"May I know your name?" I already turned my back at him when I heard him asked that, causing me to face him again.
"By the way, I'm Dylan. I am a new investors here at Rodriguez company," inilahad niya ang kaniyang kanan na kamay habang nagpapakilala sa akin."Oh, so you are one of my husband's new co-worker then. I am her wife, Dianna," I also introduced myself with a soft smile, shaking his hand lightly."Wow! I am a bit disappointed. I thought you are my soulmate already." Sandali na napa-awang ang aking labi, ngunit kalaunan ay natawa na lamang sa kaniyang sinabi."Just kidding! It's really good to meet the beautiful wife of our boss." He flashed me another charming smile which made me blush lightly."Thank you, I must admit, you are quite handsome yourself." He let go off my hand and chuckled."Well, I have to thank you for the compliment. I mean, I have always heard that you're quite the beauty. You know, kilala ko rin ang ama mo. He's an amazing CEO of one your company somewhere in New York, right?" Tumango ako at saka napatingin sa suot ko na relo, at saka ko na alala ang totoo na rason ko kung bakit ako nandito."I am sorry, Dylan Rios. But I need to go on my husband's office. Ang totoo niyan ay nandito ako dahil gusto ko siyang i-surpresa, since it's my birthday and I want to celebrate that day with him." Umangat ang kaniyang kaliwa na kilay, na tila ba may mali sa aking nasabi."Hmm, sounds ironic, huh? It's your birthday but you are the one surprising him." Ang ngiti sa aking labi ay unti-unti na nabura ng mapagtanto ko na tama siya."Alright, hindi ko na aaksayahin pa ang oras mo. Halata rin na nagmamadali ka. I hope to see you again, Mrs. Rodriguez?" he said politely. He seems so kind and friendly."Same to you, Mr. Rios." After bidding goodbye, I headed toward Lucas' office. But before I could enter, his secretary signed me not to."Sorry, Ma'am. Wait for a while, tatawagan ko lang po si Sir. Lucas at itatanong sa kaniya kung pwede na siyang tumanggap ng bisita.""But I am her wife, why would you need to do that first?" Nagtataka na tanong ko sa kaniya, may pagka-iritable sa tono ng aking boses."I-I know, Ma'am. But Sir. Lucas told me before, not to let anyone except them—" My brows furrowed in confusion."Wait, ano ang sinabi mo? May iba ba na kasama si Lucas? May meeting ba siya?""I mean, him... My apologies, Ma'am. Kinakabahan lang po ako." I stared at her as she picked her phone now and call Lucas."Ma'am, pwede na raw po kayo pumasok." Bago ko ihakbang ang aking mga paa ay sinulyapan ko siyang muli. Nang makapasok na ako sa loob ng opisina ni Lucas ay naabutan ko na tutok na naman siya sa harap ng kaniyang laptop habang kunot ang kaniyang noo."Hi honey! Surprised! Kahit na alam mo naman ng nandito ako. Iyon naman kasing secretary mo ay hindi ako pinapasok kaagad. Siguro ay bago iyon dito, hindi yata alam na ako ang asawa mo." Ibinaba ko ang mga dala ko na pagkain."Dianna, what are you doing here?" tanong niya, bago naman siya makapagsalita muli ay mabalis ko na siyang binigyan ng halik sa kaniyang labi."Considering how busy you are at work, I thought we could celebrate a bit here." He seemed hesitant when I pulled away from him, looking into his eyes while biting my lower lips nervously."C-Can we, please?" I added quickly seeing his hesitation."If you don't want, it's fine. Don't force yourself. I-""No, come on. Let's eat." Nang sabihin niya ito ay lumawak ang ngisi sa aking labi. Hindi na siya nag-alinlangan pa na tumayo at saka tinulungan ako na ayusin ang mga pagkain.I thought I will feel better by doing this, but I was unable to avoid but notice that Lucas seemed distracted and distant when we seated down to dine. Bumagsak ang aking balikat dahil tila mas gusto niya pa kaharap ang tambak na dokumento sa kaniyang lamesa kaysa sa akin."Mm, masarap ba?" I tried to asked him with a tone of hopefulness in hopes of cheering him up."Yeah..." Hindi man lang siya naga-angat ng tingin sa akin, sa halip ay sa plato niya lamang, like I am just a display here.My excitement turned to despair as the minutes went by. I had expected an event to remember with my husband, but it felt more like an unwanted interruption in his hectic day.Sinubukan kong itago ang aking pagkabigo, ngunit sa kabila ng aking na pagsisikap na hindi maramdaman ang pangamba at kawalan ng tiwala na namumuo sa aking puso sa mga nakaraang linggo ay lumalim. Hindi ko malaman kung normal pa nga ba talaga ang lahat sa amin o isa na itong simula sa pagkasira ng aming pagsasama."You seemed not happy that I am here, Lucas," I stated with a matter of fact. I wasn't planning to say all those things out loud. But once it escaped my mouth, there was no turning back."I'm just really surprised that you are going here, Dianna. Hindi mo man lang ako tinawagan na pupuntahan mo ako rito. Paano na lang pala kung nasa importante ako na meeting? Ano, ipapahiya mo ako?" The way he emphasized 'important meeting' made it sound like it was more important than me coming over."But you're just here, Lucas. Typing on your laptop. I just...want your little time to spend with me," I muttered softly. Hindi ko na nakaya pa na tingnan siya sa kaniyang mga mata, dahil sa natatakot ako na makita ang kaniyang reaksyon. Makalipas naman ang ilang segundo na katahimikan ay nagsalita siyang muli."Fine. But next time I hope that you'll tell me about it beforehand, alright?" Tumango ako at saka pinilit na ngumiti.I had expected a happy birthday celebration, but it had become an anxious one, leaving me with more questions than answers concerning the condition of our marriage. I could tell that something wasn't right, and as I left him in his office, I couldn't help but worry whether our relationship was losing some of the joy we had once experienced together.After thinking it for an hour, a notification from one of my social media account pop-up on my phone. It's a friend request from Dylan Rios. I accepted it the same time a message from him appears on my phone's screen."I forgot, greeting you directly. Happy birthday, Mrs. Rodriguez!" Binasa ko ang kaniyang mensahe at isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa akin labi.As the sun started to go down, I picked all my things as I preparing to go home. Lucas promised me just this morning that he'll go home earlier from work, so that we can have our celebration of our anniversary later night. And I want to make more efforts for this, because I noticed how he also do his best every year to make this day memorable, sweet and full of love. As I opened the door of my office I was shocked to see Chelsea there with some of my staff."Opps! You are not going home yet, Dianna. Remember, we are going to celebrate my pregnancy!" Chelsea said in excitement. Napakamot ako sa aking sintido, muntikan ko na iyong malimutan. "Magce-celebrate tayo sa bar, tonight!" masigla na dagdag niya pa, nagsi-sang-ayon naman ang iba."Sa bar? Bakit doon pa, Chelsea. Don't tell me—""No worries, dahil sasayaw lang tayo doon, iinom ng juice, walang wine. Bawal ang kill joy, hindi dapat natin ito palampasin.""Guys, Chelsea, may kailangan akong sabihin sa inyo," pansamantalang simula
Tinawagan ko siya ng makailan na ulit, ngunit kung hindi ko siya ma-contact ay pinapatayan niya naman ako cellphone. Nawala na ang init ng mga pagkain, ang mga kandila ay natupok na ng apoy, ngunit ni anino niya ay hindi ko man lang nakita hanggang sa makatulog na ako. Nagising lamang ako ng ingay na narinig ko mula sa garahe. Nagmamadali ako na tumayo, at saka ko tinakbo ang distansya para makasilip ako sa may bintana at doon nga ay nakita ko siyang bumaba ng kotse. Bumukas ang pintuan sa harap, at bumilis ang pulso ko habang nakatayo ako doon, naghihintay. Pumasok siya, pagod at tila hindi maipinta ang ekspresyon ng kaniyang mukha. Sumulyap siya sa akin, at saka binigyan ako ng isang nakakapagod na ngiti."B-Bakit ngayon ka lang?" Puno ng pangamba ang aking damdamin. Natatakot ako na ang lumabas sa kaniyang bibig ay ang dahilan na nakalimot na naman siya, lalo na at kaninang umaga ay nangako naman siya na maaga na uuwi."Happy Anniversary, honey..." pagbati niya. Nilapitan niya a
"O-Of course not, honey." He grabbed my wrists and held them softly."Then how can you explain this necklace? Why it should be R.D?" I glared at him angrily, trying to hold my anger. "Alright. Ako ang bumili ng necklace na iyan. Ang totoo niyan ay ibibigay ko dapat sa iyo, bilang regalo ko sa anniversary natin. About the engraved R.D letters, it's just a mistake.""That's really for you, but because of the wrong initials, I just decided not to give it. I just think that you might not like it, Dianna." Naitikom ko ang aking bibig. Lumuwag ang aking pagkakahawak sa kwintas."Oh my g-gosh..." Ang galit na aking nararamdaman ay unti-unti na humupa."I'm sorry, I-I just thought—""You thought that I'm having an affair?" Inangat ko muli ang tingin ko sa kaniya, kaya nagtama ang aming mga paningin. "Honey, I'm loyal to you. You know that..." Napalunok ako, nahihiya ako dahil sa aking naging reaksyon. Hindi ko dapat siya pinag-isipan ng masama."...and you're really important to me. I lov
Tanging ingay lamang na nagmumula sa aircon at tunog ng pagtitipa sa laptop ang namamayani sa may sala. Pagkatapos ko ayusin ang iba pa na gawain at naglakad ako patungo kay Lucas, na kung hindi sa screen ng kaniyang laptop nakatingin ay sa kaniyang cellphone naman. "Ahm, honey...""Hm?""Mayroon nga pala ako sasabihin sa iyo," mahina na pagsisimula ko. Hindi ko lang maiwasan na kabahan dahil madalas ay ayaw niya na nagpupunta ako sa malayo na lugar ng hindi siya kasama. "Ano ba 'yon, Dianna?" Tumayo ako sa bandang likuran niya at saka siya minasahe."Sa Monday kasi ay may lakad kami ni Chelsea. Birthday ni lola Epang, ayos lang ba kung sumama ako? Kasama rin naman namin iyong pinsan niya na..." Bigla akong nag-alinlangan. Naisip ko na baka magalit siya kapag nalaman niyang may kasama kami na lalaki. "Then go, kasama mo naman si Chelsea." Ngumiti ako at tumabi na sa kaniya."Talaga? Pumapayag ka kahit hindi mo ako masasamahan?" Napatingin siya sa akin, at kumawala ang mahina ngunit
I put my hair in a bun as I continue cleaning our room. I want this room to be perfect before he arrive, cause this is the place we will start to fulfill our plan to have our own family. Ibinukas ang bintana at napangiti sa sumingaw na bintana sa loob ng kwarto. Kakaiba ang saya na aking nararamdaman, dahil tatlong araw na lamang ay uuwi na si Lucas. Tila ba hindi ko namalayan ang paglipas ng mga buwan.I can really feel that my dream to have a child with my husband Lucas, will soon to be fulfilled. I can totally imagine now how it’s gonna be like having kids of our own. The way it has to feel to walk into our home as the parents of kid would surely be amazing. Naputol ang aking mga ini-isip ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Pinunasan ko ang ilang butil ng pawis sa aking noo, ganoon din ang ilang alikabok sa aking kamay at saka ko tiningnan kung sino ang nag-text. Ang ina-akala ko na pangalan ni Lucas ay naging isang unknown number. Nagtaka ako, hindi ito pamilyar sa a
As I arrived at London Station I immediately find a taxi driver to take me on the building where Lucas is staying. Habang nasa biyahe ay panay ang pagpiga ko sa aking palad. Makalipas ang ilang minuto ay nakarating na rin ako at kaagad na nagbayad sa aking sinakyan. Inayos ko ang bag sa aking balikat habang tinitingala ang building na nasa aking harapan sa kabila ng matindi na sikat ng araw.Bawat paghakbang ko ay mas bumibilis ang tibok ng aking puso. The closer I got to Lucas the more nervous I grew. After about a minute of me walking in circles around the building, my nerves were shot and I had no choice but to go in and ask for him. "May I know where I can find Lucas Rodriguez?" I asked nervously as I stepped inside the lobby. Ngumiti sa akin ang receptionist pagkatapos ng magbalik siya muli sa akin ng tingin pagkatapos tingnan ang computer na nasa kaniyang harapan."Yes ma'am, he's currently in the room 3." Tinuro ng receptionist ang daan."Thank you." Hindi na ako nag-aksaya p
"Don't you trust me?" "Sino ba kasi ang nag-sent sa iyo ng picture na iyan?" Ito ang mga sumunod na sinabi niya. Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa aking mga kamay."Huwag mo ako sagutin ng panibagong tanong, Lucas," malamig na sambit ko. "Fine...""The woman in the picture is my step-sister, Sanya. The baby? That's my niece, Charmaine. Anak niya 'yan." Kahit paano ay nabawasan ang bilis ng aking puso pagkatapos ko marinig sa kaniya ang mga salita na ito, ngunit mas malaki pa rin ang parte sa akin na nagdududa."Step-sister? May kapatid ka sa labas? Hindi mo iyan na sabi sa akin, Lucas." He sighed and rubbed his temple slowly. Bahagya akong yumuko at sinubukan na habulin ang kaniyang tingin, dahil gusto ko makita sa mga iyon kung nagsasabi ba talaga siya ng totoo."Alam ko, Dianna...""At gusto ko talaga humingi ng sorry sa iyo dahil hindi ko iyon nasabi, na hindi ko sa iyo ipinaalam kahit noong mga panahon na nililigawan pa lang kita.""A-Ang totoo niyan komplikado ang nakaraan
"Dianna, saan ka pupunta?" Matapos niya sa akin sabihin kung saan nakatira ang kaniyang pinsan na si Dylan ay dumiretso ako sa garahe patungo sa aking kotse. "Kakausapin ko ang pinsan mo, Chelsea! Kailangan niya sabihin sa akin ang rason kung bakit ginugulo niya ang buhay namin.""Ha? Bakit? Sandali nga, hindi talaga kita maintindihan." Napapikit ako ng mariin at saka sandali siyang nilingon. "Oh, bakit ganiyan ka makatingin sa akin?""Chelsea, may alam ka ba?""What? I really don't get you, Dianna." "Ang unknown number na nag-send sa akin ng picture ay walang iba kun'di ang number din ni Dylan. Hindi ba ay ipinakita ko naman sa iyong 'yung message. Bakit hindi mo sinabi na kay Dylan pala iyon." "Hindi ko iyon napansin, Dianna. Iyong number ni Dylan na tumawag sa akin kanina ay tatlong linggo pa lang yata simula ng nabili niya. Dalawa ang number niya sa akin, at iyong dati pa ang kabisado ko." "Isa pa ay hindi masama na tao ang pinsan ko. Kahit na sa ibang bansa siya lumaki ay ki
Hindi ko alam ang eksakto na aking mararamdaman. Basa ang aking mga pisngi ng ihinto ko ang aking kotse sa garahe ng bahay. Matagal-tagal pa bago ako lumabas dito dahil hanggang ngayon pakiramdam ko ay pinagbagsakan ako ng langit at lupa. Napahilamos ako sa aking mukha. Hindi ko mapigilan na maiyak lalo na at tuluyan na nga nawala sa akin si Dylan, ni hindi niya man lang nalaman na magkakaroon na kami ng anak na dalawa.Alam ko na kasalanan ko ang lahat kung bakit siya nakipaghiwalay sa akin. I can't blame him for that. Kahit na gusto ko man siya sundan sa Hongkong ay ayoko na maging makasarili na naman ako. Marahil mas makakabuti nga kung malayo muna siya sa akin para hindi na rin siya masaktan pa. Bagsak ang aking mga balikat ng humakbang ako sa harap ng pintuan ng bahay. Binuksan ko ito, pagkatapos ay pinindot ang switch ng ilaw. Namilog ang aking mga mata, umawang ang aking labi at nanginig itong muli ng makita ko kung sino ang lalaki na nakatayo roon, may hawak na mga bulaklak,
I took a deep breath, as I decided to call him. It's just so stupid of me to believe that I can handle the fact that I'll no longer have someone like Dylan Rios in my life. But then, despite the multiple attempt to call him, I didn't get a chance to reach him again.Isa itong gabi na puno ng pagsisisi ang aking damdamin. Nakasandal ako sa dulo ng aking kama habang nakalagay sa ibabaw ng aking hita ang isang box kung saan namin ini-ipon ni Dylan ang ilan namin mga litrato na kuha namin sa New York at sa iba pa na bansa kung saan kami noon nagbakasyon. In a cemetery where my unborn child is buried in, I put down my head and slowly caresses its tombstone. Gumuhit ang lungkot sa aking puso. "Sorry baby...""Your Mom had been a monster. Ang tanga ko para isipin na magiging proud ka riyan sa akin sa heaven. Siguro nga ay ikinakahiya mo na ako riyan." Mapait ako na napatawa. "Your father hurt me so much, and the pain he inflicted to me grew into anger, and that emotions turned me into som
"Ako ba talaga ng nasa puso mo o ang dati mo pa rin na asawa?" malungkot na tanong niya sa akin."Dylan, totoo na—" Yumuko siya at pinahiran ang kaniyang pisngi na nabasa ng kaniyang mga luha. "Nangako ako sa iyo na susuportahan kita sa lahat, na hindi kita iiwan." I see the pain the way he looked at me. He knew how much my heart was broken—he saw my scars yet he still tried to comfort me. But I am the one who's hurting the person who saved me. "A-And I'm really sorry, Dianna..." Tumulo ang panibagong luha sa aking mga mata. Hinawakan ko siya muli sa kaniyang mga braso."Sorry because I can't fullfil my promise anymore. Mahal na mahal kita, alam mo iyan. Pero masiyado na kasing masakit.""Ang sakit makita na iyong taong mahal mo ay hindi pa rin tuluyan makalimot sa lalaki na sinaktan lang siya. Ang sakit magmahal ng babae na tila hindi pa tapos mahalin ang unang lalaki na minahal niya kaysa sa akin." "Ang hirap makipag-kompetensya. Ang hirap-hirap, Dianna.""N-No, Dylan..." Mahigp
Ipinagpatuloy ko ang pagpapahirap sa kanila. Bawat araw ay naiibsan ang aking pagod sa tuwing nababalitaan ko ang mga bagong ganap sa kanilang buhay. Mula sa magandang bahay ay sa cheap na motel na sila tumitira. Ngunit sa lahat ng mga nangyari sa kanila ay ang balita na mayroon ninakaw si Roxanne sa isang tanyag na shop ang siyang hindi ko malilimutan. Ilan lamang iyon sa ebidensya na naghihirap na talagang naghihirap na sila. "Yaya, sino ba iyan?" tanong ko, pagkatapos ko lumabas sa opisina ko sa aking bahay at nakarinig ng ilang sigawan. "Ma'am, may dalawa po na tao na nagpupumilit kayo makausap." Nangunot ang aking noo. Sinulyapan ko ang relo sa aking kamay. Maga-alas-nuebe na ng gabi."Sige, yaya. Ako na ang bahala." Naglakad na ako patungo sa pintuan at doon ko naabutan si Lucas at Roxanne na nagtatalo pa. "Ano ang ginagawa niyo rito? Gabing-gabi na, hindi ba kayo nahihiya sa mga kapit-bahay ko at dito pa kayo naga-away?" "Sabi ko na sa iyo, Lucas. Hindi na dapat tayo pumun
Nasa daan na ako patungo sa aking kompanya. Ngayong araw ay balak ko muna pagtuunan ng pansin ang mga mahahalaga na meetings ko sa mga bagong investors. Muli ay sumulyap ako sa aking relo, may isang oras pa marahil bago ako makarating sa kompanya.Sa pagbalik ko muli ng aking tingin sa kalsada ay naging mabagal ang aking pagmamaneho ng mapansin ang kumpulan ng tao at ang traffic sa kabilang lane ng kalsada."Anong mayro'n?" bulong ko pa sa aking sarili. Ibinukas ko ang bintana at saka ko nakita ang isang pamilyar na kotse. It was Lucas' prized possession, a symbol of his former wealth.Itinabi ko sandali ang aking sasakyan pagkatapos ay pinanood ko kung paano makipag-away si Lucas sa repo man. Ang kaniyang mukha ay namumula na dahil sa galit, mataas din ang tono ng kaniyang boses na pati mga ibon ay napapalipad palayo. He was gesturing wildly at the car, clearly desperate to stop it from being taken away. Hindi ko napigilan na matawa sa kung ano ang aking nasisilayan ngayon. Ang lalak
"To what do I owe this unexpected visit?" Sinalubong ko ang madilim na tingin niya sa akin."Hayop ka, Dianna. Ikaw ang dahilan kung bakit naghihirap kami ngayon!" mahina ngunit madiin na sambit niya pagkatapos ay mahigpit ako na hinawakan sa aking braso. "Bitawan mo ako, Lucas," may banta na utos ko sa kaniya, ngunit hindi siya nakinig."Wala ka ba konsensya ha? Dahil sa mga pinaggagagawa mo ay nadadamay ang anak namin." Napakagat ako sa aking sarili ngipin, dahil ayaw niya ako bitawan ay ako na ang nag-alis ng kaniyang kamay sa aking braso."Ah, alam mo naman pala iyang salita na iyan. Bakit, Lucas? Kayo ba na konsensya sa lahat ng ginawa niyo sa akin? Hindi naman, so bakit ko ibibigay sa inyo ang tahimik at masarap na buhay na gusto niyo kung ipinagkait niyo iyon sa akin?""The tables have turned already. Ayaw niyo iyon, time niyo ito para mag-shine.""Hindi ako nagbibiro, Dianna." Tumaas ang aking kaliwang kilay. "Oh, bakit? Sino ba ang may sabi na nagbibiruan tayo rito, Lucas? W
"Mommy, mommy, I am hungry!" Iyak ni Reanna ang aking narinig mula sa speaker. Sumandal ako sa aking swivel chair at ipinagpatuloy ang panonood."Reanna, don't annoy me, okay? Ang sabi ko pumunta ka sa kusina. Open the refrigerator and find anything to eat there!" Nag-umpisa na magdabog si Reanna."Roxanne, ano ba 'yan?""Ito naman kasing anak mo, iyak ng iyak. Halika na nga!" Sandali na naputol ang kuha ng camera at nagpatuloy lang ito sa banda kung saan sakop ang kusina nila. Pinanood ko kung paano buksan ni Roxanne ang kanilang refrigerator. "Shit! Lucas!""Lucas, come here!" "Roxanne ano ba, nakita mo na na naghahanap pa ako ng pwede ko pasukan na trabaho dahil parang may sumpa na palagi na hindi ako natatanggap.""Just come here, Lucas! Look!" Nakita ko na rin si Lucas, halos matawa ako sa itsura ng kaniyang mukha. Napahimas siya sa kaniyang batok at sandali na mariing napapikit. "M-Mommy, sakit na tiyan ko..." "Manahimik ka, Reanna ah! Makakatikim ka sa akin. Pumunta ka sa k
Panibagong araw ang sumalubong sa akin. Hawak ko sa aking kamay ang dalawang folder kung saan nakalagay ang mga dapat na matapos na gawain ni Lucas. Ilang hakbang na lamang sana ay maibibigay ko na ito sa kaniya ng makita ko si Roxanne."Nasaan iyong babae na iyon?!" "Roxanne, huwag ka mag-eskandalo rito." Nakita ko kung paano siya hilahin sa gilid ni Lucas. Maingat naman ako na lumapit pa at nagtago sa bandang gilid. "At bakit hindi? Inaagaw ka sa akin ng Dianna na iyon!" Lumingon muna si Lucas sa paligid bago bahagyang yumuko at lumapit kay Roxanne."Huwag mo sirain ang plano ko, Roxanne." Napasandal ako sa pader na nasa aking bandang likod. "Siguraduhin mo lang, Lucas. Hindi mo gugustuhin na magalit ako." Sandali na napapikit ng kaniyang mga mata si Lucas. "Oo nga! Kaunti na lang naman na panahon, sa tingin ko ay malambot pa talaga ang puso niya para sa akin." "Oh, ito! Ako ang nagluto niyan." Kinuha iyon ni Lucas."Sige na, umalis ka na! Baka sa halip na matapos ko kaagad ang
I broke away for air, my breath hitched and I closed my eyes. And after some seconds our eyes met again, he kissed me deeply and I closed my eyes once more. Our tongues intertwined.Ang mababaw na halik ay lumalim, mas dumikit pa ang katawan niya sa akin kaya naman napahiga na ako sa kama. Muli niya akong hinalikan, ngunit sa pagkakataon na ito ay naramdaman ko na ang mainit niyang dila sa loob. Ang init na aking nararamdaman ay mas lalong nagliyab."M-May I?" nanginig pa ang kaniyang boses ng itanong ito sa akin, ang klase ng kaniyang tingin ay tila ba nanghihingi ng permiso sa kung ano man ang kaniyang gagawin. Ngumiti ako sa kaniya at saka tumango.He took my clothes off as I pulled his shirt over his head. I felt him move underneath me. We were both breathing heavily by the time he rolled us over so that I lay on top and began to fondle my breasts. I moaned and grabbed his back."I love you, Dianna... I love you so much.." bulong niya ng tumapat ang kaniyang labi sa aking bandan