Sumagot si Rosa nang instinctively, "Hindi, hindi kami magkakakilala."Ngumiti si Shan, pagkatapos ay binuksan ang pinto at umalis.Napabuntong-hininga si Rosa.Bakit parang siya ay nasasangkot sa isang lihim na relasyon kay Trojack? Bakit siya patuloy na nagsisinungaling? Pero nang mas isipin niya ito, napagtanto niyang talagang wala naman silang relasyon ni Trojack, kaya hindi naman talaga kasinungalingan iyong ginawa niya. She tried to comfort herself.Kinuha ni Rosa ang kanyang cellphone at nagpadala ng mensahe sa isang lalaki, si Trojack."Dalhin ko si Brent at Shan sa labas para kumain ngayong gabi, kaya hindi na ako magluluto." Nang maipadala na ang mensahe, nakahinga si Rosa ng maluwag, alam niyang magkakaroon siya ng tahimik na gabi.Di nagtagal, kumatok si Genevieve sa pinto at pumasok, na may kasamang isang babae."Rosa, may bisita tayo," sabi ni Genevieve.+++++"Okay, paano nga ba ninyo kinakalculate ang presyo?" tanong ng babae.Genevieve immediately asked, "What is yo
Medyo hindi makapaniwala si Rosa. "Kailangan mo ba talagang paalisin siya?""Bakit? Excited ka bang mag-dinner kasama siya?" Ang boses mula sa kabilang linya ay biglang naging malamig at puno ng banta."Sige na, okay! Bibili na lang ako ng mga gulay mamaya," sabi ni Rosa na sinusubukang umiwas sa karagdagang alitan.Pero hindi ito pinansin ng lalaki sa kabilang linya. "Sagutin mo ang tanong ko."Hindi na gustong palakihin pa ni Rosa ang sitwasyon, kaya sa isang saglit ng inis, sumagot siya, "Oo! Excited ako."Pagkatapos niyang sabihin iyon, biglang nawala ang linya.Pinatamaan siya ng katahimikan.Hinawakan ni Rosa ang telepono sa kamay, na patuloy na tumutunog, at ilang saglit siyang hindi makagalaw. Bakit ba sobrang galit ng lalaking ito, parang bata?At saka, anong karapatan niyang magalit?Hindi niya maintindihan ang lalaki, pero hindi na niya rin balak intindihin pa. Marami pa siyang kailangang gawing mas mahalaga, gaya ng pagtatapos ng custom manuscript na nasa harap niya.Sama
"Trojack, gusto ko talagang makasama ka sa hapunan mamaya," wika ni Sheena, may bahid ng tampo ang boses niya."May gagawin ako mamaya. Siguro sa ibang pagkakataon," malamig na sagot ni Trojack, sabay kuha sa cellphone mula sa mesa at mabilis na lumabas ng opisina.Halos nagmamadali ang kanyang hakbang palabas na parang may iniiwasan.+++++Makalipas ang ilang sandali, lumitaw si Trojack sa masiglang design department. Diretso siyang naglakad patungo sa opisina ni Rosa, ngunit agad siyang nainis nang makita niyang wala ito sa kanyang lamesa. Tumalikod siya kay Vrest na abala sa pagtatrabaho malapit doon."Nasaan si Rosa?" tanong niya, ang malamig na tinig ay nagdala ng bigat sa hangin.Nanginginig si Vrest dahil sa matalim niyang tingin. "A-Ah, umuwi na po si Miss Rosa nang maaga ngayon. Kailangan niyo po ba siyang makita, President?"Nanatiling kalmado ang ekspresyon ni Trojack ngunit ang tono niya’y naging mas malamig. "Hindi," sagot niya nang walang emosyon, habang inilabas ang kany
Naging malamig ang mga mata ni Rosa habang tinitingnan siya, ang kanyang mga labi ay naghubog ng mapanuyang ngiti. Bakit kailangan pang ipaliwanag nang malinaw ni Trojack? Ano ba ang relasyon nilang dalawa ni Sheena? Wala naman akong pakialam doon.Hindi na niya hinintay ang sasabihih nito. Agad niyang hinila ang kanyang kamay mula sa pagkakahawak nito, binuksan ang pinto ng backseat, at pumasok sa loob ng kotse.Tahimik ngunit tensyonado ang paligid. Bagamat ganito ang sitwasyon, nanatiling kalmado si Trojack. Habang nagmamaneho, ibinaling niya ang pansin sa batang lalaki sa likuran.“Brent, ano’ng mga klase mo ngayong araw? Masarap ba ang tanghalian mo? Ano’ng ginawa mo kaninang hapon?”Masiglang sumagot si Brent, na tila walang nararamdamang tensyon sa pagitan ng dalawang nakatatanda. “May Math, Drawing, at Gym class kami! Masarap ang tanghalian—chicken rice! Tapos sa hapon, naglaro kami sa classroom!”Bahagyang ngumiti si Trojack at patuloy na kinausap ang bata. Samantalang si
Habang nasa elevator, naramdaman ni Rosa ang bigat ng pagsisisi sa kanyang dibdib. Kung alam niya lang na ganito ang mangyayari, sana’y hindi na niya ginawa iyon. Sino ba ang mag-aakalang magkakastomachache siya? Para sa isang taong laging abala sa trabaho katulad niya, hindi na nakapagtataka, pero ang nangyari ngayong gabi ay kakaiba. Napakaanghang ng niluto niyang hapunan, at pinilit pa niya itong kumain nang higit sa kaya nito."Hay, ang galing talaga," bulong niya sa sarili. "Dapat magmadali ako at bumili ng gamot. Kung hindi ito umubra, wala akong choice kundi tawagan si Walter at dalhin siya sa ospital."Nagmadaling pumunta si Rosa sa botika at bumili ng gamot sa tiyan. Pagbalik niya sa bahay, nadatnan niya si Trojack na nakaupo sa sofa, hawak ang tiyan at halatang nahihirapan."May dala akong gamot," sambit niya nang may pagkaalarma habang binubuksan ang kahon. Kumuha siya ng tatlong tableta at iniabot ito sa kanya. "Ito, inumin mo. Kung hindi uubra, tatawagan ko si Walter par
Lumapit siya sa harap ng kama kung saan nakahiga ang lalaking natutulog nang nakatagilid. Ang gwapo niyang mukha ay payapa, ang paghinga niya ay pantay, at mukhang nasa malalim na tulog."Trojack," tawag niya nang marahan habang bahagyang yumuko. "Gising na. Bumalik ka sa bahay mo at doon ka matulog."Nang hindi ito kumilos, napakunot-noo si Rosa at marahang itinulak ang braso nito. Wala pa rin itong reaksyon.Nainip siya nang bahagya at biglang may pumasok na ideya sa isip niya. Ginamit niya ang dalawang daliri upang ilagay ito sa ilalim ng ilong ng lalaki, sinusuri kung maayos pa rin ang paghinga nito. Pantay at natural pa rin ang hininga nito—patunay na tulog nga ito nang husto.Naisip niya ang sinabi ng nars sa botika kanina. "May pampakalma ang gamot na ito. Pagkatapos itong inumin, posibleng mabilis kang antukin." Totoo nga kaya ang epekto nito? Mukhang ganoon nga.Napabuntong-hininga si Rosa ngunit agad din siyang napaisip ng bagong problema. Ano na ang gagawin ko ngayon? Hah
Namula lalo si Rosa, ang puso niya’y tumitibok nang mabilis sa galit at hiya. “Ikaw—umalis ka na sa kama ko!” sigaw niya, pilit itinutulak ito nang buong lakas.Nakabawi si Rosa sa wakas at tumayo, nakataas ang mga braso at nakatingin nang masama kay Trojack. “Mukhang okay ka na! Kung may lakas kang makipagtalo, why don't you just drive your car and go home?"Ngunit imbes na sumagot, nag-unat lang si Trojack sa kama niya, parang wala siyang pakialam. “Sobrang antok ako. Hindi ko kayang magmaneho,” sagot niya, kunwaring pagod na pagod.“Huwag kang mag-drama!” sigaw ni Rosa, hindi kumbinsido.Tumingin si Trojack sa kanya, nakasandal ang ulo sa isang braso, at binigyan siya ng nakakapasong tingin. “At kung may mangyari sa akin habang nagmamaneho ako, pananagutan mo ba ako?”Ang boses niya’y mababa, puno ng panunukso, at tila may kakaibang hatak na nakapagpa-nganga kay Rosa. Tumalikod siya nang mabilis upang iwasang makita ang titig nito."Fine! But just for one night, okay? Bukas ng umaga
Hindi sanay si Rosa na magpakatamad sa kama. Ang kanyang katawan ay bihasa na sa paggising sa parehong oras tuwing umaga. Pero ngayon, ang mahinang tunog ng mga sasakyan at paminsang busina ng mga kotse sa labas ng bintana ang nagpagising sa kanya.Medyo magulo ang pakiramdam, at ilang saglit siyang nakaratay sa kama, nakatingin sa kisame habang iniipon ang mga iniisip. Sa wakas, umupo siya, tumayo, at dumeretso sa banyo upang magsimula ng kanyang araw. Pagkatapos maghilamos at magsipilyo ng ngipin, lumabas siya at nagtungo sa kusina para uminom ng tubig.Pagdating niya sa sala, isang pamilyar na pigura ang nakaupo sa sofa na nagpagulat sa kanya.“Shit!” sigaw ni Rosa, biglang huminto sa kalagitnaan ng kanyang paglalakad. Tumingin siya kay Trojack, ang mga mata niyang malaki sa gulat. “Bakit ka nandito ulit?” tanong niya, ang boses ay puno ng inis.Wala siyang pakialam sa reaksyon ni Rosa, umupo sa sofa na parang bahay na niya ito, may kaswal na kumpiyansa. “Dinalhan kita ng almusal,”
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina