Chapter 5

After how many months, my last year of college started. It's so hard to accept that Martin didn't show up even once. He's still in my head, my heart, I'm sure that Dad is involved in our break up.

I'm with Clementine and Nicolai, we're walking in the hallway and we're talking about yesterday.

“Nicolai, kadiri ka talaga!” sabi ni Clementine habang nag-cri-cringe.

“Kaya nga eh, kapag hindi mo kaya, huwag mo na ituloy!” Tinapik ko ang balikat ni Nicolai para asarin siya.

“Pinipilit niyo kasi ako eh!” angal ni Nicolai.

“Woah! Hindi ka namin pinipilit, ikaw mismo ang nagkusang uminom lahat ng tira! Tutal lasing ka na no'n, hindi mo na maaalala 'yon,” paliwanag ni Clementine.

“Kadiri talaga, Nicolai. Sa susunod pumunta ka na sa cr kapag alam mong masusuka ka!” payo ko.

“May hang over ka tulo—”

“Oh! This asshole! How dare you t—” 

“Max, stop,” sabi ni Nicolai habang kinakalabit ako.

“What? Anong stop? Hind—” 

Nagulat ako sa nakita ko. It was him. The creepy Professor I encounter last year, and at the same place.

“I see, I think you never learned from what happened last year. I also remembered that you never clean my polo, that's why I kept it dirty. So one day, one time, we'll bump into each other again, and it will be clean again. But I think you missed something?” naiinis na sabi ng Professor.

“Oh, it's you sir, my bad. Sa tingin ko ay tumatanda na ako kaya nakakalimutan kong dumaan sa office mo. Don't worry, since we met again, I'll go to your office later to get your dirty polo. Oh! You think I missed something? Ahh! You mean, the milk tea? I quit drinking milk tea since the day we bumped to each other, baka kasi bungguin mo na naman ako at ako nanaman ang may kasalanan,” saad ko sabay ngumiti na parang nang-aasar.

“Look at your attitude! How can you talk back to me? Did your useless parents teach you manners?” 

“Useless? You mean, yourself? I didn't talk back to you sir, I just answer your question.” Ngumisi ako sa kaniya para maiinis siya.

“Okay, then, let's talk later,” 

Finally! End of conversation. Siya nga itong walang manners, kala mo siya 'yong may ari ang university or kala mo siya ang boss rito!

“Let's go,” bulong ni Nicolai sa akin.

Hinatak na nila ako para maaga kami makapasok sa room, at makapag-prepare. Habang naglalakad kami papuntang 604 nakasalubong namin itong insecure na si Sazchna.

“Hi, Maxine!” Kumaway siya sa akin at ngumiti na para bang nagpapapansin siya.

Tinapunan ko lang siya ng tingin at nagpatuloy sa paglalakad dahil wala akong time para makipag-usap sa mga papansin.

Hinatak ni Sazchna ang kamay ko para mapatigil ako.

“Shouldn't you say 'Hello' when I'm greeting you?” pagtataray niya.

“Huh! Should I be grateful that you've greeted me?” 

“No, I didn't ask you to be grateful when I'm greeting you!” 

“Then, I didn't ask you to greet me,” 

“Maxine, let's go, we didn't come to school to pick a fight,” pigil ni Clementine sa akin.

“Ohh, you're here? Hi, Clementine. The orphan.” Ngumiti siya kay Clementine para maasar ito.

Hindi naman naasar si Clems eh, ako 'yong naaasar sa sinabi niya. Hindi na ako nakapagpigil pa at hinatak ko ang buhok niya.

“Who are you to say that? Yes, she may be an orphan but she has manners not like you, at tiyaka, hindi na siya ulila ngayon. Dahil sa amin na siya tumitira. At kapatid na rin ang turing ko sa kaniya!” sigaw ko sakanya.

“Oh, so your parents adopt a greedy orphan?” 

“Clementine, you think hindi ko alam na nag-i-illegal race ka? At ang mga perang pinambili ng mga Ducati mo ay galing sa bulsa ng magulang ni Maxine? Hindi ka ba nahihiya as an orphan?” dugtong ni Sazchna. 

“Woah, so you made some diggi—”

“Sue them, 'yan ang nababagay sa mga pakialamera,” putol ni Nicolai sa akin.

“Halika na,” pigil ni Nicolai.

Hinatak na niya ako at si Clementine para ihatid na ako sa room namin, since malapit naman na kami sa room.

“Max, since may time pa, ihahatid ko na muna itong si Clementine sa room nila,” Pagpapaalam ni Nicolai.

Yeah, dapat lang ihatid niya si Clementine. Dahil sa kabilang building pa ang BSS, dapat ganoon, be responsible! At tiyaka, baka resbakan pa siya ng mga minions ni Sazchna.

May ilang minuto pa naman ang natitira, balik sa dating gawi, nakinig na naman ako ng mga pop music. I'm still in love with this musics kaya hindi ko maiwasang huminto sa pakikinig.

Ilang minuto na ang lumipas ay hindi pa rin bumabalik si Nicolai, at malapit na rin magsimula ang klase, hindi ko na alam ang gagawin ko.We’re already in our last year in college, dapat mas maging responsable kami pagdating sa time management. Lalo na't BSBA ang course namin.

Natataranta na ako na parang ewan, oras na para mag klase kami. Pero may natitirang oras pa naman si Nicolai, buti nalang late din 'yong Professor namin ngayon. Sana ay mabigyan pa siya ng konting oras. Sana umabot si Nicolai.

Yumuko na lang ako at nagpanggap na natutulog habang hinihintay ko si Nicolai. Nang biglang may binati ang mga kak-classmate ko. 

Umayos na ako nang upo at tinanggal ko na rin ang earphone na nakasalpak sa tenga ko. Pagtingin ko ay ‘yong Professor na dalawang beses ko nang nakabunggo. Unlucky.

Nahihiya akong magpakita sa kaniya, matapos ang lahat ng mga nasabi ko. Nag takip na lang ako ng panyo sa ibabang parte ng mukha ko upang hindi niya ako makilala ng husto.

“I am Professor Tristan Lincoln, you can call me Professor Lincoln or Professor Tristan, and I will be your adviser for your last college life, I hope we get along,” pagpapakilala niya.

“OMG!! I can't believe na siya ang adviser natin!”

“Oo nga eh! Dati pinapangarap ko lang siyang maging adviser, ngayon natupad na!” sabi no'ng isang babae habang nakikipag harutan sa katabi niya.

“Tss! What's so good about him? He don't even have manners,” bulong ko at tumingin na lang sa bintana.

Hays! Nasaan na ba kasi si Nicolai? First day of school malelate siya? Nakakainis naman! Dapat hindi na lang sumama si Clementine dito sa building, nag-insist pa tuloy si Nicolai! Hindi ko na tuloy alam ang gagawin ko!

“Hey, miss! The one who’s near the window, with a handkerchief on her face,”  

“I have seen all your classmates face, but I don't see yours, please look at me,” utos ni Professor Tristan.

Haaaay! Nagdadalawang-isip pa ako! I'll buy some time, kunwari ay hindi ko narinig, para lang makapasok si Nicolai.

“Hey, miss! Do you hear me?”

“Paki kalabit nga 'yang classmate mong lutang, kong ano-ano ang iniisip!” sabi niya sa ka-classmate ko.

Kinalabit ako ng ka-classmate ko at napagdesisyonan ko na tanggapin ko na lang kong ano ang mangyayari, handa na akong tanggalin ang panyo nang biglang pumasok si Nicolai sa room.

“Nicolai!” sigaw ko.

Napatayo ako ng makita ko siya. Natanggal na rin ang panyo sa mukha ko, napatingin ako kay Professor Tristan ngunit hindi ko mabasa ang kaniyang expression. Kinakabahan na ako. 

“Hello sir, good morning. I am truly sorry if I'm late, my mother call—”

“Recite your name, please,” sabi ni Professor Tristan, hindi ko alam kung ako ba ang kinakausap niya, since sa akin siya nakatingin, sure ako na ako dapat ang sasagot.

“M-me? M-maxine,” nauutal kong sabi.

“Okay, so as Miss Maxine said, you're so early for the second subject. So don't bother us and have fun while waiting,” Professor Tristan said to Nicolai.

“A-ano po sir?” 

“Oh, so you're deaf too?” 

“I said, you're too early for the second subject,” ulit niya.

Walang nagawa si Nicolai kundi umalis. Hindi man lang niya pinakinggan ang reason ni Nicolai kong bakit siya na-late. Tsk, as I said earlier, he's worthless. 

Umupo na ako, dahil nakakahiya sa mga ka-classmate ko. 

Tinarayan ko na lang si Professor Tristan nang tumingin siya ulit sa akin.

“I see, we cross paths again. I'm happy that this fate is siding me!” Professor Tristan said.

“Miss Maxine, I think you need to take lessons for your manners. Hindi pwede 'yang ugali mo dito sa course mo!”

“And, I'm hoping that you'll get my polo later,” dugtong niya.

Nagtinginan tuloy sa akin ang mga ka-classmate ko. I think they got the wrong idea. 

Masyadong dugyot rin pala itong Professor na ito. Ilang months na ang nakalipas simula no'ng nangyari 'yong insidente na 'yon, hindi niya pa nilalabhan? Ah, nag-cri-cringe tuloy ako tuwing naiisip ko 'yon. Masyado siyang pushover. 

Buti na lang ay hindi siya nagturo ngayon. 

Break time na namin, tinatawagan ko si Nicolai ngunit hindi siya sumasagot. Dumeretso na 'ko sa sa canteen para hintayin si Clementine at para ikwento ang nangyari kanina.

Nakita ko na si Clementine, tatawagin ko na sana siya nang biglang may umakbay sa akin. Nagulat ako ng makita ko si Nicolai.

“What's up, babe?” Sabay kindat sa akin.

Inalis ko ang pagkakaakbay niya at sinikuhan siya. Naglakad na ako papunta kay Clementine para sabihin ang nangyari. 

“My love! Si Nicolai na-marked as absent kaninang first period,” panimula ko.

“Hmm? Bakit naman?” 

“Ewan ko diyan sa lokong 'yan,”

“Woohoo! My two princess! What's up? Especially you, babe.” Tumingin si Nicolai sa akin.

Dahil sa inis ko ay kinurot ko na lang siya.

“A-ah, ouch!” 

“What happened, Nicolai?”

“Okay, let me explain. No'ng pabalik na ako galing sa paghahatid ko kay Clementine, tumawag si Mama. Bumagsak na naman daw si Christine, kaya hindi siya makapag-enroll,” paliwanag niya.

“Oh, kaya ka late kanina?” tanong ko.

“Yes, pero hindi man lang pinakinggan ni Professor Tristan 'yong rason ko,”

“Professor Tristan?” 

“Oo, Clems. Hindi ko in-expect na siya ang Professor sa department namin,” inis na usal ko.

“Why? Have you met before?” 

“Oo, dalawang beses na,”

“Siya 'yong Professor kanina,” dugtong ko.

“Owshi! Kung ako 'yan, mag-drop out na ako,” asar ni Clementine.

“Nahiya tuloy ako kanina, feel ko kasi lagi na niya akong makikita at parang babantayan niya ang bawat kilos ko,” sabi ko.

“Oh siya, siya! Ano ba gusto ng prinsesa ko? Treat ko na!” sabi ni Nicolai at ipinuwesto ang kaniyang braso para kapitan namin.

Masyadong childish 'tong si Nicolai, parang ewan.

Nagkatinginan kami ni Clementine at alam na namin ang kahulugan nito.

Imbis na maki-flow kami sa ka-childish-an ni Nicolai, inakbayan ko na lang si Clems at si Clems naman ay nakaalalay sa baywang ko. 

“Anong gusto mo my love?” tanong ko.

“Hmm, 'yong favorite natin,”

“Spaghetti!” Sigaw namin at itinaas ang dalawang kamay namin.

“Hoy! Sabi ko libre ko!” habol ni Nicolai sa amin.

Uwian na at naisipan kong kumain kami sa labas, inaya ko na sila Clems at Nico kaso hindi sila available. Si Clementine ay may mga paperworks pa na gagawin, at si Nicolai naman ay kailangan nang umuwi dahil sa kapatid niya.

Ngayong 4th year na ako, nag-insist ako kay Dad na uuwi na lang ako mag-isa. Tutal ay adult na ako, at kaya ko na man na mag-isa.Sinabihan na lang ako ni Dad na mag-ingat na lang sa pag-uwi. 

Gusto ko rin naman kasi maranasan ang makipaghalubilo sa mga tao, hindi lang sa company namin.Gusto ko din naman maranasan ang mag commute.

Nakauwi na ako ng bahay at dumiretso na ako sa kwarto ko, pagod na pagod ako ngayong araw. Kahit konti lang naman ang ginawa ko. Ang sarap sa feeling na nararamdaman ko rin 'yong pagod na nararamdaman ng bawat tao sa tuwing umuuwi sila sa bahay niya.

Ibinaba ko ang bag ko sa study table ko at humiga sa kama ko. 

“Haay,” bulong ko.

Biglang bumukas ang pinto ko at nakita ko si Mom na may dalang pagkain.

“Max, kumain ka na muna,” 

“Mom, I'm tired. I want to sleep na,” 

“Okay, make sure na nakapagpalit ka na ng pajama mo bago ka matulog. Good night, sweetheart.” Isinarado na ni Mom ang pinto para makapag pahinga na ako.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako simula no'ng umalis si Mom. 2 o'clock na pala ng madaling araw, kaya nagpalit na ako ng pajama at itinuloy ang tulog ko.