Chapter 3

Bases

Tinitigan ko ang sarili kong repleksyon sa salamin. Due to my gradual process of puberty, the slightly prominent muscle jaw only less apparent when it twitched under the pressure of clenching my teeth.

Medyo nagsisimula na ding mamaga ang pisngi ko dahil sa sampal na natanggap ko kanina. Pero hindi ko na lang muna ‘yon pinansin dahil sa napagtanto ko sa ginawa.

Damn! Ano bang pumasok sa kokote ko at ginawa ko ang kabaliwan na ‘yon? Wala naman akong hero complex kaya halos dinig ko na ang pagngangalit ng ngipin ko dahil sa inis.

Hindi ba dapat pagsisisi ang mararamdaman ko ngayon?

Kumunot ang noo ko at sa huling beses ay sinulyapan ang sariling ekspersyon bago kinuha ang pakay doon.

Lumabas ako sa C.R namin na dala ang first aid kit na hinanda talaga ni Mama para sa mga emergency. Naabutan ko si Maria na nakatayo sa may sala at nakatitig sa larawan namin ni Mama.

It was my elementary graduation. Nakayakap sakin si Mama habang nakataas ang kamay ko at hawak ang mga medalyang natanggap bilang Valedictorian sa aming batch. Pareho kaming may malaking ngiti at bakas sa mukha namin ang saya.

Nang narinig niya akong papalapit sa kanya ay lumingo siya sakin. Blanko ang kanyang mukha at nakatitig lang sakin. Tila may hinihintay mula sakin.

Tumaas ang kilay ko at hindi mapigilan na ngumisi. Ano bang inaasahan niya?

“Upo ka.” Maiksi kong saad habang nauna ng umupo sa lumang three seater couch namin sa sala.

Nakita ko ang pagtungo niya sa single seater na upuan katabi ng couch kaya tinapik ko ang tabi ko para maagaw ang pansin niya.

“Dito,” sabay tapik sa kinauupuang couch.

Siya naman ngayon ang napataas ang kilay. Akala ko ay aalma siya ngunit tahimik lang siyang umupo sa tabi ko at pinanatili ang distansya.

Hindi ko mapigilan na tignan ang distansya na pagitan namin bago ako tumingin sa kanya.

May hindi siguro siya nagustuhan sa tingin ko kaya kitang-kita ako ang pagtigas ng kanyang ekspersyon. Tumuwid ang likod at tila hinihahanda ang sarili sa digmaang siya lang ang may alam.

“Hindi porket iba’t-ibang lalaki ang nakikita mo na kasama ko ay hindi ko na alam ang depinasyon ng tamang distansya. At isa pa, hindi ako pumapatol sa bata.” Matigas niyang sabi.

I should be offended of what she said but instead, I was amused.

“Wala naman akong sinasabi—”

“Pero may laman ang tingin mo.” Pinal at sigurado niyang saad.

Mas lalo tuloy akong naaliw sa sinabi niya.

Really?

“Hindi ko alam na manghuhula ka pala ng tingin.” Hindi ko mapigilan na mapanuya ang tono sabay tawid ng distansya sa pagitan namin para magamot ang sugat niya.

Nakita ko ang pamimilog ang mata niya ngunit saglit lang ‘yon at agad na bumalik sa tigas ang kanyang tingin.

“Malamang. Kalat naman kasi na bayaran ako.” Balik niya sa mapanuya ding tono.

Natahimik ako at sinimulang kumuha ng bulak sa lalagyan at betadine. Sinimulan kong linisin ang kalmot ng kuko sa braso niya.

“Bakit hindi ba totoo?” Saad ko matapos ang mahabang katahimikan at sa mababang boses

Nakita ko ang paninigkit ng mata niya. Sandali kong tinitigan ang mukha niya bago itinuon ang atensyon sa sugat niya sa siko.

Dito nanggagaling ang dugo niya kanina sa kamay kaya pinagtuonan ko talaga ‘yon ng pansin.

“Bakit? Halata ba sa nakikita mo gabi-gabi at nasaksihan mo kanina na totoo ang tsismis na bayaran ako?” Bakas sa sarkastiko niyang tono ang hamon.

Natahimik ulit ako.

I don’t really get her. Despite all the predicament she’s facing and one of its evident was the scene awhile ago, she still appeared as if it’s fine. Like it’s natural. I even sense that she might… proud of her line of work.

“At sa susunod pwede ba na ‘wag kang makikialam sa hindi mo dapat pinapakialaman?” She viciously said in straight face.

At muli, imbes na mainis ay mas lalo akong namangha.

Ahh… What a courage and the irony.

Hindi naman sa maniningil ako ngunit nakakaya niya ‘yong sabihin habang ginagamot ko siya sa banayad na makakaya ko?

And even though she’s years older than me, I’m already lean and tall in my age so I’m towering her small and petite body in the couch.

At kung iisiping mabuti, I can easily empowered her if I have malicious motives.

So now tell me, who wouldn’t be amused?

“Hmm. I’ll keep that in mind.” Maikli kong saad. Naningkit ang mata niya ngunit hindi ko na ‘yon pinansin at sinunod ko ng nilinisan ang leeg niyang may kamot.

Napalunok ako habang nakatanaw sa balingkinitan niyang leeg at maliit na balikat. Agad akong napakunot noo nang matanaw ang prominente niyang collarbone.

Ang payat naman yata niya. It seems like I can easily break her if I will used all the strength I have.

Nang lumapat ang bulak na may betadine sa leeg niya ay ramdam ko ang pag-iiba ng takbo ng hininga niya. She looked more tense and I saw her swallowed. Umiwas siya ng tingin habang dahan-dahan kong ginagamot ang sugat niya sa leeg.

Her skin looks more delicate and smooth up close than meters away. Hindi ko tuloy mapigilan na mapalunok at pag-iinit ng batok hanggang sa pagkalat nito sa mukha.

Wala mang salita sa pagitan namin ngunit ramdam ko ang bigat ng tensyon sa paligid namin. Then suddenly she pulled away.

“Aalis na ako.” She hurriedly said before she stood.

Walang alinlangan kong hinawakan ang pupulsuhan niya at hinila siya paupo ulit.

“Hindi pa ako tapos.” Seryoso kong saad.

Umawang ang labi niya habang nakatitig sakin. At agad ding kumunot ang noo niya.

“Salamat sa tulong mo pero kaya—”

“Tinatapos ko ang sinisimulan ko.” Matigas at pinal kong saad.

Hindi ko na hinintay ang susunod niyang komento at kumuha ulit ng panibagong bulak at nilagyan ‘yon ng betadine para linisin na naman ang tuhod niyang may sugat.

“Easier said than done.” Makahulugan niyang saad.

Kumunot ang noo ko ngunit hindi ko na ‘yon pinansin dahil masyado akong abala sa pagbabantay ng susunod niyang pagkilos sa binabalak na pag-alis.

Bumalik ulit ang katahimikan sa pagitan namin bago ko ‘yon binagsak ng tanong ko.

“Do you really have to do that kind of job?”

I’ve been dying for years because of curiousity. And now that I have this chance, tingin ko ay hindi ko na ito palalagpasin pa na itanong sa kanya.

“What’s wrong with my job?”

Honestly, I was really caught off guard because of her come back. Really.

What’s wrong with her job…?

Sa inusal niya ay parang kinumpirma niya lang ang hinala ko na pinagmamalaki niya ‘nga ang pagiging bayaran.

Isn’t there any reason behind why she’s chose to hold the sharp edge of knife? Like… any reason.

“It’s the job that’s exactly wrong.”

Hindi ko mapigilan na komento at bago pa ako makaramdam ng pagsisisi ay inunahan na niya ako.

At imbes na galit ang bumakas sa mukha niya ay tila namangha pa siya. Tapos ay bumunghati siya ng tawa ngunit sa pandinig ko ay wala ‘yong kahit anumang patak ng tuwa kundi puno ‘yon ng pait.

“Hindi dahil maganda ang kinalalagyan mo sa buhay ay ‘yon na ang basehan ng mabuti habang ang ibang hindi pumasa sa binabasehan mo ay masama. Napaka-unfair naman yata n’on. Pero sige, hahayaan kita sa mindset na ‘yan. Tutal hindi naman ‘yan ang nagpapakain sakin.” Puno ng pait at panunuya niyang saad.

Naningkit ang mata ko sa sinabi niya.

At dahil tapos na ako sa paglilinis ng tuhod niya ay susunod na ang pasa at sugat niya sa gilid ng kanyang labi.

At mas lalong kumunot ang noo ko at pagsibol ng inis dahil sa malapit namin ay kitang-kita ko ang sariwang hiwa ng sugat niya sa labi. Napatimbagang ako habang hindi nakaligtas sa tingin ko ang kislap ng lungkot sa mata niya.

Agad din ‘yon nawala nang umiwas siya ng tingin.

“Kung magkaiba ang mindset na’tin ‘di sige, rerespituhin ko pananaw at pinaniniwalaan mo pero kung maaari iwasan mo naman ang masangkot sa ganoong gulo.” Seryosong usal ko sabay kuha na naman ng panibagong bulak at paglagay ng betadine.

Marami-rami na rin ang nakatambak na bulak na may dugo at betadine sa maliit namin lamesa sa sala. Pero wala doon ang atensyon ko kundi nasa medyo gulanta niyang reaksyon bago ulit ‘yon bumalik sa hinahon.

“Hindi ba dapat may ‘po’ ang mga sagot mo sakin. At dapat may, Ate.”

Hindi ko alam kong intensyon niya lang talagang ibahin ang usapan o talagang ngayon niya lang ‘yon natanto pero hindi ko na pinagtuonan ng pansin ang pag-iisip sa bahagi na ‘yon.

Mas naalarma kasi ako sa paggamit ng ‘po’ sa kanya at pagtawag ng Ate.

“Hindi kita kapatid kaya hindi kita tatawaging Ate.” Kunot noo kong saad sabay marahan na dinampi ang bulak sa may sugat niya sa labi.

Tumaas ang kilay niya sa sinabi ko at tinitigan ang mata ko. Ilang sandali kaming nagsukatan ng tingin bago siya nagsalita.

“Pa’no naman ang ‘po’?” Kung hindi ko lang talaga galamay ang blanko,seryoso, o kalmado niyang disposisyon ay mapagkakamalan kong nang-aasar siya.

“Hindi naman sobrang layo ng edad na’tin.” Saad ko sabay titig sa labi niyang sobrang lapit.

“Talaga?”

Bawat kibot ng labi niya ay natatanaw ko. At seryosong usapan, hinugot ko talaga lahat ng katinuan ko para lang hindi tawirin ang kunting distansya sa pagitan namin.

I clenched my jaw tightly and focus on the necessity.

“Ilan taon ba sa tingin mo ang pagitan namin?”

Naningkit ang mata ko. Why do I sense that she seems to be testing me for something?

“Ikaw? Ilan sa tingin mo?” I countered back.

Well, two can play the game.

“Hmm. Hindi ba ikaw dapat ang sumagot dahil ikaw ang ayaw na banggitin ang ‘po’?”

“Well, ikaw naman ang gustong sagutin ko ng may ‘po’ kaya dapat lang na ikaw ang maglahad. Para naman mabigyan mo ako ng rason, diba?”

Agad kami nagsukatan ng tingin.

Ilang saglit ‘yong nagtagal bago ako napangisi.

Walang ni isa na umusal ng kahit anong salita sa pagitan namin kaya minabuti ko na lang na ibaba ang bulak at tumayo.

“Sa’n ka pupunta?” She looked startled while looking at me in wide eyes.

Mas lalo lang tuloy akong namangha at lumaki ang ngisi.

“Kukuha lang ako ng ice pack para sa pasa mo sa pisngi.” I can’t help but to uttered some tched.

Nakakapukaw lang kasi ng galit ang sugat niya sa mukha. And I don’t even know the reason actually.

And when she suddenly stood up, I immediately hold her arm.

“Hindi ka aalis.” Mariin ko siyang tinitigan. Challenging her to defy my concern.

Naningkit ang mata niya at mariin na lumapat ang mga labi.

“Alam mo ba ang magiging resulta kapag nanatili ako dito ng matagal?” She incredibly said.

Nagkibit-balikat ako.

“Wala akong pakialam—”

“Gagawa ng tsismis ang mga tsismoso at tsismosa na may namamagitan sa’ting dalawa dahil sa ginawa mong eksena kanina. Gagatong sa kwentong lilikhain nila ang pananatili ko dito at tingin mo hindi ‘to makakaabot sa Mama mo?” Aniya nang pinutol ang sinabi ko.

Natahimik ako sa sinabi niya at napatitig sa kanyang mata. Nakita ko ang pagbuntong-hininga niya.

“Look. Nagpapasalamat ako sa pagmamalasakit mo pero tulad ng gusto mong sabihin, wala kang pakialam kaya manatili ka na ganoon kung hindi ka naman kasali.” Matalim niyang sabi.

Hindi na ako nakaalma ng malakas niyang winaksi ang pagkakahawak ko at tinungo ang pintuan palabas.

And this time, I didn’t stop her and just stared at her retreating back and even though she’s already disappeared behind the close door, I still stood on the ground like a statue.

“Totoo ba ang narinig ko mula kina Aling Rita, Jack?”

Napaangat ako mula sa pagkakayuko at pinili uminom muna ng tubig para malunok ang kinakain.

“Ano po bang narinig mo, Ma?” Tanong ko.

Naging matalim ang tingin ni Mama at alam ko ang gusto niyang mangyari sa pag-uusap namin ngayon.

Hindi maganda ang gising ni Mama ngayong umaga. At sa bawat makahulugan niyang tingin sakin habang naghahanda ng agahan ay alam ko na ng narinig niya ang nangyari kahapon.

“Ang pinaka-ayoko sa lahat ay hindi nakikinig at bastos, Jack.” Malamig niyang sabi.

Kalmado lang siya sa harapan ng hapag ngunit ramdam ko ang bawat bigat ng salita niya. Napabuntong-hininga ako.

“I don’t mean anything about my action yesterday, Ma. Naawa lang ako kay Maria at wala man lang ginawa ang kapitbahay na’tin para man lang tumulong.” I helplessly explain.

“Hindi ba sabi ko sa’yo na ‘wag kang nakikisawsaw sa kanya? At isa pa, desisyon niyang pumasok sa ganoong uri ng buhay kaya dapat kaya niyang harapin ang bawat babae na susugod sa kanya.” She frown while lecturing me.

Napatango ako at tinuloy ang pagkain. Iniisip ang rason kung bakit ko ba ginawa ang eksena kahapon.

“Inabangan ako kahapon ni Aling Rita sa labas para lang sabihin ang ginawa mo kahapon. Sinabi pa niya na pinapasok mo dito sa bahay at matagal nang lumabas. I can even sense that she concluded that you’re having an affair to her,” her frown deepen and her gazed turned even more sharper,” Wala namang masama na tumulong, anak. Pero piliin mong tulugan ang taong nalagay sa isang sitwasyon sa may tamang rason. Hindi ‘yong nalagay lang sa ganoon dahil sa immoral na gawain.”

Napatango ulit ako.

“I’ll keep that in mind, Ma.” Tanging tugon ko.

Tama si Mama pero hindi mawaglit sa isip ko ang pag-uusap namin ni Maria. Lalong-lalo na ang tungkol sa trabaho niya.

~SpadeLucker