Sht.*Nagising ako sa isang bagay na hindi ko inasahan—isang bagay na hindi dapat nangyari.Nakaunan ako sa isang matigas pero komportableng bagay. At hindi ito unan.Dahan-dahan akong dumilat, at doon ko nakita ang pinakanakakagulat na bagay sa umagang ito.Nakayakap ako kay Dylan.Hindi lang basta yakap—nakatanday ang hita ko sa mga hita niya, ang braso niya nakapulupot sa akin, at ang mukha ko? Diyos ko, diretsong nakabaon sa dibdib niya!Napasinghap ako, pero hindi ko nagawang gumalaw agad.Paano nangyari ‘to?!Ang huling natatandaan ko, nasa magkaibang side kami ng kama! Pero ngayon, para akong octopus na nakapulupot sa katawan ni Dylan habang siya naman…Dahan-dahan akong tumingin sa mukha niya.Nakahinga ako ng maluwag nang makita kong tulog pa siya.Okay. Good. Ibig sabihin, pwede ko pang ayusin ‘to bago niya—"Bakit parang ang lalim ng iniisip mo?"Napapitlag ako.Sht!*Dahan-dahan siyang dumilat, ang boses niya paos at mababa, halatang bagong gising. Pero ang pinaka-nakakaka
“Ano bang problema mo?!”Halos pasigaw ko nang tanong kay Dylan habang nakatayo kami sa gitna ng kwarto, ako hawak ang isang simple at perfectly normal na sundress—at siya naman, nakatayo na parang may inis na gustong ipukol sa akin.Hindi ko alam kung anong trip niya, pero mula nang makita niyang suot ko ang dress na ‘to, bigla siyang nanigas. At ngayon, he looked downright pissed.“I’m not comfortable with you wearing that,” matigas niyang sabi.Napatanga ako. “Excuse me?”“Xena, you don’t have to wear something that revealing.”Tumaas ang kilay ko, ni hindi makapaniwala sa sinasabi niya. “Revealing? Dylan, sundress lang ‘to!”“It’s too short.”“Hindi naman.”“Backless.”Napairap ako. “Oo, kasi nasa beach tayo?!”Hindi ko na kinaya. Napabuntong-hininga ako nang mariin, pilit pinapakalmang huwag siyang sabugan ng mura. “Dylan, pakiusap, ‘wag kang OA. Hindi mo ako pwedeng diktahan kung anong susuotin ko.”Ngumiti siya, pero halatang pinipigilan ang inis. “I’m your husband, remember?”
Tahimik akong nakatayo sa ilalim ng isang malaking beach umbrella, hinahayaang dumaan ang hangin sa mukha ko. May ilang empleyado sa paligid na abala sa pag-aayos ng bonfire setup para mamaya, pero wala akong balak sumali sa usapan nila.Nasa isip ko pa rin ang nangyari kanina. Yung titig ni Dylan, yung bulong niya, yung pag-smirk niya na parang alam niyang tinamaan ako.Badtrip , Xena, anong nangyayari sa'yo?*Napabuntong-hininga ako. Buti na lang wala siya rito.Pero habang iniisip ko ‘yon, isang boses naman ang biglang bumasag sa katahimikan ko."Xena."Napatingin ako sa gilid at nakita ko si Trevor, nakatayo ilang hakbang lang ang layo sa akin. May kakaibang lungkot sa mga mata niya, at agad kong naramdaman ang bigat ng presensiya niya."Uy, Trev." Sinubukan kong ngumiti para gawing casual ang atmosphere. "Anong ginagawa mo dito? Dapat nagre-relax ka na."Hindi siya ngumiti pabalik."Hindi ko na kaya, Xena," diretsong sabi niya.Nagulat ako. "Ha? Anong hindi mo kaya?"Naglakad siy
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatayo roon, nakatulala pa rin sa sinabi ni Trevor.Matagal na niya akong mahal.Noon pa.At ngayon, hindi na siya papayag na mawala ulit ako.Para akong hinihigpitan ng invisible chain sa leeg. Gusto kong magsalita, pero wala akong masabi. Wala akong sagot. Wala akong nararamdaman na dapat kong maramdaman sa isang love confession.At iyon ang mas nakakalito.Bakit hindi ako makaramdam ng kahit ano?"Xena," malalim ang boses ni Trevor, pilit hinuhuli ang tingin ko. "Hindi kita minamadali. Hindi ko hinihingi na sagutin mo ako ngayon. Pero gusto kong malaman mo… hindi nagbago ang nararamdaman ko."Napakurap ako."You were gone for years, pero hindi nawala ‘yon," dagdag niya. "At ngayong nandito ka na ulit, hindi ko hahayaang basta ka na lang mawala uli."Bumibigat ang dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may bumabara sa lalamunan ko.At bago ko pa maisip kung paano sasagot, biglang may tumikhim sa likod namin.Napalingon ako—at naniga
Dylan’s POVPagbalik namin ni Aiden mula sa pamimili, unang bumungad sa akin si Xena—at si Trevor, nag-uusap sa di kalayuan.Napansin kong may bahagyang tensyon sa pagitan nila. Hindi ko naman balak makialam, pero nang marinig ko ang tono ng boses ni Trevor, alam kong hindi ito basta casual talk lang."Kahit ngayon, Xena," marahang sabi ni Trevor, pero dama ko ang lalim ng emosyon sa boses niya. "Hindi ko kayang panoorin kang mapunta sa isang lalaking hindi ka totoong mahal."Nanlamig ang dugo ko sa narinig ko.Kahit hindi ako nagpapahalata, dama kong kumuyom ang kamao ko habang hinayaan kong magpatuloy ang usapan nila."Hindi ko maintindihan, Trevor…" narinig kong sagot ni Xena, halatang naguguluhan.Napangisi ako nang bahagya. Syempre hindi niya maintindihan. She’s too naïve when it comes to love.Pero ako? Alam kong may binabalak si Trevor. Alam kong hindi lang ito tungkol sa concern niya kay Xena.Trevor exhaled sharply, as if frustrated. “Xena, matagal na kitang mahal. Simula pa
Dylan’s POVHer silence was enough to push me over the edge.Putangina, bakit hindi niya ako kayang sagutin? Bakit parang may parte sa kanya na nag-aalinlangan?I took a deep breath, my chest rising and falling in frustration. “Hindi mo ba naiintindihan, Xena?” My voice was hoarse, almost desperate. “I know this is just an experiment for you. Pero para sa ‘kin, hindi.”She flinched at my words, but she still refused to meet my gaze.Damn it.A surge of emotions crashed over me—jealousy, possessiveness, frustration. Hindi ko na kaya. I stepped forward, closing the space between us. Xena backed away until her back hit the wall, her breath hitching as I trapped her between my arms.“Dylan—”“Sagutin mo ako,” I demanded, my voice low but intense. “Gusto mo rin ba siya?”She bit her lip, her breathing uneven. “I... I don’t know.”Bwisit. Mas lalong sumikip ang dibdib ko.“You don’t know?” I let out a bitter chuckle, my fingers twitching as I struggled to hold myself back. “Nakakatawa ka, X
Xena’s POVPagkasara ng pinto, parang biglang bumigat ang buong kwarto.Naiwan akong nakatayo sa tabi ng kama, hawak pa rin ang dibdib kong mabilis ang pagtaas-baba. Hindi ko alam kung dahil ba sa galit, sa kaba… o sa isang bagay na hindi ko pa rin kayang pangalanan.I pressed a hand against my forehead and groaned.Ano ba ‘tong nangyayari?Bakit ako naaapektuhan?Ilang beses ko nang sinabi sa sarili ko—this is just a deal. Nothing more, nothing less. Pero bakit pakiramdam ko, sa tuwing nagagalit si Dylan, sa tuwing lumalapit siya sa akin ng gano’n, hindi ko na alam kung anong totoo?Hinawakan ko ang labi ko.Muntik na niya akong halikan.At ang mas nakakabaliw?Hindi ako umiwas.I felt my entire body heat up at the realization. God, Xena, ano bang nangyayari sa ‘yo? This isn’t like you. Dapat mas matino kang mag-isip!Napakagat ako sa labi at bumagsak sa kama, nakatingin sa kisame.Hindi ako naniniwala sa love. Hindi ko kailangan. Hindi ko kailangang dumaan sa lahat ng sakit at kalok
Dylan’s POVPagpasok ko sa penthouse, agad kong tinanggal ang suot kong coat at tinapon ito sa couch. I felt drained. Hindi lang dahil sa pagod sa trip kundi dahil kay Xena.She’s driving me insane.Ilang araw na kaming ganito—hindi nagkikibuan, pero alam kong pareho naming nararamdaman ang tensyon sa pagitan namin. Ilang beses ko nang gustong pilitin siyang aminin ang totoo, pero matigas pa rin siya.Damn it, Xena.Naputol ang pagmumuni-muni ko nang biglang bumukas ang pinto.“Pare, you look like hell.”Napairap ako kay Miguel na kakapasok lang, kasunod si Nagi. At syempre, kasama rin nila si Azriel na kalmado lang na umupo sa isang sulok, pinagmamasdan ako."Tangina, Dylan," sabat ni Nagi, umiling. "Alam kong may something kang pinagdadaanan, and I have a feeling it starts with X and ends with A."Hindi ako nagsalita."Confirmed," Miguel muttered, shaking his head. "Dude, we talked about this. Alam naming may feelings ka sa kanya. And it’s messing you up."Nagsalubong ang noo ko. "I
Dylan's POVAyoko ng ganito.Hindi ko gusto ang pakiramdam na ito—na para bang may kung anong bagay na bumabara sa lalamunan ko habang pinagmamasdan ko siya mula sa kabilang bahagi ng hall.Xena was laughing. Too freely. Too openly. At ang mga lalaking nasa paligid niya? Tangina, parang mga lobo na handang lapain ang atensyon niya.My grip tightened around the wine glass I was holding. Wala naman akong karapatang magalit, hindi ba? Wala akong dapat ipagselos. Pero putangina, bakit parang gusto kong sugurin ang bawat lalaking kumakausap sa kanya?My gaze locked onto her—she was wearing that damn dress. The one that hugged her body too perfectly, making it impossible for anyone not to stare. And believe me, these men were staring. Mas matagal pa kaysa sa dapat. Mas matagal kaysa sa kaya kong palampasin.I clenched my jaw. I needed to calm down."Doc, kanina ka pa nakatitig."Aiden’s voice snapped me out of my trance. He was standing beside me, arms crossed, a knowing smirk on his face.
Sa Office:Dumating ang araw na hindi ko na kayang balewalain si Dylan. And I had to admit it—his presence, the way he was always there, was starting to affect me in ways I didn't want to admit.As usual, nandoon siya sa office, nauupo sa malaking leather chair niya, habang ako naman sa maliit kong desk, abala sa paperwork. Pero kahit ako’y abala, hindi ko maiwasang mapansin siya. Alam mo yung pakiramdam na alam mong may nakatingin sayo, pero kahit wala siyang ginagawa, he’s doing something?Minsan, nakakainis.“Dylan,” I started, masyado nang mahirap hindi makapag-comment. “Hindi ba’t sobra-sobra na yung kape mo? Tapos asukal pa!”Si Dylan ay mukhang hindi na apektado sa mga comments ko. I was used to it by now. Pero today, for some reason, parang gusto kong gawin siyang mas aware sa unhealthy habits niya.“Kape pa more, Xena,” sagot niya, with that laid-back, almost teasing grin that made my heart skip a beat. “Paborito ko eh.”Hindi ko napigilang mag-roll ng eyes. "Hindi pwedeng ga
XENAI could feel my chest tightening as Dylan's gaze pierced through me. His presence... it was overwhelming. Para bang hindi ko na kayang magtago, hindi ko na kayang pigilan ang lahat ng nararamdaman ko.Ang hirap, Dylan. Ang hirap.Bakit ba siya laging nandiyan? Bakit ba ako laging tinutukso ng pakiramdam ko na parang siya lang ang may alam sa mga galaw ko, sa mga iniisip ko?I tried to pull away from him, but his proximity made everything seem impossible. His words echoed in my mind, like a broken record—I won’t let you go this time.Sana nga hindi na lang siya nandiyan. Sana nga hindi ko na lang siya nararamdaman.Ngunit hindi ko kayang magtakip, hindi ko kayang magsinungaling pa. Ang lakas ng kabog ng puso ko, parang may humihila sa akin, palapit sa kanya—kahit ayokong lumapit. Hindi ko alam kung tama pa ba ang ginagawa ko. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag sinabi ko na...Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag harapin ko ang totoo.Dahil baka mawala ako.Bumuntong-hi
XENAHirap na hirap akong mag-isip. Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa katawan ko. Isang parte ng utak ko ang nagsasabing "Huwag, Xena, huwag mong gawin 'to," habang ang puso ko naman ay parang sinasabi na gusto ko na lang sumunod kay Dylan—pumayag, magpahulog.Pero…Nang magtama ang mga mata namin, naramdaman ko ang magkaibang emosyon na naglalaban. Gusto ko siyang itulak palayo, pero ayokong mawala siya. Gusto kong magtakbuhan, pero ayokong iwan siya.His breath was still so close, hovering, making me tremble all over. Pero hindi ko pa kayang magpatawad sa sarili ko. Hindi ko kayang bitawan ang lahat ng pag-iwas ko.At bigla…Ding-dong.Napahinto kami pareho. Tumigil ang lahat—ang tunog ng hininga niya, ang init na nararamdaman ko mula sa katawan niya, ang kalituhan na sumasakop sa utak ko… lahat biglang naglaho nang marinig ko ang tunog ng bell.Napamura ako sa loob-loob ko. Kailangan ko ng oras. Kailangan kong mag-isip. Pero ngayon… may dumating na delivery?Dylan immediate
Chapter 108XENAHindi ako gumalaw.Dahil kung gagalaw ako, alam kong may mangyayari.Ramdam ko ang bawat segundo ng tensyon sa pagitan namin—ang paraan ng pagtitig ni Dylan, ang lalim ng titig niya na parang hinuhukay ang pinakatago-tago kong lihim.And worse? I could feel him.Yung init ng katawan niya, yung kamay niyang nakahawak pa rin sa pulso ko—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan akong lumayo."Xena," aniya, mahina pero matigas. "Ano'ng tinatago mo sa akin?"Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano ako nakakatayo pa. Parang nagiging putik ang mga tuhod ko sa sobrang kaba."Wala—" Nanginginig ang boses ko.Dahan-dahan siyang yumuko, mas lumapit. Shit. SHIT."Sigurado ka?" Bulong niya, halos bumabangga na ang ilong niya sa akin.I could feel his breath—warm, teasing, dangerous.Napapikit ako saglit. Hindi pwede. Hindi pwedeng bumigay ako.Pero paano kung..."Dylan, I—"Hindi ko na naituloy.Dahil bigla niyang binitiwan ang pulso ko... para lang igapos ang kamay niya sa bewang
XENAHindi ko alam kung ilang segundo kaming nanatiling gano’n—nakaharap sa isa’t isa, walang kumikilos. Pero ang puso ko? Grabe kung maka-rambol sa dibdib ko."Ayaw mo ba?" muling tanong ni Dylan, bahagyang yumuko para mas makita ako nang mabuti.I swallowed hard. Ayan na naman siya sa pagiging intense!Dapat ko siyang paalisin. Dapat ay tumanggi ako.Pero bakit hindi ko magawang isara ang pinto?Bakit ang tanging nagawa ko lang ay ang lumingon sa kama ko—at walang kahulugan ang kilos na ‘yon, pero biglang pumasok si Dylan."Hoy! Wala pa akong sinasabi!" bulong ko, pero hindi niya ako pinansin.Oh. My. God.Masyadong malapit si Dylan.Masyadong mainit ang kamay niyang nakahawak sa pulso ko.At masyadong delikado ang paraan ng pagtitig niya sa akin—para bang sinusuri ang bawat hibla ng emosyon ko, hinihila palabas ang lihim na pilit kong itinatago.Ilang beses akong napalunok, pero hindi ko magawang umatras.Lalo na nang dumikit pa siya nang kaunti.I could feel the warmth of his body
CHAPTER 106XENAHindi ako makatulog.Ewan ko ba. Siguro dahil ang daming gumugulo sa isip ko.Or maybe... dahil sa isang lalaking ilang pinto lang ang layo mula rito.Napabuntong-hininga ako at pumikit nang mariin, pilit na pinapakalma ang sarili. Hanggang ngayon, hindi pa rin mawala sa katawan ko ang pagod—o ang sakit—pero hindi ko naman puwedeng sisihin ang kahit sino kundi ang sarili ko.Walang may kasalanan kundi ako.Ako ang pumayag.Ako ang bumigay.Ako ang nagpahawak.Napakagat-labi ako at niyakap ang sarili habang nakahiga, pilit na tinatanggal sa isip ko ang mga bagay na dapat nang kalimutan.Pero paano kung hindi ako lang ang nakalimot?Paano kung... hindi niya talaga maalala?I clenched my fists. Napapikit ako nang mahigpit. "Tama na, Xena. Matulog ka na."Pero habang tahimik ang paligid, biglang may narinig akong mahina."...Xena..."Nanlaki ang mga mata ko.Napabangon ako mula sa kama at napatitig sa direksyon ng pinto.Doon galing ang boses.Dylan.Muling lumakas ang ti
DYLANMay kulang.Hindi ko alam kung ano, pero simula pa kaninang umaga, may bumabagabag sa utak ko. Parang may isang bagay na hindi ko maalala—isang piraso ng puzzle na hindi ko matukoy kung saan eksaktong nawawala.Naramdaman ko iyon habang nasa biyahe pa lang kami ni Xena papunta sa opisina. Nang tingnan ko siya kanina, para siyang may dinadalang bigat. Hindi ko masabi kung ano, pero hindi iyon normal.She was acting… strange.At hindi lang dahil nag-aalitan kami.She was avoiding me.Hindi halata kung hindi mo siya kilala, pero sa tagal ko na siyang kasama, kabisado ko na ang kilos niya. Alam kong may itinatago siya.And that bothered me more than I was willing to admit.Damn it.Napabuntong-hininga ako at nagpakawala ng iritadong tawa. I leaned back on my office chair, rubbing my temples. Hindi ko gusto ‘to—ang pakiramdam na parang may hindi ako alam. I hated being left in the dark.I tried to shake it off, pero habang lumilipas ang oras, mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko. M
CHAPTER 104XENANapakunot-noo ako habang pinagmamasdan si Dylan. Ang weird niya. Kanina pa siya tahimik habang kumakain, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Ilang beses ko siyang nahuling nakakunot ang noo, at parang mas madiin pa yata ang paghiwa niya sa bacon kaysa sa dapat."May problema ka?" tanong ko, habang sinisiksik sa bibig ko ang last bite ng omelet.Hindi siya sumagot. Ni hindi man lang ako tinignan."Hoy, Dylan," tawag ko ulit. "Ano bang problema mo?"Ibinaling niya sa akin ang malamig niyang tingin. "Wala."Agad akong napairap. Napakabilis naman ng sagot niya. Sabi ko na nga ba eh. Alam kong may bumabagabag sa kanya, pero dahil ang pride ng lalaking 'to ay mas mataas pa sa presyo ng gasolina, wala akong makukuhang matinong sagot."Hindi mo naman ako kailangang tingnan ng ganyan kung wala kang problema," sarkastikong sabi ko."Eh ikaw?" biglang balik niya. "Ano naman problema mo?"Napaatras ako sa upuan, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa sobrang random ng tanong ni