Kabanata 8: Anniversary

As the sun started to go down, I picked all my things as I preparing to go home. Lucas promised me just this morning that he'll go home earlier from work, so that we can have our celebration of our anniversary later night. And I want to make more efforts for this, because I noticed how he also do his best every year to make this day memorable, sweet and full of love.

As I opened the door of my office I was shocked to see Chelsea there with some of my staff.

"Opps! You are not going home yet, Dianna. Remember, we are going to celebrate my pregnancy!" Chelsea said in excitement. Napakamot ako sa aking sintido, muntikan ko na iyong malimutan.

"Magce-celebrate tayo sa bar, tonight!" masigla na dagdag niya pa, nagsi-sang-ayon naman ang iba.

"Sa bar? Bakit doon pa, Chelsea. Don't tell me—"

"No worries, dahil sasayaw lang tayo doon, iinom ng juice, walang wine. Bawal ang kill joy, hindi dapat natin ito palampasin."

"Guys, Chelsea, may kailangan akong sabihin sa inyo," pansamantalang simula ko.

"Tonight is actually our anniversary. Hmm... Chelsea, alam mo naman na palagi namin ito isini-celebrate, hindi ba?"

"Ay, oo nga pala! Pero pwede ka naman din sumama, kahit sandali lang?"

"Please?" Naging todo na ang ngiti niya sa akin ngayon.

"I want to be there for you, Chelsea, but I also want to make tonight really special for Lucas and I. Naisip ko na baka makapaghanda ako ng surpresa para sa kanya." Ngumuso siya, at saka hinawakan ang aking mga kamay.

"Tara na Dianna. For sure late uuwi ang asawa mo, hahayaan mo ba akong malungkot dahil lang hindi mo man lang ako binigyan ng kaunting oras para dito?" Bumuntong hininga ako. Sandali ko nilingon ang orasan, at saka ako nagpasya.

Chelsea was positively glowing when she told to our friends and co-workers about her pregnancy. I tried to be present, but my mind kept wandering back to Lucas and the surprise I am planning to prepare for him. Though hearing their topic makes me sad, I simply hope Lucas and I will be able to have a kid soon as well.

Habang lumalalim ang gabi, napatingin ako sa orasan, napagtantong oras na para umalis ako. Lumapit ako kay Chelsea, na nakikipagkwentuhan pa rin sa ilan sa mga katrabaho namin.

"Guys, I really need to go. Chelsea, I want to congratulate you again for your pregnancy! I'm really sorry but I need to go home." I gave them a smile, which they returned graciously.

"Well, wala naman kami magagawa. Sige na, magi-ingat ka sa pag-uwi mo. Kung hindi ko lang ini-isip na baka ngayong anniversary niyo na ng asawa mo kayo makabuo ay hindi pa kita papayagan na makauwi!"

"Gosh, Chelsea! You're making Dianna's cheeks flush furiously," sambit ni Lianna, habang napahalakhak pa si Chelsea.

"Sana nga, Chelsea. I'm going, magi-ingat din kayo sa pag-uwi. At huwag niyo hahayaan itong si Chelsea ma uminom ng alak."

"Oo na, sige na, Dianna! Mamaya niyan ay ikaw pa ang ma-surpresa kay Lucas."

I made my way to the exit with Chelsea's permission, feeling a mix of thrills and dread. I had no idea that my night was about to take an unforeseen turn that would leave me doubting everything. But before I finally reach the exit of the bar...

Someone brushed up against me, forcing me to stumble. I turned, ready to apologize, when I caught sight of a familiar face.

"Mr. Rios?" sambit ko, nang makilala ko siya. Bahagya umangat ang kaniyang kilay at saka kalaunan ay ngumiti sa akin.

"Mrs. Rodriguez. It's good to see you again! What are you doing here?"

"Are you with your husband?" Inikot niya ang paningin sa paligid.

"Oh, no! It's a friend's celebration, a pregnancy announcement, that's why I am here." Tumango siya, tila may sasabihin pa ngunit pinangunahan ko na iyon.

"Nice to see you too, Mr. Rios. Pasensya ka na, pero kailan ko na rin umalis." Ihahakbang ko na sana ang aking mga paa ng marahan na dumapo sa aking braso ang kaniyang kanan na kamay na kaagad niya rin naman inalis ng mapatingin ako roon.

"I'm just wondering. Hmm, bakit palagi ka yata nagmamadali, Mrs. Rodriguez?" Mahina siyang tumawa, kasabay ng paghimas niya sa kaniyang batok.

"I mean, the first time we encountered, you're also in a hurry." Napatitig ako sa kaniya. Nag-alinlangan ako, ayaw kong ibunyag ang mga detalye ng aming anibersaryo ni Lucas. Gayunpaman, ang palakaibigang titig ni Dylan ang nag-udyok sa akin na sabihin ito.

"Actually, anniversary namin ngayon. And I wanted to plan something special for him." Nagi-init ang aking pisngi ng ibahagi ko ito sa kaniya.

"Ah! Kaya siguro maaga nag-out sa trabaho niya si Mr. Rodriguez."

"Really?" Mas nabuhayan ako ng loob, umaasa na marahil babawi siya sa pagkakataon na ito.

"Yes. Sinadya ko siya kanina dahil mayroon akong papapirmahan na mga importante na dokumento, kaya lang hindi ko na siya naabutan."

"At iyon nga ang sinabi sa akin ng secretary niya. Ang paalam daw sa kaniya ni Mr. Rodriguez ay mayroon itong mahalaga na pupuntahan."

"Sige, Dylan. Mauuna na ako," paalam ko muli. Tumango siya sa akin at nagbigay daan, ngunit bago pa man ako tuluyan na makalabas ay tinawag niya akong muli, dahilan upang lingunin ko siya.

"Mrs. Rodriguez. Are you aware about..." Tuluyan akong napaharap muli sa kaniya.

"About what, Mr. Rios?" tanong ko, ngunit naging malikot ang kaniyang mga mata.

"Nothing..." Dylan's gaze softened.

"Anniversaries are special; I'm hoping that you have a great celebration later. Take care, Mrs. Rodriguez."

Shaking of my thoughts, I picked my car's key and headed back home. The night air was brisk, leaving behind the laughter and jubilation. The prospect of a romantic evening with Lucas piqued my interest, as I couldn't shake the cliffhangers of what Dylan said before we parted ways. Hindi ko mawari, ngunit tuwing binabalikan ko iyon sa aking isipan ay may kakaiba akong nararamdaman.

Returning to our empty home, I felt a strange mix of emotions. Ang tunog ng pitik ng orasan na nakasabit sa dingding ang siyang nagpapabilis lalo sa pintig ng aking puso.

With each passing minute, I grew more anxious about the surprise I was preparing for my husband. It had to be perfect.

Alam ko na deserve niya rin ito. Gusto ko na maramdaman niya na mahal na mahal ko siya, kahit pa pansin ko na nawawalan na siya ng oras para sa amin.

Kinuha ko ang aking cellphone at saka kinuhanan ang ilan sa mga pagkain na inayos ko na sa may lamesa. Pagkatapos ay lumabas ako ng pintuan patungo sa likod ng aming bahay kung saan makikita ang maluwang na garden namin.

Dito ay naka-ayos na rin ang lahat. Ang mga kandila ay aking inayos na mabuti para maghugis puso iyon. Napangiti ako, tiyak na magugustuhan niya ang lahat ng ito.

Minabuti ko naman na hintayin na lamang siya sa may kusina, ngunit ang mga minuto ay naging oras, at hindi pa rin umuuwi siya umuuwi.

Nakapatong ang phone ko sa kitchen table, madilim ang screen nito, walang anumang mensahe o missed calls mula sa kaniya. Bumugso ang kaba sa aking damdamin.

Nag-umpisa na naman akong tanungin ang aking sarili, kung ano na naman ang dahilan kung bakit huli na naman siya, lalo na at ayon naman kay Dylan ay maaga siya nag-out sa kaniyang trabaho. Nag-init ang aking mga mata ng sa sumunod na mga oras ay hindi pa rin siya dumarating.