บทที่ 9 ดูถูก

"เหลือแสนเดียวเองอะ ชุดนี้ก็สวย สร้อยนี่ก็อยากได้"

ดารารินทร์เลือกซื้อกระเป๋ารองเท้าเพลินจนตอนนี้เหลือเงินติดบัญชีเพียงแสนกว่าบาทเท่านั้น เธอนั่งหน้ามุ่ยเพราะยังไม่ทันซื้อของที่อยากได้ครบ เงินเธอก็จะหมดเสียแล้ว

แดนไทยเดินกลับมาหาหญิงสาวหลังจากหายไปรอซื้ออาหารพักใหญ่

"กินก่อนสิคุณค่อยเล่นมือถือ"

เขาเห็นแต่ไกลว่าสาวเจ้ายังคงนั่งเล่นมือถืออยู่ที่เดิมไม่ไปไหน จึงต้องเอ่ยปากให้เธอละมือก่อน

"อะไรอะ"

"ส้มตำปูปลาร้า ปลาดุกย่าง แล้วก็ไก่ย่างข้าวเหนียว คุณจะเอาอะไรเพิ่มไหมซุปหน่อไม้ หรือพวกลาบน้ำตก"

ดวงตากลมโตมองไปยังถุงอาหารที่ชายหนุ่มถือมาวางพร้อมกับถาดโฟมและช้อนพลาสติก สิ่งที่เธอพอจะทานได้ก็น่าจะเป็นไก่ย่างสีแดงกับข้าวเหนียวเท่านั้น เพราะไม่ชอบทานอาหารที่มีกลิ่นแรงๆเท่าไร

"ไม่อะ ฉันกินไก่ย่างก็ได้"

ดารารินทร์เก็บมือถือลงกระเป๋าได้ก็ควักทิชชู่เปียกออกมาเช็ดมือและหยิบไก่ย่างขึ้นมากัดคำเล็กตามด้วยข้าวเหนียวใส่ปาก แม้จะไม่ใช่ของที่อยากทานแต่ก็แก้หิวได้ดีเหมือนกัน

"ไม่ให้ผมป้อนแล้ว งั้นคุณก็หายโกรธผมแล้วล่ะสิ"

แดนไทยเตรียมตัวเต็มที่ว่าคงจะได้นั่งป้อนข้าวหญิงสาวเสมือนกำลังดูแลคนพิการ แต่ผิดคาดตอนน