07 My Dear ฉันได้สามีเป็นนายตำรวจใหญ่

07

(มันเขี้ยว)

****

[Part.Dada]

คื้น ~ เสียงรถเอสยูวีคันสีดำขับออกไปจากรั้วบ้านไป ฉันยืนมองผ่านกระจกบานใสทำหน้าหงึกๆ คนเผด็จการ ฉันไม่เคยทานอาหารตอนเช้า เช้าจัดขนาดนี้เลย ปกติเวลาฉันตื่นคือแปดโมงครึ่งนู่น ฮึ! ดาด้าอารมณ์เสีย ไหนๆก็ตื่นแล้วขึ้นไปจัดของในห้องดีกว่า

"อย่างแรกจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ให้หมดก่อน" ฉันว่ากับตัวเองแล้วจัดการเปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้า มาจัดเข้าตู้ใบใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ในห้องนอนฉันดูใหม่หมดเลย ทั้งเตียง ทั้งตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง แต่ก็ดีนะของทุกอย่างคือสีขาว ตกแต่งก็แบบ สไตล์ที่ฉันชอบ

หลังจัดข้าวของเครื่องใช้เข้าที่เข้าทางเสร็จ ฉันก็ลงมานั่งเล่นโซฟาในห้องโถง จัดห้องแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วฉัน หิวของหวานจัง อยากทานอะไรก็ไม่รู้

ติ้งหน่อง~

"ใครมากดออด?" ฉันมองออกไปตรงรั้วบ้าน มองไม่ค่อยชัดเลย เขาเป็นคนใช่ไหม? แต่กลางวันแสกๆคงไม่น่ามีผีล่ะมั้ง

ติ้งหน่อง~

ฟรึ่บ ฉันตัดสิ้นใจลุก กอดอกเดินตรงไปหน้ารั้วบ้าน ถ้าเป็นแขกของตาฐานทัพเขาก็ต้องน่าจะรู้สิ ว่าเวลานี้ตาฐานทัพไม่อยู่บ้าน?

"เอิม..ใครคะ?" ฉันส่งเสียงถาม ก่อนเปิดรั้ว ทุกวันนี้บ้านเมืองมีแต่คนนน่ากลัว

~~

"ค่ะ..ใครคะ" ฉันส่งเสียงเอ่ยถามอีกรอบ

... ไม่มีเสียงขานรับตอบมาเช่นเดิม

ทำไมถึงไม่มีเสียงตอบรับล่ะ? ชักกลัวแล้วนะ ถ้าไม่ขานตอบฉันก็ไม่เปิดรั้วให้หรอก ว่าแล้วฉันก็หมุนตัวเตรียมเข้าบ้านทันที

ติ้งหน่อง~

"เอ้ากดอีกแล้วอ่า" ฉันว่าด้วยน้ำเสียงหัวเสีย หมุนตัวมองตรงประตูรั้ว คราวนี้ฉันเดินไปแอบส่องดูช่องเล็กจะได้เห็นตัวคนกดออดด้วย ฉันย่อตัวหรี่สายตาดู เอ๊ะ เป็นคุณป้าตัวเล็กๆ ไม่สูงมาก เหมือนเธอก็กำลังแอบมองฉันตรงช่องเล็กๆอยู่เหมือนกัน

แอ้ด! ฉันจึงตัดสินใจกดรีโมทประตูรั้วให้เธอ

"..."

"แฮร์ๆ ดิฉันชื่อสมใจค่ะ คุณฐานทัพส่งมาให้ดิฉันช่วยดูแลบ้านทุกสัปดาห์ค่ะ" คุณป้าเธอพูดเก้ๆกังๆ เหมือนทำตัวไม่ถูกพอเห็นฉัน

"คุณป้าคะ เมื่อกี้หนูเรียกทำไมไม่ขานคะ? หนูก็นึกว่าเป็นโจร" ฉันถามป้าแก จะรู้บ้างไหมเนี่ย เมื่อกี้นี้ฉันกลัวมากนะ

"เอ่อ..กะ..ก็ป้าเขินคุณนี่คะ ไม่คิดว่าจะเจอคนสวยขนาดนี้ คุณสวยมากๆเลยค่ะ" ป้าสมใจแกชมฉันบิดตัวไปมา

"..." ชมฉัน ซะโกรธไม่ลงเลยอ่า ไม่ค่อยแอบลอยเท่าไหร่เลยฉัน

"อีกอย่างนี่เป็นบ้านของท่านผู้กำกับเลยนะคะ ไม่มีโจรที่ไหนกล้าบุกหรอกค่ะ" ป้าแกว่าแล้วฉีกยิ้มให้ฉันจนเห็นฟัน ก็ตอนนั้นเป็นใครก็ต้องคิดไหมล่ะ?

"คุณดาด้าชอบทานบัวลอยไข่หวานไหมคะ?" เธอยื่นปิ่นโตมาตรงหน้าฉัน เหมือนฟ้ามีตา สวรรค์มาโปรดจริงๆ ตอนนี้หิวของหวานมาก

"ชอบค่ะ" ฉันรีบพยักหน้า เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับป้า

"ชอบทานเหมือนคุณฐานทัพเลยนะคะ อย่างว่าคนเป็นสามีภรรยากัน มักชอบอะไรเหมือนกัน"

"อ๋อ ถึงว่าดุ" ฉันว่ายิ้มๆ หน้าตาไม่น่าชอบทานของหวานเลยจริงๆ โอ๊ะ ขำ!

"เดี๋ยวดิฉันจัดใส่ถ้วยให้นะคะ คุณดาด้าไปนั่งรอก่อนได้เลยค่ะ" ป้าแกว่ายิ้มๆกำลังเปิดปิ่นโต

"ไม่เป็นอะไรคะ เดี๋ยวด้าตักใส่ถ้วยเองได้ค่ะ" ฉันว่าแล้วเดินเข้ามาตรงเคาน์เตอร์ที่เก็บ ถ้วย ชาม ฉันไม่ใช่ลูกคุณหนูจ๋าขนาดนั้นหรอก อะไรที่ทำเองได้ฉันก็ทำ แต่ถ้าอันไหนไม่ได้จริงๆฉันก็บาย อย่างเช่นล้างห้องน้ำ ฉันไม่ชอบเป็นอย่างมาก

"คุณเป็นดาราที่น่ารักไม่ถือตัวเลยนะคะ ถึงว่าเป็นภรรยาคุณฐานทัพได้"

"..." อยากจะบอกป้าเหลือเกิน ว่ามันไม่ใช่อย่างที่ป้าคิดหรอก

"กล่องบนป้าฝากเก็บไว้ให้คุณฐานทัพด้วยนะคะ เดี๋ยวป้าไปทำความสะอาดก่อน ถ้าคุณดาด้ามีอะไรเรียกใช้ป้าได้เลยนะคะ"

"ค่ะ..ป้า" ฉันตอบ ในขณะเทบัวลอยลงในถ้วย ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะค่อยๆปราณีตใช้ช้อนตัก พอเทใส่ถ้วยเสร็จเป็นที่เรียบร้อยจึงยกเข้ามานั่งทานในโต๊ะอาหาร

หอมจัง~ ฉันก้มจมูกดม มีมะพร้าวอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นกระทิ ไข่แดงก็ดูน่ากินสุดๆ ว่าแล้วก็จัดการซัดซะ คำแรกที่ลิ้มลอง ถึงกับตา่โต อร่อย..อร่อยมาก ป้าแกฝีมือดีมากๆ ถ้าเปิดร้านขายคือรวย รอดแล้วฉันมื้อนี้^^

ว่าแล้วก็อัพรูปลงสตอรี่ในไอจีซะหน่อย ขนาดเท่ลงมาในถ้วยยังน่าตายังน่าทานอยู่เลย ไอเลิฟบัวลอยมากๆ แซะ! ลงภาพเสร็จฉันก็จัดการกินต่อจดหมดเกลี้ยงถ้วย

[End.Part.Dada]

@ส.น. (ประชุมลับสำคัญ ฝ่ายสืบ)

"นี่เป็นเส้นทางขนยาของพวกไอ้ฮิวโกครับ ผู้กำกับ" รชตผู้กองหนุ่มสายลุยเปิดสไลด์หน้าจอ เป็นภาพแผนที่ แถวถนนปทุมธานี

"นี่เป็นถนน ของอำเภอไหน?" เสียงขรึมนิ่งของฐานทัพเอ่ยถาม ดวงตาคมมองหน้าจอนิ่งๆ

"แถวลาดลุมแก้วครับ" กุนซือที่นั่งอยู่เยื้องๆเป็นคนให้คำตอบแทนรชต

"อืม ครั้งนี้ผมจะลงพื้นที่ด้วย พวกคุณด้วย" สีหน้านิ่งขรึมที่ยังคงมองจอจอโปรเจคเตอร์กล่าว เขาไม่ใช่ท่านผู้กำกับที่เอาแต่นั่งอยู่แต่ในห้องแอร์หรอกนะ

"ครับ" รชตว่าพร้อมดึงหน้าจอสไลด์ปิด

"ถ้ามีเรื่องคดีพิเศษอะไร โทรหาผมได้ตลอด" ฐานทัพบอกกุนซือเสร็จ ก็ลุกเดินออกจากห้องประชุมไป ไม่ได้สนใจหน้าลูกน้องแต่ล่ะคนในตอนนี้เลย ว่าทำหน้าอมยิ้มกันขนาดไหน

"เฮ้ยๆ วันนี้ผู้กำกับ กลับบ้านเร็วเว้ย"

"ก็เมียสวยขนาดนั้นอะเนอะ เป็นใครจะไม่อยากลับบ้านเร็วบ้างว่ะ" พวกตำรวจนินทาท่านผู้กำกับของตัวเองกันขบขัน ปกติฐานทัพเคยกลับบ้านเร็วซะที่ไหน

"หมวดล่ะไม่รีบกลับบ้านเร็วบ้าง เมียก็มีไม่ใช่หรอ?" ผู้กองรชตยกยิ้มมุมปากเอ่ยถาม

"โฮ่ ผู้กอง ผมไม่อยากรีบกลับไปเป็นขี้ข้ามันครับ" สิ้นเสียงนินทาภรรยาที่บ้าน ทุกคนในห้องประชุมถึงกับพาหัวเราะขำขันออกมาพร้อมกัน

"ฮะๆฮ่าๆ ใหญ่กว่าผู้กำกับก็เมียนี่แหละว่ะ"

เวลา 16.15น. คนตัวสูงในชุดเครื่องแบบเต็มยศผลักประตูเข้ามาในบ้านอันเงียบสงบ เหมือนกับไม่มีใครอยู่ สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะชะงักมองไปที่โซฟาห้องโถง เห็นดาราสาวกำลังเท้าคางหลับอยู่บนโซฟา

"..." เท้ายาวๆสาวเข้าไปใกล้ๆก้มมองหน้าคมสวยในระยะประชิด บนห้องก็มีที่นอนทำไมถึงไม่ขึ้นไปนอนให้มันดีๆ เจ้าของหน้าเข้มขรึมส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังยกยิ้ม

"อุ้ย คุณฐานทัพกลับมาพอดีเลยค่ะ" เสียงของป้าสมใจสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากห้องครัว

"ครับ ได้เวลากลับแล้วนี่ครับป้า" เสียงสุภาพล่ะใบหน้าจากการมองคนหลับไหลหันไปมองหญิงวัยกลางคน

"ค่ะ ดิฉันกำลังเครียดอยู่เลย คุณดาด้าเธอหลับอยู่ ดิฉันไม่กล้าปลุก" ป้าสมใจว่าอย่างเกรงใจ เพราะดาราสาวเธอพึ่งหลับไปได้ไม่นาน

"ไม่เป็นไรครับ ป้ากลับได้เลย" ฐานทัพกล่าวสายตาคมตวัดไปมองคนที่หลับลึกต่อนิ่งๆ

"เธอน่ารักมากๆเลยนะคะ ไม่ถือตัวเลย คุณฐานทัพให้ดิฉันมาช่วยเธอจัดห้อง ป้าแทบไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ เธอทำเองหมดเลย" สมแล้วที่เป็นดารา ที่เธอปลาบปลื้ม แม่แต่จานที่ดาราสาวกินก็ล้างเอง ไม่ต้องรอให้ใครมาล้างให้

"หึ..ครับ" ฐานทัพตอบสมใจแต่ตายังคงมองหน้าคมสวยของหญิงสาว อย่างไม่ยอมล่ะไปไหน

"งั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" สมใจลาผู้กำกับหนุ่ม ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้สามีภรรยาเขาอยู่กันตามลำพังไป

ครึ่งชั่วโมงถัดมา...

"อื้ม" ดวงตากลมโตเปิดขึ้น ส่งเสียงงัวเงีย กวาดสายตามองไปรอบๆ พอได้หลับก็ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย

"...!" แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนร่างสูงที่อยู่ในชุดไปรเวทกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือ อยู่โซฟาตัวหน้า นี่เขามาตั้งแต่ตอนไหนกัน?

"ขนาดอ่านหนังสืออยู่ ยังดูวางมาดเรอะ" เสียงบ่นอุบอิบว่าออกมาหน้าย่นๆ จะมานั่งอ่านหนังสืออะไรตรงคนหลับก็ไม่รู้ อีกอย่างไม่รู้เธอเผลอน้ำลายยีดใส่เปรอะใส่โซฟาเขาไปหรือเปล่า

ฟรึ่บ ฐานทัพวางหนังสือลง มองหน้าคนนินทาระยะเผาขนนิ่งๆ

"..."

"..."

"อ่อ พอดีฉันง่วงเลยเผลอหลับค่ะ" ดาด้าไม่อยากสบตาคู่คมนาน จึงโพล่งออกมาไม่ให้บรรยากาศเงียบสงบจนเกินไป

"อืม คุณหิวข้าวไหม?"

"ก็หิวนิดหน่อย แต่ไม่ดีกว่า ฉันไม่ค่อยชอบทานมื้อเย็นเท่าไหร่"

จ้อก จ้อกๆ เสียงท้องคนปากไม่ตรงกับใจดังออกมาให้อีกคนได้ยิน

."...!"

"หึ ถ้าคุณหิวก็ตามมาในครัวนะ" ฐานทัพยิ้้มมุมปาก ลุกเดินออกไปจากห้องโถง จะลดน้ำหนักไม่ปรึกษาลำไส้ตัวเองเลย

"ฮึ้ย ไอ้ลำไส้บ้า ทำฉันอับอาย" ดาด้าว่าด้วยหน้าบูดบึ้ง ลุกจากโซฟายอมเดินตามฐานทัพไปในครัว

"ป้าสมใจ ทำแต่เมนูง่ายๆไว้ คุณทานได้ไหม?" ฐานทัพเอ่ยถามคนฝั่งตรงข้าม ที่ลากเก้าอี้เข้ามานั่งทำตาลุกวาว เมื่อเห็นอาหาร

"ได้สิคะ ฉันน่ะไม่ใช่คนเรื่่องมากอย่างที่คุณคิดหรอก" ดาด้าว่าด้วยความเป็นกันเองอย่างลืมตัว

"อะ..แฮ่ม" ฐานทัพส่งเสียงกระแอ่มเพื่อเตือนเธอ จ้องมองด้วยสายตาดุนิดๆ เมื่อหญิงสาวพูดกับเขาเหมือนเพื่อน

"อุ้ย ผัดผักบุ้งน่าทานจัง" ดาด้าหากลัวไม่ กับตักผักบุ้งมาใส่จานตัวเอง ตักเข้าปากด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยไม่ได้สนสายตาดุที่กำลังมองสักนิด

"...."

"เอ้า คุณไม่ทานหรอคะ เอาแต่มองฉันจะอิ่มไหมละคะ?" ดาด้าพยักหน้าถามคนทีเอาแต่ส่งสายตายมองเธอไม่เลิก

"...." ฐานทัพดุดลิ้นจ้องมองเวลาหญิงสาวทำมึนๆใส่ ตอนนี้เขาชักเริ่มเข้าใจ คำว่าหมั่นเขี้ยวเด็กแล้วล่ะ

**********************************