บทที่ 4

ฮ่า ๆ เรื่องชั่วไว้ใจผมเถอะ ยิ่งกับผู้หญิงใส่ซื่อแบบยัยปลาทอง ต้องเจอคนแบบผม

แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดนะเว้ย ผมไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น ผมแค่แกล้งหรอก เพราะผมตลกยัยกิ่งมาก! เมื่อคืนกับเมื่อกี้ มันโคตรต่างกันเลย!

ต่างกันยังไงเหรอ? เล่าดีไหมวะ กลัวเธอจะเสียหาย ไม่สิ ผมเนี่ยเสียหายเต็ม ๆ เออ ผมเล่าก็ได้วะ... ไว้อาลัยให้น้องชายผมด้วยแล้วกัน

After Party

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วลานกว้าง โรงแรมนี้เขาไม่เกรงใจแขกที่มาเข้าพักเลยเหรอวะ

‘ปึก~’ อยู่ ๆ ก็มีไวน์สาดมาที่สูทผมเต็ม ๆ พร้อมกับร่างเล็กที่เอาหัวโหม่งแผงอกผมจัง ๆ

หญิงสาวผมสั้นเหมือนเด็กประถม ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามอง เธอตาแดงก่ำ แก้มสีชมพูระเรื่อ… อ๋อ เธอเป็นเลขาเพื่อนสนิทผมเอง!

"คุณบอสขา… กิ่งขอโทษค่ะ" กลิ่นเหล้า กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งขึ้นมาทันที ยัยนี่เมาชัวร์

"บ้าจริง เธอจะทำยังไงกับสูทฉัน! เธอเป็นเลขาได้ไง เมาก่อนเจ้านายเข้าหอ ตลกว่ะ" ผมบ่นอย่างหัวเสีย แอบรำคาญนิดหน่อย รำคาญผู้หญิงซื่อ ซุ่มซ่าม อยู่ด้วยแล้วผมชอบหัวร้อน

"ดะ เดี๋ยวกิ่งเช็ดให้นะคะ มาห้องน้ำก่อนค่า มา… ตามกิ่งมา" เธอจับข้อมือผมแน่น และลากผมเดินตาม จนมาถึงห้องน้ำ

เออ แล้วผมจะเดินตามเธอทำไมวะ บทจะเชื่อใคร ผมก็เชื่อเหรอวะเนี่ย

ยัยเลขานั่งยอง ๆ ลงที่พื้น เธอพยายามดึงทิชชูออกมาชุบน้ำ ทั้งที่ตัวเองเซไปทาง มือไปทาง ไม่มีสติอะไรเลย และเธอก็เช็ดไวน์ที่สูทผมไป ผงกหัวไป พยายามประคับประคองมือตัวเอง

จน... มันไปโดนน้องชายผม

"ทามมายสูทคุณบอส แข็งจัง…" สูทบ้าอะไร ยัยเลขานี่ไม่รู้เหรอวะ ว่ามันคืออนาคอนดา

"ยัยบื้อ สูทอะไร อนาคอนดา" จะว่าไป ผมก็เขินเหมือนกันนะ

"อยากเห็นค่า… อยากเห็น…" เฮ้ย!! ยัยเลขา ยัยนี่เป็นอะไรไป อยู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นจ้องตาผม

"อะไรของเธอวะ ยัยบ้า ฉันกลัวนะเว้ย!" ยัยเลขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอดึงข้อมือผมอีกแล้ว แถมดึงขึ้นไปบนห้อง ดึงผ่านสายตาประชาชี ดึงทั้งที่ตัวเองสติอยู่ไม่ครบ

ซึ่งผมแม่งก็ใจง่าย

"กิ่งอยากเสียตัว… อยากกกกกเสียตัว" อยากเสียตัว ผมมองซ้ายขวา อยากแน่ใจว่าผมอยู่ในโลกไหนวะ ทำไมผู้หญิงสมัยนี้ มันน่ากลัวจังวะ กูกลัว!

"เฮ้ย! พูดอะไรคิดไหม เธอเมานะ!"

"เมาค่า เมานี่ล่ะ จะได้จบ ๆ น่า…" ผมได้แต่ยืนงง จนเธอเปิดสูทผมออก ดึงคีย์การ์ดห้องผมออกมาแตะ แล้วเปิดประตู... ดึงผมเข้าไป!

"ยัยเลขา เธอเมา อย่าทำตัวง่ายแบบนี้"

"ง่ายอาราย… ไม่ง่าย… ไหน ๆ กิ่งก็ม่ายมีผัวอยู่แล้ว อยากให้มานจบ" จบอะไรวะ ฟังไม่รู้เรื่อง

ผมถูกดึงมืออีกแล้ว! ผมรีบแกะมือปลาหมึกออกจากข้อมือตัวเอง แต่เธอดันไม่ยอม ยิ่งแกะ เธอยิ่งจับ และคราวนี้เธอก็ไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ

"จัดการซิงกิ่งหน่อย..." จัดการซิง? ยัยเลขาเล่นตลกอะไรอยู่วะ ผมไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ ผมเปิดบริษัททำเว็บ ไม่ใช่บริษัทพิทักษ์ซิงนะเว้ย!

"เธอฉันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ เล่นอะไรวะ สติอ่ะ มีไหม!" กิ่งไม่ตอบ เธอเดินเซไปทิ้งตัวนอนบนเตียงแทน ร่างเล็ก ๆ กระสับกระส่ายไปมา ถอดกำไลโยน ถอดต่างหูโยน เฮ้ย!

สุดท้าย เธอ... ก็ยกขาขึ้น ถอดกางเกงในออก และโยนมันมาใส่หน้าผม! เวรกรรมกู กางเกงในยัยเลขาพาดเต็มหน้ากูเลย

ผมหยิบมันออกมาดู ถอดเป็นเลขแปดเลยเหรอวะ...! ผมชื่อชมเลขแปดในมือไม่นาน ยัยเลขาก็ถอดชุดเดรสตัวเองโยนมาอีก... ตามด้วยเสื้อในเด็กอนุบาล

พอผมเงยหน้ามอง เออว่ะ มันอนุบาลจริง ๆ ตอนนี้ยัยเลขานอนแก้ผ้าบนเตียง พร้อมกระดิกนิ้วเรียกผมดิก ๆ ไม่หยุด เธอพยายามผงกหัวขึ้นมองผมเป็นระยะ แต่เหมือนจะไม่ไหว ฟุบลงไปอีกหลายต่อหลายรอบ

"คุณบอสมา... มาทำกิ่ง" ผมถึงกับกุมขมับ อารมณ์ทางเพศผมไม่มีเลย บอกตรง ๆ ยิ่งกับผู้หญิงเมาไม่มีสติ ผมไม่ล่วงเกินแน่นอน ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษนะเว้ย… แต่ไม่มันส์!

"กลับห้อง! ยัยบ้า" ผมพยายามโยนเสื้อผ้าคลุมตัวเธอ แต่เธอกลับจับมันออกอีก ผมยืนมองร่างเปลือยเปล่าบนเตียงแล้วนึกขำ ผมควรทำยังไงกับยัยหื่นนี่ดี!

ผมยังคิดไม่ออก...

‘ตึก ตึก ตึก’ แต่อยู่ ๆ ยัยเลขาก็ดีดตัวลุกขึ้น วิ่งมาหาผม!

เธอทิ้งตัวนั่งที่พื้น และถอดเข็มขัดผมโยนทิ้ง!

"เฮ้ย! อย่าทำอะไรฉันนะเว้ย ยัยกิ่ง!" เธอไม่ฟัง เธอจับน้องชายผมแล้ว มันอุตส่าห์ไม่ตื่นแล้วนะเว้ย ยัยบ้านี่ ดันไปกวนมัน!

"คุณบอส เล่นตัวทำไม..." ผมพยายามดันหัวเธอไปไกล ๆ แต่ไม่เป็นผล! พอดันออกไปได้ เธอก็คลานเข่าเข้ามาหาผมอีก

และตอนนี้เธอก็รูดซิปกางเกงผม และกระชากกางเกงผมลง!

นั่นไง! มันแข็งจนจะฟาดหน้ายัยเลขานี้แล้ว!

เล่นอะไรของเธอนี่วะ

ปลุกมันทำไม!

"วะ... ว้าว" ยัยเลขาตาลุกวาว เธอใช้มือสองข้างปิดแก้มตัวเองแล้วมองน้องชายผมตาไม่กระพริบ จนผมรีบเอามือบังน้องชายตัวเองไว้ทันที

แต่ยัยเลขาดันจับมือผมออกอีก

แถมพยายามจะจับน้องชายผมด้วย!