บทที่ 3

เมื่อเขาปิดประตูห้องน้ำปุ๊บ ฉันก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงปั๊บ เสื้อผ้าฉัน อยู่ไหน! อยู่ไหน ไปไหนหมด

ฉันหอบผ้าห่มคลุมตัววิ่งรอบห้อง หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ กางเกงในยังไม่เห็นเลย! เกิดอะไรขึ้นกับฉัน! เสื้อผ้าฉันหายไปไหน ฉันจะถามใครได้ ถามคนกวนตีนแบบคุณบอส มีหวังเขาได้แกล้งฉันอีกแน่!

"หาอะไร?"

"สะ... เสื้อ" เมื่อหันกลับไปเห็นภาพตรงหน้า ฉันถึงกลับถอยหลังกรูติดผนังห้อง อีคุณบอสเล่นอีกิ่งแล้ว...

เขาแกว่งบราเซียฉันไปมาหน้าห้องน้ำ นี่ฉันต้องไปแก่งแย่งเสื้อในตัวเองกับเขาอีกใช่ไหม!

"คุณบอส" เขายิ้มกว้าง และเดินมาหาฉันช้า ๆ

"ปลาทอง... เรียกฉันว่าไง" อีกแล้วเหรอ!

"ผะ... ผัวขา" และเขาก็โยนเสื้อในฉันมาพาดหัวฉันพอดิบพอดี!

"ฉันแม่นระดับทีมชาติเลยว่าป่ะ" โคตรใจร้ายเลย ฉันทำเรื่องทวงคืนซิงตัวเองได้ไหม! มีหน่วยงานไหนรับเรื่องนี้บ้าง ฉันโคตรพลาดเลย!

ฉันเดินหน้ามุ่ย หากางเกงในตัวเองต่อ... มันอยู่ไหนอีก โอ้ย ชีวิตอีกิ่งทำไมรันทดแบบนี้เนี่ย

"หาอะไรอีกปลาทอง" ปลาทองพ่อง หงุดหงิดแล้วนะ หงุดหงิดแล้ว!

"เลิกกวนตีนสักทีเถอะค่ะ กิ่งจะไม่ทนคุณบอสอีกแล้ว!" เขาเดินตรงดิ่งมาหาฉันทันที ซวยแล้วอีกิ่ง ซวยอีกแล้ว! ปากไม่มีหูรูด ปากพาซวย!

"ว่าไงนะ!" เขาดันตัวฉันติดผนัง พร้อมกับเอามือสองข้างค้ำตัว ขังฉันไว้

"กะ กิ่ง บอกว่ากิ่งจะไม่กวนตีนคุณบอสแล้วค่ะ กิ่งจะไม่ทำอีกแล้ว" เขาไม่ตอบ แต่สายเขา มันค่อย ๆ ไล่ดูต้นคอ ค่อย ๆ ไล่ดูร่องอกฉัน สลับไปมา

"ฉันอยากจะเอาเธอจริง ๆ ซะแล้วสิ อยากลองมีอะไรกับปลาทองสมองน้อยดู อยากรู้ ว่ามันจะเป็นยังไง"

ฉันเม้มปากแน่น... แต่เดี๋ยวนะ! อยากลองมีอะไร? นี่ฉันยังไม่ได้เสียซิงหรอกเหรอ? เป็นไปได้ไง!

"คุณบอส ยังไม่ได้มีอะไรกับกิ่งเหรอคะ?" เขาหัวเราะไม่หยุด...

"ทำไม? เฟลล่ะสิ ที่ข่มขืนฉันไม่สำเร็จ... ยัยหื่น" ข่มขื่น? มันคือเรื่องจริงใช่ไหม ที่ฉันพยายามข่มขืนเขา โอ้ย กิ่งเอ้ย แท้แล้วเธอมันนางแมวยั่วสวาท

"ป่าวค่ะ ทำไมต้องเอาเรื่องเมื่อคืนมาพูดด้วยล่ะ คุณบอสก็รู้ว่ากิ่งเมา" ฉันพยายามหันมองทางอื่น ไม่อยากสบตาเขา เห็นแล้วหงุดหงิด ไม่สิ เห็นแล้ว อาย!

"นั่นไง เพราะเธอเมา ฉันเลยไม่เอา กลัวเธอจะไม่ตื่นเต้นกับอนาคอนดาฉัน... ตอนนี้พร้อมยังล่ะ"

อึก... ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ และมันดันเสียงดังจนคนตรงหน้า หัวเราะลั่น

"ฮ่า ๆ ลองเอากันดูไหมล่ะ เธอมีสติดีแล้วนิ จะได้เห็นอนาคตดาสักที อยากรู้จริง ๆ ว่าปลาทองแบบเธอ เห็นมันแล้ว จะทำหน้ายังไง ฮ่า ๆ"

"ทำไมคุณบอส ลามกจกเปรตแบบนี้ล่ะคะ" เขาเบิกตากว้าง และเอื้อมมือมาดึงผ้าห่มออกจากตัวฉัน เสียใจ ไม่หลุด ฉันกำมันแน่นพอ!

"ไม่เป็นไร ปากปลาทองกินอนาคอนดาไปแล้วเมื่อคืน อร่อยป่ะ ปลาทองน้อย"

อึก... ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่อีกครั้ง กินอนาคอนดา คือ... กินจึกจึ๋ยเขาใช่ไหม โอ้อีกิ่ง... ทำได้ไง

ฉันมองหน้าเขาสลับกับเป้ากางเกงที่ตุง ๆ แล้วอยู่ ๆ สองแก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นมา...

"เกิด อะไรขึ้นคะ"

"เธอข่มขื่นน้องชายฉัน ปล้ำจะกินมันให้ได้ ฉันหงุดหงิดเลยให้กินไปสะ"

กรี๊ด! ฉันทำอะไรลงไป

"คะ แค่นี้ใช่ไหม ไม่มีอะไรเกินกว่านั้นใช่ไหมคะ" เขาหัวเราะ หึหึ ในลำคอ ก่อนจะจ้องหน้าฉันไม่ละสายตา

"ทำไม อยากให้เกินกว่านั้นสินะ งั้นเริ่มเลยแล้วกัน"

"มะ... อุ๊ปส์~" หลังฉันถูกดันชิดผนัง พร้อมกับริมฝีปากนุ่มที่ลงมาประกบจูบ ลิ้นอุ่นกำลังถูกส่งเข้ามา มันทำฉันหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น และ หายใจไม่ออก!

ฉันกลั้นหายใจอยู่ชั่วครู่ กลั้นจนขาสองข้างอ่อนปวกเปียกตัวอ่อนระทวยลงไปนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น...

ฟุบ~

"แฮก ๆ" ฉันพยายามสูดหายใจเข้าปอด และตั้งสติกับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเอง

ทำไมฉันหมดแรงแบบนี้...

"จูบแรกเหรอปลาทอง..." เขานั่งยอง ๆ ส่งยิ้มกวนให้ฉัน แถมยังใช้มือใหญ่ ๆ เขา ยีผมฉันไม่หยุด

"ป่าวค่ะ จูบรอบที่ล้าน แค่ลืมหายใจ เห็นเสื้อผ้ากิ่งไหมคะ" เขาหันซ้ายขวา ก่อนจะลุกขึ้น เดินไปที่โซฟา

เขาหยิบกางเกงในเลขแปดโยนมา หยิบชุดเดรสราตรีเมื่อคืนโยนมา

"ใส่สักที เห็นแล้วหงุดหงิด!"

"คุณบอสออกไปได้แล้วค่ะ กิ่งจะแต่งตัว กลับห้องตัวเองเถอะ"

"ปลาทองเอ้ย! นี่ห้องฉันเว้ย" ฉันหันซ้ายหันขวา ดูรอบ ๆ จริงด้วย ไม่มีของฉันอยู่เลย

ฉันค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะก้าวยาว ๆ ตรงไปใส่เสื้อผ้า จัดการตัวเองในห้องน้ำ ออกมาก็เห็นเขานอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง พูดมันเลยแล้วกัน จะได้จบ ๆ ต่อไปจะได้มองหน้ากันติด!

"คุณบอสคะ เรื่องเมื่อคืน ขอให้มันจบแค่นี้ กิ่งจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครให้คุณบอสเสียหายค่ะ กิ่งสัญญา"

ฉันกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่เขาดันลุกขึ้น และเดินเข้ามาใกล้ฉันอีก...

ยิ้มกว้างให้ฉัน...

"เจ้านายเธอทิ้งเรากลับกรุงเทพแล้ว สงสัยเราต้องอยู่ด้วยกันอีกยาว... ยัยปลาทอง" หา!

"คุณบอส คงไม่อยากอยู่กับกิ่งหรอกใช่ไหมคะ" ฉันกำลังเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู

"ใช่ไม่อยากอยู่ แต่เจ้านายเธอ บอกให้ฉันดูแลเธอ ฉันควรจะทำยังไงดีปลาทอง... ทำไงดีนะ" ทำไมเขาต้องทำหน้าเยาะเย้ยฉันถึงขนาดนี้ด้วย คุณเมย์มีเพื่อนสนิทแบบคุณบอสได้ยังไง ฉันรู้สึกสงสารเจ้านายจับใจเลยตอนนี้

"กิ่งจะกลับกรุงเทพค่ะ"

"งั้นจัดการจองตั๋วให้ฉันด้วย"

"ได้ค่ะ เฮ้ย คุณบอสไม่ใช่เจ้านายกิ่งนะคะ เราแยกทางกันตอนนี้เลยดีกว่าค่ะ ไม่ต้องมาดูแลกิ่ง กิ่งโอเคมากค่ะ" ฉันรีบเปิดประตูวิ่งออกมาทันที ฉันไม่อยู่ให้เขาข่มขู่ฉันหรอก!

มาถึงห้องตัวเองฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้า เก็บกระเป๋า เก็บของทุกอย่าง ตีตั๋วกลับกรุงเทพทันที ไม่รออะไรใครทั้งนั้น เพราะที่นี่เหลือแต่คนกวนตีน

"อ้าวกลับแล้วเหรอกิ่ง" อ้าว! คุณท่าน คุณปลาย คุณหญิง ยังไม่กลับกันเหรอเนี่ย

"ค่ะ กำลังจะกลับพอดีเลยค่ะ คุณท่านกลับเลยไหมคะ มีอะไรให้กิ่งช่วยไหมคะ" คุณท่านส่ายหน้าเบา ๆ

"ไม่ กลับเถอะ คุณบอสล่ะ อ้าวบอสกลับวันนี้เหมือนกันใช่ไหม" ฉันรีบหันหลังไปมอง จริง! คุณบอสเดินลากกระเป๋าออกมาจากห้องเขาแล้ว

"ครับ ปลายฟ้างอแงแล้ว"

ปลายฟ้า... คือลูกสาวคุณบอส น่ารักมาก แต่ภรรยาคุณบอสฉันไม่แน่ใจ ว่ายังมีไหม ยังมีคนที่ทนความกวนตีนของเขาไหม!

แต่คุณเมย์บอกว่าเขาโสด ฉันก็ไม่กล้าถามคุณเมย์มาก ได้แต่ฟังและรู้มาว่า เขาเป็นพ่อลูกอ่อนเลี้ยงลูกคนเดียว เหอะ นี่ขนาดเป็นพ่อคนแล้วนะ แต่ก่อนจะอาการหนักขนาดไหน คิดดู

"เอ้อ นี่กลับพร้อมกิ่งสิ กิ่งฉันฝากดูแลคุณบอสด้วยนะ" คุณท่าน! เวรกรรมของอีกิ่งจริง ๆ หนียังไงก็หนีไม่พ้น!

"ค่ะ" ฉันจำใจรับปาก ก่อนจะเดินคอตกลากกระเป๋าออกมาจากโรงแรม...

ตามด้วยเขา อีคุณบอส!

รถตู้โรงแรมมาส่งเราที่สนามบิน ระหว่างทางฉันหันมองไปทางอื่น ขอเถอะจบ ๆ กันไป ฉันไม่อยากโต้วาทีอะไรกับเขาอีก