Habang nasa elevator, naramdaman ni Rosa ang bigat ng pagsisisi sa kanyang dibdib. Kung alam niya lang na ganito ang mangyayari, sana’y hindi na niya ginawa iyon. Sino ba ang mag-aakalang magkakastomachache siya? Para sa isang taong laging abala sa trabaho katulad niya, hindi na nakapagtataka, pero ang nangyari ngayong gabi ay kakaiba. Napakaanghang ng niluto niyang hapunan, at pinilit pa niya itong kumain nang higit sa kaya nito."Hay, ang galing talaga," bulong niya sa sarili. "Dapat magmadali ako at bumili ng gamot. Kung hindi ito umubra, wala akong choice kundi tawagan si Walter at dalhin siya sa ospital."Nagmadaling pumunta si Rosa sa botika at bumili ng gamot sa tiyan. Pagbalik niya sa bahay, nadatnan niya si Trojack na nakaupo sa sofa, hawak ang tiyan at halatang nahihirapan."May dala akong gamot," sambit niya nang may pagkaalarma habang binubuksan ang kahon. Kumuha siya ng tatlong tableta at iniabot ito sa kanya. "Ito, inumin mo. Kung hindi uubra, tatawagan ko si Walter par
Lumapit siya sa harap ng kama kung saan nakahiga ang lalaking natutulog nang nakatagilid. Ang gwapo niyang mukha ay payapa, ang paghinga niya ay pantay, at mukhang nasa malalim na tulog."Trojack," tawag niya nang marahan habang bahagyang yumuko. "Gising na. Bumalik ka sa bahay mo at doon ka matulog."Nang hindi ito kumilos, napakunot-noo si Rosa at marahang itinulak ang braso nito. Wala pa rin itong reaksyon.Nainip siya nang bahagya at biglang may pumasok na ideya sa isip niya. Ginamit niya ang dalawang daliri upang ilagay ito sa ilalim ng ilong ng lalaki, sinusuri kung maayos pa rin ang paghinga nito. Pantay at natural pa rin ang hininga nito—patunay na tulog nga ito nang husto.Naisip niya ang sinabi ng nars sa botika kanina. "May pampakalma ang gamot na ito. Pagkatapos itong inumin, posibleng mabilis kang antukin." Totoo nga kaya ang epekto nito? Mukhang ganoon nga.Napabuntong-hininga si Rosa ngunit agad din siyang napaisip ng bagong problema. Ano na ang gagawin ko ngayon? Hah
Namula lalo si Rosa, ang puso niya’y tumitibok nang mabilis sa galit at hiya. “Ikaw—umalis ka na sa kama ko!” sigaw niya, pilit itinutulak ito nang buong lakas.Nakabawi si Rosa sa wakas at tumayo, nakataas ang mga braso at nakatingin nang masama kay Trojack. “Mukhang okay ka na! Kung may lakas kang makipagtalo, why don't you just drive your car and go home?"Ngunit imbes na sumagot, nag-unat lang si Trojack sa kama niya, parang wala siyang pakialam. “Sobrang antok ako. Hindi ko kayang magmaneho,” sagot niya, kunwaring pagod na pagod.“Huwag kang mag-drama!” sigaw ni Rosa, hindi kumbinsido.Tumingin si Trojack sa kanya, nakasandal ang ulo sa isang braso, at binigyan siya ng nakakapasong tingin. “At kung may mangyari sa akin habang nagmamaneho ako, pananagutan mo ba ako?”Ang boses niya’y mababa, puno ng panunukso, at tila may kakaibang hatak na nakapagpa-nganga kay Rosa. Tumalikod siya nang mabilis upang iwasang makita ang titig nito."Fine! But just for one night, okay? Bukas ng umaga
Hindi sanay si Rosa na magpakatamad sa kama. Ang kanyang katawan ay bihasa na sa paggising sa parehong oras tuwing umaga. Pero ngayon, ang mahinang tunog ng mga sasakyan at paminsang busina ng mga kotse sa labas ng bintana ang nagpagising sa kanya.Medyo magulo ang pakiramdam, at ilang saglit siyang nakaratay sa kama, nakatingin sa kisame habang iniipon ang mga iniisip. Sa wakas, umupo siya, tumayo, at dumeretso sa banyo upang magsimula ng kanyang araw. Pagkatapos maghilamos at magsipilyo ng ngipin, lumabas siya at nagtungo sa kusina para uminom ng tubig.Pagdating niya sa sala, isang pamilyar na pigura ang nakaupo sa sofa na nagpagulat sa kanya.“Shit!” sigaw ni Rosa, biglang huminto sa kalagitnaan ng kanyang paglalakad. Tumingin siya kay Trojack, ang mga mata niyang malaki sa gulat. “Bakit ka nandito ulit?” tanong niya, ang boses ay puno ng inis.Wala siyang pakialam sa reaksyon ni Rosa, umupo sa sofa na parang bahay na niya ito, may kaswal na kumpiyansa. “Dinalhan kita ng almusal,”
Agad na bumangon ang mood ni Rosa, at ang isang ngiti ng sorpresa ay sumik sa kanyang mga mata. "Totoo ba?" tanong niya, na kitang-kita ang saya sa kanyang boses."Oo!" Tumango ang lalaki, kinumpirma ang kanyang sinabi.Hindi maitatago ni Rosa ang saya. Tumingin siya sa bintana, at ang kanyang mga isip ay naglakbay patungo sa mga gawain ng araw na iyon. Pumapasok sa kanyang isipan ang limang milyong proyekto para sa personal na disenyo na kailangan niyang tapusin bago ang makalawa. Isang disenyo ng kandado at susi iyon, at kailangan niyang matapos ito agad.Pagdating nila sa underground garage ng kumpanya, mabilis na bumaba si Rosa mula sa kotse at nagmadaling naglakad patungo sa elevator. Ayaw niyang makita sa elevator kasama ang lalaki. Nang masigurado ni Trojack na naka-lock na ang kotse, napansin niyang nawala na si Rosa papunta sa elevator, at isang bahagyang buntong-hininga ang umalis sa kanyang bibig, displeased huff.Dumating si Rosa sa opisina nang maaga. Agad niyang kinuha
Tahimik si Rosa. "Bakit ka nakikipagkompetensya sa kanya? Kaibigan ko siya, at ikaw ang boss ko. Why would you send me flowers?”"Ibibigay ko sa’yo kung ano ang gusto ko," sagot ng lalaki mula sa kabilang linya. "Nasa iyo na kung tatanggapin mo o hindi." Before she could reply, the call abruptly ended, leaving Rosa confused and somewhat unsettled.Tinutok niya ang mata sa telepono sa kanyang kamay at napabuntong-hininga. Talaga namang mahirap hulaan ang lalaki na ito.Ilang saglit pa, pumasok si Vrest na may hawak na mga papeles. Nang mapansin ang dalawang bouquet ng bulaklak sa sofa, hindi niya napigilang lumapit at humanga sa mga ito. "Wow! Ang gaganda! Imported pa ang mga rosas na ito, at sigurado akong mahal. Siguro mga tatlumpung bulaklak ang nandito.""Kung gusto mo, pwede mong ilagay sa vase sa desk mo," sagot ni Rosa na hindi napigilan ang pagtingin sa mga bulaklak."Talaga? Puwede ko bang kunin ang dalawa?" tanong ni Vrest na kitang-kita ang pagkagulat sa kanyang mukha."Oo,
Agad na inayos ni Rosa ang kanyang posisyon at nagsabi, "Uh! Sa tingin ko, panahon na para magpalit ng dessert shop. Narinig ko ang isang dessert shop na sobrang sarap. Kung makakapag-switch tayo sa shop na iyon para sa afternoon tea ng kumpanya, sigurado akong magandang idea iyon.""Oh! Sabihin mo nga, alin yun?" tanong ni Genevieve nang may kasabikan."Hoershey ang pangalan ng dessert shop, nasa city center. Madalas kong dalhin ang anak ko doon. Talaga namang authentic ang lasa at safe ang mga ingredients," paliwanag ni Rosa."Pero, sa pagkakaalam ko, medyo mahal ang dessert shop na iyon. May limitadong budget ang kumpanya natin, kaya..." sabi ni Genevieve na medyo nahihiya."Kung ganun, pag-usapan na lang natin ang paglipat ng store," isang malalim at matapang na boses ng lalaki ang huminto sa kanilang pag-uusap.Agad na tumingin si Genevieve kay Rosa, ang mga mata niya ay kumikislap sa aprubasyon. Tama nga ang taktika, at tila pumayag si Trojack.Nagulat si Rosa. Talaga bang agad s
Itinago ni Rosa ang mukha sa mga kamay niya, nararamdaman ang bigat ng kalungkutan na bumabalot sa kanya.Pagdating ng hapon, pumasok si Genevieve na may magandang balita. Matagumpay na nakipag-ugnayan ang HR department sa dessert shop, at matapos ang pagpirma ng kontrata, magiging posible na ang plano. Balang araw, mag-eenjoy na ang mga empleyado ng masasarap na dessert, cake, at freshly ground na kape tuwing afternoon tea.At ngayon, buong kumpanya ay alam na lahat ng iyon ay dahil kay Rosa.Dahil dito, malaki ang pag-angat ng imahe ni Rosa sa kumpanya. Ang mga empleyado na dati'y hindi siya pinapansin ay ngayon nagpapasalamat sa kanya, dahil ang mga bagong benepisyo ay talagang kalakip ng masarap na pakinabang. Ang tanging hindi masaya ay si Penny. Inaasahan niyang magkakabuhol-buhol ang lahat laban kay Rosa, pero sa halip, napanalo niya ang lahat sa isang hakbang lang.Samantala, hindi na makapaghintay si Guia na makalabas ng kumpanya at tawagan si Sheena upang ibalita ang nangyari
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina