto akong pasalamatan?" tanong niya, ang boses ay halos isang bulong, iniiwasan ang kanyang mga mata.Sandaling yuminig ang ekspresyon ni Trojack. Ang panga niya ay kumunot habang iniisip ang mga salita ni Rosa, at sa isang sandali, parang nagkaroon siya ng kaunting awa. Ang takot na dinanas nito ngayong gabi ay hindi matutumbasan, at hindi siya handang samantalahin iyon. Matapos ang matagal na katahimikan, bumulong siya, "Forget it," he muttered, almost to himself. "Kain na lang tayo."Maluwag na huminga si Rosa, nagpapasalamat na hindi na siya pinilit pa ni Trojack. "Sige," mabilis niyang sagot, tumango, bagamat ramdam pa rin niya ang tensyon na hindi nasasabi na nanatili sa hangin.Naging tahimik ang sasakyan saglit habang min
Another spam message? Hindi niyo na ako maloloko, mga hayop kayo!She blocked the number and turned off her phone sabay lumingon sa mga kamay niya.Sinulyapan niya si Trojack mula sa gilid ng mata, pilit na tinatanggal ang tensyon sa kanilang pagitan. Ang mga ilaw sa kalsada ay nagbigay-diin sa mga anino sa kanyang mukha, pinapatingkad ang matalim na mga linya ng panga at mga matalim na tampok. Kahit sa gitna ng hindi komportableng sitwasyon, hindi maikakailang guwapo siya, parang isang nilalang na galing sa madilim at hindi maaabot na mundo.As they neared her community, Rosa breathed a quiet sigh of relief. She was finally home, away from the unsettling presence of Trojack, though she couldn’t deny the gratitude she felt for him. After all, he had saved her tonight.“Trojack, maraming salamat sa gabing ito," sabi niya, ang boses ay mas malambot, may pagpapahalaga sa kanyang pasasalamat.Bahagyang lumambot ang ekspresyon ni Trojack habang sumagot siya. "Sa susunod, kung may ganitong n
Maagang nagising si Rosa, tulad ng nakasanayan niya, upang siguraduhing handa ang kanyang anak para sa paaralan. Matapos niya itong ihatid ng may pagmamahal at kaway, agad siyang naghanda para pumasok sa opisina. Habang naglalakad papunta sa kumpanya, puno ng pananabik ang kanyang isipan. Bukas na ang anunsyo ng mga nanalo sa paligsahan ng disenyo ng alahas—isang bagay na nagbigay sa kanya ng muling sigla at motibasyon.Ang AD Pavilion, ang kompanya ng alahas na kamakailan lang ay binili ng prestihiyosong Ydrro Group ay nagbukas ng maraming oportunidad para sa kanya. Its reputation promised unparalleled opportunities, better benefits at—kung magiging maingat siya sa bawat hakbang—isang posibleng promosyon sa loob ng ilang taon.+++++Maliwanag ang silid ng kumperensya, puno ng mahihinang bulong mula sa mga kasamahan habang abala silang nagsisipwesto. Tahimik na nakaupo si Rosa, iniisa-isa ang kanyang mga kasama, ngunit hindi niya naiwasang mapansin ang matalim na tingin ni Penny mula
Nakapamewang si Rosa habang nakakunot ang noo, bahagyang iritado ang tono. "Tinatamad akong magluto. Bakit hindi na lang tayo kumain sa labas?" Hindi niya gusto ang ideya na papasukin si Trojack sa kanyang bahay, lalo na’t wala ang kanyang anak. Ang pagkakabilang sa iisang espasyo kasama siya ay nakakakaba, at sa totoo lang, nakakaasiwa.Ngunit agad nagdilim ang ekspresyon ni Trojack, at ramdam ang kanyang awtoridad sa hangin nang magsalita. "Rosa, ito ang hiling ko. Mabuti pang pagbigyan mo ako." Hindi na siya hinintay sumagot; binuksan nito ang pinto ng kotse at bumaba nang walang pag-aalinlangan.Napabuntong-hininga si Rosa, malalim at may bahagyang inis. Hindi niya kayang tumanggi, lalo na matapos siyang tulungan ng lalaki kagabi. Bukod pa roon, naisip niya, mas makakatipid siya kung magluluto sila kaysa mag-restaurant. Kung tutuusin, ang dalawang tao na magluluto ay hindi aabot sa isang daang pesos ang gastos."Ang kulit naman," bulong niya sa sarili habang bumaba ng kotse at nag
Pinagmasdan ni Trojack si Rosa nang tahimik, ang kanyang matalas na mga mata ay tila iniimbak ang bawat detalye ng babae—mga detalyeng posibleng hindi man lang napapansin ni Rosa. Sa kanyang pagmamasid kanina, hindi niya maiwasang mapansin ang hugis ng katawan nito—isang pagtuklas na lihim niyang ikinatuwa na para bang ang kagandahan ng babae ay may kaugnayan sa kanya, o mas malapit pa roon.+++++Sa hapag-kainan, si Trojack ay kumain nang may kahinahunan, na tila sanay na sa marangyang pagkain, bagamat ang hapunang iyon ay simpleng lutong-bahay lamang. Samantala, si Rosa naman ay tahimik na tumitikim, palihim na sinusulyapan ang lalaki. Hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting yabang habang pinagmamasdan itong kumain—mabagal, parang pinupuri ang bawat subo, at tila nasisiyahan.Ganito ba kasarap ang luto ko? tanong niya sa sarili habang lihim na ngumiti.Matapos maubos ang kanyang mangkok ng sabaw at kalahating mangkok ng kanin, iniwan niya si Trojack sa mesa upang mag-ayos. Napans
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina