บทที่6 กลัว

ครื้นนนน ครืนนน

"ฝนจะตกงั้นหรอ"

ดารารินทร์ยืนเงยหน้ามองฟ้าที่มืดครึ้มเต็มไปด้วยกลุ่มเมฆ แสงสว่างจากที่เหลือน้อยๆก็น้อยเข้าไปอีกเพราะถูกกลุ่มเมฆหนาบดบัง คราแรกคิดจะก้าวเดินต่อ แต่เริ่มนึกขึ้นได้ว่าเธอเดินออกมาไกลจึงกวาดสายตามองรอบตัว ริมฝีปากบางขบเม้มกันแน่น น้ำตาหยดน้อยค่อยๆไหลเพราะจู่ๆความรู้สึกกลัวก็แล่นมาจับขั้วหัวใจ ด้วยมองไปทางไหนก็เห็นแต่ป่าแต่ดงทั้งยังลืมไปแล้วด้วยว่าเดินมาจากทางไหน ตอนนี้เนินดินเนินเขาบดบังวิสัยทัศน์ไปหมดจนไม่เห็นบ้านเรือนของคนแม้แต่หลังเดียว

"อึก ฮือๆๆ ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ฮือๆๆ"

ดารารินทร์สะอื้นหายใจหอบถี่ขึ้นความกลัวทำให้ขาอ่อนนั่งฟุบลงไปกับพื้น และเริ่มยกมือปาดน้ำตาที่ดูท่าว่าจะไหลมาไม่หยุด ทั้งเสียงสะอื้นก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆอย่างคนไม่มีสติ

"คุณดาว มาทำอะไรตรงนี้คะ"

และแล้วก็เหมือนมีเสียงจากสวรรค์ฉุดรั้งสติของดารารินทร์ให้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวรีบปาดน้ำตาหันมองไปตามเสียงก็เริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นเป็นผู้หญิงที่เธอคุ้นหน้า ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเดือนฉายหญิงสาวที่อายุไล่เลี่ยกับแดนไทย เป็นคนงานในไร่ที่เธอเคยได้พูดคุยเมื่อวันงานแต่งของเธอนั่นเอง

"ฉันมาตามหาไก่แต่ว่าหลงค่ะ"

ดารารินทร์รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเดือนฉาย เอ่ยตอบกลับผู้หญิงตรงหน้าด้วยเสียงปนสะอื้น

"งั้นมาบ้านฉันก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันโทรตามให้คุณดินมารับค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ ฮือๆๆ"

ดารารินทร์น้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบครั้งนี้ไม่ได้ร้องให้เพราะเสียใจ แต่เพราะดีใจที่ไม่ต้องมานั่งกลัวอยู่ที่นี่นาน คิดว่าจะต้องติดอยู่ที่นี่มืดๆคนเดียวเสียแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหแดนไทยเป็นเท่าตัว ที่บังคับให้เธอมาตามหาไก่จนต้องมาอยู่ในสภาพนี้ และรู้ตัวว่าคงจะไปงานไม่ทันแล้วด้วย

“ใจเย็นๆค่ะ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะคะ”

เดือนฉายลูบหลังหญิงสาวที่สะอื้นตัวสั่นเทิ้ม นึกไปถึงว่าหากเธอไม่ได้มาหาเห็ดหลังเลิกงานแล้วมาเจอหญิงสาว ป่านนี้ดารารินทร์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

"ลูกจันทร์ไปเอาน้ำให้คุณดาวหน่อยลูก"

“ค่ะแม่”

เดือนฉายพาดารารินทร์มาถึงบ้านพักของเธอก็รีบโทรหาแดนไทยบอกข่าวว่าภรรยาของเขาอยู่ที่นี่ ก่อนจะใช้ลูกสาววัย11ย่าง12ขวบไปหาน้ำมารับแขก

"น้ำค่ะพี่ดาว"

“ขอบใจนะ”

ดารารินทร์เปรยยิ้มหวานให้เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังก่อนจะรับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมด เธอรู้สึกกระหายมากพอที่จะไม่สนใจจะรักษาภาพพจน์

"ปกติไก่บ้านคุณดินก็ถูกปล่อยให้ออกมาหากินเองบ้างนะคะ แล้วมันก็กลับเข้าเล้าเองได้ด้วย ทำไมคุณดินให้คุณดาวมาตามหาล่ะคะ"

"กลับเองได้เหรอคะ?"

"ค่ะ"

ดวงตากลมโตถลึงเบิกกว้าง คิ้วเรียวที่แต่งเติมวาดจนได้รูปเริ่มขมวดเข้าหากัน ดารารินทร์พอจะรู้แล้วว่าตัวเองนั้นถูกแดนไทยแกล้ง

"หรือว่าพี่ดาวทำบางตัวหายไปคะ"

"อ๋อใช่ พี่ทำบางตัวหายไปก็เลยต้องออกมาตาม"

ดารารินทร์จำต้องพยักหน้าไหลตามน้ำคำถามของเด็กหญิงจริญญา เพราะจะไปบอกเหตุผลที่เธอต้องออกมาตามหาไก่จริงๆจะทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาคนอื่นเปล่าๆ

"เจอหรือเปล่าคะ"

ดารารินทร์ส่ายหัว

"ไ​ม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวลูกจันทร์ขอร้องพี่ดินไม่ให้โกรธพี่ดาวเอง"

เด็กหญิงเอ่ยเสียงใสด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

"ขอบใจนะ"

ดารารินทร์พอจะยิ้มออกได้บ้างเมื่อได้ฟังคำพูดคำจาไร้เดียงสาของเด็กหญิง ตอนนี้เธอไม่ได้คิดเรื่องแดนไทยจะโกรธหรือไม่โกรธ แต่เธอกำลังคิดว่าจะเอาคืนเขาอย่างไรมากกว่าที่แกล้งเธอจนเกือบจะต้องอยู่ในป่ามืดๆคนเดียว

"นั่นคุณดินน่าจะมาแล้วล่ะค่ะ"

ดารารินทร์หันไปมองตาขวางตั้งแต่รถกระบะสี่ประตูสีดำของชายหนุ่มยังไม่จอดดับเครื่องดี

"งั้นดาวขอตัวนะคะ ขอบคุณพี่เดือนอีกครั้งนะคะ พี่ไปก่อนนะลูกจันทร์"

"ค่ะพี่ดาว"

ลาสองแม่ลูกได้สาวเจ้าก็เดินจ้ำอ้าวมองตาขวางมองคนที่กำลังลงจากรถมาแต่ไกล มาถึงตัวรถได้เธอก็ไม่พูดไม่จาและรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถกระบะด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก แดนไทยเห็นเนื้อตัวสาวเจ้ามอมแมมไปด้วยดินโคลนความรู้สึกผิดก็แล่นเข้ามาอีกรอบ รู้ตัวเลยว่าตนนั้นน่าจะสั่งสอนหญิงสาวจนเกินเหตุไป

ชายหนุ่มเดินไปขอบอกขอบใจเดือนฉายและอยู่คุยกับสองแม่ลูกครู่หนึ่งก็เดินกลับมาที่รถและขับพาหญิงสาวกลับ

"พี่เดือนบอกว่าไก่บ้านคุณปกติมันกลับเข้าเล้าเองได้ คุณแกล้งฉันทำไม ฉันมีแผลแทบทั้งตัวจะเป็นแผลเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเดินหาไก่คุณจนหลงไปเจอแต่ป่าฉันกลัวแค่ไหนคุณรู้ไหม ถ้าพี่เดือนไม่ไปเจอฉันจะเกิดอะไรขึ้น ฮือๆๆๆ"

ชายหนุ่มขับรถออกจากหน้าบ้านเดือนฉายได้ไม่เท่าไรดารารินทร์ก็ร่ายยาวระบายความโกรธเสียงดังโวยวายและเริ่มสะอึกสะอื้นออกมาอีกรอบ

"เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกัน ผมแค่อยากดัดนิสัยคุณ ไม่คิดว่าคุณจะกลัวขนาดนี้"

แดนไทยมองเนื้อตัวหญิงสาวใกล้ๆก็เริ่มมีสายตาสลดเพราะเนื้อตัวผิวสวยๆไม่ได้เปื้อนแค่ดินอย่างเดียว ยังมีรอยขีดเขี่ยนแดงเต็มไปหมด

"ฮือๆๆ " ปึก "หึ้ยย"

มือเรียวยกปาดน้ำตาลวกๆเสร็จก็วาดทุบไปที่ท่อนแขนของคนตัวโต แดนไทยไม่ได้คิดจะตอบโต้การกระทำของเธอ หากมันจะทำให้หญิงสาวดีขึ้นได้เขาก็ต้องยอมไปก่อน ทั้งยังกังวลถึงเหตุการณ์ข้างหน้าหากเขาพาดารารินทร์กลับไปสภาพนี้จะต้องถูกย่าตนต่อว่าหูชาแน่นอน