Episode 6: Escape From Reality

~Renvie's POV~

"I also stopped giving you medicine so you wouldn't remember everything but—" Napailing ang matandang lalaki. "My Renvie, you're slowly recovering your lost memories. I'm afraid to lose you again." Malungkot ang mukha ng matanda nang tingnan niya pero tumalikod siya pagkatapos marinig iyon.

The sound of raindrops hitting the windowpane adds to the room's sad ambiance. It's as if nature is in grief with her. Ang sakit malaman ng katotohanan kahit pa may unti-unti na siyang natatandaan sa dating katauhan niya. Marami na ngang alaala ang bumalik at masakit pala isiping hindi siya tunay na Montefalcon.

Her pain…

She recognizes herself. But the pain of the truth is still there, lingering in her heart and despite the memories returning, the weight of reality is heavy to bear. Hearing the truth from her brother Evhan and her father Hubert broke her heart. What an impostor bitch she is! Hindi siya tunay na anak ng kanyang kinilalang ama. Ang mga bagay na naaalala niya minsan ay parang bangungot na bumabalik— sinasagot ang mga katanungan kung ano siya noon. The people she met seemed familiar but they were strangers.

Braylon?

That man...

She clenched her fist tightly, remembering his face. Kinagat niya nang mariin ang labi para hindi na bumunghalit ng iyak pa, but she failed. Kumawala sa lalamunan niya ang iyak niya. Naramdaman niya ang paghagod ng kamay ng kanyang daddy sa likod niya kasunod ang pagyakap nito sa kanya.

"You will always be my precious Renvie," hirap na saad ng matanda. "I'm sorry, my little patootie."

She hates it when her Daddy Hubert refers to her as his little patootie—but how come this time she has a strong desire to address her as such? Ano ang mangyayari sa kanya oras na makabalik siya sa tunay niyang pamilya? Money, luxury, and fame as Renvie will be gone forever.

She's an impostor!

"Don't hate yourself, Renvie. It's—" Napatingin si Evan sa ama. "It's daddy's fault. Siya ang may kagustuhan na buhayin si Renvie sa katauhan mo dahil sa damage ng mukha mo nang maaksidente ka, na siya rin ang may gawa. You don't remember anything and—"

"I'm sorry, son," putol ni Doctor Hubert sa sinasabi ng panganay na anak. "I'll take all the blame..."

That Braylon guy—that was their first encounter before her memory got back totally. No wonder those guys in the club are really familiar to her dahil magkakilala pala sila. Now that she's amnesia free, sumisigid ang sakit sa kaibuturan ng puso niya nang maalala ang huling sandali nila ng lalaki. Agad silang sinundo ng daddy ni Pixie nang magkaro'n ng raid sa bar na iyon. It takes months for her to remember everything.

No, it's not months! It's been years...

Almost four years na ang lumipas simula nang mawala ang memory niya. Sa nakalipas na mga taon, may mga bagay-bagay siyang naaalala pero malabo ang dating nito sa kanya. She ignored the warning signs before but eventually regained her memory later; she is Enya. The truth slapped her hard and she realizes the gravity of her situation now. Parang mababaliw na siya dahil naapektuhan na ang mental health niya.

She's losing herself in the chaos of her own mind.

Everything is clear now! Unti-unting nabuo ang puzzle ng mga imahe sa kanyang utak kung bakit parang pamilyar ang ilang bagay sa kanya. Doctor Hubert, ang kinilala niyang ama ay isang tanyag na plastic surgeon. She is one of his patients and is unable to accept this revelation. Ampon pala siya. Ang masakit pa na hindi niya matanggap-tanggap, mukha ng namatay na si Renvie ang ginamit sa mukha niya dahil sa aksidenteng iyon. It's the preserved face of Renvie, the true daughter of her so-called "Montefalcon" family.

After a few hours, she found herself alone driving in the middle of the night to clear her thoughts but she had no idea where to go.

In denial siya sa katotohanan at hindi niya matanggap ito. Sinagasa niya ang ulan para makalayo muna sa katotohanan.

She is now standing in front of this lousy bar. This place is small but she didn't mind. Mas pinili niyang pumwesto sa pinakamadilim na bahagi nang makapasok, 'yong hindi siya mapapansin ng ilang customers. Gusto niyang lunurin ang sarili sa alak. Kakalimutan niya muna ang lahat kahit ngayong gabi lang.

Ilang sandali pa...

Isa. Dalawa. Hanggang maging apat na ang nasa harap niya at nakaramdam na siya ng pagkaliyo pero hindi siya hihinto kahit pa hindi naman siya alcoholic. Napasandig siya sa upuan makalipas ang ilang oras. Nasusuka na siya pero nang makita ang waiter, sinenyasan niya itong lumapit sa kanya. Ilang basyo na ang naitumba niya pero wala siyang pakialam. Light drinks lamang ang na-order niya kanina. This time, hard naman para malakas agad ang tama.

"T-two m-more..." Sumenyas pa siya sa waiter na lagyan na ang mesa niya ng panibagong order pero napatingala siya rito nang hindi ito kumilos sa harap niya. "Ba't g-ganyan ka kung makatingin, Mr. Waiter?" Hard drink ang gusto niya para makatulog agad siya pagkauwi ng bahay. Sigurado, limot agad niya ang problema sa epekto nito.

"Ma'am, magsasara na po kami, eh." Alanganin ang ngiti ng lalaki nang isa-isa nitong damputin ang basyo ng in-order niya. "It's already 1 am, nasa closing time na po kami."

"What?" Naitulak niya ito nang bahagya nang hindi nito sinunod ang utos niya. "I can afford to s-stay here all night; join me if you want. Libre ko k-kayong lahat! This is a bar, w-why are you closing so early?"

But after that, the bar simply threw her out and put a "CLOSED" sign on the front door. Magalang naman ang mga ito nang alalayan siya palabas pero nainis pa rin siya.

"You should close your b-business, what the hell?" Halos maglabasan na ang litid niya sa sobrang pagsigaw. She was very disappointed and keeps ranting. Gusto pa niyang uminum pero sarado na ito. "Iyan ang bagay sa i-inyo." She kicked the front door quite hard but no one came out. She did it multiple times hanggang sa napagod siya sa pagsipa nito.

Napaupo siya sa tapat and after more minutes, napatayo siya. Naglakad siya nang naglakad. Hindi niya alam kung saan pupunta.

She feels empty and lost. Wala nang masyadong tao sa kalsada and she couldn't understand why this place was so quiet. Ginala niya ang tingin, mga small shop lamang ang nandito. Pipitsugin lang ang bar na pinasukan niya kaya no wonder, the service is poor. Some trashy bar.

"I'll s-sue you for not treating me well," gigil niyang sigaw sabay kumpas ng kamay, pointing her hand in the bars direction.

Nakaramdam siya ng hilo kaya napili niyang umupo muna sa gilid ng kalsada. Where's her car? She is frustrated because she remembers the bar and her car is in front of it. Natingnan niya ang pinanggalingan. She was already tired so she is not going back. Bumalong na lang ang luha niya nang maalala ang sitwasyon. Dapat magsaya siya pero ano itong nararamdaman niya? She felt betrayed by her Montefalcon family in the same way that Braylon had duped her many years ago. Tinago ng mga ito sa kanya ang tunay niyang pagkatao. Napangiti siya nang mapait kung sino siya noon. Siya si Enya, ang babaeng...

"Sige, itayo niyo 'yan!"

Tumaas ang kilay niya sa sigaw na iyon. Dalawang lalaki ang nakatayo sa likod niya at sa gulat niya, napasigaw na lang siya bigla nang haklitin siya patayo ng mga ito.

"Swerte natin dito kay Ms. Maganda," nakangising saad ng isa, isang pandak at mabigoteng lalaki ito.

Isang matunog na halik sa pisngi niya ang binigay nito. Nandiri siya sa ginawa nito kaya gigil niyang tinulak ang mukha nito. Nawala ang ngisi nito sa ginawa niya pero ang isang kasama nito, isang halakhak ang kumawala rito. Isa namang payatot na lalaki ang may hawak sa kabilang braso niya. Gigil din niyang binaklas ang kamay ng isa pero mahigpit ang hawak nito sa kanya kaya inapakan niya ang isang paa nito. Napamura ito nang malakas nang bitawan siya nito. Hawak-hawak na nito ang paang nasaktan.

"Ingrown ko pa talaga ang inapakan mo!" hiyaw ng lalaki.

"Leave me a-alone!" Ganting sigaw niya nang makawala sa pagkakahawak ng mga ito. "Y-you... and you!" Dinuro niya isa-isa ang mga ito nang may panggigigil. "A-ang papangit niyo!" These people have no idea who she is! She's a Montefalcon. A fake one—maybe.

Naglaho na lang ang tapang niya sa isang iglap after realizing what was happening. Nakatakip na ang isang kamay ng lalaki sa bibig niya. Hawak naman ng dalawang lalaki ang magkabilaang braso niya. She is in serious trouble. In danger! Tatlong lalaki ang magkatulong na kinaladkad siya sa kung saan. Nanlalaki ang mata niya. Mahigpit ang hawak ng mga ito sa kanya. Tanging mahinang ungol lamang ang kumawala sa lalamunan niya dahil sa mariing pagtakip ng pangatlong lalaki sa bibig niya. Hindi siya makasigaw ng tulong.

Tears flowed down her cheek. Maybe it's better this way para makalimutan na niya ang lahat. She is devastated after discovering she is not a Montefalcon. It would be better for her to die than to give up everything she used to. Sa nanlalabong paningin, isang bulto ang papalapit nang papalapit sa kinaroroonan nila. Wala pa ring tigil ang paglandas ng luha sa pisngi niya dahil sa takot na nararamdaman.

"Bitawan niyo siya." Isang kalmadong boses ang narinig niya na pumigil sa tangkang pagkaladkad ng mga lalaki sa kanya. "Sabi ko, bitawan mo, 'di ba?" Isang malakas na batok ang pinakawalan nito sa pandak na lalaki.

Isang malakas na suntok din ang pinakawalan ng pandak na lalaki sa pakialamerong iyon pero nakailag ito. Matangkad ang lalaking balak siyang iligtas at matipuno rin ang pangangatawan nito kaya parang papel lang ang paghagis nito sa kalaban. Pabalibag nitong hinagis sa bangketa ang 'di na nakahumang pandak.

"Ikaw..." Boses ulit iyon ng tagapagligtas niya. Hinatak nito ang isang kamay ng patpating lalaki na nakahawak sa kabilang braso niya. "Bitawan mo sabi, bingi ka ba?" Inundayan nito ng suntok ang lalaki na bumulagta agad nang tamaan.

Halos masubsob pa siya sa aspaltong kalsada nang bigla na lang siyang itulak ng pangit na lalaki, ito ang tumakip ng mabahong kamay nito sa bibig niya kanina. Isang suntok ang pinakawalan nito pero nakailag ang tagapagligtas niya. Mabilis niyang hinubad ang 3 inches na sandal. Gagamitin niya itong panghampas sa ulo ng bastos na lalaki. Napalapit siya bigla sa mga ito pero—isang suntok ang saktong tumama sa mukha niya mula sa pangit na kalaban.

"I hate youu!" Napahiyaw siya nang malakas nang hawakan ang mukha.

Hilo na nga siya dahil sa alak pero ngayon, mas lalong grabe ang naramdaman niyang pagkahilo. Madilim ang lugar na ito kaya 'di niya masyadong makita ang pagmumukha ng mga ito. Nakaamba na sa ere ang pagpalo niya sana sa may mabahong kamay na iyon pero nabitawan niya bigla ang sandal nang bigla siyang panawan ng ulirat.

"Fuck!"

Fuck? Ito ang katagang huling narinig niya sa knight in shining armor niya.