Chapter III

 

Hindi ko alam kung anong pumapasok sa isip ng boss ko at hanggang ngayon kinakaladkad niya pa rin ako. Pinagtitinginan na rin kami ng nakakaslubong naming mga kasamahan ko sa trabaho at parehong gulat na gulat ang mga itsura. kahit ako man ay naguguluhan sa inaakto ngayon ni boss. This is out of his character.

“Ahhh… bosss.. ano…” Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Nakakunot-noo pa rin kasi siya at ang higpit ng hawak sa kamay ko but I need to get out from his hold kaya hinila ko ‘yong kamay ko na nakapagpahinto sa kaniya kaya napatingin siya sa akin na may pagtatanong sa mga mata. “Boss, ‘yong kamay ko po?” mabilis na sabi ko bago pa ako maduwag.

Tinignan niya ang mga kamay namin na magkahugpong bago mabilis na bumitaw. Tumalikod siya sa akin and brush his hair and mutter some words na hindi ko masiyadong narinig sa sobrang hina ng pagkakasabi niya. Gusto ko sanang magtanong kung ano ‘yon pero bigla nalang siyang naglakad palabas ng office building ng wala man lang lingon-likod. Naiwan naman akong tulala habang nakatingin sa likod niya.

“Anong drama niyo ni boss kanina?” Tanong ni Marydeth na hindi ko alam na nakalapit na pala kaya napatingin ako sa kaniya.

Napakamot naman ako sa ulo pagkatapos naiiling, “Hindi ko din alam. Kanina pa siya ganiyan, kung anu-anong sinasabi. Muntik na nga akong mabaliw.”

“Muntik mabaliw?” Hindi makapaniwalang sabi niya. “Matagal ka na kayang baliw, baka nakakalimutan mo?” Tapos binuntutan niya nang tawa.

Masama ko naman siyang tiningnan, “Sobrang nakakatawa. Hahahah.” I sarcastically said pagkatapos tinalikuran siya.

Kainis naman kasi. Kita na ngang naguguluhan na ako sa inaakto ng bakulaw na ‘yon dumagdag pa siya.

I was still thinking about what happened when I saw Mr. John Cerna rushing towards the emergency exit looking frantic like the world will going to collapse. As curious as I was, I immediately ran after him to know what’s happening for him to be so anxious. Kahit naka-heels ako ng mataas wala akong balak bagalan ang pagtakbo ko. His actions are very unsusal dahil palagi itong nakangiti kapag nakikita ko siya.

Nang paliko na ako palabas ng emergency exit ay bigla nalang tumunog ang phone ko na nasa Loob ng bulsa ng pantalon na suot ko kaya napahinto ako. When I fetch my phone and saw who was the caller ay wala na akong nagawa kung hindi sagutin ito dahil alam kung hindi ito titigil hangga't hindi ko sinasagot ang tawag niya.

When I press the answer button and put the equipment in my ear ay isang nakakabinging sigaw ang sumalubong sa akin kaya nailayo ko ang phone na hawak ko at naghintay ng ilang minuto bago ito ibinalik sa aking teynga dahil alam kung kalmado na siya. “Are you calm now?” I ask the person on the other side of the phone kahit alam ko naman na hindi ko na ulit maririnig ang tili niya.

Narinig ko naman siyang mahinang tumawa, "Sorry, kinikilig lang kasi ako." 

I sighed, "Ano pa bang aasahan ko sa'yo?" Then naglakad nalang ako papasok ulit ng building. It's still working hours kaya hindi ako pwedeng lumabas nang hindi nagsasabi kay boss.

"Hmmp!" She said and I could hear her scoffed from the other side of the receiver. I would even bet na nakanguso na naman ito. "You're a meanie, are you really my best friend?"

"Bakit, may iba pa bang kayang sakyan ang ugali mo?" Then, I smiled. Whenever I heard her voice it was like there's a hand softly caressing my heart kaya gusto ko siyang palaging kausap and I could also bully her. 

"Nagtrabaho ka lang diyan ginaganito mo na ako. huhuh." Tapos naring ko 'yong kunwaring pag-iyak niya na ikinailing ko.

Ewan ko ba dito. Mas matanda lang naman ako ng dalawang taon sa kaniya pero daig ko pa ang may kapatid na limang taon sa pagiging childish niya.

"Eris Hutton, ano naman ba ang binabasa mo at napatawag ka na naman bigla?" Tanong ko nalang para matapos na ang kadramahan niya at marami pa akong gagawin.

Mahilig kasi siyang magbasa ng mga romantic stories at kapag hindi na niya ma-contain kilig niya ay bigla-bigla nalang tatawag tapos titili. Parang naging magkaibigan lang kami para may kilig absorber siya.

"This isn't about any book.." she said with a hint of smile from her voice. "I saw him." And when that particular words left her mouth it was like I've travelled back from 4 years ago. The reason why I was stuck in Michael Parkinson's company.

"Best friend, please..." Eris said to me and nagpapa-cute na tiningnan ako while holding my hand. "Titingin lang talaga ako sa kaniya tapos aalis na tayo."

Kakatapos lang ng college graduation ball namin na ginanap sa isang prestigieus hotel somewhere in Manila, ang 'Astraios'. Dapat kanina pa kami nakauwi dahil mahigit sampung minuto na ang nakakaraan nang matapos ang party pero dahil nahihibang na naman si Eris ay kasalukuyan kaming naghihilahan dito sa parking lot ng hotel dahil gusto ko ng umuwi habang ito naman ay gustong puntahan ang lalaking gusto niya na nasa third floor ng Astrios.

"This  isn't the time for that," I said to her. "We're both tired and we have to be in school at seven AM sharp tomorrow." I reasoned out.

Hindi ko talaga alam kung bakit hibang na hibang ang best friend ko kung sino man ang lalaking gusto nito dahil wala naman siyang pangalan na binabanggit. Halos wala na itong bukam-bibig kung hindi ang lalaki kapag magkasama kami.

"Just a glimpse," Eris said again and when I look at her wala na akong nagawa kung hindi ang tumango. Her expression is so adorable and alam niyang kahinaan ko 'yan. "Thank you, best!" She exclaimed at kinaladkad na ako papasok ulit ng hotel.

"Eris, dahan-dahan naman," I reprimanded her dahil pinagtitinginan na kami ng mga tao sa loob. Who wouldn't be? Two grown-up women wearing a seven inches heels in a gown while running towards the elevator. We're like Cinderellas running away from our Prince Charming.

"We need to be there ASAP," she said at mas binilisan pa ang pagtakbo.

"You're the boss," I said in a resigned voice. Kapag kasi may gusto siya, you can't persuade her to do otherwise.

When we're already in the lift ay mabilis niyang pinindot kung saang floor kami bababa. I could see her hands shaking and her flush face, maybe from running or anticipation. I don't really know.

"I'm excited and nervous," she said ng makita niya akong nakatingin sa kaniya. "This is the first time in five months that I'll be seeing him again." Then, a smile bloomed on her face which I find adorable kaya nginitian ko nalang din siya at medyo ginulo ang buhok para iparating na ayos lang.

When we reached the third floor and step out of the lift ay kaagad naming tinahak ang daan papunta sa function hall. After arriving at the door ay narinig namin ang masasayang kwentuhan at musika. The party is so alive and marami akong nakikitang kilalang mga tao sa alta-sosyedad. There's even celebrities and congressmen among the people.

"That's the guy I've been telling you about," Eris said kaya napatingin ako sa kaniya at nakitang may tinuturo siya kaya sinundan ko ito ng tingin.

Both of the men looks a bit older than us. The first one had these certain charisma that could rival the Greek Gods of Greece. His face is a bit stoic but that only added to his enigmatic charm and the guy who was talking to him is also not inferior to the former's look but they're a total opposite of each other. While the first guy  is like an underworld God, the guy next to him is like an angel. His smile could brighten even the gloomiest season.

"...best!" Eris's voice snap me out of my trance. I see her looking at me with an unfathomble expression on her face.

"I'm sorry," I responded to her at mabilis na iniwas ang tingin ko sa kaniya. I felt like a child who was caught stealing in a cookie jar by her mom.

"As I was saying.." she said and retracted her gaze from me para tingnan na naman ang taong itinuro niya kanina. "They said that they needed a secretary kaya kailangan mong mag-apply sa company nila."

Because of what she said ay mabilis na nabaling sa kaniya ang paningin ko, "You've got to be kidding me! Bakit ako?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya.

"My parents wants me to inherit our business kaya hindi ako pwedeng mag-apply sa ibang kompanya," Eris said in a hush tone. "You know how much I love to work for him, kung pwede lang sana," she added sadly.

Eris's family own a shipping business outside the country. Their main base is in Italy at kaya lang dito siya nag-aral sa pilipinas dahil hiniling niya sa mommy niya, who was a Filipina, na hayaan siyang dito magtapos ng college.

"Bakit ba kailangan kung mag-apply sa kanila?" Tanong ko nalang. 

"I want you to stop any girls that would snatch him from me," she said with a determination from her voice.

"What!?" Napalakas na sigaw ko kaya napatingin ang mga tao sa amin.

Eris immediately dragged me away from the hall at mabilis na binuksan ang isang pinto which turned out to be an emergency exit.

Best naman," she said exasperated. "Muntik na nila tayong makita. Dahan-dahan naman kasi sa pagsigaw."

"Ikaw naman kasi," I responded a little annoyed. "Kung anu-anong kalokohan ang naiisip mo kaya sinong hindi mabibigla?"

"Hindi naman kasi kalokohan 'yon," Eris said. "It's the only thing I know para hindi siya makuha ng iba sa akin. You know that I needed to go back to Italy at limang taon pa muna bago ako makabalik dito. I don't want to lose him." Then, she look down but before she can hide the tears streaming from her eyes ay nakita ko na ito.

I sighed and put my right hand on her left shoulder kaya napatingin siya sa akin, "What would I do with you?" I said. "I'll do it for you, okay? " I added in utter surrender.

Bakit ba kasi ipinanganak akong maawain?

"Thank you!" Eris beamed at mabilis akong niyakap. "Just five years, Best. I'll be back after that time."

"...Best! Best! Andiyan ka pa ba?" Narinig kong tanong kaya nabalik ako sa kasalukuyan.

"I'm still here," sagot ko at pinagpatuloy na ang paglalakad. "Ano nga ulit sinasabi mo?" 

"As I've said, I saw him on the internet and he's so handsome," she gushed and before ko pa marinig ang susunod na sasabihin niya ay may umagaw na ng phone sa akin, and when I look at the culprit, all of the blood was drained from my face.