Narito ako sa labas, nakaupo sa wooden bench habang nakatingin sa paligid. Malamig ang hangin, at malilim ang kinalalagyan ko dahil sa mga nakapalibot na puno. Wala akong magawa kundi manatili muna rito. Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Elijah sa dining area, nagpaalam siya na may pupuntahan sandali. I could see in his eyes that he didn't want to leave me here alone in his house dahil nakatitig lang siya sa akin kahit ilang segundo na ang lumipas mula nang magpaalam siya. Wala naman akong pangamba, kasi nga teritoryo niya 'to. Pero ang tingin niya kanina, kung saan man siya pupunta, parang gusto niya akong isama.Ang sabi niya, uuwi siya sa bahay nila—sa pamilya niya. Bigla naman akong na-curious nang sabihin niya 'yon. Naisip ko ang mga magulang niya, kung ano ba ang ugali ng mga ito, ang itsura. Kasi ang huling nabanggit niya tungkol sa mga ito ay noong umuwi ang kaniyang ina at ang 'hindi normal' na argumento, na ibig sabihin ay nami-miss lang daw ng mga magulang niya ang isa't isa
"Are you sure okay ka na?"Napatingin ako sa babae na nag-comfort sa akin kanina sa labas. Ngumiti ako ng tipid at kinuha ang iniaabot niyang tubig. Siya rin ang umalalay sa akin papasok dito sa loob ng bahay, hawak-hawak niya ang kamay ko ng mahigpit kanina at hindi agad binitawan. Kahit nang makaupo na ako sa sofa ay kinakalma pa rin niya ako. Naalala ko tuloy ang mama sa kaniya, sa paraan ng malumanay niyang pagsasalita.That dream earlier... no. It's a nightmare."Maraming salamat po. Okay na po ako," sagot ko. Tumabi siya sa akin ng upo. I saw in her face the worry. Ramdam ko naman na mabuti siyang tao dahil sa ekspresyon sa mukha niya. Hanggang ngayon ay naroon pa rin ang pag-aalala. And the way she held my hand, I felt the care and gentleness. Pero kalakip rin noon, nababasa ko sa mga mata niya ang matinding kalungkutan. Lungkot na may kasama rin na awa.Kilala ba niya ako? Sa pagtawag niya rin kasi ng pangalan ko kanina. "If you ever feel something strange, o kung sumasakit an
“Mom…” bulong ko na alam kong narinig nila pareho. Napalunok ako at hindi ko alam kung bakit ako napatango pagkatapos non, maybe because I didn't really expect that I would be meeting Eli's mother in this situation--in that worse situation where I was calling and crying for my mother. At teka, a-alam kaya nito na may relasyon kami ng anak niya? I mean, I am here in his son’s house! And Eli rushed like that towards me. Is she thinking right now that I’m young? B-Bigla akong kinabahan kaya napabaling ako ulit kay Eli."C-Can we talk?" Tanong ko. Para naman siyang natauhan dahil napabuntonghininga. Pero bago siya makapagsalita ay naunahan na siya ng kaniyang ina. "Are you nervous, hija? Nahihiya ka ba sa akin? Oh, by the way, alam ko nang may relasyon kayo ng anak ko so don't worry."A-Alam na niya! My eyes closed tightly because of what I heard. Para akong nahilo bigla. Right after recalling a lost memory, here I am, nagugulat sa mga sinasabi ng babae na nagcomfort sa akin na ina pa
I have no intention of hiding the dream I had. Lalo na kanina, pagpasok ko ng bahay, I realized it wasn’t just a simple dream. It triggered my memories—ones I hadn’t remembered until now. I know it's a part of me... but was lost, or maybe, intentionally removed.But with so many things I want to talk about—especially with Elijah, his mom, and this strange dream—here I am, still trapped in his arms, kissing me like it's the first time he’s ever tasted my lips. Ito na naman. At alam ko na hindi ito basta mahihinto kahit pa sinabi niya na pigilin ko siya. Hindi naman siya tumitigil!Ramdam ko na mas lalong humigpit ang yakap niya, and I know he won’t let me go or even loosen his grip. He doesn’t even want to give me a few seconds to breathe!"Eli..." I whispered against our kiss. The sound of his breathing, and the soft movement of his lips tasting mine, filled the room. Pati ang pagsinghap ko sa pagsagap ng kaunting hangin ay rinig dahil halos ayaw na niya akong bitawan."C-Can we... sto
Bumaba na rin naman kami agad ni Elijah. Sinabi ko kasi sa kaniya na ayokong paghintayin ang mommy niya. At sa totoo lang? Wala namang nangyaring pag-uusap sa pagitan namin dahil ang oras na inilagi namin sa kwarto ay puro halik lang niya at paglalambing. Ayaw pa nga niya kaming lumabas! Pero bago ko naman siya mapilit na harapin na namin ulit ang mommy niya ay nagrequest pa siya. He asked me to stay in his house for a week nang sabihin kong sa isang araw ay uuwi na ako. Hindi rin kasi ako puwedeng lumiban sa klase ng matagal at nag-aalala na rin ako sa papa. At ang sagot niya?"If only I could keep you here with me, I would."Napangiti ako at napailing nang tumingin ako sa kaniya habang pababa kami ng hagdan. Hawak-hawak niya ang kamay ko ng mahigpit. Ramdam ko naman, noon pa man, na gusto niya akong ialis sa mansion—nung sinabi ko pa lang ang mga ginawa ni Lolo Halyago. Pero...Mas lalo akong hindi maaaring manatili ng matagal dito, dapat na akong bumalik sa mansion dahil kailang
"O-Okay. That's enough. Naniniwala na akong wala. S-Sige. Pwede ba maupo muna kayo? Gusto ko pa kayong makausap."I bit my lower lip and looked at Elijah behind me. Ang nakakainis ay natatawa pa rin siya. Hindi siya dapat tahimik lang. Sana ay nagsalita rin siya at sinabi na wala namang nangyari maliban sa h-halik. Mukhang marami na rin kasi agad na naisip ang Ma'am Kamila.Pero hindi naman counted 'yung kanina, 'di ba?Naramdaman ko na nag-init lalo ang buong mukha ko nang maalala 'yon.I don't know! Basta Nakakahiya!Hindi na lang ako ulit magsasalita kapag tungkol sa amin ni Elijah, lalo na't hindi naman ako ang direktang tinatanong. Less talk, less mistake, less embrassment."How's your father, Pristine?" bigla naman tanong sa akin ng ma'am. I still didn't know what to address her, but I think it's better this way. Since calling her tita wasn't proper for me knowing she's a respectable person."Okay lang naman po," sagot ko at bumaling kay Eli. Hindi ko alam kung dapat ko bang ban
"So, you'll stay here? When are you going back to the Vera Esperanza mansion?" tanong ng Ma'am Kamila sa akin."Uuwi na rin po ako bukas--""Next week," biglang sagot ni Eli.Napapikit ng mariin ang kaniyang ina, parang nagpipigil ito ng galit. Ako naman ay kinabahan kasi baka kung ano na naman ang mabunot nito bigla at lumipad sa gawi ni Eli. Kanina ay sobrang ikinagulat ko talaga 'yong kutsilyo.Ni hindi ko napansin saan nito 'yon kinuha."Can you please leave us first, Clementine? Mag-uusap lang kami ni Pristine."Tungkol kaya ulit sa mama? Nasabik naman akong bigla."No," mabilis na sagot ni Eli."Elijah Clementine.""Why would I leave my baby with you--""I am your mother, and I want to talk to my daughter-in-law alone without you! Isn't that enough reason?!"Napangiwi ako dahil masama na ang tingin ni Ma'am Kamila kay Eli. A-Are they always like this? Napahila naman ako sa braso ng katabi ko, at nang bumaba ang tingin niya sa akin ay saka ko siya binalingan."Don't talk back to
Elijah"I'm so sorry, Clementine."I gritted my teeth, ignoring my mother as my eyes remained locked on the emergency room where Pristine was being treated by the doctor. She was still unconscious and looked so fcking pale. She was barely breathing when I carried her earlier, and it scared me to death. Ngayon ko lang rin siya nakita sa ganoong sitwasyon. What happened at the university also scared me, but this... this is beyond anything I’ve experienced because she’s really not responding."Hindi ko naman gusto na ganito ang mangyari."Hindi ko pa rin pinansin si mom. But, I really knew this would happen. Yesterday, when she was talking to her father, I noticed how she was gasping for air, struggling to speak while pressing her chest. Alam ko naman na nadala rin siya ng emotions niya, she was caught up in her emotions and the things she needed to say that's why she didn’t stop, even though she was having trouble breathing. Remembering the past triggered her, and that’s exactly what I
"Pristine."Sa gitna ng paghingi ko ng tawad ng ilang ulit kay Sebastian ay narinig ko ang boses ng papa sa aking likod. Natigilan ako, napasinghap, at medyo nataranta dahil sa mga luha na nasa magkabilang pisngi ko. He will be worried if he sees me crying kaya agad kong pinalis ang mga iyon.Si Sebastian naman sa harapan ko ay napatingin sa likod ko at bahagyang yumuko. I knew he was showing respect to my father, who was now walking closer to us. Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili ko. Nang sakto nang nasa likod ko na ang papa ay saka naman ako humarap."Pa..."But when I saw him, he wasn't looking at me—he was looking at Sebastian. Seryoso ang ekspresyon ng mukha ng aking ama, na ikinakunot ng noo ko. Alam kong hindi naman masamang tao ang tingin niya kay Sebastian, kilala niya ito bilang mabuting bata dahil anak ito ng kaibigan rin niya sa negosyo, pero the way he was looking at him right now... it was as if the latter was an enemy."Mr. Vera Esperanza—""No need for the fo
Nanlamig ang pakiramdam ko lalo na sa paraan ng pagtingin niya sa akin.Maybe I hoped too much... m-maybe the light I saw in him, the kindness I thought he had shown me despite knowing I'm in love with someone else, was never real. That he really had his own intentions."S-Sebastian—" and I gasped when he suddenly pulled me by the arm, umatras ako at sinubukan kong bawiin ang braso ko pero mahigpit na niyang hawak 'yon."Is this what you really want? Ang pilitin rin ako, Sebastian?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Hindi mo naiintindihan ngayon kung anong ginagawa ko, Pristine, but soon, you will..." mabibigat ang bawat salita nang sabihin niya, na ikinailing ko.Ano pa ba ang hindi ko naiintindihan d-dito? "Pero tama ka, I have the power to make this stop, for you to be free, Pristine. At alam mo ba bukod doon? Kaya ko rin mapaluhod ang lolo mo sa harapan ko. Hindi ba't ang gusto mo ay makakawala sa kaniya? Na mas maprotektahan kayo ng papa mo. That's what I'm fckng doing right now
Agad akong napahawak sa gilid para hindi tuluyang matumba. Nang lingunin ko naman si Kio ay nakaalalay na siya pero umayos rin nang makitang seryoso ang tingin ko sa kaniya.What was the name of that drug again? Hindi medicine 'yon at alam kong intentional na banggitin ni Kio na medicine para hindi ako mag-alala dahil nakita niya kung paano rin ako napraning dahil dalawang linggo nang walang malay si Elijah! Naningkit lalo ang mga mata ko sa pag-alala doon. What was--Astra! Yes. That was the name of that drug. Iyon ang narinig ko na pangalan nang pag-usapan nilang dalawa 'yon ni Havoc!And when I asked Esther, she said that Astra is as a drug rather than medicine, it can be described as a sedative or hypnotic substance with strong sleep-inducing effects. At totoo nga daw na pwedeng isang buwan o higit pa ang maging epekto non!Nang maalala ko 'yon ay mas tumalim ang tingin ko kay Kio."No. You will not use that drug," I said, my voice strict and cold, leaving no room for argument.
I slowly moved away from Elijah on the bed. Nakatingin ako sa kaniya habang ingat na ingat akong hindi siya magising. He fell asleep after we talked about my birthday, na ilang araw na lang ang binibilang. Natuwa pa nga ako dahil hindi na niya binanggit pa si Sebastian. Pero iyong sinabi niyang "runaway"bago namin mapag-usapan ang mga magaganap sa birthday ko—it actually sounded like he's not that serious, but he also looked like he is... ganoon ang pakiramdam ko, eh.Honestly, I wasn't surprised by that question anymore. Kasi simula nang sabihin niya sa akin na tutulungan niya akong umalis sa bahay na 'to, na makalayo sa lolo ay naramdaman ko nang mauulit muli 'yon. And because of what happened to me recently, when Lolo Halyago hurt me again, hindi na rin ako nagulat sa tanong ni Elijah.At sa totoo lang, pagkatapos ng mga nalaman ko mula kay lolo mismo, gustong-gusto ko na rin umalis dito. I’m just gathering enough courage to talk to my father. Nagpasya ako na sabihin dito ang tung
Nang hindi sumagot si Elijah ay sumampa ako sa kama at niyakap siya. I rested my head in his chest and hugged him tightly. "Should I remind you that you are not just myBodyguard? Or should I remind you how much... I love you?" I heard his breathing, his fast heartbeat and then he moved after I said that. Ang mga kamay niya ay dumako sa baywang ko. Hinihintay ko rin siyang magsalita pero nang manatili siyang tahimik pagkalipas nang ilang segunod ay napatingin ako sa kaniya. But I gasped and was surprised when his arms gently carry me to his lap. Ngayon ay mas dumikit ako sa kaniya at gahibla na lang ang layo ng mga labi namin sa isa't-isa. "I'm scared..." he whispered. "Eli..." I called him with concern. I knew it... hindi lang pagsisisi sa nagawa niya ang nararamdaman niya sa mga nakalipas na araw. "Still fckng scared and even after you said that you love me, Pristine? May mga araw na sa tuwing nakatingin ako sa 'yo, pakiramdam ko maaaring magbago ang tingin mo sa 'kin, and tha
Elijah didn't recover right away after he woke up from two weeks of sleep. Nanghihina pa rin siya kahit tatlong araw na ang nakalipas. Kio and Havoc had expected this to happen, sila na muna ang in-charge sa safety namin ng papa. Pero unang araw nang magising si Eli ay hindi rin naman ako nakatiis at pagkatapos lumiban na ako sa klase. Now I've been absent for two days and. Nakaalalay ako sa tabi ni Elijah, I was the one feeding him, assisting him to his needs o sa kung ano ang gagawin niya. I even stayed with him in his room because I'm afraid that something bad might happen. Dito talaga ako natutulog, sa kama sa tabi niya and he didn't disagree with that. Hindi kasi maalis ang kaba sa akin na baka mamaya ay mawalan ulit siya ng malay o ano. Ito rin ang naging epekto ng dalawang linggo niyang walang malay. But Eli... he was silent since he woke up and we had that conversation. Pakiramdam ko, itong dahilan ng pananahimik niya ay dahil hindi nga narealize rin niya na sumobra siya sa
Hindi ko maiwasan na hindi makaramdam ng pag-aalala kay Elijah. Narito ako ngayon sa silid niya, sa may mansion rin at kanina pa siya pinagmamasdan. May IV siya sa kamay, may ilang mga nakalagay rin aparato para mamonitor ang hearbeat niya.H-How many days has it been? Lagpas na sa isang linggo kaya mas lalo akong nakakaramdam ng takot at kaba. Sir Antonius—Elijah's father told me that this is normal, he's calm yet I can't feel at ease with his words. Kahit alam kong mas siya ang nakakaalam ng totoong lagay ng anak niya.Ang gusto rin noong una ng Sir Antonius pagkatapos ng nangyari nang araw na pigilan niya si Eli at mawalan ng malay ay iuuwi niya ito pero nakiusap ako na kung maaari ay dito na lang sana at huwag nang ilayo pa. Alam ko kasi na magiging limitado lang ang pagbisita ko, baka hindi rin ako kaagad makaalis kung kailan ko gustuhin. At nagpapasalamat naman ako dahil pumayag naman rin ito."I understand you, hija. Okay. But, I need to talk to your father and explain what real
My eyes blinked a few times because I couldn't process it. That after everything I said, I still couldn't stop him. "W-Why... E-Eli..." Naikuyom ko ang nanginginig kong mga kamay habang patuloy ako sa pag-iyak. My sobs filled my room, and it hurt me even more. Mas nanunuot 'yong sakit sa bawat segundo na lumilipas. I truly understood now how far Elijah w-was willing to go to give me a peaceful life—even if it meant h-he wouldn't be a part of it anymore. "No... Ayoko ng b-buhay na wala siya." Pagkasabi ko non ay kaagad rin akong tumayo. Even if my body still hurt from what lolo did earlier, I stood up and ran to stop Elijah. "Eli!" I shouted. Tumayo ako at kahit na walang sapin sa paa ay sinundan ko siya. Pagkalabas ko ng silid ko ay walang kahit sinong nakabantay. Ang bilis ng pagtibok ng puso ko habang tinatakbo na ang palabas. H-He was fast! "Elijah!" sigaw kong muli at nang makarating na ako sa hagdan pababa ay doon ko siya nakitang palabas na mismo ng mansion. Hindi ako tu
Ilang beses ko ba kailangan ipaliwanag? N-na hindi naman niya' yon kasalanan. "It drives me insane that I wasn't able to protect you, that I failed to keep you safe... it was like knives digging deeper inside me. And I’m angry at myself because I promised to always be there for you, to never let anything harm you. I can do it, I can fcking kill all of them to make you safe. Pero ano ang nangyari? You were hurt... badly hurt that I almost... lost you."His eyes... there was only the feeling of his pain and his regret. And despite everything, I could feel how much he cared, how deeply he felt for me, at n-nasasaktan ako ng sobra na makita siyang ganito lalo at alam ko rin kung ano ang pinagdaanan niya sa kamay ng lolo at ng mga kaaway nito para lang masiguro ang kaligtasan ko."Hindi mo 'yon k-kasalanan, Elijah..." sagot ko habang umiiling sa kaniya. At kahit sa nanlalabong mga mata ay nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha niya. The softness vanished, the worry was nowhere to