"ไอ้ธูป" ทันทีที่เทียนมาถึงเทียนก็รีบลงจากรถด้วยความร้อนใจ
"พี่เทียน" ธูปรีบเดินเข้าไปหาเทียนทันทีที่ได้ยินเสียงพี่ชายเช่นกัน"เป็นไงบ้างว่ะ""ตำรวจกำลังเก็บหลักฐานอยู่พี่""มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นว่ะเนี่ย""ตอนที่พวกเราดูกล้องวงจรปิดกันมันมีคนร้ายประมาณ 3-4 คนเข้ามาในร้านจากนั้นพวกมันก็เอาตัวปูนปั้นไปโดยที่ไม่ได้สนใจทรัพย์สินอื่น ๆ ในร้านเลยการทำแบบนี้ผมเดาว่าพวกมันไม่ใช่โจรแน่ ๆ แต่น่าจะเป็นพวกที่ถูกจ้างมาอีกทีนึง""แต่ปูนปั้นก็ไม่เคยไปมีปัญหากับใครไม่ใช่เหรอ""อ่ะ" หมิงเดินเข้ามาหาทั้งสองคนแล้วยื่นโทรศัพท์ของเขาส่งให้เทียนดู"กูบันทึกภาพมาจากกล้องวงจรปิดน่ะมึงลองดูสิ" หมิงพูด เทียนรีบรับโทรศัพท์จากหมิงมาดูอย่างไวด้วยความรวดเร็ว"จู่โจมหนักแบบนี้กับคนแค่คนเดียวมันเกินไปเปล่าว่ะ" เทียนตอบ"มึงดูดี ๆ สิ" เทียนไม่เข้าใจว่าหมิงต้องการให้เขาเห็นอะไรเขาก็เลยพยายามซูมหาดูแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี"มันผิดปกติตรงไหนว่ะ""มึงดูหน้าไอ้คนที่มาจับปูนปั้นสิ""กูเห็นแล้วหน้าชัดขน"เฮ้ย! หยุดนะเว้ย" เสี่ยชัชตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับชี้ปืนไปที่เทียนทำกำลังทำำร้ายลูกน้องของเขาจนนอนบาดเจ็บกันระนาวเต็มพื้น"มึงเป็นใครว่ะ กล้าดียังไงถึงบุกเดี่ยวมาถิ่นของกูได้" "มึงละ! กล้าดียังไงมายุ่งกับคนของกู" เทียนจ้องไปที่เสี่ยชัชด้วยความโกรธ "คนของมึงอะไร กูไม่เคยยุ่งกับคนมีเจ้าของโว้ย กูเสี่ยชัชมีศักดิ์ศรีพอไม่เอาคนมีผัวแล้วมาชุบเลี้ยงหรอก" เสี่ยชัชคิดว่าเทียนน่าจะเข้าใจอะไรผิดเลยไม่ได้มีความหวาดกลัวเขาเลยสักนิด"ก็ที่มึงจับมาน่ะ แฟนกู!" เสี่ยชัชขมวดคิ้วทำหน้างงขึ้นมาทันทีเพราะเขาคิดมาตลอดว่าปูนปั้นเป็นแฟนของหมิงแต่ถึงจะเข้าใจผิดยังไงเขาก็คงไม่มีทางปล่อยปูนปั้นไปหรอกเพราะปูนปั้นเคยล่วงเกินเขามาแล้ว"แล้วไงว่ะ แฟนมึงมันปีนเกลียวกูจะให้กูปล่อยมันไปเฉย ๆ ก็คงไม่ได้อีกอย่างกูไปดีลราคามาแล้วด้วย บอกมึงไว้ให้รู้เลยก็แล้วกัน...แฟนมึงราคาสูงใช้ได้เลยนะ ฮ่า ๆ ๆ" คำพูดของเสี่ยชัชทำให้เทียนถึงกับหมดความอดทน เขาใช้โอกาสทีเผลอโยนไม้เบสบอลไปหาเสี่ยชัชจนมันโดนเข้าเต็ม ๆ หน้าของเขาจนทำให้เขาล้มลงและเผลอปล่อยปืนออกจากมือ
"ปูน~" เมื่อเอมม่าเปิดประตูเข้ามาในห้องพักเข้ามาแล้วเห็นปูนปั้นนั่งอยู่บนเตียงก็รีบพุ่งตัวเข้ามาหาทันที"เป็นไงบ้าง...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า...พวกนั้นทำอะไรปูนไหม...ไม่ตกใจใช่ไหมพี่แจ้งตำรวจให้เรียบร้อยแล้วนะ...ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ตรงนี้แล้ว" เอมม่ารัวคำถามใส่ปูนปั้นรัว ๆ ก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดน้องชายสุดที่รักด้วยความเป็นห่วง"โอ๊ย ๆ แน่นไปแล้วพี่""โอ๊ะ! ขอโทษ" เอมม่าปล่อยปูนปั้นออกทันทีเพราะนึกว่าตัวเองทำให้ปูนปั้นเจ็บ เอมม่าลูบไปที่ข้อมือของปูนปั้นที่มีรอยแดงช้ำจากการถูกรัดเบา ๆ อย่างทะนุถนอม"เจ็บมากไหม" "ไม่เจ็บแล้วครับ" "ทำไมมีอะไรไม่บอกพี่ล่ะ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหนถ้าเกิดปูนเป็นอะไรไปพี่คงโทษตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ ๆ ที่พี่ไม่สามารถช่วยอะไรปูนได้เลย" "อย่าคิดแบบนั้นสิตอนนี้ผมก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง" ปูนปั้นพยายามแสดงสีหน้ายิ้มแย้มเพื่อให้เอมม่ารู้สึกสบายใจแต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้เอมม่ารู้สึกดีขึ้นเลย เอมม่าถอนหายใจออกมาแล้วก็เข้าไปกอดปูนปั้นอีกครั้ง"ทีหลังมีอะไรต้องบอกกันนะ""รับทราบแล้วครับ"
"เอ่อ~ ผมว่าคุณเอมม่าสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะครับกลับไปพักผ่อนดีกว่าไหม" เทียนพูด"คะ?" เอมม่าทำหน้างง"คงตกใจแย่เลยสินะครับที่น้องชายเกิดเรื่องแบบนี้แต่ไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวผมจะช่วยดูแลให้เอง" เทียนพูด"แต่ว่า~""ไอ้หมิงกูฝากมึงไปส่งคุณเอมม่าด้วยนะเว้ย" เทียนรีบพูดขัดขึ้นมาก่อนที่เอมม่าจะตอบอะไรจนเอมม่างงไปหมดแล้ว เอมม่าหันไปมองหน้าหมิงด้วยแววตาว่างเปล่าแต่ในใจเธอก็รู้ดีว่าที่เทียนทำแบบนี้คงเพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ กับน้องชายของเธอ เธอจึงหันกลับไปมองหน้าปูนปั้นอีกครั้งเพื่อขอคำตอบแต่ก็พบว่าน้องชายของเธอกำลังนั่งอมยิ้มขำอะไรอยู่ก็ไม่รู้"ก็...ก็ได้ค่ะ" เอมม่าตอบ"งั้นเดี๋ยวเอมม่ากลับเลยดีกว่าทั้งสองคนจะได้พักผ่อนกัน...พี่กลับก่อนนะปูนถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ" เอมม่าพูด"ครับ" ปูนปั้นตอบ จากนั้นหมิงกับเอมม่าก็ออกจากห้องไป"นี่หนูอยากให้พี่กลับจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย" เทียนหันไปถามปูนปั้นด้วยสีหน้างอน ๆ"ผมก็แค่เกรงใจคุณเทียนน่ะครับ" ปูนปั้นตอบ"ยังจะคุณเทียนอีก" เทียนพูดด้วยน้ำเสียงดุ ๆ เมื่อปูนปั้นย
08:20 น."งั้นเดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายก่อนนะครับ" เทียนพูดเพื่อจะขอตัวออกไปก่อนเพราะเมื่อวานเขากับปูนปั้นตกลงกันแล้วว่าจะย้ายไปอยู่ด้วยกันแต่ปูนปั้นบอกว่าต้องคุยกับพี่สาวก่อน วันนี้เป็นวันที่ปูนปั้นต้องออกจากโรงพยาบาลแล้วเอมม่าก็เลยรีบมาหาแต่เช้า"เดี๋ยวค่าใช้จ่ายเอมม่าออกเองดีกว่าค่ะคุณเทียน" เอมม่ารีบห้ามเทียนทันทีเพราะแค่เมื่อคืนเทียนอยู่เฝ้าปูนปั้นให้เธอก็เกรงใจมากแล้ว แม้จะรู้ว่าเทียนเต็มใจเพราะชอบน้องชายตัวเองแต่จะให้จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้มันก็ดูจะเกินไปหน่อย"ไม่เป็นไรครับ""แต่ว่า-""พี่เอมม่า" เอมม่ายังพูดไม่ทันจบปูนปั้นก็ขัดขึ้นมาซะงั้น ปูนปั้นหันไปพยักหน้าให้เทียนออกไปก่อนดังนั้นเทียนเลยเดินออกไปทำให้เอมม่างงไปเลยว่าทำไมปูนปั้นถึงยอมให้เทียนจ่ายค่ารักษาให้เพราะพวกเขาเองก็ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินอะไร"ทำไมปูนทำแบบนั้นล่ะ" เอมม่าถามด้วยความไม่พอใจ"ผมแค่อยากคุยกับพี่สองคนเฉย ๆ" "พี่รู้นะว่าคุณเทียนเขาชอบปูนแต่ปูนจะฉวยโอกาสหาผลประโยชน์จากเขาแบบนี้ไม่ได้ ต่อให้คุณเทียนเขาจะไม่คิดมากเรื่องเงินแต่มันก็
หลังจากวางสายจากปูนปั้นเทียนก็หันกลับไปมองเมฆที่นั่งอยู่บนทำหน้าสลดอยู่บนเตียงผู้ป่วย"พวกนายออกไปก่อน" "ครับคุณเทียน" เจ๋งตอบแล้วจากนั้นทุกคนในห้องก็เดินออกไปเหลือไว้แค่พวกเขาสองคน"ขอบคุณที่พี่เทียนช่วยผมไว้นะครับ" เมฆพูด"ฉันไม่ได้ช่วยแก คนพวกนั้นที่เพิ่งออกไปต่างหากที่ช่วยแกไว้" เทียนตอบ"ครับ ไว้ผมจะขอบคุณพวกเขาเอง" "รู้ใช่ไหมที่ฉันมาที่นี่เพราะอะไร""พี่เทียนอยากถามเรื่องคุณปู่ใช่ไหมครับ" เทียนกำมือแน่นด้วยความอดกลั้น "ผมไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเรื่องที่ปู่ตายนะครับ" "มึงจะไม่รู้ได้ไง! คืนนั้นคุณปู่ไปหามึงแล้วไม่กี่ชั่วโมงต่อมาปู่ก็ตาย มึงยังกล้าบอกว่ามึงไม่รู้อีกหรอไอ้เมฆ" เทียนโมโหมากเดินเข้าไปกระชากคอเสือของเมฆอย่างแรงทำให้เขารู้สึกเจ็บแผลขึ้นมาอีกครั้ง"โอ๊ย~ พี่เทียนผมเจ็บนะพี่" เมฆตอบ ตอนนี้เขายังรู้สึกระบมอยู่ทั่วทั้งตัวยิ่งพอเทียนใช้กำลังกับเขาเขาก็ยิ่งเจ็บ"มึงเจ็บหรอ...แล้วมึงไม่คิดว่ากูจะเจ็บบ้างหรอฮะ! มันทรยศกู ทรยศคุณปู่ ทรยศครอบครัวของเราได้ไงว่ะ" "ผมผิดก็จริงแต่ผมไม่ได้ทำอะไรปู่จริงๆ นะพี่" "แต่ถ้าคืนนั้นปู่ไม่ไปหามึง...อึก...ปู่กูก็คงไม่ตายไปแบบเนี่ย" เทียนสลัดเ
เทียนหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเจ๋งเพราะกำลังกังวลเรื่องของเมฆอยู่ เขากลัวว่าถ้าเอกสืบจนรู้ว่าเมฆอยู่กับเขาจริง ๆ เหตุการณ์มันจะบานปลายไปมากกว่านี้"ครับคุณเทียน" เจ๋งพูด"เมฆเป็นไงบ้าง" เทียนถาม"ดีขึ้นมากเลยครับอีก 2-3 วันก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้" เจ๋งตอบ"มันไม่ได้ดูแปลก ๆ หรือพยายามติดต่อใครเลยใช่ไหม" เทียนถาม"ไม่นะครับ คุณเมฆมีอาการเศร้าซึมตลอดแถมยังร้องไห้อยู่หลายครั้งพอพวกผมลองแกล้งถามหยั่งเชิงคุณเมฆตามที่คุณเทียนสั่งไว้ดูแต่ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร" เจ๋งตอบ"ได้ลองแกล้งวางโทรศัพท์ของมันทิ้งไว้ตอนมันอยู่คนเดียวบ้างไหม" เทียนถาม"เรียบร้อยครับคุณเทียน" เจ๋งตอบ"เป็นไงบ้าง" เทียนถาม"คุณเมฆไม่สนใจโทรศัพท์เลยครับ เขาบอกว่าที่เขาไม่พยายามหนีหรือขอให้ใครมาช่วยก็เพราะเขารู้สึกผิดจริง ๆ และไม่อยากให้คนในครอบครัวขิงเขาต้องมาเดือดร้อนไปกับเขาด้วย ผมคิดว่าคุณเมฆเขาคงกำลังอยากมห้คุณเทียนเชื่อใจว่าครั้งนี้เขาสำนึกแล้วจริง ๆ แหละครับ" เจ๋งตอบ เทียนยังคงเห็นถึงความสัมพันธ์พี่น้องในอดีตจึงไม่สามารถเด็ดขาดกับเมฆได้ในตอนนี้แถมถ้าเขายอมปล่อยผ่านไปวันนึงเกิดคนในตระกูลไม่พอใจอะไรก็อ้างจะเอาเคสของเมฆเป
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มจนเกิดเสียงดังโชคดีที่บ้านนี้มีแค่เขาสองคน เทียนเลื่อนมือลงไปบีบคลึงที่สะโพกและบั้นท้ายของปูนปั้นเพื่อระบายอารมณ์งุ่นง่านของตัวเองในตอนนี้ น้องชายของเทียนเริ่มแข็งขืนขึ้นมาจนชนเข้ากับร่างกายของปูนปั้นที่กำลังนั่งทับอยู่ ปูนปั้นรู้สึกได้ใจที่ทำให้เทียนมีอารมณ์ได้ เขาถอดจูบออกแล้วค่อย ๆ เลื่อนตัวลงไปนั่งกับพื้นช้า ๆ ท่าทางของเขาทำเอาเทียนแทบจะบ้าเลยเพราะมันดูเซ็กซี่มาก ปูนปั้นใช้มือแกะเข็มขัดของเทียนออกจากนั้นก็ปลดกระดุมรูดซิปจนเห็นสิ่งที่มันนูนแน่นอยู่ด้านใน"หนูเอาจริงดิ" เทียนยกมือขึ้นลูบหัวปูนปั้นด้วยความเอ็นดู ปูนปั้นจึงยิ้มตอบกลับไปแล้วใช้มือทั้งสองข้างดึงกางเกงและกางเกงในของเทียนออหส่วนเทียนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยการยกสะโพกขึ้นเพื่อให้ปูนปั้นถอดกางเกงของเขาได้ง่ายขึ้น หลังจากถอดกางเกงออกชายส่วนแข็งขืนที่ไร้สิ่งปกคลุมของเทียนก็ปรากฏตั้งอยู่ตรงหน้าของปูนปั้น ปูนปั้นใช้มือนุ่มๆ ของเขาสัมผัสมันเบา ๆ จากนั้นก็ลองใช้ลิ้นแตะมันดูทำเอาเทียนถึงกลับต้องหลับตาซูดปากเลยทีเดียว ปูนปั้นลากลิ้นไปตามความยาวของเทียนอยู่หลายครั้งจากนั้นเขาก็นำมันเข้
เทียนลุกออกจากตัวปูนปั้นมานั่งพักหายใจดี ๆ เพราะเมื่อกี้เขามีความสุขมากจนใช้แรงทำไปจนเกือบหมดแล้ว "แฮ่ก ๆ ๆ นี่ลุงเครียดเรื่องงานแล้วมาลงที่ผมเปล่าเนี่ย" ปูนปั้นพูด"ใครใช้ให้หนูมายั่วพี่ก่อนล่ะ" เทียนตอบแล้วก้มลงไปหยิบเสื้อของตััวเองขึ้นมาคลุมร่างกายอันเปลือยเปล่าของปูนปั้น "แล้วเป็นไงอารมณ์ดีขึ้นบ้างไหม" ปูนปั้นถาม เทียนหัรไปมองปูนปั้นแล้วยิ้มที่มุมปาก"ถ้าได้อีกสักรอบพี่ว่าคงหายเครียดเลย" เทียนตอบ"โอ๊ย~ผมไม่ไหวแล้วปวดขาไปหมดแล้วเนี่ย" ปูนปั้นตอบด้วยน้ำเสียงงอแงพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งดี ๆ และเมื่อเทียนเห็นปูนปั้นทำหน้าเหมือนเด็กงอนตุ่มป๋องเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วจะเข้าไปอุ้มปูนปั้นขึ้นมาทันทีทำเอาปูนปั้นตกใจเลยเพราะคิดว่าเขาจะทำต่ออีกรอบจริง ๆ"เฮ้ย ๆ! ไม่เอาแล้ว" ปูนปั้นพูดพร้อมกับใช้มือกัดเทียนออกไป"พี่ไม่ได้จะทำต่อแค่จะพาหนูขึ้นฟ้องไปอาบน้ำ" เทียนตอบ"อ๋อ~ ไม่เป็นไรผมไปเองได้" ปูนปั้นพูดแล้วยื่นมือไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาแต่เขายังไม่ทันได้ใส่เลยเทียนก็สอดมือมาอุ้มเขาขึ้นทันทีแบบไม่ให้เขาได้ตั้งตัว"เฮ้ยลุง! เดี๋ยวก็ตกหรอก" ปูนปั้นบ่่นแล้วก็รีบใช้แขนกอดคอเทียนไว้"กลัวตกก็อยู่น
"หมายความว่าไง" คุณโฉมหันไปถามวิสุทธิ์ด้วยสีหน้าตกใจ แววตาของวิสุทธิ์ยังคงมีแต่ความเศร้าอาลัยถึงเจ้านายอันเป็นที่รักอยู่ตลอดเวลาตอนนี้ในใจของเทียนรู้สึกหวิว ๆ ขึ้นมาแปลก ๆ "วันนั้นหลังจากถึงฮ่องกงคุณท่านก็รีบไปพบกับคุณเมฆทันทีเพื่อถามหาเหตุผลที่ทำให้คุณเมฆยอมทรยศหักหลังตระกูล ตอนแรกทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นไปด้วยดีเพราะคุณเมฆยอมรับสารภาพออกมาตรง ๆ ว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะถูกผีพนันเข้าสิง คุณเมฆหลอมตัวเข้าไปเล่นในบ่อนของคุณเหรียญแต่ติดหนี้จำนวนมากและหลังจากที่คุณเมฆหาเงินมาใช้คืนให้พวกคุณเหรียญไม่ได้เขาก็ถูกทำร้ายอยู่หลายครั้งจากคนที่คุณเหรียญส่งมา คุณเมฆกลัวว่าจะถูกคุณเอกต่อว่าและเปรียบเทียบกับคุณสายฟ้าจึงได้ยอมตกลงรับข้อเสนอจสกคุณเหรียญโดยการขโมยข้อมูลลับของพวกเราไปให้เพื่อแลกกับการหักลบยอดหนี้ที่ติดค้างไว้โดยจำนวนยอดที่ลบออกก็มากน้อยต่างกันไปตามความสำคัญของข้อมูลที่ให้ไปในแต่ละครั้งดังนั้นหลังจากที่คุณท่านได้ฟังคำสารภาพของคุณเมฆจึงได้ตัดสินใจว่าจะช่วยใช้หนี้ให้ทั้งหมดแทนเองแต่ต้องแลกกับการที่คุณเมฆต้องกลับไทยมาอยู่ในสายตาของคุณท่านและไม่อนุญาตให้คุณเมฆเข้าร่วมหรือดูแลในธุรกิจใด ๆ ในตร
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~เมฆเดินเข้ามาในบ้านของคุณเหรียญด้วยสีหน้าสลดเพราะเขารู้ตัวดีกว่าตัวเองทำให้เหรียญไม่พอใจมาก"สวัสดีครับคุณเหรียญ" เมฆเอ่ยทักทายอย่างไม่เต็มเสียง"หายไปนานเลยนะ" เหรียญพูด"ผมขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าไอ้เทียนมันจะใช้วิธีขังผมเอาไว้ก็เลยทำให้แผนของเราล่าช้า" เมฆตอบ"นี่ถ้าคนของกูไม่ช่วยมึงออกมามึงก็คงเป็นได้แค่นักโทษของไอ้เทียนเท่านั้นสินะ อย่าลืมสิว่ามึงติดหนี้กูอยู่นะ ช่วยทำอะไรที่มันมีประโยชน์บ้างเพราะถ้ามึงไม่ทำงานใช้หนี้กูเนี่ยแหละจะเป็นคนเอาชีวิตมึงมาลบหนี้ที่มึงก่อไว้เอง" เหรียญพูด"ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำตามแผนของเราแต่ผมก็ไม่คิดว่านอกจากมันจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องในวัยเด็กแล้วมันยังกล้าสั่งขังผมต่อหน้าทุกคนอีกแถมตอนหลังมันยังสั่งคนยึดมือถือของผมไปอีก พูดแล้วก็เจ็บใจจริง ๆ " เมฆตอบ"เจ็บใจแล้วได้อะไรล่ะ ที่บ้านนั้นมีใครเห็นหัวมึงบ้างพ่อแม่มึงยังไม่เคยไปเยี่ยมมึงสักครั้ง เขาไม่แม้แต่จะไปขอร้องให้ไอ้เทียนเห็นใจมึงเลยด้วย ไหนจะย่ามึงอีก เขาอยู่รั้วบ้านเดียวกับมึงเขายังไม่กล้าขัดคำสั่งไอ้เทียนให้ปล่อยตัวมึงเลยยิ่งปู่มึงยิ่งแล้วใหญ่" เหรียญพูด"ที่ผ่าน
เทียนมาถึงโรงพยาบาลก็รีบตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันทีและเมื่อมาถึงเขาก็เห็นแม่ของตัวเองกำลังนั่งก้มหน้าร้องไห้โดยมีเจ๋งกับพายุยืนเฝ้าดูแลอยู่ข้าง ๆ "แม่" เทียนเรียกแล้วรีบเข้าไปหาแม่ทันที ดารินเองเมื่อได้ยินเสียงลูกชายก็รีบลุกขึ้นมาสวมกอด"หมอว่าไงบ้างครับ" เทียนถาม"ฮือ...ฮื้อ...อือ" "ยังไม่ออกมาเลยครับคุณเทียน" เจ๋งตอบแทนเมื่อเห็นว่าดารินเอาแต่ร้องไห้จนตอบอะไรเทียนไม่ได้"ใจเย็น ๆ นะครับแม่" เทียนพยายามปลอบแล้วใช้มือลูบหลังของดารินเบา ๆ "ฮึก...แม่...แม่ไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้มาก่อนเลยเทียน...ฮือ...ฮื้อ" ดารินตอบ"แม่นั่งพักก่อนนะครับ" เทียนพูดแล้วพาดารินไปนั่งลงที่เดิมจากนั้นเขาก็หักไปมองหน้าพายุเพื่อส่งสัญญาณให้พายุเดินออกไปคุยกับเขา"ดูแลแม่ฉันดี ๆ " เทียนหันไปพูดกับเจ๋ง"ครับคุณเทียน" เจ๋งตอบจากนั้นเทียนกับพายุก็เดินออกจากหน้าห้องฉุกเฉินไป"นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ ๆ พ่อฉันถึงเป็นแบบนี้" เทียนถาม"พี่เวกัสกับพี่เจสันกำลังตรวจสอบอยู่ครับ" พายุตอบ"ไหนนายลองเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้าที่พ่อฉันจะเป็นแบบนี้มาสิ" เทียนพูด"วันนี้หลังจากที่คุณหล่งกลับมาจากบ้านคุณมุกดาท่านก็ขังตัวเองทำงานอยู่
"โอ้โห~ หาวขนาดนี้มึงไปแดกกาแฟดีกว่าไหม" บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าบ้านพักของเมฆทักบอดี้การ์ดอีกคนที่ยืนหาวติด ๆ กันมาหลายครั้งแล้ว"นี่เพิ่ง 4 ทุ่มกว่าเองทำไมผมง่วงแล้วว่ะพี่" "กูจะไปรู้มึงเหรอ เอ่อ! แต่จะว่าไปวันนี้กูก็รู้สึกง่วงแปลก ๆ นะ" "นั่นดิพี่ หาคนมาเปลี่ยนดีไหมผมกลัวผมเผลอหลับว่ะ" "มึงจะบ้าเหรอพวกเราเพิ่งจะผลัดเปลี่ยนกะกันไปเอง ใครเขาจะยอมมายืนแทนมึงเวลาเนี่ยอ่ะ" "แต่วันนี้บ้านใหญ่เงียบแปลก ๆ เนอะ" "เออว่ะ ปกติเดินกันให้วุ่นอย่างกับคนดีดยาทำไมวันนี้ไม่เห็นใครเลยว่ะ" "แปลก ๆ นะพี่ พวกเราไปดูกันหน่อยไหม" "ไปแล้วใครจะเฝ้าประตูว่ะ มึงไม่ต้องไปสนใจใครหรอกเอางานตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า""โธีพี่~ ไปแค่แป๊ปเดียวเองจะได้ไปหาอะไรมาไว้นั่งกินเล่นด้วย พี่ก็ดูดิล็อคแน่นหนาขนาดนี้ใครจะออกไปได้ต่อให้ไอ้คุณเมฆมันหายตัวได้จริงมันก็ยังหนีออกไปยากเลย" บอดี้การ์ดรุ่นพี่กำลังคิดตามคำพูดของรุ่นน้องคนสนิทอย่างลังเลใจเพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกเบื่อเต็มทีที่ต้องมายืนประตูที่ปิดแน่นสนิทขนาดนี้"แต่ถ้าพี่เวกัสมาเดินลาดตระเวนแล้วไม่เจอคนเฝ้าที่นี่จะทำไงว่ะ" "พี่เวกัสเป็นคนของบ้านคุณหล่งเขาไม่ได้มาบ้านใหญ่ท
หลังจากที่เกรทเดินออกจากห้องไปเทียนก็รีบล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์ของเขาออกมาโทรหาปูนปั้นทันที"ครับลุง" ปูนปั้นพูด"อยู่ไหนอ่ะ" เทียนถาม"อยู่ที่ร้านครับ" ปูนปั้นตอบ"โอเคดีใช่ไหม" เทียนถาม"ครับ ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย" ปูนปั้นพูด"ไม่มีอะไรวันนี้ปิดร้านแล้วรีบกลับบ้านนะ" เทียนพูด"โอเคแค่นี้ก่อนนะ" ปูนปั้นตอบ"อืม" เทียนตอบจากนั้นทั้งคู่ก็วางสายไป"คุณเทียนกังวลเรื่องอะไรเหรอครับ" เจ๋งถาม"แค่รู้สึกไม่สบายใจเฉย ๆ น่ะ" เทียนตอบ"ผมว่าคุณเกรทเขาก็คงอยากจะปั่นหัวคุณเทียนเล่น ไม่มีอะไรหรอกครับ" เจ๋งพูด"ฉันรู้จักเกรทดี เขาเป็นที่แค้นฝังลึกมากและถ้าเขาไม่คิดว่าจะอะไรเลยก็คงไม่ลงแรงตามหาตัวปูนปั้นจนเจอแบบนี้หรอกไหนจะเรื่องที่บริษัทอีก เกรทกลับมาครั้งนี้ฉันคงต้องวางแผนรับมือดี ๆ หน่อยละ" เทียนตอบ"งั้นเดี๋ยวผมจะให้โอมคอยไปดูแลความเรียบร้อยแถวบริเวณร้านของคุณปูนปั้นให้นะครับ" เจ๋งพูด"ดี แต่อย่าให้ปูนปั้นหรือคนที่ร้านตกใจเป็นอันขาดนะ" เทียนตอบ"ครับคุณเทียน" เจ๋งตอบ..ก๊อก ๆ ๆเสียงคนเคาะผนังบ้านน็อคดาวน์ของเมฆกดังมาจากข้างนอกซึ่งทำให้เมฆเลิกสนใจหนังสือการ์ตูนในมือแล้วขยับเข้าไปชิดกำแพ
กุ๊กไก่เห็นท่าทางไม่ประสาของธูปก็รู้สึกเอ็นดูมาก ๆ เพราะมันช่างต่างจากธูปที่ชอบเถียงเขาจนคอเป็นเอ็นที่ร้านมากเลย หลังจากขึ้นมานั่งบนรถทั้งคู่ก็ยังคงเกร็งกันอยู่ไม่น้อยแต่โดยรวมแล้วบรรยากาศมันมีความสุขมากกว่าความอึดอัดมาก "วันนี้พวกเราจะไปไหนกันเหรอ" กุ๊กไก่ถาม"ผมรู้มาว่าพี่ชอบทานอาหารญี่ปุ่นก็เลยว่าจะพาไปทานโอมากะเสะร้านดังร้านนึงจองคิวยากมากแต่รับรองอร่อยแน่เพราะผมเห็นคนเขารีวิวกันเต็มเลยว่าระดับ 5 ดาว" ธูปตอบ"มันจะไม่แพงไปหน่อยเหรอ" กุ๊กไก่ถาม"ฮะ? อ๋อผมก็แค่อยากพาพี่ไปเลี้ยงของอร่อย ๆ ที่พี่ชอบก็แค่นั้นเอง" ธูปตอบ กุ๊กไก่มองไปรอบ ๆ ภายในรถแล้วก็หพยักหน้าออกมาเบา ๆ "ดูจากรถที่ขับแล้วอาหารมื้อนี้คงไม่แพงเกินไปสำหรับนายหรอกสินะ" กุ๊กไก่พูด ธูปอึ้งไม่น้อยที่อยู่ ๆ กุ๊กไก่ก็พูดกับเขาแบบนี้ในวันที่เขาเพิ่งจะชวนกุ๊กไก่ไปเดทครั้งแรกเลย"ถ้าพี่ไม่ชอบพวกเราไปทานอย่างอื่นก็ได้นะ" ธูปตอบ"ไม่ใช่ไม่ชอบแต่แค่เสียดายเงินอ่ะ" กุ๊กไก่พูด"ถ้างั้นเดี๋ยวผมจองร้านใหม่ให้ก็ได้ครับ" ธูปตอบแล้วยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาด้วยใบหน้าหงอย ๆ กุ๊กไก่ที่มองดูอยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองเผลอพลั้งปากพูดจา
หลังจากเช็คเอ้าค์ออกจากที่พักปูนปั้นก็ไม่สนใจเทียนอีกเลย เขาเอาแต่นั่งเงียบใส่หูฟังมาตลอดทั้งทางเหมือนต้องการปิดช่องทางการสนทนาของเขากับเทียนยังไงยังงั้น เทียนเแงก็รู้สึกแปลกนะแต่เขาก็พยายามคิดไปในทางที่ดีก็คือปูนปั้นอาจจะกำลังเครียดกับปัญหาที่ร้านอยู่เลยไม่อยากคุยอะไรตอนนี้มาถึงคอนโดเทียนก็ช่วยปูนปั้นเอากระเป๋าขึ้นมาเก็บบนห้องทันทีและเมื่อปูนปั้นเห็นว่าเทียนกำลังจะออกจากห้องเขาก็รีบเอ่ยถามด้วยความสงสัย"แล้วนี่ลุงจะไปไหนเหรอ" ปูนปั้นถาม"ฮะ! ไป...ไปบ้านน่ะ" เทียนตอบ"ไปบ้าน ไปทำไมเหรอ" ปูนปั้นถาม"ก็พี่ซื้อขนมกลับมาด้วยไงเลยอยากจะเอาไปฝากที่บ้านกับคุณย่าสักหน่อย" เทียนตอบ"ขนมอะไรทำไมผมไม่เห็นเห็นเลย" ปูนปั้นถาม"อยู่ที่เบาะหลังรถไง ไม่เห็นจริงเหรอ" เทียนพูด ความจริงแล้วเขากำลังโกหกปูนปั้นอยู่เพราะเขาก็ไม่ได้ซื้ออะไรกลับมาจริง ๆ แต่ที่ต้องโกหกก็เพราะว่าเขากำลังจะออกไปเคลียร์ปัญหากับเกรทต่างหาก"งั้นผมขอติดรถลุงไปลงที่ร้านด้วยได้ป่ะ" ปูนปั้นถาม"พี่ว่าหนูเอารถตัวเองไปดีกว่านะเผื่ออยากกลับตอนไหนจะได้สะดวก พี่ไปก่อนนะ" เทียนพูดจบก็รีบชิ่งออกไปก่อนเลยเพราะกลัวจะหลุดโป๊ะต่อหน้าปูนปั้น"แ
เทียนเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำเห็นปูนปั้นกำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่จึงเดินเข้าไปหา"ทำอะไรอยู่เหรอ" เทียนถาม"อ่อ ผมกำลังดูรูปของเราสองคนที่ถ่ายด้วยกันวันนี้อยู่น่ะครับ" ปูนปั้นตอบ"อ๋อ" เทียนตอบแล้วนั่งลงข้างปูนปั้นทำให้ปูนปั้นต้องวางโทรศัพท์แล้วขยับลุกไปช่วยเช็คผมให้เขาแทน"ความจริงลุงไม่จำเป็นต้องปิเครื่องก็ได้นะเผื่อมีธุระจริง ๆ จะได้ใช้" ปูนปั้นพูด"ก็พี่สัญญาไว้แล้วไงว่าอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์พี่จะให้เวลาหนูแค่คนเดียวส่วนเรื่องงานกลับไปค่อยทำทีหลังก็ได้อีกอย่างมีเจ๋งกับพ่อพี่คอยดูแลอยู่มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก" เทียนตอบ"ผมก็แค่บอกเฉย ๆ ผมไม่อยากให้ลุงรู้สึกว่าผมเอาแต่ใจเกินไปจนลุงต้องยอมทำเพื่อผมขนาดนี้" ปูนปั้นพูด"พี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น" เทียนตอบแล้วหมุนตัวหันไปหาปูนปั้น"หนูเป็นไรเนี่ย" เทียนถาม"เปล่า ผมไม่ได้เป็นไร" ปูนปั้นตอบ"งั้นก็ไม่ต้องคิดมากเข้าใจไหม" เทียนพูด"ครับ" ปูนปั้นตอบด้วยรอยยิ้มจากนนั้นเทียนก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบบนริมฝีปากของปูนปั้น ปูนปั้นเองเริ่มจูบตอบเทียนตามแรงชักนำของเทียนจากนั้นเทียนก็ค่อย ๆ ดันให้ปูนปั้นนอนลงบนเตียงดี ๆ แล้วซุกไซร้ไปทั่วคอทั้งสองข้างของปู
01:13 น.เทียนเปิดประตูเข้ามาด้วยสภาพอิดโรยเพราะทั้งดื่มทั้งเหนื่อยจากการทำงาน เขาคลำหาสวิตช์ไฟเพราะวันนี้ปูนปั้นดังไฟหมดทุกดวงเลยแต่เมื่อไฟสว่างขึ้นภาพตรงหน้าก็ทำเอาเทียนสตั๊นไปเลย เขาอึ้งกับภาพตรงหน้าขาก้าวขาไม่ออกเพราะรอบห้องเต็มไปด้วยลูกโป่งสีชมพูฟ้าบนนั้นมีข้อความแสดงความยินดีกับวันเกิดของเขาด้วยแถมข้างหน้ายังมีอาหารวางเต็มโต๊ะไปหมดพร้อมกับเค้กก้อนนึงซึ่งดูก็รู้ว่าไม่มีทางซื้อมาแน่ ๆ เพราะการตกแต่งของมันดูไม่สมบูรณ์เท่าไหร่ เทียนมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างรู้สึกผิดก่อนจะก้าวขามาดูสิ่งที่ปูนปั้นตั้งใจทำไว้ให้ช้า ๆ ตอนนี้ในใจของเขารู้สึกเจ็บปวดมากและคิดว่าปูนปั้นเองคงเจ็บปวดไม่น้อย"เห้อ~" เทียนเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วนั่งลงที่เตียงเบา ๆ เื่อไม่ให้รบกวนการนอนของปูนปั้น เขายื่นมือไปเปิดโคมไฟตรงหัวเตียงเพื่อมองดูใบหน้าของปูนปั้นชัด ๆ"พี่ขอโทษนะครับ" เทียนพูดออกมาเบา ๆ แล้วก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากของปูนปั้นทำให้เขารู้สึกตัวทันทีแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา"กลับมาแล้วเหรอ" ปูนปั้นถาม"ครับ" เทียนตอบ"เหนื่อยไหม" ปูนปั้นแม้จะรู้สึกง่ววจนแทบไม่อยากจะลืมตาแต่เขาก็เลือกที่จะถามไถ่เทียนก่อน"ไม่เหนื่อยคร