Nobela ni Innomexx

Hindi ako nanlaban sa mga binibitawang salita ni Tito at ni Tita. I stayed quiet and calmed myself. Kahit masasakit ang tama non sa akin ay tiniis ko. Sinasabi ko sa sarili ko na galit lang sila. Na huhupa din ang galit nila. Pigil na pigil ang luha ko habang kaharap ko pa sina Tita. Ayaw kong makita nila akong nasasaktan kahit totoong nakakasakit na ang mga salita nila. Dahil sa sobrang disappointed nila sa akin, nagpasya silang umuwi nalang at babalik nalang daw bukas. Pinigilan sila ni Scarlet pero hindi na nagpapigil si Tito. Nang umuwi sila ay tahimik akong pumasok. Nilampasan ko si Scarlet na tahimik din. Agad akong pumanhik sa taas dahil gabi na din at pagod na pagod ako sa mga nangyayari. Mabuti nalang talaga at tulog na si mama kaya hindi niya alam ang ginawa ko. Kung gising kaya siya, magagawa ko kayang ibigay si Baby Levi kay Alaric? Hindi siguro. Mag he-hysterical na naman siya. Mawawalan na naman siya ng lakas! That's how I'm conflicted right now. Ni hindi ko basta b

Niyakap ako pabalik ni Alaric. He kissed my head as he gently patted my back.“They want us apart,” bulong niya. He sounds tired and weak. Alam niya na pwede itong mangyari kaya hindi na siya nagugulat ngayon.Bahagya akong tumango. “Yes, nag he-hysterical si mama kapag nababanggit ang pamilya mo. Hindi ko siya masisi kasi two years akong wala,” naluluha kong sinabi. Kumalas ako sa yakap niya ilang segundo ang lumipas. Agad kong tinignan ang mukha niya. Bumagsak ang balikat ko ng makita kong maga ang labi niya. Wala ng dugo pero halata ang pasa doon.“Umuwi kana muna. Gamutin mo yang sugat mo,” nag-aalala kong sinabi.Pagkarinig niya na pinapauwi ko siya ay agad kong nakitaan ang takot sa mata niya. “I'm fine.” Base sa sagot niya para bang ayaw pa niyang umuwi. Wala rin naman na siyang magagawa dahil hindi ako makakasama sa kanya. Hindi ko maiiwan muna si mama. Hindi muna ako susuway ngayon na galit na galit pa ang pamilya ko. “Pero kailangan mong umuwi. Gabi na. Hindi ka pwede dit

Iyak ng iyak si Levi. Doon lang din napansin ang kanyang presensya. Natahimik sila ng mapagtantong umiiyak ang anak ko dahil hindi niya nakikita si Alaric. “Is he your child?” kalaunan ay tanong ni Tita Isabella. Medyo napapatahan ko na si Levi. Kung ano ano ang binubulong ko sa kanya para lang kumalma. Hindi ko alam kung bakit nila hinayaan na magsigawan sa harap niya. I just hope my son isn't traumatized because of it!“Seraphina, iyan ba ang anak niyo?” si Papa. Gulat na gulat ang boses niya. Parang hindi siya makapaniwala na buhay pa ang anak ko. Hindi ko magawang sumagot. Galit ako. Dapat hindi ko na isinama si Alaric at ang anak ko! I should have face them alone! Kung naisip ko sana yon ng maaga, hindi sana ito mangyayari!Nang wala silang makuhang sagot sa akin, lumapit sa akin si Tita. Her face soften when she saw me crying. Kinuha niya sa akin si Levi at siya na ang tumahan sa bata. Medyo kumakalma naman na din siya. Nang makita ni Tita ang mukha ni Levi, namangha siya ju

Pansin ko ang pananahimik ni Alaric simula ng sinabi ko sa kanya ang gusto kong gawin. Dumiretso siya sa banyo pagdating namin sa hotel. Nang lumabas siya ako ang pumalit para maligo. Paglabas ko, nadatnan ko siyang nakaupo sa dulo ng kama. Nakatuko ang dalawang kamay niya sa tuhod at hawak niya ang ulo niya. Mukhang malalim ang iniisip niya. Kita ko sa gitna ng kama na tulog na si Levi.Nang marinig ako ni Alaric ay tumuwid siya ng upo. He look troubled.“Bumalik na ang mga alaala ko,” sinabi ko habang lumalapit sa kanya. Bahagyang umawang ang labi niya. Akala ko ay may sasabihin pa siya pero hindi yon dumating.Nang tinapik niya ang hita niya, alam kong gusto niya akong maupo sa kandungan niya. Nag alanganin ako kung uupo ba ako doon pero wala na akong magawa ng higitin niya ang kamay ko at pinaupo niya ako sa kandungan niya.“Since when do you remember everything? Should we go to the specialist?” mababang boses na tanong niya. Umiling ako. “Okay naman ako. Walang masakit sa akin

Pawis na pawis ako ng magising ako. Ramdam kong nanginginig ang katawan ko dahil sa mga sunod sunod na alaalang bumabalik. Akala ko, panaginip lang ang lahat. Akala ko nanaginip lang ako. Ang mga alaala ko na pala ang bumabalik. Nahihirapan akong huminga ng maalala ko ang gabi noong sinusundan kami ng tatlong SUV. I remember how scared I was that day. Nahimatay pa si mama nang oras na iyon kaya hindi ako mapakali tapos may humahabol pa sa amin Biglang gusto kong malaman kung ano ang nangyari sa mga bodyguard na kasama ko. Did they survive? Anong nangari kay mama matapos niyang mahimatay.Sapo ko ang puso ko habang kinakalma ang sarili.Limang araw lang kaming nanatili dito at heto ngayon bumalik na ang lahat ng alaala ko. Akala ko ay aabutin pa kami ng maraming araw pero limang araw lang pala!Wala akong kasama sa kama. Binalingan ko ang orasan at kita kong alas dose na. Nanghihina ako at nilalamig. I thought I was dreaming. Totoong alala na pala ang mga yon.Kinalma ko ang sarili k

The next day, matapos naming mag almusal ay sinubukan kong mag hugas ng plato. Kahapon ay iniwan ko lang ang kinainan ko kaya si Alaric na ang naghugas. Malay ko ba kasing kami pala ang gagawa ng gawaing bahay? Hindi ko na tinanong kung nasaan na si Ate Shasha. Kaya ko naman mag hugas. Sinasabon ko ang mga pinagkainan namin ng maramdaman kong lumapit si Alaric. Binaba niya sa sink ang baso niyang pinag-inuman niya ng kape.Ngumuso ako ng magdikit ang braso niya at ang braso ko. Ang laki laki ng space, pero makadikit naman to!“Should we hire house help?” tanong niya. “Marunong na akong gumawa ng gawaing bahay,” sagot ko. Though napilitan lang naman ako dahil lahat ng tao sa bayan ay marunong kaya akala ko karunong din ako. “It doesn't matter if you know. Ayaw ko na napapagod ka. I should hire Shasha again.” Palihim akong ngumiti sa pag-iisip niya sa kapakanan ko. “Get ready after this. Aalis tayo,” baritonong sabi niya. “Aalis? Saan tayo?” Agad akong lumingon sa kanya ng sagot