Kabanata 6: Birthday

"I-I'm sorry, Dianna." Huminto siya ay napaharap sa akin. Nangunot ang aking noo ng humakbang siyang muli palapit sa akin.

"Sorry?"

"Dianna naman, please don't make it a big deal." Naramdaman ko ang pagbigat pa ng aking damdamin.

"Huwag gawin na big deal? Lucas, it is a big deal! I can't believe you, for the first time hindi mo naalala ang birthday ko." Pinunasan ko ang luha sa aking pisngi.

"Pasensya ka na, ma-drama ba ako masiyado kung sabihin ko na nasasaktan ako ngayon dahil nalimutan lang naman ng asawa ko iyong isa sa mga araw na mahalaga para sa akin?" Ibinaba niya ang bag at saka ako nilapitan, pagkatapos ay hinawakan at marahan niyang hinaplos ang aking mga kamay.

"I'm sorry alright? Nawaglit lang talaga sa isipan ko dahil sa dami ng ginagawa ko sa trabaho ko." Nanginginig ang aking labi, gustuhin ko man na tanggapin agad ang kaniyang dahilan at hindi ko magawa dahil nasaktan niya na ako.

"Trabaho mo lang ba talaga ang dahilan, ha, Lucas?" Napansin ko na natigilan siya, ngunit hinawakan niya naman ngayong ang aking magkabilang pisngi.

"O-Of course, Dianna. Ngayon ko lang naman nalimutan hindi ba? And I regret that I forgot your birthday. I really do." Sinalubong ko ang kaniyang tingin.

"Hush..."

"Sorry na, okay? Please?"

"Shit! I can't believe that I forgot it. Sige, sampalin mo ako dahil sa nakalimot ako. Please do it, honey." Pinunasan ko ang aking pisngi.

"Just go, Lucas. Hindi ba nga ay may importante ka na gagawin sa trabaho mo?"

"Pero—"

"Okay na ako. Sige na." Inilihis ko sa kaniya ang aking tingin.

"Alright then, promise babawi ako." Napapikit ako ng dampian niya ako ng halik sa aking kaliwang pisngi at tumuloy na siyang umalis.

Sa pagmulat ng aking mga mata ay nanggilid muli ang luha dito, ngunit pinigilan ko iyong tumulo sa pamamagitan ng pagkagat sa aking labi.

I just thought that he'll make up to this, but he didn't. Instead, he still go out for his works, not realizing that I want him to be with me because today's my birthday. I want to spend it with him like before. But I guess it's the first saddest gift I got on my birthday. Sa isang iglap ay tila naging bula lahat ng inaasahan ko para sa araw na ito.

"Ano, nalimutan niya?!" Chelsea, who has been standing next to me in shock, exclaimed when she saw the state of my face.

"Siguro ganoon lang talaga siya ka-busy."

"Ha? What kind of reason is that, Dianna. Come to think of it, he didn't even greet you a simple 'happy birthday'."

"He totally forgot it. At parang ang insensitive sa part na iyan ng asawa mo ah! Biruin mo tumuloy pa talaga siya sa trabaho niya, knowing na napaiyak ka niya."

"Yeah, but maybe I'm just really making it a big deal, Chelsea. And besides he promised that he will make things right after he fixed all about his work." Tumawa siya kaya naman napatitig ako sa kaniya.

"And what's funny?"

"Hindi ka ba nakakahalata sa asawa mo, Dianna. Wala na talaga siyang time sa iyo, kahit ang mga simpleng importante na ganap nga sa buhay mo ay hindi na yata siya aware."

"Sigurado ako na mayroon iba pa na pinagkakaabalahan 'yan." Napahinto ako sa aking isinusulat.

"Chelsea, hindi iyan totoo!" Bahagya na tumaas ang tono ng aking boses.

"Hindi iyan magagawa ni Lucas. Ayos na ako. Nadala lang ako ng emosyon ko kanina, ngunit ngayon ay naiintindihan ko naman na kung bakit hindi siya nakapaghanda ng surpresa para sa akin." Malalim siyang napabuntong hininga.

"Ay, ewan ko na sa'yo Dianna! Bahala ka na nga riyan. By the way, happy birthday! Iwan ko na lang dito ang regalo ko." She gave me her gift and go out of my office.

Napatitig ako sa kawalan nang ako na lamang muli ang maiwan sa loob ng aking opisina. Hindi ko pa rin talaga tuluyan na matanggap na hindi ko kasama ngayong si Lucas hanggang sa nakapag-isip-isip ako.

I was aware of his recent workload, and it makes me the idea that out to celebrate with him seems to be impossible. So, I thought that it would be the perfect chance to have some time with him on her special day and prepared a plan to surprise him at his workplace. Matagal-tagal na rin kasi simula ng huli ko siyang mapuntahan sa kanilang kompanya dahil na rin sa may sarili rin akong trabaho sa isa sa branch ng mga business ng aking pamilya.

Nang mayroon ngiti sa aking labi ay bumaba na ako sa aking kotse at kinuha ang cake at ilang pagkain na binili ko muna bago ako dumiretso rito. I imagined how Lucas could be happy by my visit and the effort I had made just to make the day great not only for myself but for the both of us.

I walked inside the company, and some staff there greeted me with a smile as I passed them by. We all knew each other, though I noticed most of the people here were new to the firm. Bagama't mainit pa rin ang pagsalubong nila sa akin lalo na at asawa ako ng kanilang boss ay hindi nakatakas sa aking pandinig ang ilang bulungan.

"Omg! Baka alam na ni Madam."

"Huwag ka nga maingay diyan, baka masisante pa tayo." Hindi ko rin naman maunawaan kung ano ang ibig nila sabihin at kung para sa akin nga ba iyon, kaya naman hindi ko na iyon pinagtuunan pa ng pansin.

I walked inside the company, and some staff there greeted me with a smile as I passed them by. We all knew each other, though most of the people here were new to the firm.

On the hallway, I unintentionally ran into a well-dressed man as I continued looking for my husband's office. I quickly knelt down in order to gather all of the documents that had fallen onto the the floor. Once I was done, I picked them up and looked up at him.

"Pasensya na, hindi kita napansin," sambit ko at inabot sa kaniya ang ilang mga papel na pinulot ko.

"Oh..."

"No worries, beautiful lady," he said and smiled at me. And I just couldn't deny how good he looked. His blonde hair, tanned skin, and sparkling dark brown eyes made him look nice. He even had a suit that fit him perfectly. Ganoon pa man ay wala pa rin makakapantay kung gaano kagwapo para sa akin si Lucas.