Chapter 4

Hot cup of chocolate

Walang matinong klase dahil 'nga General Assembly Meeting at Recognition Day ang araw na 'yon.

Pagkatapos sa escuelahan ay gustong gumawa ng maliit na handaan ang kaibigan ko kaya pumunta sila sa bahay.

'Yon 'nga lang, ang mga gago, nagimbita pa ng ilang kaklase para raw marami. 'E hindi naman ganoong importante ang araw na 'yon dahil 2nd grading recognition pa lang at hindi pa final.

Pero tila walang narinig ang mga kaibigan ko. Kung hindi ko pa sila pinigilan ay baka sumama na lahat ng kaklase ko sa bahay namin.

Nakakahiya pa naman dahil halos lahat ng kaklase ko ay may nasabi sa buhay tapos papuntahin ko lang sa magulo naming lugar.

"Kaya gustong-gusto ko na palaging bumibisita dito sa inyo 'e."

Nakangising saad ni Jude habang nakatitig sa umuusok pa na bananaque sa maliit na lamesang pwenesto namin sa may katamtamang laki naming likod bahay.

"Siraulo." Mahina sabi ko. Enough for him to hear and my annoyance increased when I just heard him chuckle.

"Ang hangin naman dito sa inyo, Jack." Mayuming saad ni Elise sa tabi ko.

Ngumiti ako sa kanya at napakamot ng ulo. Talaga? Ang dumi dito at kung hindi pa dahil sa tatlong puno na tinanim ng pumanaw kong Lolo ay baka matagal na kaming na-suffocate ni Mama sa pollution.

"Dahil lang 'yan sa mga puno." Casual kong sagot sabay abot ng tinidor para kumuha ng saging at binigay 'yon kay Elise. 

"Salamat." Tapos ay namula ang kanyang pisngi.

Tumango ako saka kumuha ng sariling tinidor at saging habang narinig ko ang ilang tikhim mula sa kaibigan at kaklase ko.

"Salamat po, Tita." Si Eduard habang nilalapag ni Mama ang isang pitsel na juice.

"Andoon lang ako sa kusina kung may kailangan kayo, okay?" Nakangiting saad ni Mama.

Nakapaglakad pa siya ng damit at hindi na nag-abala pang magbihis para lang maluto ang saging para sa namimilit kong bisita.

Masama kong tinapunan ng tingin ang mga kaibigan ko nang tumalikod na si Mama para umalis. Tinaasan lang ako ng mga ito ng kilay saka tumawa.

Si Jude, Eduard, Elise at tatlo niyang kaibigan ang sumama samin. Kasalukuyan kaming nakaupo sa pitong monoblock na nakapalibot sa maliit na lamesa kung nasaan ang pagkain at inumin.

Nagumpisa kaming nagkwentuhan tungkol sa mga naranasan namin sa nakaraang grading sa escuelahan habang kumakain ng saging.

Napuno kami ng tawanan dahil sa kabaliwan ni Eduard at kakulitan ni Jude.

"Ang bait naman ng Mama mo."

Biglang saad ni Elise sa tabi ko kaya napalingon ako sa kanya.

"S'yempre, mama ko 'yon. Saan pa ba 'yon magmamana kung saakin diba?" Maloko kong sabi.

She gave some smooth and elegant laugh because of what I said. Napangisi ako.

"Hindi ba dapat baliktad 'yon? Ikaw dapat ang nagmana sa kanya, hindi siya." She said in the middle of her laugh.

Nagkibit-balikat ako at mas lalong lumaki ang ngisi.

"Uy, Jack! Sino 'yon?"

Sa pagsenyas ni Jude sa direksyon ng gilid namin ay sumunod ang mata ko sa ibig niyang ipakita.

At sa paglingon ko ay agad na nagtama ang mata namin ni Maria. Nakatayo ito sa unang baitang ng hagdanan sa back door ng bahay niya at may hawak na sigarilyo.

Tanging kahoy na hanggang bewang lang na bakod ang humaharang sa pagitan ng likod bahay namin at kay Maria. At dahil elevated ang bahay niya sa lupa ng ilang metro kaya may tatlong baitang na hagdan 'yon bago ang lupa.

At dahil doon kay tanaw na tanaw namin ang buong katawan niya pati na din ang blankong mukha na nakatitig samin. At kahit medyo malayo ay natatanaw ko parin ang mukha niyang nababahiran ng pasang hindi malinaw kahapon. The redness from yesterday turned into some nasty shade of purple and grey.

The immediate raised of anger settled within my heart that it began to hammered painfully inside my chest.

"Uy, Jack!" Tawag pansin ni Jude na hindi ko pinansin.

Nanatili ang titig ko sa kanya habang mariin ang tinging ibinibigay. Nakita ko ang pag-iwas niya ng tingin at piniling sumimsim sa hawak na sigarilyo.

"Miss! Miss! Hi!"

Agad akong napabaling ng marinig ang malakas na tawag ni Jude. I squinted my eyes at him.

"Uy! Jude, tigilan mo 'yan." Saway ni Maxine. Isa sa kaibigan ni Elise at kaklase ko din.

"Baka magalit ang asawa n'yan. Mukha bayolente pa naman." Segunda ni Helene.

"Halata naman." Naiiling na saad ni Jeanne.

Mas lalong naningkit ang mata ko sa mga sinabi nila.

"Pst! Tumigil 'nga kayo." Saway ni Elise saka tumingin sakin.

"Wala siyang asawa." Maiksi kong saad kaya napatingin sila sakin.

Pwera na lang kay Jude na nakangiti at na kay Maria parin ang tingin.

"Shoot! Ngumiti siya!" Tapos ay kumaway siya ulit.

I instantly snapped my head toward her direction. Nakita ko ulit siyang sumimsim sa sigarilyo at bumuga ng makapal na usok mula sa bibig niya. Agad 'yong bumalot sa kanya bago tinangay ng hangin.

"Hmm. Hindi mo naman sinabing may maganda kang kapitbahay, Jack." Nakangising saad ni Jude.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Maganda 'nga kahit may mga pasa sa mukha." Sangayon naman ni Eduard.

"Oo 'nga. Diba sabi mo wala siyang asawa, Jack? Binugbog ba siya o nakipag-away para makakuha ng ganyan ka daming sugat?" Mahinang sabi ni Maxine sabay sulyap sa direksyon ni Maria.

"Maxine, it's none of our business para tanungin ang dahilan ng sugat niya." Saway ni Elise.

Napabuntong-hininga na lang ako.

"I think Elise is right. Hindi naman n'yo siya kilala kaya 'wag na lang na'tin siyang pag-usapan." I said.

Nagkibit-balikat si Maxine sa sinabi ko. 

"Kaya 'nga mabuting kilalanin na'tin s'ya dahil malay mo inaabuso pala siya ng kung sino kaya natamo ang ganiyang sugat." Malokong saad ni Jude.

Hindi ko na mapigilan ang pagtalim ng tingin ko sa kanya. Nagkibit-balikat lang siya at ngumisi.

"Kunin ko kaya ang number niya? Ano sa tingin mo, Jack?" Tudyo niya saka dinampot ang cellphone na nasa lamesa at tumawa.

"Hindi mo gugustuhing madawit sa kanya. She's known in our place as a prostitute. Tingin ko ay hindi mo gugustuhing mapabilang sa lalaking nasa listahan niya. You're still a student thus you can't afford her or sustain her expenses." I'm aware that throughout my discourse, my voice raised from the usual timbre of my tone.

Ngunit hindi ko na 'yon pinagtuonan ng pansin dahil gusto kong makita ni Jude ang pinupunto kong rason kung bakit kailangan niyang tumigil sa kalokohan niya.

Natahimik siya sa sinabi ko at napatitig sakin. Nabura bigla ang ngiti sa labi niya. Sumulyap siya ng isang beses sa direksyon ni Maria at wala sa isip na sinunod ko ang tingin niya.

And there I saw the quick glisten of sadness and disappointment through her eyes before it becomes calm and emotionless again. 

Sinimsim niya ng huling beses ang sigarilyo at kahit hindi pa man talaga ubos ay tinapon na niya iyon saka tumalikod at pumasok sa bahay niya.

Napapikit ako at halos magpakawala ng malulutong na mura. Kung hindi ko pa pinigilan ang sarili ko dahil nasa harap ako ng kaibigan at kaklase ay baka lahat ng murang alam ko ay naisigaw ko na.

Fuck!

Hindi na bumalik ang kanina kong pakiramdam. Hindi din nagtagal ang kaibigan at kaklase ko samin dahil biglang kumulog. Sa pangangamba na maabot ng ulan ay minabuti nilang umuwi na lang.

Pasado alas seis ay sobrang lakas na ng buhos ng ulan sa labas. Kumukulog din at kumikidlat kaya nang sinabi ni Mama na ihanda ang lampara namin kung sakaling mawalan ng kuryente ay hindi na ako nagreklamo.

At eksaktong pagkatapos namin kumain ay nawalan 'nga ng kuryente. At dahil sabado naman bukas at wala pang ilaw ay pinagpaliban ko na lang na gawin ang takdang-aralin ko.

Tahimik ang gabi at tanging buhos ng ulan mula sa bubong ang maingay naririnig sa paligid. Kahit ang karaoke sa malayong kapitbahay ay tahimik dahil 'nga sa blackout.

At kahit nasa loob ng kwarto ay umaabot parin sa pang-amoy ko ang amoy ng ulan na bumubuhos sa lupa at halaman. This kind of silence yet comforting night is worth to be appreciated since this happened once in a blue moon at our place.

Pero kahit na hayaan ko ang sarili ko na magpakasasa sa ganitong klase ng gabi ay hindi ko magawa dahil paulit-ulit na  lumalabas sa isip ko ang eksena kanina.

My conscience is haunting me and I think, this will cause me some insomnia. At tama 'nga ako ng lumipas ang pasado alas dies ay hindi pa rin ako dinadalaw ng antok.

Malakas parin ang buhos ng ulan sa labas at tila wala pang planong huminto. Napabuntong-hininga na lang ako at piniling lumabas ng kwarto para uminom ng tubig sa kusina.

Dala ang cellphone bilang nagsisilbing ilaw sa daan ko ay tinungo ko ang kusina at uminom doon ng tubig. And out of mannerism, I parted the curtain in our sink and looked at the adjacent window across from us.

At sa eksaktong paghawi ay nakita ko ang pagdaan ni Maria at tinungo ang direksyon ng likod bahay niya. I heard a sound of closed door before silence engulfed the place aside from the spattered of the rain against the roof.

At kahit hindi sigurado ay tinungo ko parin ang pintuan ng likod bahay at binuksan 'yon. Agad na bumati sakin ang malamig na hangin na tinatangay ng malakas na ulan.

And even though I'll get wet from the rain, I still chose to stepped outside just to be sure that my hunch isn't right.

Wala kahit anumang ilaw na makikita sa labas. Kahit ang poste sa malayo-layong gilid ay wala ring ilaw. Hindi din ako nag-abalang dalhin ang cellphone ko dahil malaman mababasa 'yon.

So I let my eyesight adjusted against the surrounding darkness. And out of the murkness, I faintly saw a silhouette of a person who's standing like a statue in the middle of the pouring rain.

Namilog ang mata ko at kinusot 'yon para lang makasigurado. After all, who has in the right mind to stand in this kind of harsh and cold rain? Definitely no one.

And maybe she isn't a no one because I just witnessed that she's doing it in this moment.

At sa sandaling 'yon ay hindi ako nagpaligoy-ligoy na tumungo sa direksyon niya. And with all my might, I effortfully climb up the fence without destroying it.

And believe me, there's only a tiny invisible thread that still hanged my sanity to prevent me from ravaging anything. 

Ilang sandali pa man sa ilalim ng ulan ay sobrang basa ko na at ang hangin na umiihip ay nagdadala ng sobrang lamig ngunit hindi ko 'yon pinagtuonan ng pansin.

Kahit sa madilim na paligid at madulas na kahoy dahil sa ulan ay matagumpay akong nakatawid sa bakod at agad kong tinungo ang kinatatayuan niya. 

Nakatalikod siya sakin at siguro sa lakas na rin ng buhos ng ulan ay hindi niya ako narinig na lumapit sa kanya.

Mas lalong uminit ang ulo ko dahil doon. Pa'no kung hindi ko siya nakita ngayon at may ibang tao na pinagtangkaan siya? She wouldn't know because she don't even aware that I'm coming!

Tiimbagang na hinila ko ang braso niya. I heard her grasped in fright and she yelped when I forcefully dragged her away from the pouring rain.

At hindi na ako nagabala pang humingi sa kanya ng pahintulot ng binuksan ko ang pintuan ng likod bahay niya para mas mapalayo pa siya sa marahas na buhos ng ulan.

"A-Ano... Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?!" She immediately complaint after some minute of shocked.

Hindi ko siya pinansin at sinuyod ng tingin ang bahay niya. Napansin kong mas maliit ang kanyang bahay kaysa sa amin. 

Bumungad sa paningin ko ang malinis niyang kusina at salang halatang pinilit lang na magkasya sa maliit niyang bahay. At mula sa lamparilyang nasa ibabaw ng lamesa ay naaninag ko ang dalawang pinto. At sa nagbabakasali na ang una kong tinungo na pintuan ay ang talagang sadya. 

Luckily, I got the right room I'm seeking. Tangay pa rin siya na pilit hinahawi ang pagkakahawak ko ay pumasok ako sa madilim niyang C.R.

Mula sa ilaw ng lampara na bumabalot sa lugar at ang iilang sinag na pumasok ng kunti sa C.R. kaya naaaninag ko parin ang isang twalyang nakasabit sa may gilid.

"Ano ba! Bitawan mo 'nga ako!"

Agad kong kinuha 'yon at tinangay na naman siya sa labas at huminto mismo sa harap ng lampara para maaninag ng maayos ang itsura niya.

Nakasuot siya ng basa at manipis na bestidang puti na abot sa kanyang tuhod. Yumakap 'yon sa buo niyang katawan kaya kitang-kita ko sa malabong tanglaw ng ilaw ang pagbakat ng dibdib niya na walang kahit anumang saplot sa ilalim. Umiwas ako ng tingin at tinitigan ang mukha niya 

Magulo ang basa niyang buhok at namumutla ang kanyang mukha. I slightly feel scared because of the paleness of her lips. She looked vulnerable and sick. At hindi nakaligtas sa paningin ko ang mapula gilid ng kanyang mata at pagmumugto nito.

Agad kong binalot ang kanyang katawan sa hawak na tuwalya. I saw how her delicate forehead crunched and form a deep frown.

"Wipe yourself." Maiksi kong saad sabay talikod at sinuyod ng tingin ang gamit niya sa kusina.

Wala siyang masyadong gamit bukod sa ilang necessary appliances kaya agad kong nakita ang pakay ko.

I pulled some mug from a containerboard in the corner and get the thermos as well. Luckily again, may mainit na tubig doon at pinuno ko ang isang mug.

I immediately comeback to where she stood. Nilapag ko ang mug na may maiinit na tubig.

"Drink it slowly." I said with a low voice.

She's looking at me incredibly and in denial. Ni hindi niya pinunasan ang basa niyang katawan tulad ng sinabi ko. I tsked and can't help to be annoyed again.

"Diba sabi ko magpunas ka?" Kunot-noo kong saad sabay abot ng twalya at ako mismo ang nagpahid sa kanya.

I started to wipe her arms while she still stood there dumbfoundedly and in a gaping mouth. At nakita ko kung paano siya nagising sa pagkabigla at agad na tinulak ako at umatras ng ilang hakbang papalayo.

"At sa anong tingin mo ang ginagawa mo?!" She exclaimed.

Kumunot ang noo ko at nahinto sa pagpunas dahil sa pagbitaw ng twalya na hinila niya kasama ng kanya pag-atras.

"Tinutulungan ka." I simply said.

Nakita ko ang pag-awang ng labi niya at nang makabawi ay agad na bumakas ang galit sa kanyang mukha.

Now, the usual redness of her face return even though it isn't in her level of normal shade, I'm glad that she wasn't as pale as earlier.

At hindi ko man aminim ay nakahinga ako ng maluwag ng makita 'yon. Even if it comes from her furiousness.

"Rinig ko sa tsismosa na'tin kapitbahay na matalino ka kaya mapapansin mo na siguro na hindi ko kailangan ng tulong mo. O baka naman matalino ka lang sa escuelahan at wala namang common sense?" She spattered.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. But her words isn't enough to distract me from her still soaking clothes and wet skin.

"Hindi mo din naman ginamit ang common sense mo sa pagpapa-ulan sa gitna ng dilim at ilalim ng malakas na buhos ng ulan diba? Kaya anong kaibahan na'tin?" I countered back.

Natahimik siya sa sinabi ko at masama akong tinitigan. If looks can kill, I bet I already on my way to St. Peter but unfortunately it's just a wishful thinking huh.

"Come here. Let's wipe you dry before you'll catch some cold." 

At kahit sinabi ko 'yon sa kanya para lumapit siya ay ako naman ang gumawa ng hakbang para makalapit sa kanya.

Nakita ko ang pag-iling niya ngunit hindi ko na siya pinayagan na magreklamo.

Tinawid ko ang distansya sa pagitan namin at muling inabot ang twalya para ituloy ang pagpunas ng braso niya.

"Sa tingin ko ay kailangan mo nang uma—"

"So that's it?" Nakataas kong kilay na tanong habang may ngisi sa labi.

I'm still annoyed because of the stunt I witnessed from her but still I can't help to tease her. Especially when the heavy swollenness of her eyes indicates her hours of cry.

Nagbabakasali na maibsan ko ang nararamdaman niya...

Naningkit ang mata niya sakin.

"Anong gusto mong palabasin?" 

Nagkibit-balikat ako at ngumisi. Then, I proceeded to wipe her hair with the towel and started from the end.

"Maybe expecting at least a hot cup of chocolates from helping you to pulled some common sense out there?" Nakataas kong kilay na saad.

Mas lalong naningkit ang mata niya bago ako tinignan ng masama.

"Hindi ko hiningi ang tulong mo kaya tingin ko ay wala kang karapatan na humingi sakin ng kapalit."

Ohh. I really like how quick-witted she is.

"Diba common sense na 'yong kahit hindi hingin ay ibibigay na? Alam mo 'yong... utang na loob? O baka may common sense ka lang pero walang namang utang na loob?" I continued to smirked.

Pinanlakihan niya ako ng mata bago ko nakita ang mariin niyang pagpikit ng mata. Tila kumukuha ng ilan pang pasensya sa loob niya.

Habang dahan-dahan kong kinukuskos ang twalya sa buhok niya ay napahilamos siya ng mukha at kalaunan din ay napangiwi ng malimutan niyang may pasa pa siya sa pisngi at sugat siya sa labi.

"Look. Kung gusto mo ng libangan hindi ako nang-aaliw ng bata. Hindi mo gustong laruin ang klase ng larong ginagawa ko. Kaya sa susunod, kapag nakita mo ako sa anumang sitwasyon 'wag ka makialam at lumayo ka." Matigas niyang sabi.

Hindi ko mapigilang mainis sa sinabi niya at mariin siyang tinitigan.

"Kung libangan lang ang kailangan ko, marami akong hilig na bagay na kayang kong paglaruan. At ano naman ang klaseng laro mo na hindi ko magugustuhan?" I challenged.

Mariing naglapat ang mga labi niya at matalim akong tinitigan.

"Hindi kayang bayaran at sustentuhan ng isang estudyante ang mga luho at laro ko," she bitterly said then scoffed,"Kaya ang kagaya mo ay dapat lumayo sakin." 

Kumunot ang noo ko. Ang kaninang bumabagabag sakin bago ko siya makita sa gitna ng ulan ay bumalik sakin na parang spring na hinatak para makalayo ngunit sa pagbalik ay agad na lumagapak ang sakit.

I remember that statement I uttered toward Jude. Ang gusto ko lang namang mangyari ay bigyan ng makabuluhang rason si Jude para lumayo sa kanya.

But isn't it ironic, Jack? You wanted to make him stay away from her but even yourself can't seems to do it.

"I'm sorry," Saad ko sa mababang tono ng boses at umiwas ng tingin. 'Yon lang ang tanging nasabi ko.

I don't want to create some excuses to justify the mistake I made. I know I insulted her, and even if it's the truth, I don't think I have the rights to say those things to her.

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya at paghakbang paatras. Aalma na sana ko ngunit pinigilan ko ang sarili ko at pinagmasdan lang ang kilos niya.

Tumalikod siya sakin at tinungo ang parte ng kusina niya na may containerboard. Kumuha siya doon ng isang mug.

Sa itaas n'on ay may maliit na kabinet at binuksan niya 'yon. Mula sa malabong ilaw ay nakita ko na kumuha siya ng packete ng Milo. Binuksan n'ya 'yon at inilagay sa mug.

Sa tahimik at marahang galaw ay inabot niya ang thermos at binuhos ang umuusok pa na mainit na tubig sa mug na may Milo. Nakita ko ang paghalo niya doon gamit ang kutsara saka tumungo sakin.

"Here. The hot cup of chocolate." She deadpanned.

Kung hindi ko pa ramdam ang kaninang mabigat na tensyon sa pagitan namin ay manghihinala na siguro akong inaasar niya ako.

Nangangambang sumilay ang ngiti sa labi ko kaya para pigilan 'yon ay ngumuso na lang ako. Nilapag niya ang mug sa lamesa malapit sakin.

"Pagkatapos nito ay umuwi ka na. Baka hanapin ka ng Mama mo kung hindi ka niya makita sa inyo." Aniya.

Tumango ako at hinila ang upuan na nasa lamesa niya. Umupo ako doon at pinagmasdan ulit ang bawat galaw niya. Nang makita niya ang titig ko ay tumaas ang isang kilay niya tapos ay sinuyod ako ng tingin.

Ako naman ngayon ang nakataas ng kilay at napangisi.

"Kunin mo 'to." Maiksing saad niya sabay bigay ng twalyang nasa balikat niya.

"No. Mas kailangan mo 'yan." Saad ko sabay iling.

"Magbibihis lang ako kaya kunin mo na 'to." Aniya habang nakalahad pa din ang twalya sakin.

Tumango ako at hindi nagabalang kinuha ang twalya,"Go on. Change first then come back after." I nonchalantly said saka inabot ang hot cup of chocolate na bersyon niya.

Binalewala ko lang ang paniningkit ng mata niya at hinipan ang mainit na inumin. Hmm... I think I'll savour this for sometime now even if this is just an ordinary drink.

~SpadeLucker