Wala akong nagawa ng pinagtulungan nila ako. Nauwi lang ako sa pag-iyak. Hindi ako lumabas ng kwarto kahit tinatawag nila ako para kumain. Hindi ko lubos maintindihan kung bakit hindi nalang nila ako hayaan sa gusto ko. O kung bakit kailangan nilang magsinungaling para lang ipakita kay Alaric na hindi ko siya pinili. Nage-gets ko naman na ayaw nila. Na hindi pwede dahil magkaaway ang pamilya namin. Pero hindi ba nila naiisip na huli na ang lahat? Mahal na namin ang isa’t isa! May anak na din kami. Pwede naman na ganituhin nila ako kung nakikita nilang walang kwenta si Alaric at pabaya. Pero hindi eh. He's so responsible and mature. Bakit hindi nila yon maisip. Pangatlong araw kong hindi lumalabas ng kwarto. Tuwing umaga, umaasa pa rin ako na baka dumating si Alaric sa tapat ng bahay namin dala si baby Levi pero hindi yon nangyari. Kaya mas lalong sumasama ang pakiramdam ko kapag nag eexpect ako pero hindi nangyayari. Hindi ako lumalabas pero lumalapit ako sa bintana para silipin an
Napalakas ang hawak ko sa ballpen ng tumama sa mukha ko ang folder na kanina lang ay inabot ko sa boss ko. “Mali to! How many times do I have to correct your work?” galit niyang sigaw. Hinilot niya ang sentido at saka matalim akong tinitigan. “Are you sure you know what you are doing, Ms. Salazar?” pang-iinsulto pa niya. I close my lips tight and inhale to calm myself from saying bad words. Eh ikaw? Alam mo rin ba ang ginagawa mo? Bobo ka! Putangina mo! Paupo-upo ka lang naman dyan! Hindi ko alam ilang beses ko siyang namura-mura sa isip ko. It was so tempting to say something! Pero sempre boss ko siya at kailangan ko 'tong trabaho kaya kailangan kong magtimpi. Three months ago, I was newly hired as an assistant project manager. Maganda ang naging trabaho ko at humanga sa akin ang supervisor ko. Nagpasya siyang bigyan ako ng project na ako ang magha-handle. Ang kasamaang palad, ang boss ko ay hindi ko alam kung ano ang ikinagagalit palagi. Yumuko ako at nagpaumanhin. “I'm sorr
I tried to forget about my boss. Nang inaya ako ni Sara para sumayaw, agad akong sumama. The music was too loud and I wanted to get lost in it. I dance like it was my last dance. Bigay todo at walang pakialam sa mga naririnig na sipol. “Whooaaa…Go girl! Ang sexy mo!” sigaw ni Sara despite the loud music. For a moment while dancing, nakalimutan ko ang problema ko. Pero hindi ko alam ang nangyari bigla. I was too lost in my dance na nagulat nalang ako ng biglang may humawak sa bewang ko at tumama ang likod ko sa matigas na katawan. The immediate heat coming from the person spread on my back. Kita kong nagulat si Sara at ang mga kasamahan ko sa nangyayari. Natigilan sila sa pagsasayaw at gulat silang tumingin sa akin at sa tao sa likod ko. “Kaya mali-mali ang trabaho mo dahil ganito ang inaatupag mo,” bulong ng lalaki sa likod ko. Biglang tumibok ng mabilis ang puso ko. Agad kong hinawi ang kamay niyang nakapalopot sa bewang ko pero ayaw niyang tanggalin. Mas lalo niya pa ako idi
“Tulala ka na naman ate,” ani Serenity, kapatid ko. Umahon ako sa pagkakasandal sa sofa at saka siya binalingan. Nanliliit ang mata niya at nanantya. “Don't mind me.”I dreaded Monday. Pero ang kasamaang palad ay lunes na bukas. Hindi ko alam kung ano ang nangyari noong gabing medyo nalasing ako. I know I was still in the right mind… Or maybe not. Hindi kasi kapanipaniwala ang mga naaalala ko. Did my eyes play tricks on me? Did my hearing malfunction that day? Umiling ako at tumawa ng wala sa sarili. Imposibleng naging mabait sa akin ang lalaking 'yon. Hindi talaga ‘yon magiging mabait. He is Alaric Satanas after all! Lasing lang ako kaya hindi naging maganda ang judgment ko. “Baliw na yata,” rinig kong bulong ni Serenity. Hindi naman ako baguhan sa trabaho pero I feel unease now that I'm walking inside the office. Hindi ko alam kung bakit hindi mawalawala sa isip ko ang nangyari sa bar. Pero nang dumating ako sa office namin, I noticed na normal naman ang lahat. “Good morning,
Umatras ako dala ang anim na folder. Ramdam kong nanginginig ang kamay ko kahit anong diin kong hawak sa mga ito. Sinipa niya ang swivel chair niya paalis sa tabi niya. Nagmadali siyang tumawag sa cellphone niya. Gamit ang isang kamay ay tuluyan niyang tinganggal ang necktie sa leeg. Tumalikod siya sa akin at kita ko ang pagpupuyos ng kamao niya. Nanlalamig ang katawan ko at halos hindi ko maintindihan ang mga sinasabi niya. Nahinto ako sa paghinga ng bumaling siya sa akin. Madilim ang tingin niya at nakayulom ang kamay habang nakikipag usap pa rin sa katawagan niya. Base sa kunting naintindihan ko sa tawag niya, milyon milyon ang involve na pera sa kontrata na 'yon. Tumagal nang dalawampung minuto ang tawag. Matapos ay agad siyang umupo at may ginawa sa laptop niya. Hindi na niya ako binalingan. Pigil na pigil pa rin ang hininga ko. Hindi ko alam ilang minuto akong nakatayo. Kung matagal man' yon ay hindi ko na nararamdaman dahil sa tindi ng kaba ko. Ni hindi ko kayang gumalaw sa
Gusto kong mag absent sa trabaho. Masyado akong nawindang sa nangyari sa opisina ni Alaric. I can't believe he did that! Putang ina niya! Ano ba ang plano niya? Bakit niya ako ginaganito? Kung galit siya, galit lang dapat. Bakit may mga paganon siya? Bakit! Ilang beses kong tinanong ang sarili ko, tinansya kung gusto ko bang pumasok, pero my body, mind and soul all agree that I shouldn't, that I don't want to go to work. “Kahapon pa yan nababaliw,” rinig kong sinabi ni Serenity kay Scarlet, isa ko pang kapatid. “Talaga!”Serenity nodded with conviction. “Malala ngayon…may pahawak-hawak na sa labi. Kahapon tumatawa-tawa lang yan ng wala sa sarili,” pag-iimbento niya ng storya. Nagtawanan silang dalawa. Matalim ko silang binalingan dahil sa pagtawa nila. How could they laugh at my misery! “Will you please mind your own business? Kung wala kayong mapag-usapan, huwag ako!”“Oh please… Concern lang ako, ate,” maarteng sinabi ni Serenity. “You are not with your usual self.”I'm the old
Mas lalo pa akong kinabahan sa sinabi ni Sara. Kaya mas determinado akong huwag makita ang boss ko. Dahil nagpapanggap akong nanghihina, nang niyaya ako ni Sara para mag-lunch sa labas, hindi ako sumama. I told her na sa pantry na ako kakain para hindi na mapalayo. Sempre panindigan ang panghihina para kung may dadalhin ako sa boss ko nagyong hapon, ipapagawa ko kay Sara. Malungkot tuloy akong kumain dahil halos lahat ng colleague ko ay sa labas kumain. May bagong bukas na restaurant sa tapat ng kumpanya kaya naisipan nilang pumunta sa opening nito. Sumisimsim ako ng kape habang ngalalakad papunta sa table ko ng may nakita akong babaeng lumalapit sa akin. She was wearing an expensive suit. Alam ko dahil may mga ganong suit si mama at sinabi niyang mahal daw ang mga yon. “Excuse me, Miss. Where's the office of engr. Ferrer?” tanong niya sa akin habang tumitingin-tingin sa paligid. Napaisip ako ng ilang segundo bago nakasagot. “Ay ma'am, I think you are in the wrong place. Walang e
Hindi ko alam kung ano ang sakit ng boss ko. Seriously, galit siya pero ginugulo niya ang isip ko. Bakit matapos niya akong durog-durugin, gaganunin niya ako? Sinabunutan ko ang sarili ko habang nahihibang sa mga iniisip. Ano ba ang plano niya? This isn't right! “Sinabi ko na kay mama,” rinig kong sinabi ni Serenity kay Scarlet. Nasa sala sila kasama ko. Dapat ay sa kwarto ako pero masisiraan ako ng bait sa loob ng kwarto ko kaya lumabas ako. Akala ko madi-distract ang isipan ko kung dito ako sa labas pero bumabalik pa rin sa akin ang isipan tungkol kay Alaric. Lumiban ulit ako. At alam ko sa sarili ko na sa susunod na lunes na ako babalik. Pero nagu-guilty din ako dahil maliit ang maitutulong ko sa gastusin sa bahay. Bumuntung hininga ako at saka sinabunutan ang sarili. Hindi ko namalayan ang pag-upo ni mama sa tabi nina Serenity kaya nakita niyang nababaliw ako. “Sabi ko naman mama eh. Noong lunes pa yan ganyan,” sumbong ni Serenity. Umupo ako ng tuwid. I glared at Serenity
Wala akong nagawa ng pinagtulungan nila ako. Nauwi lang ako sa pag-iyak. Hindi ako lumabas ng kwarto kahit tinatawag nila ako para kumain. Hindi ko lubos maintindihan kung bakit hindi nalang nila ako hayaan sa gusto ko. O kung bakit kailangan nilang magsinungaling para lang ipakita kay Alaric na hindi ko siya pinili. Nage-gets ko naman na ayaw nila. Na hindi pwede dahil magkaaway ang pamilya namin. Pero hindi ba nila naiisip na huli na ang lahat? Mahal na namin ang isa’t isa! May anak na din kami. Pwede naman na ganituhin nila ako kung nakikita nilang walang kwenta si Alaric at pabaya. Pero hindi eh. He's so responsible and mature. Bakit hindi nila yon maisip. Pangatlong araw kong hindi lumalabas ng kwarto. Tuwing umaga, umaasa pa rin ako na baka dumating si Alaric sa tapat ng bahay namin dala si baby Levi pero hindi yon nangyari. Kaya mas lalong sumasama ang pakiramdam ko kapag nag eexpect ako pero hindi nangyayari. Hindi ako lumalabas pero lumalapit ako sa bintana para silipin an
Parang umikot ang mundo ko dahil sa sinabi ni Serenity. Napahawak ako sa kama ko dahil sa hilo. Napapikit ako ng mariin. Akala ko matagal yong mawawala pero ilang minuto lang ay nawala din ang hilo ko. Matalim akong tumingin kay Serenity. “Ano ulit yon? Engage ako?” pinaghalong sarkastik at gulat kong tanong. “Listen to me. Ginawa lang yon ni mama para layuan ka ni Alaric. Hindi mo pa nakikita sa ngayon pero hindi siya bagay sayo. Kahit anong gawin natin, hindi papayag ang pamilya niya na maging kayo,” pangkalma ni Serenity sa akin.Nagpawala ako ng sarkastikong tawa. “Wala akong pakialam sa pamilya niya!” sigaw ko.Ramdam ko ang pag-iinit ng ulo ko. Nanlaki ang mata ni Serenity ng makita niyang tumayo ako. Agad siyang naalerto.“Wala kang pakialam… sige! Pero kami ang maapektuhan kung magkatuluyan kayo. Can't you see, ate? Kapag nalaman ng mama ni Alaric na kayo, ibabaling niya ang galit niya sa amin kasi I'm sure na po-protektahan ka ni Alaric,” problemadong paliwanag niya. “Dahi
Pagbalik ko ng bahay, wala na ang kotse ni Alaric sa bahay. Wala na din ang anak ko. Ang bigat bigat ng pakiramdam ko ng wala akong makita sa mag-ama ko.“Kinuha na ni Alaric si baby Levi. Hindi kana niya hinintay,” salubong sa akin ni mama ng dumating ako ng bahay. Hindi na tumuloy si Magnus sa bahay. May pupuntahan daw siya kaya hindi ko na din siya inimbita sa loob. I was just grateful he comforted me in the imperial hotel. Hindi ko talaga napigilan at na-trigger ang sama ng loob ko. Ni hindi ko na inisip ang maraming taong nakakakita sa amin. I was just so heartbroken I needed to release it. Gusto kong magtanong kung babalik ba siya bukas para ibigay ulit ang anak ko pero hindi ko ginawa. I know now that mama doesn't care if my son is with me or not. Mas gusto niya na wala ako kay Alaric. Yon lang ang importante sa kanya. Nasa tapat na ako ng hagdanan ng magtanong ulit si mama.“Hindi mo pinapasok si Magnus?” tanong niya. Medyo natunugan kong disappointed siya dahil don. I sig
Nang makita ni Jessica na nakaalalay sa akin si Magnus, agad siyang tumalikod at nauna maglakad sa amin. Muntik pa siyang matapilok dahil sa pagmamadali niyang maglakad sa hagdanan. Ako na ang bumitaw sa kamay ni Magnus ng nasa entrance na kami. Nang papasok kami, hindi na kami hinintay ni Jessica. Kami lang ang magkatapat na naglalakad ni Magnus at nauuna si Jessica sa amin.Tahimik lang ako. Kita kong panay ang lingon ni Jessica sa amin. Kapag nakikita niyang naglalakad kami ay maglalakad ulit siya. “Saan ba tayo?” kalaunan ay tanong niya. Pang limang lingon na niya kaya siguro hindi niya napigilan na magtanong. “Sa second floor, restaurant,” maikling sagot ni Magnus. I realised he is a bit cold towards Jessica.Nagpakawala ng malalim na hininga si Jessica bago tumalikod at nauna maglakad sa elevator. I could feel her irritation. Hindi ko lang alam kung para sa akin o para kay Magnus.“I'm sorry,” biglang bulong ni Magnus. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya yon kaya napakurapk
Masama ang tingin ko kay mama. Ganon din naman siya sa akin. Magnus on the other hand couldn't look at any of us. Siguro ay na a-awkward siya sa nangyayari. “Sige na. Huwag mong pinapaghintay si Magnus!” utos ni mama. Bakasa sa boses niya na kung susuway ako ay may hindi magandang mangyayari. Napapikit ako ng mariin. Biglang sumakit ang ulo ko pero hindi ko na pinagtuunan ng pansin. Wala na akong nagawa ng pagbuksan ako ni Magnus. Kahit ayaw ko, pumasok na ako sa passenger seat. Gustong gusto kong lumingon sa banda ni Alaric pero natatakot ako. I don't want to see him dismayed by me. Kahit alam ko naman na the moment I ride inside Magnus' car, madi-disappointed talaga siya. Tahimik kong isinabit ang seatbelt ko. Nang pumasok sa driver seat si Magnus, hindi ko na siya binalingan. Nakakahiya na nasasangkot pa siya sa gulong to. Tahimik kaming pareho ng umandar ang kotse. Ako dahil nasasaktan ako para sa sarili at kay Alaric. Si Magnus ay baka dahil awkward sa kanya ito. “I'm sorry
Umawang ang labi ko pagkarinig ko kay Mama. She knew Magnus and I broke up like long time ago. Hindi ko alam kung bakit masama ang kutob ko sa ngiti niya ngayon. Bumaling ako kay Tita Isabella. Alam kong gusto niya si Jessica para kay Magnus. She told me that herself. Kaya lang ay umiwas lang ng tingin si Tita. Parang okay lang sa kanya na magkita nga kami ni Magnus. Hindi ba na success ang plano nila? Not that I judge them. The last time I remember, nag success si Jessica na pwede siyang bumalik balik sa mansion nina Magnus without me!If Tita really want Magnus to her daughter, dapat ay umangal siya!Or maybe she doesn't want to react kasi baka magtaka si mama? Not that mama would get mad. Ang alam ni mama, magkababata kami ni Magnus at naging mag boyfriend kalaunan. She didn't know about Tita’s plan. Kaya akala niya pwede niya akong ereto ulit kay Magnus.“Mama, Magnus and I are just friends. Huwag niyo na siyang gambalain,” kalmado kong sinabi kahit ang totoo ay naiinis na ako.
Hindi ako nanlaban sa mga binibitawang salita ni Tito at ni Tita. I stayed quiet and calmed myself. Kahit masasakit ang tama non sa akin ay tiniis ko. Sinasabi ko sa sarili ko na galit lang sila. Na huhupa din ang galit nila. Pigil na pigil ang luha ko habang kaharap ko pa sina Tita. Ayaw kong makita nila akong nasasaktan kahit totoong nakakasakit na ang mga salita nila. Dahil sa sobrang disappointed nila sa akin, nagpasya silang umuwi nalang at babalik nalang daw bukas. Pinigilan sila ni Scarlet pero hindi na nagpapigil si Tito. Nang umuwi sila ay tahimik akong pumasok. Nilampasan ko si Scarlet na tahimik din. Agad akong pumanhik sa taas dahil gabi na din at pagod na pagod ako sa mga nangyayari. Mabuti nalang talaga at tulog na si mama kaya hindi niya alam ang ginawa ko. Kung gising kaya siya, magagawa ko kayang ibigay si Baby Levi kay Alaric? Hindi siguro. Mag he-hysterical na naman siya. Mawawalan na naman siya ng lakas! That's how I'm conflicted right now. Ni hindi ko basta b
Niyakap ako pabalik ni Alaric. He kissed my head as he gently patted my back.“They want us apart,” bulong niya. He sounds tired and weak. Alam niya na pwede itong mangyari kaya hindi na siya nagugulat ngayon.Bahagya akong tumango. “Yes, nag he-hysterical si mama kapag nababanggit ang pamilya mo. Hindi ko siya masisi kasi two years akong wala,” naluluha kong sinabi. Kumalas ako sa yakap niya ilang segundo ang lumipas. Agad kong tinignan ang mukha niya. Bumagsak ang balikat ko ng makita kong maga ang labi niya. Wala ng dugo pero halata ang pasa doon.“Umuwi kana muna. Gamutin mo yang sugat mo,” nag-aalala kong sinabi.Pagkarinig niya na pinapauwi ko siya ay agad kong nakitaan ang takot sa mata niya. “I'm fine.” Base sa sagot niya para bang ayaw pa niyang umuwi. Wala rin naman na siyang magagawa dahil hindi ako makakasama sa kanya. Hindi ko maiiwan muna si mama. Hindi muna ako susuway ngayon na galit na galit pa ang pamilya ko. “Pero kailangan mong umuwi. Gabi na. Hindi ka pwede dit
Iyak ng iyak si Levi. Doon lang din napansin ang kanyang presensya. Natahimik sila ng mapagtantong umiiyak ang anak ko dahil hindi niya nakikita si Alaric. “Is he your child?” kalaunan ay tanong ni Tita Isabella. Medyo napapatahan ko na si Levi. Kung ano ano ang binubulong ko sa kanya para lang kumalma. Hindi ko alam kung bakit nila hinayaan na magsigawan sa harap niya. I just hope my son isn't traumatized because of it!“Seraphina, iyan ba ang anak niyo?” si Papa. Gulat na gulat ang boses niya. Parang hindi siya makapaniwala na buhay pa ang anak ko. Hindi ko magawang sumagot. Galit ako. Dapat hindi ko na isinama si Alaric at ang anak ko! I should have face them alone! Kung naisip ko sana yon ng maaga, hindi sana ito mangyayari!Nang wala silang makuhang sagot sa akin, lumapit sa akin si Tita. Her face soften when she saw me crying. Kinuha niya sa akin si Levi at siya na ang tumahan sa bata. Medyo kumakalma naman na din siya. Nang makita ni Tita ang mukha ni Levi, namangha siya ju