“You're so stupid, Daviah! Ang tanga-tanga mo! Nakakahiya ka! Bakit hindi ka nag-iisip? Why did you end up doing that?” Parang tanga si Daviah habang sinisermunan ang sarili pagkagising niya.Gustong iuntog ni Daviah ang ulo sa pader nang magising siya kinabukasan. Hiniling niya na sana nakalimutan na lang niya lahat ng nangyari, pero hindi eh, naalala niya lahat. Subrang naaalala niya ang lahat.“Nakakainis! You're so stupid!” Inis na sigaw ni Daviah para sa sarili niya, at konti na lang ay masasabunutan na niya ang sarili sa sobrang inis.She never expected what really happened yesterday. Lahat halos hindi niya inisip na pwede palang mangyari sa buhay niya. She is a Francisco and a Villariva, pero ang nangyari kahapon? That’s bullshit for her.Naalala niya lahat, mula sa naging pag-uusap at pagtatalo nila ng magulang niya, pati na rin ang pag-uusap nila ng lolo, tito, at mga tita niya. She still felt the pain and disappointment sa lahat ng mga naging desisyon ng pamilya niya para sa
Chapter 6“Tapos ka na umiyak?” tanong ni Daviah kay Azi, na nakatingin sa kalsada habang nagmamaneho. HIndi niya naitago ang galit na tingin ni Daviah rito nang tignan niya ito. Hindi siya makapaniwala na nagawa pa yalaga niya itong itanong. "Pwede bang tumahimik ka na lang kung wala kang matinong tanong?" Mariing ani ni Daviah rito.Nagmatigas pa siya ng ilang beses at ipinilit na hinding hindi siya magpapakasal at sasama sa probinsya dahil ayaw niya at hindi niya gusto ang ma engage at magpakasal, pero walang nagawa ang pag-iyak at pagmamakaawa ni Daviah dahil talagang buo na ang desisyon ng mga magulang niya at talagang hindi na niya ito mababago pa.Walang nagawa si Daviah kahit na sinubukan na niya ang lahat at nakita niya na lang ang sariling nakaupo sa tabi ni Azi sa may driver seat.Tila bumagsak ang mundo ni Daviah sa balitang ipapakasal siya. Nadagdagan pa ang kanyang sama ng loob nang malaman na mag-aaral si siya sa probinsya at doon titira. Lumaki si Daviah sa lungsod,
Chapter 7Malaki ang bahay ng mga Buenavista at ang disenyo na iyon ay may pagkakatulad sa mansyon ng mga Francisco. It was a old fashion, pero talaga nga namang subrang eleganteng tignan lalo na sa loob.naglalakihang mga chandelier at mga antique na unang tingin ay talaga nga namaang makikita mo na agad at malalaman na isa iyong mamahalin. Ang hagdan naman ay parang sa mga napapanood sa mga telebisyon na subrang haba at pa kurba.The whole mansion ay parang naitayo pa noong kauna-unahang panahon na pinaganda at inayos pa sa lumipas na taon.Tahimik si Daviah habang naglalakad at nililibot ang tingin sa paligid, hanggang sa matigil ang tingin niya sa tatlong portrait na nasa gilid. Isang babae at dalawabg lalake. Ang isang lalake ay si Azi, habang ang isa naman ay mas bata kaysa kay Azi. Ang babae naman ay kamukha rin ng dalawang lalake, pero ito ay nagmistulang girl version ng dalawa. Ang tatlong iyon ay talaga nga namang eleganteng tignan.“Are you kidding me?!” Hindi makapaniwala
Napatitig si Daviah sa inilabas ni Azi kanina na isda at manok mula sa ref. Kinagat niya ang labi at parang iiyak naa dahil hindi niya alam ang gaagawan. Hindi niya alam kung ano ang unang gagawin dahil talagang hindi siya marunong magluto.Dahil lumaki si Daviah na mayaman, hindi siya kailanman lumapit sa kusina para magluto. Lahat ng gusto niyang kainin ay iniuutos na lang agad o hindi kaya ay kumakain siya sa labas. Hindi siya kailanman natutong magluto, at pati ang ideya ng pagluluto ay hindi niya naisip na gagawin niya.“Adobo at prinitong bangus?” Pag-uulit ni Daviah sa sinabi ni Azi na gusto niyang iluto niya. Hinawakan niya ang ulo at nilibot ang tingin sa buong kusina, na para bang sa paglibot ng tingin niya ay malalamaab niya kung ano ang gagawin.Ni ang mga sangkap ng adobo ay hindi niya alam, iluluto pa kaya? Ayaw niya itong gawin, pero dahil sinabi ni Azi ang kapalit nito kung hindi siya makapag luto pagbalik nito, wala siyang nagawa kundi kumilos at magluto nga.Kung hin
“You should have told me na hindi ka marunong magluto para hindi na umabot sa ganito. Muntik ka ng magkasunog, mabuti na lang at nandoon sila Manong Ben, kung wala ay baka natuluyan na ang bahay."Hinarap ni Daviah si Azi at tinignan ng masama, nang marinig iyon.“Bakit? Nagtanong ka ba? At saka I was about to say that kaso masyado kang paladesisyon! Hinayaan mo ba akong magsalita kanina? Hindi ba, hindi?!” Agad na tanong at sambit ni Daviah.Hindi agad nakapagsalita si Azi dahil tama naman ito. He didn't ask, at saka hindi niya ito hinintay kanina na makapagsalita.Hindi pa nakaka-24 oras si Daviah sa bahay ni Azi, pero napakarami na ang nangyari. She already wanted to go home. She already want to leave this place. Gusto niya ng bumalik sa dati niyang buhay, hindi iyong nandito siya at nakikipagtalo ng walang katapusan.“I'm tired. Magpapahinga na ako,” mariing ani na lang ni Daviah para matapos na ang usapan at lumapit sa maleta niya. Azi sighed and just looked at her.Nakasimangot
Chapter 10 “I'm sleepy, so can we just sleep? Hindi ka pa ba pagod makipag away? Ako kasi pagod na. I already want to rest,” pagod na sabi ni Azi kay Daviah. Tapos na silang kumain, at ngayon ay matutulog na, pero sinakop na ni Daviah ang buong kama at walang planong patulugin si Azi sa kama. “Ayaw mo akong bigyan ng sarili kong kwarto, edi ikaw ang umalis at matulog sa ibang kwarto! Saka come on, hindi ako sanay na may katabi habang natutulog kaya ikaw na mag adjust kung talagang gusto mo ng magpahinga,” sabi ni Daviah habang naglagay pa ng mga unan sa paligid niya. Napahilot si Azi sa sintido, pagkatapos ay hinila niya ang unan sa gilid at umupo doon. Pero agad siyang tinulak ni Daviah gamit ang paa, kaya napaupo si Azi sa sahig at halos madaing nang bumagsak ang pwet niya. “Oh, sorry,” sabi ni Daviah, pero malakas naman siyang tumawa, na siyang ikinapikit ng mariin ni Azi. Bumuntong hininga si Azi at sinubukang habaan ang pasensya. “Can you stop acting like a child? Gu
Chapter 11Pareho silang natahimik nang kinailangan nilang maghiwalay para makahinga. Parehas silang hinihingal at parehas na nanghihina dahil sa halikàn na nangyarr.Napayuko si Daviah habang hinihingal, hindj nito matignan si Azi ng diretso, samantalang si Azi naman ay nakatitig lang kay Daviah na ngayon ay tuluyan nang natahimik. Hindi mapigilan ni Azi ang titigan ito dahil hindi niya inakala na hahalikan siya nito pabalik. What he expect is that—itutulak siya nito.Azi bit his lip and held Daviah's chin. Inangat nk Azi ang ulo ni Daviah pata mas tignan ang mukha nito at pag-aralan.Tinignan ni Azi ang nakapikit na mata ni Daviah at kung gaano kaperpekto ang labi at mata nito. Gusto tuloy sabihin ni Azi kung gaano siya kaganda, pero pinigilan niya ang sarili.Napapikit na lang si Daviah dahil sa pagkapahiya. Hindi niya matanggap na hinalikan niya ito pabalik, at higit pa roon, hinila pa niya ang batok ni Azi para mas mapalalim ang halik.Hindi niya matanggap at talaga atang kahit
Chapter 12Nilaro ni Azi ang labi habang nagda-drive. He looked at Daviah, who was really silent. Papunta na sila sa nag-iisang paaralan ng kolehiyo sa lugar nila. Azi waited na tignan siya ni Daviah at tignan nanaman siya ng masama, pero talagang pati tingin ay hinfi nito ginagawa. Ilang buntong hininga ang pinakawalan ni Azi hanggang sa tuluyan silang makarating sa mismong paaralan.Daviah really remained silent. Talagang naiinis pa rin siya sa sarili sa nangyare kagabi at kung paano niya hinayaan si Azi na halikan siya. Hindi dapat ganoon. Dapat ay tinulak niya ito at sinampal.Tinignan niya ang labas ng kotse. Nakagat na lang ni Daviah ang labi. Halos manlumo siya nang makitang malayong-malayo ang eksklusibong paaralan niya sa skwelahang nasa harap niya.Sa paglalakad, hindi mapigilan ni Daviah ang tumingin sa lahat ng nadaraanan niya, and she felt some people looking at her, sigurado ay dahil naiiba ang suot niya sa lahat. She was wearing a white dress habang halos lahat ay nak
Of course! Here's the expanded version of your chapter without removing anything you wrote — dinagdagan ko lang ng mas smooth na daloy, dagdag emotions, at mga natural na reaksyon:Chapter 57“What did you do? That’s not my brother. My brother is not like that.” Nalipat ang tingin ni Cheska sa lalakeng mas bata kay Azrael nang sabihin niya iyon sa kanya.“W-Wala naman akong ginawa,” utal na ani Cheska, pero naitikom niya ang labi nang maalala ang nadatnan niya sa hospital. Hindi niya lubos maisip na nagkakaganon pa rin siya dahil sa nadatnan nito. At bakit naman? Nasasaktan siya dahil doon? Hindi ata kayang isipin ni Cheska iyon ng bo dahil baka sa huli ay mag assume nanaman si Cheska.“Ma, narinig mo iyon? Palagi 'yon seryoso at galit, but did he really say those words na para bang he is experiencing a love sick? What the fvck?” Hindi pa rin ito makapaniwala.Napahawak si Cheska sa batok nang tignan siya ng lahat, halatang naghahanap ng kasagutan sa kanya. Para siyang biglang naging
"Nasaan tayo?" Mahinahong tanong ni Cheska habang nakatingin sa paligid.“May damit diyan sa likod para may suotin ka. Magpalit ka na dito, don’t worry, it’s tinted, walang makikita dito sa loob. My family is waiting inside, mauuna na ako sa loob, bilisan mo,” sabi ni Azrael at hindi pinansin ang tanong ni Cheska nang ihinto na niya ng tuluyan ang kotse.Napasulyap si Cheska sa backseat, kita niya ang isang paper bag doon, na hindi niya napansin kanina at ngayon lang niya talaga napansin.“T-Teka, sabi mo bodyguard ang kailangan mo diba tapos—” Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil mabilis na bumaba si Azrael at isinara ang pinto, animo’y wala na siyang balak makinig sa anumang sasabihin pa ni Cheska. Naiwan si Cheska na nakanganga, napapailing na lang.Sa huli ay huminga na lang ng malalim si Cheska.“Sabi ko nga, magpapalit na ako. Huwag na kasing maraming satsat, Cheska,” mariin niyang bulong sa sarili, kasabay ng iritado at nakasimangot na pagkuha ng paper bag sa backseat haba
Mariing pumikit si Cheska at hinimas ang batok niya, sinusubukang kalmahin ang sarili. Pero nang marinig niya ang pag-andar ng makina, agad siyang sumakay sa front seat, hindi na nag-isip pa. Hindi niya alam kung bakit ganoon ang nararamdaman niya—parang may kung anong sumasakal sa dibdib niya habang pinagmamasdan si Azrael na tila ba hindi siya nakikita.Pagkaupo niya sa passenger seat, agad niyang nilingon si Azrael. Walang emosyon ang mukha nito, at tila ba tumagos ang katahimikan ng buong sasakyan sa balat niya."Hindi ba talaga kita makakausap ng matino?" Tanong ni Cheska at napapikit dahil sa suot nitong earbud, hindi siya sigurado kung naririnig ba siya nito o ano.Hindi na nakatiis si Cheska. Inabot niya ang kanang tainga ni Azrael at biglang inalis ang isang earbud. Kasabay ng pag-alis niya roon ay ang biglang pag-ikot ng mukha ng lalaki para tignan siya, puno ng iritasyon at pagkabigla.“What the fvck you fvcking think are you doing?” Inis na ani ni Azrael, masyadong diretso
Paglabas ni Cheska ng pinto ay agad siyang luminga sa magkabilang direksyon ng hallway, hinahanap ang pamilyar na porma ni Azrael. Mabilis ang pintig ng puso niya—hindi niya alam kung dahil ba sa kaba, inis, o… baka pareho, ewan, pati siya ay talagang nagugulugan sa nararamdaman. Kaso sa magkabilang dereksyon iyon ay wala siyang nakitang Azrael.“Ang bilis naman niya?” bulong ni Cheska sa sarili, bitbit ang iritang hindi niya maipaliwanag.Napahawak na lang si Cheska sa sintido. Dalawa ang elevator doon at sa dalawang hallway din ang daan kaya hindi niya alam kung alin sa dalawa ang sinakyan ni Azrael o tinungo nito.“Dito na nga lang!” Inis na ani Cheska sa sarili. Bahagyang nabunutan siya ng tinik nang makita niya ang pamilyar na likod nito—nakatayo, nakaharap sa elevator, at tila malapit nang sumakay. Mabilis ang lakad ni Azrael at may mga bumating nurse pa nga dito, dahil nga kilala ito doon, pero wala man lang itong pakealam o pinansin man lang. Diretso lang. Walang tingin. Walan
“Huwag ka kasi mag-alala. Kaya ko ang sarili ko, at mabait naman iyong boss kong iyon kahit medyo bugnutin. Kaya relax ka lang diyan."Ngumiti si Cheska pagkatapos sabihin iyon. Naiintindihan naman ni Cheska kung bakit nag-aalala ang kaibigan. Hindi rin naman ito ang unang beses na subra ang pag-aalala ng kaibigan dahil sa lalake.Bumuntong-hininga si Cris, halatang napapaisip.“Kaya kumain na lang tayo nito. Sayang din, at saka para kang tanga magtampo—Shit!”Napasinghap si Cheska nang maramdaman ang malamig at malagkit na icing ng yema cake sa pisngi niya. Napapikit siya sa gulat, halos hindi makapaniwalang pinahiran din siya ni Cris ng yema cake sa mukha, gaya ng ginawa niya. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, naglalagablab ang titig, at unti-unting inangat ang ulo papunta kay Cris.Nakita niya itong may mahinang tawa habang hawak pa ang daliring may natirang icing, kitang-kita ang kalokohan sa mukha. Parang batang nakaiskor ng kalokohan.“Cris...” seryoso ang boses niya, m
"Kamusta po ang kapatid ko, Doc? Okay lang naman po siya, hindi ba? Matagal na din po kasi kami rito at palaging na dedelay ang operasyon ng kapatid ko. Medyo nag-aalala na rin po kasi ako at ang laki na ng bill namin dito. Nagmukha na ngang hotel itong hospital para sa amin ng kapatid ko kaya gustong gusto ko na pong malaman kung bumubuti na po ang lagay ko." Tuloy tuloy na tanong ni Cheska dahil nabalitaan niyang tapos na ang panibagong test na ginawa nila sa kapatid niya.Ngumiti ang doctor bago sumagot,“Bumubuti ang lagay ng kapatid mo, so we are really happy to say that we are going to schedule the operation for him next month, first week.”Nagliwanag ang mukha ni Cheska sa narinig mula sa doctor. Hindi ito iyong tita ni Azrael dahil naka-leave daw ito—kaya’t iba ang naka-assign na doktor na sumuri at dumalo sa kapatid niya ngayon. Ngunit kahit iba ang kausap niya, dala pa rin ng balitang iyon ang matinding ginhawa at pag-asa.“And na-inform na din namin si Dr. Villariva. We su
Napasulyap si Cheska kay Azrael, and Azrael just sighed. Biglang lumambot ang tingin nito at hindi tulad kanina na halos umigting na ang panga.“I’m really happy na nandito ka ngayon para sa anak ko,” masayang ani Daviah habang hindi pa rin binibitawan si Cheska. “Nandito sana ako para pagalitan siya. Pasensya ka na sa anak ko, ha. Nalaman ko kasing puro trabaho ang inaatupag nitong mga nakaraang araw. Hindi man lang siya makapaglaan ng oras para sayo. Sana hindi ka magsawa sa kanya.”Napatingin si Azrael sa ina, agad na sumabat, “Saan mo ba kasi nalaman yan, Ma? I told you, napag-usapan na namin ng girlfriend ko na kapag tungkol sa trabaho ay ayos lang kung—”“No way! Ayos lang? I told you, magsasawa siya kapag palagi kang busy sa trabaho!” Pagalit na ani ng kanyang ina kaya napahawak sa batok si Azrael.“She won’t. Hindi siya magsasawa sa akin and I am making my way para magkasama naman kami—and you don’t need to meddle in our relationship, Ma.” Mahinahong sagot ni Azrael, ngunit bu
“Get a day off today. Spend time with your girlfriend! Hindi ka naman kailangan sa kompanya kaya–”“Kailangan ako sa kompanya, Ma. I’m the boss–”“Come on! Hindi ikakabagsak ng kompanya ang isang day off ng boss!”Naalimpungatan si Cheska nang makarinig ng pag-uusap at pagtatalo sa kung saan.Mabigat ang talukap ng mga mata niya habang dahan-dahan itong iminulat. Ang una niyang napansin ay ang malambot na kutson ng sofa sa ilalim ng kanyang likod. May kumot na nakabalot sa kanya, at may unan sa ilalim ng ulo niya.Kumunot ang noo ni Cheska. Hindi niya maalala kung kailan siya nahiga nang maayos doon, pero masarap ang pakiramdam ng init ng kumot—parang may sumilong na yakap sa buong katawan niya. Sinalubong din siya ng mahinang aroma ng nilulutong pagkain—bawang na piniprito, longganisang medyo nanunuyot na sa kawali, at ang pinong halimuyak ng piniritong itlog. Lahat ng iyon ay humaplos sa kanyang ilong, tila inaakay siya na bumangon na.Napaupo siya, marahang itinulak ang kumot at na
Binuka ni Cheska ang labi, handang magsalita ulit—siguro para kontrahin siya, siguro para lang mapanatili ang kaunting distansya sa pagitan nila. Pero sa huli, isang mahabang buntong-hininga na lang ang pinakawalan niya. Tinitigan niya si Azrael, hindi gumalaw, hindi rin siya gumawa ng anumang hakbang para paalisin ito sa pagkakahiga sa kanyang hita.Alam naman kasi talaga ni Cheska na pagod na ito, kahit sino ay mapapagod pagkatapos ng nangyari kanina. Ni hindi nga naisip ni Cheska na hanggang ngayon ay gising pa ito gayong kanina pa niya nakikita ang pagod sa mata niya at gusto ng magpahiga.Hinigit ni Cheska ang paghinga at sinubukang sumulyap na lang sa ibang direksyon, pilit pinipigilan ang anumang emosyong bumabalot sa dibdib niya. Sinisubukang huwag mag-isip at hayaan na lang ito sa pwesto nito.Pero ilang sandali, kinagat ni Cheska ang labi at hindi mapigilan ang mapatitig ulit dito. Nakapikit na, pero hindi matukoy ni Cheska kung tulog na ba ito o ano.Napatingin siya sa mukh