Sa kanyang mukha na malapit sa kanya, kusa siyang naglagay ng halik sa mga labi ni Yi Jinli. “Sa mga mata ko, ikaw ang pinakamahusay. Ang isang artista ay isa lamang artista, at ikaw ang nag-iisang taong mahal ko. Kaya kong daanan ang tubig at apoy para sa iyo, pero hindi ko gagawin iyon para sa mga artista. Kaya hindi mo kailangang magselos.” Kung hindi pa sapat ang kanyang seguridad, kung ganoon ay bibigyan niya ito ng seguridad, kahit gaano pa niya ito kailangan!Dumaan sa apoy at tubig... Nagulat si Yi Jinli na parang hindi niya naisip na lalabas ito sa kanyang bibig. Uminit ang kanyang puso. Sa pagtibok ng kanyang puso, ang init ay dahan-dahang dumaloy sa kanyang buong katawan. Ito ang kanyang Yiran, ang Yiran na mahal niya ng sobra. “Dadaanan ko rin ang apoy at tubig para sa’yo, kahit na anong mangyari!” ang mga salita ay malumanay na lumabas sa kanyang bibig ngunit mabigat ang dala nito. Ito ay isang pangako, panghabang-buhay na pangako. Ang babaeng ito ay unti-unti
Gwapo siya at bagay para kay Qin Lianyi. Bakit hindi maibigay ni Qin Lianyi sa kanya ang parehong kasabikan sa pagfa-fangirl sa mga artista sa kanya? Hindi pa niya nakikita ang kanyang sarili sa phone nito. “Tinitingnan mo si Gao Jingshan?” tumingin siya sa phone ni Qin Lianyi at nakita na nakikipag-chat siya kay Ling Yiran. Ang mga litrato ng mga poster ay ipinadala sa kanya ni Ling Yiran, at ang mga salita ni Qin Lianyi sa kanilang pag-uusap ay tunog na... matandang manyak!Mas galit ang nararamdaman ni Bai Tingxin sa tuwing tinitingnan niya ito lalo. Ang babaeng ito... mukhang kailangan niyang ipalala ulit dito kung kaninong pagmamay-ari siya!“Oo.” Medyo namula si Qin Lianyi. “Ang swerte sobra ni Yiran. Dinala siya ni Yi Jinli para makita ang premiere na pelikula ni Gao Jingshan at nakita niya mismo sa personal si Gao Jingshan. Binigay ni Gao Jingshan ang mga poster na ito sa kanya.”“Aktor lang siya. Anong nakakahanga tungkol sa mga ilang posters?” sabi ni Bai Tingxin. Hind
Muntik na mabilaukan si Qin Lianyi sa kanyang kinakain. Sinikap niyang lunukin ang pagkain sa kanyang bibig at tumingin sa mga mata ni Bai Tingxin. Ang kanyang mga mata ay malalim na nakatitig sa kanya na parang gusto niyang makita ang lahat ng sa kanya. “Ano...” kinagat ni Qin Lianyi ang kanyang labi at sinubukang gumawa ng rason. “Dahil minsan... medyo iba ka, parang ano... Uh, isang lotus. Oo, isang lotus na pinapahalagahan lang at hindi pwedeng manggulo sa paligid niya, kaya... ako... hindi ko sinusubukang maging madikit sa’yo.”Habang nagsasalita siya, nakaramdam siya ng matinding kirot na parang may bumabagabag sa kanya habang naiisip ang madikit nilang pinagsamahan noon. Tingnan mo nga naman kung anong nakuha niya sa sarili dahil dito! Kahit na mayroon siyang ilang mga nakakatawang ideya, hindi siya naglakas-loob na umakto ng ganoon!‘Aba! Anong nakakatawang mga ideya?’ mabilis na sinabi ni Qin Lianyi sa kanyang sarili na ayaw na niyang magkaproblema pa sa kanya. “Bakit hi
Pulang-pula ang pisngi ni Qin Lianyi habang medyo pumipikit ang kanyang mga mata. Ang ulo niya ay nakadantay sa balikat ni Bai Tingxin, at amoy alak na rin ang loob ng sasakyan. Lasing na siya pero hindi lasing si Bai Tingxin. Minsan hinihiling niya na madali siyang malasing hangga’t kaya niya. Siguro hindi siya masyadong mag-iisip kung lasing siya. Bahagyang nanigas ang katawan niya dahil dahan-dahang hinahawakan ng isang kamay ang dibdib niya. Wala pa ring malay ang babaeng ito kapag nalalasing siya. “Alam mo ba ang ginagawa mo, Qin Lianyi?” tanong ni Bai Tingxin. Pero sa sandaling sinabi niya ito, natawa ulit siya sa kanyang sarili. Bakit ba siya nagtatanong sa isang lasing na babae? Malamang ay hindi niya alam kung ano ang tinatanong niya. Pero, sumagot ito, “Oo, Hina... Hinahawakan ka...”Magaling, may malay siya. Nanuya si Bai Tingxin. “Hindi ka ba natatakot na pagsisihan mo ito paggising mo?”Pero sinasabi niya lang ito. Medyo nag-aatubili siyang alisin ang kamay m
Maya-maya ay napangiwi siya. Uminom? Habang kinukuskos niya ang kanyang ulo, dumilat si Qin Lianyi at tumitig sa kisame ng kwarto. Paunti nang paunti, ang memorya niya kagabi ay bumalik sa kanyang isipin. Tama, naalala niya na uminom siya nang napakaraming red wine habang kumakain ng midnight snack kasama si Bai Tingxin kahapon. Tapos... Nalasing siya... Tapos...Paunti nang paunti, ang mahalagang detalye ay nagpatuloy na lumutang sa kanyang isipan. Mukhang napunta siya sa sasakyan kasama si Bai Tingxin. At sa loob ng sasakyan, hinahawakan niya si Bai Tingxin buong oras!Sa huli ay sumuko na si Qin Lianyi at tinigil na isipin pa ito. Pinagdarasal niya na ang mga sinabi niya kagabi na hindi niya maalala ay hindi mura o sumpa laban kay Bai Tingxin. Kung hindi man, sa paraan ng paghawak niya ng sama ng loob, iisip siya ng mga paraan para makapaghiganti sa kanya. Bumangon si Qin Lianyi at pinalitan ang kanyang damit. Nang lumabas siya sa kanyang kwarto, nakita niya ang kanyang mg
Sa lugar ng industriya, kahit na anong straw ang lumipad sa hangin ay pagkakaguluhan pa rin ito ng mga tao sa labas. Siya at si Gu Lichen ay hindi gumawa ng anumang mga pagpapakita sa publiko sa oras na ito, at maraming mga haka-haka na iniwan siya nito.Kaya kailangan na niyang lumabas sa publiko kasama si Gu Lichen para itaboy ang usap-usapan. Pero... Hindi siya nabibigyan ng pagkakataon na makipagkita kay Lichen. “Hindi mo ba ako matutulungan ulit, Secretary Zhang? Gusto ko siyang makita,” mapagpakumbabang sinabi ni Ling Luoyin. “Hindi po talaga pwede. Sinabi na ni Mr. Gun na hindi siya makikipagkita, kaya hindi po.” Sinabi ng sekretarya na parang wala nang pag-asa pang magbago. Nakikita na rin ni Ling Luoyin ang malabong kurap ng pangungutya sa mga mata ni Gu Lichen at ang iba’t-ibang uri ng awa na parang mas magaling siya kaysa sa kanya. Akala ba ni Secretary Zhang na tinaboy siya ni Lichen at kaya balik siya sa dati niyang sarili ulit? Madilim na inisip ni Ling Luoyi
Si... Gu Lichen!Suot niya ang kanyang puting shirt kasama ang beige trousers, nagmukha siyang kaswal at kalmado. Ang kanyang itim na buhok ay medyo magulo. Ang malamig na ilaw ng buwan ay nahulog sa kanya at kalahating nadiliman ang kanyang pinong mukha. Ngayon lang ay naramdaman ni Ling Yiran na medyo iba siya sa kanyang sarili. Nakatingin si Gu Lichen sa kanya, ang kanyang itim na mga mata na walang pinagkaiba sa tingin na karaniwan niyang binibigay. Imbes ay madilim ito. Hindi komportable si Ling Yiran sa paraan ng pagtingin niya sa kanya. Para banag may tinitingnan siyang kung ano sa kanya. Habang paunti-unting lumalapit si Gu Lichen, naramdaman ni Ling Yiran ang pagdaloy ng alak sa kanyang mukha.“Nakainom ka ba?” hindi namalayang tanong ni Ling Yiran. “Oo, konti lang,” sabi niya nang may kasamang halakhak, ang kanyang mga mata ay tumuon pa sa kanya lalo. Marahang pinagdikit ni Ling Yiran ang kanyang mga labi. “Gumagabi na. Kailangan ko nang umuwi. Paalam.” Habang nag
Ang mga luha ay...Bigla ay parang mayroong tumutusok na karayom sa kanyang isipan, naramdaman niya ang biglaang sakit...“Alam mo? Miss na miss na kita... Miss na kita...” bulong niya habang palapit nang palapit ang kanyang mukha... ang kanilang mga labi ay muntik nang magdikit. Pow!Ang malinaw na sampal ay umalingawngaw sa kadiliman. Marahang hiningal si Ling Yiran, ang palad ng kanyang kanang kamay ay nasusunog sa sakit – tanda kung gaano kalakas ang sampal niya sa kanya ngayon. Ang mukha ni Gu Lichen ay nasampal sa isang dako. Ang hangin sa kanyang paligid ay ‘tila lumamig. Nagkaroon ng katahimikan. Pagkatapos ng mahabang sandali, dahan-dahang pinihit niya ang kanyang ulo gamit ang kanyang mga mata na nakatuon sa kanya. Hindi na malabo ang kanyang mga mata ngayon. Naging mas malinaw sila. Dahan-dahang lumuwag ang kanyang mga daliri na nakahawak kay Ling Yiran, at walang sinasabi na salita, umikot siya at sumuray patungo sa isang kalapit na kotse. Nilagay ni Ling Y