คำโปรย (บทนำ)

ณ ห้าง X-ONE 🏬

ทุกคนเคยสงสัยไหมคะว่า​ ใครกันนะที่มันสร้างให้มนุษย์อย่างเราต้องมีกิเลสตัณหาอยู่ในตัว ทำไมจิตใต้สำนึกของเราต้องมีความอยากได้นั่นอยากได้นี่กันด้วย

แต่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาโลกแตกมากมายหรอกนะเพราะประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ว่า คุณสร้างกิเลสตัณหาให้เราได้แล้วทำไมคุณไม่สร้างเงินให้เราใช้เพื่อตัดกิเลสในกายด้วยละ!

"กรี๊ดดดดดดดดด!!"

"อีชา มึงกรี๊ดทำห่าไรวะ!" อีน้ำเน่าหรืออีน้ำฟ้าเพื่อนสนิทของเราตะคอกเสียงใส่

"ก็กูอยากได้อ่ะ" เราพูดด้วยเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้พลางกะพริบตาปริบๆใส่เพื่อน

"แล้วมึงจะกรี๊ดหาพระแสงอะไร กูอาย!" มันพูดพรางมองไปทั่วสารทิศ เพราะคนหันมามองเราแทบทั้งห้าง

"ก็กูไม่มีตังนิ่ กูเลยกรี๊ดระบาย จะมองอะไรกัน!!" เสียงแหลมๆแป๋นๆของเราเปล่งกระจายแบบไม่พอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง // แล้วไงใครแคร์!

"นิ่อีชา คือของที่มึงอยากได้เนี่ยราคาแม่งหลักหมื่น มึงจะเอาปัญญาไหนมาซื้อวะ เราพึ่งจะอายุ 17 เองนะเว้ย งานการก็ยังไม่ได้ทำ เรียนก็ยังไม่จบ มึงจะใฝ่สูงอะไรขนาดนั้น"

"ก็กูอยากได้ มึงไม่เข้าใจคำว่าอยากได้หรอวะ?" ฉันพูดแบบมีน้ำโหนิดหน่อย ก็คนมันอยากได้อ่ะ อ่านออกไหม กูอยากได้!

"มึงก็อยากได้ไปหมดอ่ะอะไรที่มันแพงๆไม่มีปัญญาซื้อเนี่ย" อีเน่ามันพูดบ่นขึ้นมาพลางจับมือเราเดินออกจากหน้าร้านกระเป๋า

"อีเน่าาาาา มึงจะลากกูมาทำไม?" เราพยายามขัดขืนการฉุดกระชากลากดึงของเพื่อน ก็ยังอยากดูมันอยู่อ่ะต่อให้ไม่มีปัญญาซื้อก็เถอะ

"ขืนอยู่ต่อมึงก็ตัดกิเลสความอยากได้ของมึงไม่ได้หรอก ยืนดูไปมึงก็ไม่มีตังซื้อมันอยู่ดีแล้วมึงจะดูทำห่าอะไร"

"แค่ได้ดูกูก็มีความสุขแล้วป่ะวะ"

"มึงมั่นใจหรอว่ามึงมีความสุข?" มันหันหน้ากลับมาถามฉัน

"อย่างน้อยกูก็ได้ดูอ่ะ" ฉันตอบพลางหันหน้าหนีเพื่อน

"กูเข้าใจนะว่ามึงอยากได้ กูก็อยากได้ แต่เรายังเด็กอยู่นะเว้ย! เรายังหาเงินเองไม่ได้ อะไรที่ใช้ได้ตอนนี้ก็ใช้ๆมันไปก่อน"

"กูรู้! มึงคอยดูนะอีเน่า ถ้ากูรวยขึ้นมาเมื่อไหร่กูจะมาเหมาให้หมดแพนกเลย เอาให้แหกกันไปข้างหนึ่ง! มึงคอยดู!"

"ก่อนที่มึงจะรวยมึงกลับไปเอาเกรด 4 ให้ได้ก่อนเหอะ นี่ถ้ามึงตั้งใจเรียนเหมือนที่มึงตั้งใจใฝ่รวยสักนิดก็คงจะดี "

"เรียนไปก็ปวดหัว หาผัวไม่ดีกว่าหรอวะ"

"กูละภูมิใจในตัวมึงจริงๆ วันๆจ้องแต่จะหาผัว สมองมึงคิดได้แค่นี้หรอวะอีชา" อีเน่ายืนเท้าสะเอวมองหน้าเราอย่างภาคภูมิใจ

"หรือมึงไม่อยากมีผัวคะอีน้ำฟ้าหมากระเป๋า" เราเท้าสะเอวกลับ

"เอ้า! ก็ต้องอยากมีสิคะอีชากังราว ฮ่าๆๆๆ"

เรายืนหัวเราะคิกใส่กันกลางห้างใหญ่ ฉันกับอีน้ำเน่าเนี่ยเป็นเพื่อนที่เคมีตรงกันสุดละ ถึงมันจะชอบทำตัวเหมือนแม่พระทำบ่นนั้นบ่นนี่ แต่เอาจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แตกต่างจากฉันหรอก ไม่งั้นจะอยู่ด้วยกันได้เหรอ?

"ก่อนจะหาผัวเนี่ย ขนหมออ้อยน้องขึ้นแล้วหรอจ้ะ?!" กระหรี่มหาลัย 2 คนเข้ามาทักทายตามประสาตัวดอกทอง เรายิ้มแก้มแทบปริก่อนจะตอบพี่เขา

"ขนหมออ้อยหนูไม่มีหรอกค่ะ เพราะหลีหนูค่อนข้างสะอาด 🙂 แล้วพี่ล่ะค่ะขนหมออ้อยเยอะไหม?"

"อีนี่ ปากดีนะมึง!"

"ปากดีอะไรคะพี่ เพื่อนหนูก็แค่ถามพี่กลับเอง" น้ำฟ้าเสริมขึ้นมาอีกบท

"ใช่! ก็พี่ถามหนูก่อนนิ่คะ พอหนูถามกลับพี่ทำรับไม่ได้ ทำไมหรอคะ หรือว่าขนหมออ้อยของพี่มีเยอะกว่าจำนวนใบไม้ในป่าอเมซอน?"

"อีเด็กเมื่อวานซืน หุบปากมึงไปเลยนะ!" นังหัวเขียวเริ่มแสดงอิทธิฤทธิ์ของเมดูซ่าป่าอเมซอน

"อย่าไปทำไรมันเลย ก็แค่เด็กพึ่งเห่อขนหมออ้อย หึ! อายุอานามแค่เนี่ย คิดจะมีผัว พ่อแม่น้องคงภูมิใจหน้าดูเลยเนอะ!" นังหัวเถิกเสริมขึ้น

"แล้วมึงยุ่งไรกับน้องกู!" เสียงแป๋นๆแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่น้ำขิง พี่ของอีฟ้าเพื่อนของเรา

"อุ้ย! น้องมึงหรอ หึ!" อีเมดูซ่าหัวเขียวทำท่าทางเหมือนเหยียดแล้วเบะปากใส่พี่ขิง

"ก็ไม่แปลกใจเลยนะถ้าอีเด็กสองคนนี้จะเป็นน้องมึง ดูไม่แตกต่างกันเลยเนอะตระกูลนี้" นังเถิกทำท่าดูถูก มึงสองตัวนี้เหมาะสมเป็นเพื่อนกันจริงๆ เพราะคนหนึ่งก็ตัวเงิน อีกคนก็ตัวทอง พอมาอยู่ด้วยกันปุ๊บกลายเป็นตัวเหี้ยปั๊บ เข้าก๊านเข้ากัน

"ไม่อยากโดนกูตบก็เดินออกไป แต่ถ้าอยากก็เชิญมึงพูดต่อได้เลย พูดจบกูสวนปากแตกแน่!" พี่ขิงฉันสายโหดค่าาาาา

"ไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับอีสลำพวกนี้เลย" นังหัวเถิกลากนังหัวเขียวออกไป ทำหน้าทำตาหน้าโดนบาทาสักป๊าบ!

"ถ้ากูสูงอีกสัก 20 เซนต์​นะ แม่จะตบให้หัวทิ่มเลย!"

"เก่งแท้นะอีเตี้ย!" พี่ขิงพูดแทรกขึ้นมาแล้วยิ้มอ่อน

"แบบหนูเนี่ยไม่ได้เรียกว่าเตี้ยนะพี่ขิง เขาเรียกว่าพกความสูงมาน้อยต่างหาก ให้โอกาสอีพวกขาเปรตพวกนั้นได้มีตัวตน"

"มึงเตี้ยอีชา อย่าเข้าข้างตัวเอง" อีฟ้าเดินมาเทียบกับตัวฉัน ฉันมองค้อนมันกลับไป

"จ้าาาาา กูรู้แล้วจ้าว่ากูเตี้ย!" เรากัดฟันพูดประชดประชันกลับ น้อยใจในโชคชะตาข้าน้อยมันต่ำต้อยไร้ค่ายิ่งนักที่เกิดมาตัวเตี้ย 😭

"แล้วนี่พวกแกกินข้าวกันแล้วใช่ป่ะ"

"จ้ะ" เรากับอีฟ้าตอบพี่ขิงพร้อมกัน

"เออดี งั้นก็กลับบ้านกันได้แล้ว มึงอย่าไปเถลไถลที่ไหนนะอีฟ้า รีบกลับบ้าน"

"อ้าว.. แล้วพี่ขิงไม่กลับพร้อมหนูหรอ?"

"กูมีนัดกับเสี่ย เดี๋ยวกูก็กลับ มึงไปก่อนเลย ถ้ามึงกลัวก็ให้ไอ้ชามันอยู่เป็นเพื่อนไปก่อน ไม่รีบกลับใช่ป่ะชา" มีนัดกับเสี่ยงั้นหรอ? หึ! อีชาไม่กลับง่ายๆหรอก เพราะสิ่งนี้แหละที่อีชารอ ถ้าพี่ขิงหาเสี่ยเลี้ยงได้แล้วทำไมอีชาจะหาเสี่ยมาเลี้ยงบ้างไม่ได้ละ

"หนูไม่รีบจ้ะพี่ขิง"

"เอองั้นก็อยู่เป็นเพื่อนไอ้ฟ้ามันหน่อยนะ พี่ไปไม่นานหรอก"

"ถ้าไม่นานก็ให้หนูสองคนไปด้วยสิ"

"บ้า พวกแกจะไปได้ยังไง พี่ไปกินข้าวกับเสี่ยเขา เอาพวกแกไปมันดูไม่ดี ไม่ต้องมาอยากไปด้วยหรอก รีบกลับบ้านกันไปเลย" พอพี่ขิงพูดมาแบบนี้ฉันเลยกระทุ้งแขนอีฟ้าเบาๆ ให้มันรู้ตัวว่าเรากำลังอยากให้มันช่วย

"นะๆๆๆพี่ขิง ให้พวกหนูไปด้วยนะ" อีฟ้ารู้เกมส์มันเกาะแขนพี่มันแล้วทำหน้าอ้อนสุดพลัง

"นะๆๆๆๆพี่ขิง หนูสองคนไปด้วยนะพี่" เราทำตาปริบๆแล้วเกาะแขนพี่ขิงอีกข้าง

"อะไรของพวกแกวะ? ปกติไม่เคยตาม วันนี้คิดยังไงจะมาตามฉัน มีอะไรกันบอกมานะ" พี่ขิงมองหน้าเรากับฟ้าสลับไปมาเชิงสงสัย

"ไม่มี๊ ไม่มีไรเล๊ยยยย" เรามองหน้าอีฟ้าที่พูดเสียงสูงออกไป (กูเอือมระอาจริงจริ๊ง)

"มีอะไรบอกมาตรงๆ" พี่ขิงย้ำอีกรอบ

"เอาตรงๆนะพี่ขิง" เราเอ่ยปากพูดกับพี่ขิงแบบตรงๆเลย ไม่รอให้อีฟ้าพูดก่อนหรอกเพราะไม่อยากมาอ้อมค้อมแหละ

"?????"

"หนูอยากมีเสี่ยเลี้ยงแบบพี่บ้าง"

ไฮไฮ่ฮายยยย 🙋‍♀ ไงคะทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ 😉 เราชื่อณัฐณิชา เวชกุล หรือเรียกว่าอีชาก็ได้ค่ะ ขอโทษสำหรับคนที่อายุเยอะกว่าด้วยนะคะหากมีคำพูดที่ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าหนูหรือฉันหรือกูเนี่ยอายุ 17 ปีบริบูรณ์ กำลังเล่าเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5ของโรงเรียนราชภัฎกอไก่วิทยา ส่วนสูง 165

"เดี๋ยวนะ มึงสูงแค่ 155 ไม่ใช่หรอวะอีชา" (เสียงอีฟ้าพูดขัด)

"เออ! กูพูดผิดนิดหน่อยเอง ลูกอีสอด!" ฉันมองค้อนอีฟ้าที่สาระแนพูดขึ้นมา โอเคเข้าเรื่องต่อ

*ฉันสูง 155 (ไม่ต้องย้ำ กูเตี้ยกูรู้) น้ำหนัก 44 อันนี้ไม่ได้ตอแหลค่ะไม่มีคนขัดแน่นอน 🙄บ้านจน เรียนห่วย ทำตัวหัวควายไปวันๆ ไม่มีอะไรดีเลยในชีวิตนี้นอกจากหน้าตาที่แสนจะจิ้มลิ้มปุ๊กลุ๊กตะมุตะมิคิๆอุๆ 😁 #ก็สวยอ่ะ มีไรป่ะ ไม่มีก็จบนะ 😌 (เสียงตอแหลนิสๆ)

ไม่อธิบายเยอะเดี๋ยวจะหาว่าโปรโมท เอาเป็นว่าเราแซ่บพอตัวก็แล้วกัน 😉

#แล้วก็ระวังผัวเธอไว้ให้ดี hahahaha ( Just kidding เสียงคุณหญิงย่าบ้านอมรินทร์ 😆)