one

Chapter: one

NANGHAHABA ang nguso ko habang nakapila at naghihintay kung kailan kaya naman ako makakasakay ng bus. Ang haba ng pila na aabot na yata sa moon. Tapos alam ko naman na lahat nagmamadali, pero letse walang bus, jeep, o taxi na dumadaan na walang laman. Lahat punuan.

“Letse naman, late na ako.” mahinang bulong ko.

Wala naman akong magagawa kung hindi ang maghintay, hindi ako mayaman para magkaroon ng sariling sasakyan papasok sa school. Lalong hindi ko pwedeng lakarin ang pagpasok ko sa University, malayo masyado. Kung bakit ba naman kasi pinanganak akong mahirap, na lalong naghihirap sa mga araw na nagdadaan sa buhay ko.

Nandito lang naman ako sa Manila para makipagsapalaran sa buhay. Gusto kong maging doctor at iyon ang aabutin kong pilit para sa pangarap ko. Kahit pa sabi nga ng mga magulang ko suntok sa buwan ang pangarap ko. Pero wala namang masamang mangarap na makakaahon ako sa hirap.

Lumuwas ako sa Manila para mag-aral ng college, ngayon first year ko bilang isang nursing student sa isang kilalang University dito sa Manila. Mabuti na lang at biniyayaan ako ng talino, na siyang ginagamit ko para maabot ang pangarap ko. Matalino rin naman ang mga magulang ko, kaya walang duda kung bakit matalino ako. Kaya lang mas inuna nila ang puso kaysa sa utak, kaya ngayon puro lang kami pagmamahal.

I’m not against with my parents, mahal na mahal ko sila. Kaya nga ako nagsusumikap ay para rin sa kanila.

“Sa wakas,” exaggerated na bulalas ko nang sa wakas ako na ang susunod sa pila.

Pero malas pa rin dahil sa puno na nga ang bus, tapos wala pang kasunod agad. Ending, maghihintay pa rin ako. Kaya naman yamot na yamot ako nang makarating ako sa University na late na late na. Tumakbo na ako para lang makarating sa classroom kaya lang sarado na ito nang dumating ako. Late ako ng limang minuto.

“Kainis talaga,” naiinis na bulalas ko.

Hinayang na hiyang ako sa hindi ko pagpasok sa unang klase ko. Nakakainis naman kasi, kahit madaling araw pa akong lumabas ng bahay, talagang late ako. Nagpasya na lang ako magpunta sa susunod kong klase. Doon na lang ako maghihintay. Kaysa rito na makikita pa ako ng prof na hindi ako pumasok sa klase niya.

May klase pa sa classroom kung saan ang susunod kong klase, kaya naghintay na muna ako sa may pathways sa tapat ng classroom. May mga bench naman sa labas para sa mga estudyanteng naghihintay para sa susunod nilang klase.

Naiinis pa rin ako, hindi komatanggap na hindi ako nakapasok sa unang klase ko. Hindi naman ako pwedeng magdahilan sa prof namin na hindi ako agad nakasakay ng bus para sumasok. Malamang sasabihin no’n dapat mas inagahan ko pa ang pagpasok kasi obvious namang traffic sa buong Kamaynilaan.

“Ang haba naman ng nguso,” ani ng lalaki sa tabi ko.

Nilingon ko siya, wala naman akong katabi kanina. Hindi ko rin naman siya napansin na naupo sa tabi ko. Nilingon ko ang paligid namin, marami pang bakanteng upuan.

Napataas ang isang kilay ko at tinignan siya mula ulo hanggang paa. Pero shit! Parang nadikit na ang mga mata ko sa mukha niya. Tapos feeling ko may napatid na kung ano sa akin.

Garter yata ng panty mo, Janice.

Makailang ulit akong napalunok na para bang may nakabara sa lalamunan ko.

Why so gwapo?

“Hi, I’m Calvin. Ngayon lang kita nakita sa campus, are you a freshman?” tanong nito.

Ewan pero feeling ko basa ang pan— este ang dibdib ko. I unknowingly did something stupid, napahawak ako sa may baba ko, just to check if I’m drooling. Kaya ngumisi ang gwapong nilalang na nasa harapan ko.

Shit! Sobrang gwapo, dinaig niya pa ang mga artista sa TV.

Hindi ko alam na matagal na pala akong nakatitig sa kaniya, para akong nahilo nang ngumiti siya. Saka biglang nagdidilim ang paningin ko nang iyong ngiti niya nauwi sa mahinang pagtawa. Ang sexy sa pandinig ko, para siyang umuungol.  

Sure na mga sis, panty ko nga iyong napatid kanina.

Makalaglag panty ang demoho. Luluwag ang garter ng panty mo nang dahil sa lalaking ito.

“What’s your name?” tanong na naman nito sa akin.

I try to compose myself, makailang tikhim pa ang ginawa ko para mawala ang nakabara sa lalamunan ko. Saka nanginginig ang kamay na inilahad ko sa harapan niya. Lakasan ng loob mga mare, ako na talaga ang naunang makipag-shake hand sa kaniya.

“Janice,” aniko na nanginginig pa ang boses.

Teka, totoo ba ‘to? Nangyayari ba talaga sa buhay ko ‘to? Kasi ito ang unang beses na ginawa ko ang sabihin ang pangalan ko sa isang total stranger tapos ako pa talaga ang unang nakipag-shake hands.

Nasilaw akong bigla nang ngimiti na naman siya, iyong ngiting pang model ng toothpaste. Ang ganda ng ngipin niya, puting-puti na pantay-pantay pa. walang-wala sa sungki-sungki kong ngipin na malapit nang mag-fall apart ang peg.

“Your new?”

Panay na lang ang tango ko sa kaniya bilang sagot, nahihiya ako baka isipin niya na takot ako sa kaniya. Alam ko kasing manginginig ang boses ko kung magsasalita pa ako.

Tumingin ito sa mga estudyanteng dumadaan sa harapan namin. paano kasi iyong mga babae hayagan kung magpa-cute sa lalaki. As in literal na tinatawag nila ang atensyon ng lalaki para lang pansinin sila nito.

Napataas na naman ang isang kilay ko, this time hindi na dahil sa katabi ko. Kung hindi dahil doon sa mga babaeng papansin, kita nga na kausap na ako.

Napalingon ako ulit sa lalaki, ano nga raw ang pangalan. Shit naman kasi, bakit hindi ako nakikinig kanina.

“So what’s your course?”

Napakagat labi ako bago sumagot, kainis naman iyong boses niya. Sobrang lalim, bedroom voice ang peg. Feeling ko tuloy para akong nakikipagromansa sa kaniya ngayon dahil sa boses niya. Boses pa lang lalabasan na ako.

Well mga mare hindi naman ako inosente sa mga ganiyang bagay. Alam na alam ko ‘yan, at hindi ako tatanggi na may mga alam ko pagdating sa sex.

“N-nursing,” naiilang na sagot ko.

Tango-tango naman siya habang nakatitig sa akin, “I’m engeneering.” Anito na hindi ko naman tinanong pero sinabi niya.

How rude of me, pero hindi ko talaga mahanap ang dila ko. Maging utak ko parang tinakasan na ako ng dahil sa lalaking ito.

Sabay kaming napalingon na naman na dalawa nang makarinig kami ng ingay mula sa mga estudyanteng naglalabasan mula sa classroom. Iyon ang mga nagkaklase kanina sa classroom kung saan ako papasok.

Back to reality, nandito ako para pumasok sa klase at hindi para lumandi. Kahit papaano naman may natitira pa akong ulirat, akala ko iniwanan na ako ng utak ko nang tuluyan.

Tumayo na ako nang makita kong ang Prof na lumabas mula sa classroom. Hindi ko na nilingon iyong gwapo na basta na lang umupo sa tabi ko at hindi matandaan ang pangalan. Basta yummy na stranger, saka ko na lang iintindihin ang pangalan niya.

Deretso ako sa classroom saka naupo sa pinakadulong row. Wala naman kasi akong kilala sa mga classmates ko, irregular student kasi ako. kaya wala pa akong permanenteng block na kinabibilangan.

Kailangan kong magtrabaho kaya konti lang ang subject na na-enroll ko. kaya lang naman ako napasok dito ay dahil sa Mayor namin. nag-apply kasi ako ng scholarship, pero dahil sa Manila ko gustong mag-aral half lang ng tuition ang kayang ibigay ng Mayor namin. Kaya kailangan kong magtrabaho para barayan ang kalahati ng tuition fee at ang pang-araw-araw ko na rin.

Marami na rin akong mga kasama na estudyante na pumasok na rin ng classroom at isa-isa na ring nagsisiupuan.

Uupo na sana ako sa napili kong upuan nang makita kong pumasok din sa loob ng classroom namin iyong lalaking tumabi sa akin kanina. At muli na namang napataas ang kilay ko ng sa tabi ko siya naupo.

Isang linggo na akong pumapasok and this is my second time entering in these class. Hindi ko siya nakitang pumasok dito noong unang araw ng klase.

“Sinusundan mo ba ako?” lakas loob kong tanong sa kaniya.

Nilingon niya ako nang nakaupo na siya sa katabing upuan ko. ngumiti na naman ang loko, ngayon hindi na ako natutuwa. Nawala agad iyong feeling ko lalandi na ako ngayon taon.

“Pwede ba tigilan mo ako, please lang. Hindi ako madadala sa makalaglag panty mong ngiti. Hindi nakakabusog ng sikmura ‘yan, nakakasira lang ng garter ng panty. Wala pa naman akong extra pambili ng bagong panty. Pagkain nga wala pa ako, panty pa kaya.” Inis ko siyang inirapan.

At sa gulat ko, isang malutong na halakhak ang isinagot niya sa akin. Hindi siya nagpatinag at naupo lang talaga siya sa tabi ko.

Aba’t persistent ang gago.

Susungitan ko pa sana siya at papaalisin nang dumating na ang Professor ko. Tumigil na rin sa pagtawa iyong damulag sa tabi ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang magtaas ng kamay ang damoho na nakaupo sa tabi ko.

“Good morning prof, I’m a new student. Ako po iyong nagpapirma sa inyo kahapon for adding this subject,” anito na sa akin nakatitig.

Nalaglag ang panga ko nang kindatan niya ako matapos siyang magsalita.

Parang gusto ko tuloy lumubog sa kahihiyan, ang feeling ko naman kasi. Kailan ba ako naging pelingera, hindi ako na-inform.