Chapter 2

Tumumba ako at nanghihina, I saw someone at the back of Mr. Renze, may kasabwat siya?

Nagulat ako noong hinampas nya si Mr. Renze, thank God at may tumulong sakin. I watched him punch my driver, so brave.

Napabagsak na niya ang driver ko at wala ng malay, agad naman tumawag ng pulis at ambulansya 'yong lalaki.

Medyo maayos na ang lagay ko kaya tumayo na ‘ko para kausapin ‘ang lalaking nagligtas sa’kin.

Inalalayan niya ako dahil parang matutumba ulit ako.

“Okay ka lang miss? hintayin mo na muna ang ambulansya,” nag-aalalang tanong no’ng lalaki.

“I’m okay, thank you,” usal ko.

“By the way, what's your name?”

“I’m Martin, Martin Alcala,” sagot niya.

“Mr. Martin, thank you for saving me! By the way paano mo—”

“Ahh, nakita ko kasing pumasok itong kotse na ito dito. Nagtaka ako kasi matagal ng walang nakatira dito, as a curious person, sinundan ko ‘yong kotse and nakita ko na lang na sinuntok ka niya,” putol sakin ni Mr. Martin.

Dumating na ang pulis at ambulansya sa lugar, inaresto na ng mga pulis si Mr. Renze at dadalhin na sa Police Station.

“Sumunod na lang po kayo miss sa police station, at magpatingin na muna kayo,” concern ng isang officer.

“Samahan ko po muna si Miss sa hospital, tiyaka na po ako mag-bibigay ng testimonya,” paliwanag ni Mr. Martin.

Habang nakasakay kami sa ambulansya papunta ng hospital ay hindi namin maiwasang mag-usap.

“Miss ano pala pangalan mo?” tanong ni Mr. Martin sa’kin.

Tinignan ko siya para obserbahan, at isipin kong ano ang pangalan na sasabihin ko.

“Ah, hindi po kita pinipilit kung ayaw mo sabihi—”

“Maxine,” putol ko sa kaniya.

Mabait naman siya at mukhang mapagkakatiwalaan.

“Taga saan ka nga pala? para ihatid kita pagkatapos natin magpunta sa presinto, huwag mo akong pag-isipan ng masama ah! Nagmamagandang loob lang ako. Pero kung ayaw m—”

“MaxStuk condominium, but no need to take me home. Just mind your own business,” putol ko sa sasabihin niya.

Masyado siyang mabait, pero kahit ganun dapat hindi tayo basta basta magtiwala kong kanino man.

Narating na namin ang hospital at tapos na akong icheck at buti wala naman akong mga damage at sugat.

Papunta na kami sa police station kasama ko si Mr. Martin. Narating na namin ang station at agad naman kaming kinuhanan ng testimonya.

“What happened?” tanong ng Police Officer.

I sigh then I answered. “He’s my Dad’s secretary and my personal driver. Galing kami sa building ng MaxStuk Company, and then no'ng pauwi na kami ay bigla niyang iniba 'yong route at do’n na nga ‘yon sa lugar na iyon!” pagpapaliwanag ko.

“Bakit ka napadpad dun sa lugar na ‘yon? Ano ang mga naabutan mo na mga pangyayari?” tanong ng police officer kay Mr. Martin.

“Ah, kasi pauwi na ako no’n galing sa mall. Nakita ko ‘yong kotse nila na pumasok do’n sa eskinita, and hindi na ako nag dalawang isip na sundan sila. Baka kasi kong anong meron, and tama ang hinala ko. Naabutan kong sinuntok siya no'ng driver niya noong sinubukan niyang tumakas,” kwento ni Mr. Martin.

Nakasakay na ako ng taxi at hinahanap ang credit card ko para magbayad, kaso napababa ako ng taxi ng wala sa oras. Inhale.. Exhale.. Pati ba naman credit card hindi nakikisama!

Nakita ko si Mr. Martin tumatakbo papunta sa ’kin na tila parang may ibibigay siya sa ’kin.

“No, I don’t need your money!” sabi ko sa kaniya.

“Eh ano, ito ‘yo—”

“I said no!” putol ko sa sasabihin niya.

Nagsimula akong maglakad dahil baka abutin pa ako ng pagsikat ng araw bago makauwi ng bahay!

Nararamdaman kong sinusundan ako ni Mr. Martin and I don’t know why! Baka nagpapanggap lang siyang mabait? Then iba rin pala ang pakay. Nagsimula na akong tumakbo para hindi niya ako abutan, hays, kinikilabutan ako ng wala sa oras.

“Wait, Ms. Maxine!” sigaw ni Mr. Martin sa’kin, agad naman akong tumigil para malaman ko kung bakit, at para tanungin narin kong bakit niya ako sinusundan.

“Why are you follo—”

“Hatid na kita, like what I said earlier, marami ng masamang tao ngayon. Baka mamaya ay pagtripan ka ng mga tambay sa daan,” alok niya.

Napag-isip isip ko ay, tama naman siya.

“Pano naman kita mapagkakatiwalaan?” tanong ko.

“Ito oh, school ID ko. Isa akong criminology student so no need to have doubts. Safe ka sa akin,” paninigurado nya sabay bigay sa’kin ng I.D.

Binigay ko na ulit sa kanya ang ID niya at sumama na.

“Ito nga pala 'yon—”

“Shut up, just walk. Don’t talk to me!” pagsusuplada ko.

Malapit na kami sa condo at halos hating gabi na rin.

“Sa’n ka nga pala nakatira?” tanong ko.

“Ah, diyan lang sa Deijan Subdivision,” sagot niya.

“I see, my friend is also from that subdivision!” pagmamayabang ko.

“Really? Anong name niya?”

“Nicolai Jones,” I answered.

“I see,” tipid na sagot niya.

Narating na namin ang condo na tinitirhan ko at oras na para magpaalam ako sa kaniya.

“Thank you nga pala ulit, Martin. Ingat!” paalam ko.

Nakaakyat na ako sa condo at gustong gusto ko nang magpahinga.

“Oh, why are you late?” Mom said.

“Mr. Renze tried to kidnap me, but thankfully there’s a criminology student who helped me,” kwento ko at pumasok na sa kwarto ko.

It’s another day, I hope this day will be good. Nag-ayos na ako at nag-prepare na para pumasok sa school. Kumain na rin ako ng agahan na hinanda ni mom and it’s delicious as usual.

My dad filed a lawsuit to Mr. Renze, then Dad will find a new driver, a trustworthy one. My Dad will be the one who’ll drive me for the meantime.

Nakarating na ako ng University and as usual, nakikinig na naman ako ng mga favorite pop music ko habang nakapikit.

“Hi babe!” guess who! It’s the weird Nicolai.

Idinilat ko ang mga mata ko upang siguraduhing si Nicolai talaga 'yon.

“Babe who? Babe your face Nicolai!” I said.

“Walang babe back?” tanong niya.

“Ang harot Nicolai ha!” Tinarayan ko siya.

Nagsimula na ang klase namin at salamat naman ay hindi humarot si Nicolai ngayon. Mukhang seryoso na siya sa buhay niya. Hahaha!

It’s our break time and kasama ko ngayon si Nicolai papuntang cafeteria, usapan na rin namin nila Clementine na doon na lang kami magkikita kita. Then suddenly this man came to me, and it’s Martin.

“Why?” tanong ko.

“Oh! Nicolai? magkakilala kayo?” tanong niya kay Nicolai.

“Yes, kayo rin? Paano?” sagot ni Nicolai.

“Kayo pala ang may business, mauna na ako Nicolai,” sabi ko kay Nicolai.

Biglang hinawakan ni Martin 'yong balikat ko at sinabing “Wait! I have something to give you. Let’s talk in private!” pag-aaya ni Martin.

Nagpunta kami sa bench para pag-usapan kong ano ang pakay niya.

“What is it? Ano ‘yong ibibigay mo?” I asked.

“Here, I was about to give it to you yesterday, pero akala mo siguro ay pera ang ibibigay ko!” Tumawa siya at pagkatapos ay inabot ang ID ko.

“Gosh! Thank you! Akala ko kong saan na ito napunta!” pasasalamat ko kay Martin kahit sadya kong inihulog at hindi kunin ang card ko kagabi.

“Martin, let me treat you. Sobra sobra na itong ginawa mo para sa’kin. Here’s my number, call me when you free!” dugtong ko at umalis para pumunta na sa cafeteria dahil naghihintay na sila Clems at Nicolai.

Uwian na at nagpaalam na kami sa isa’t-isa at sakto naman ang dating ni Dad para sunduin kaming dalawa ni Clems. Inaya ni Dad si Clems mag hapunan sa unit namin, dahil marami daw ang niluto ni Mom at hindi namin kayang ubusin 'yon. Sumang-ayon naman agad si Clems dahil nagugutom na rin siya at hindi siya marunong magluto, nag-oorder na lang siya sa labas. At dahil sagot ni Dad ang mga pangangailangan ni Clems, kaya laking pasasalamat ni Clems kay Dad.

Nakarating na kami sa condo at pumasok na sa unit. Nakita ko ang mga niluto ni Mom, sobrang dami.

“May bisita ba mom?” tanong ko kay mom, kasi ‘yong dinner namin ay pang maramihan talaga, kahit kasama namin si Clementine ay hindi namin mauubos ‘yon.

“Call the one who saved you, and some of your friends,” Mom said.

“But, I don’t have their numbers.” Napakamot tuloy ako sa ulo.

“I have Nicolai’s number, let me text him,” sabi ni Clems.

Paano ko matatawagan si Martin, hindi ko nakuha ‘yong number niya.

“Mom, what about next time? Let’s invite my savior next ti—”

Biglang nag ring ang aking phone at nakita ko ang unknown number na tumatawag sa akin. It must be him, sinagot ko ang call at siya nga ‘yon.

“Hello, I was about to call you, but I remembered that I didn’t get your number,” sabi ko.

“What about now? treat me!” sagot niya.

“I’ll treat you next time but now, I need you to come to my condo because my Mom wants you here. My Mom and Dad wanted to thank you. Maraming hinanda si Mom, kaya need mong magpunta. I’ll text you the unit,” paliwanag ko. 

Naghung up na kami at agad kong tinext sa kaniya ang unit namin.

Ilang minuto lang ay dumating na sila, and yes, sabay sila ni Nicolai.

Natapos na kami mag-dinner at kailangan na daw umuwi ni Martin, hinatid ko siya hanggang sa labas ng condo.

“Thank you for coming. I appreciate it,” I said.

“It’s nothing, basta next time treat mo ako huh! hindi ito counted!” sabi ni Martin.

“Oo na, haha! Goodbye, ingat!” paalam ko, patalikod na sana ako nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko.

“Maxine,” sambit niya sa pangalan ko. Nagbago ang ihip ng mga hangin.

Lumingon ako sa kaniya para malaman kong ano ang sasabihin niya, nakatitig lang ako sa kaniya at naghihintay ng kaniyang sasabihin.

“I like you,” pag-amin niya.

Nagulat ako sa sinabi niya, akala ko ay ako lang ang nakakaramdam, pero hindi pala.

“You’re so brave to confess your feelings to me huh. Then tell me, anong nagustuhan mo sa akin?” hamon ko sa kaniya.

“I like how you talk, I like your attitude and also I like how you drop your ID purposely. It’s so cute!” paliwanag niya.

“When did I do that?” nahihiya kong tanong.

Tinawanan niya lang ako.

“Let’s date,” seryoso ang pag sabi niya.

“Let me think about it, and I’ll text you, then goodbye.” Naglakad na ako pauwi para matapos na ang usapan namin.

Hindi pa kami nakakalayo sa isa’t-isa ay nagtext na ako sa kaniya.

“Fine, when will we start?”

Nagtago ako upang makita ang reaksyon niya. Mukhang sincere siya sa akin, mukhang gusto niya talaga ako.

Ang saya niya, ang ganda tingnan.

Umakyat na ako sa unit at nakita ko si Nicolai na tinutulungan ang mga maid maglinis ng mga pinagkainan namin.

“Nicolai, what are you doing?” I asked. Obviously, tinutulungan ang mga maid.

“I’m helping them, since nakikain ako,” proud niyang sagot.

“Gusto mo ring pumasok bilang maid dito?” biro ko kay Nicolai.

“Kong pwede, edi oo. Kong mataas ang sahod, edi sige. Haha!” he answered.

Sipag naman pala ni Nicolai.

“₱10,000 per month,” sabi ko. Nabigla ata siya sa sinabi ko.

“T-ten thousand? per month?” hindi makapaniwala si Nicolai sa kaniyang narinig.

“Kong hindi ka naniniwala, then ask Manang Lorie,” sabi ko at tumawa.

Nag-aya akong pumunta sa unit ni Clementine para makapag relax at para mag-usap.

“Clems, tara do’n tayo sa unit mo!” aya ko kay Clementine.

“Wait, sama!” sabi ni Nicolai na nagmamadali.

“Huwag na, gusto mo pumasok bilang maid diba?” pang-aasar ko.

Nandito na kami sa unit ni Clementine at sumunod na si Nicolai sa amin, and may balak akong sabihin sa kanila.

“Clementine, Nicolai. I have something to tell you,” panimula ko.

“Huh? Ano bayan, pinapakaba mo ako!” Clementine said.

“May boyfriend ka?” sabi ni Nicolai.

Wow, straight to the point.

“Paano mo nalaman na ‘yon ang sasabihin ko?” takang tanong ko, kinakabahan na ako at hindi ko alam ang gagawin.

“Huh? Teka, nagbibiro lang naman ako,” paliwanag ni Nicolai. 

“Huh?” nalilito na ako, at nagdadalawang isip pa ako.

Whaaat?!