Just when my patience was about to run out after nearly two days of Pristine ignoring me, here she is now, standing close beside me. I can still hear her catching her breath, naramdaman ko rin ang paglapit pa niya sa gilid ko. I pretended to be sleeping, waiting for her to speak, but she remained silent. Hindi ba niya ako gigisingin? Ganoon ang ginagawa niya kapag pinupuntahan niya ako dito. What took her so long to try and wake me?But then I felt her move closer, and the strands of her hair fell on my neck, making me swallow.Her face... it's near.And because I couldn't wait any longer, I speak. "You shouldn't be running like that, princess. You're still out of breath. I can still hear you gasping for air."Pagkadila ng mga mata ko ay nakita ko ang gulat sa mukha niya. I heard her gasp after. And it was fast when she took a step back and stumbled on her feet. Sht. My reflexes kicked in, and my hand quickly caught her by the waist just as she was about to fall to the ground.Sa par
Ang dalawang linggo na pananatili ko dito sa Karmona ay tatlong araw na lang dahil nagpasunod ako agad ng ibang tauhan nang hindi sinasabi sa mom ang tungkol doon. I was bothered earlier when Kio said Pristine was awake, but I still haven't received a single reply to all of my messages. She's not like this, at alam ko naman na dahil nga hindi niya gusto na umalis ako.At mas napatunayan ko pa 'yon ngayon.I was staring at my phone gripping it tightly when the video call ended after Pristine hung up on me. Here I am, waiting for her reply since this morning after I left the mansion. I sent a lot of messages asking about her, and now I see her on Kio's phone?She's using his cellphone. Damn.Napasapo ako sa noo ko at napasandal sa puno habang nakatingin pa rin sa cellphone ko. I waited for her message, but I still received nothing. Napapikit ako ng mariin at ibinalik na lang 'yon sa bulsa ko."What's with that idiot Kio? Bakit parang close na sila agad?" tanong ko sa sarili ko.I can't
My mother gave me a bone-chilling cold stare as soon as I stepped into her office. Her expression was harsh as she stood with her arms crossed while leaning on her table. She didn't speak, but her eyes said a lot to me. Sa klase ng tingin ay alam ko nang tungkol ito sa akin at kay Pristine, Even though we've already talked about it, and I said no when she asked if I had feelings for Pristine, she hasn't let up on the topic——it's as if she's certain about what she thought. Wala akong balak na magsinungaling sa pagpunta ko dito para lang manatili ako sa mga Vera Esperanza, I knew I couldn't lie to her because she would find out right away if I was lying. Mas mapapalala lang ang sitwasyon ko kung hindi ako magsasabi ng totoo. She's my mother, I know how she thinks. At inaasahan ko nang nasa dulo na rin siya ng pasensiya niya. Her expression tells me."I am deeply disappointed in you, Elijah Clementine."Pagkasabi niya non ay tumalikod siya sa akin, But just as she turned her back to s
Pristine"Sigurado ka, ha? Hindi ka magsisisi kapag umalis ulit iyang si Elijah."I lost count of how many times Kio has been asking me the same question. Pagkatapos ko kasi na sabihin sa kaniya na sumunod siya sa akin ay iyan kaagad ang tinanong niya, at kahit nang sabihin ko sa kaniya na maghintay sandali dahil magpapalit ako ng damit ay naririnig ko na siya kanina na itinanong 'yon sa akin."If he leaves again, then the door is wide open for him."Napangisi siya sa isinagot ko at napakamot sa batok because he's just getting the same answer from me. I was sitting on the sofa while holding the book that Esther lend me. Ipinagpapatuloy ko na muli ang pagbabasa para kahit papaano ay mailayo ko ang atensyon sa kadarating lang na si Elijah. Magsisinungaling lamang ako kapag sinabi ko na talagang wala akong pakialam rito. Actually, his presence bothers me. The moment I saw him standing in the living room, looking at me as if he'd been longing to see me, I wanted to run to him and hug him
"Hindi ako makakapasok sa first subject, Pristine. Masama ang pakiramdam ko, eh."It was a message from Esther. Maaga akong nagising, alas-singko y medya pa lang at 'yon ang una kong nabasa nang tingnan ko ang mga mensahe sa cellphone ko. It was followed by my father's message, saying he had already landed in the country. Papa is coming home today. Ni hindi ko na siya nakumusta dahil sa mga nangyari sa nakalipas na araw. I was so focused on the issue between me and Elijah that I feel guilty for not even calling my papa once."Who's with you, Esther? Kumain ka na at uminom ng gamot."Pagka-type ko ng reply na 'yon ay tumihaya pa ako ng higa. Hindi muna ako bumangon dahil maaga pa naman. Alas-diyes ang pasok namin ngayon at kung ganito na may sakit si Esther, pupuntahan na muna namin siya ni Kio bago dumiretso sa school."Ako lang... ako lang naman mag-isa sa apartment ko. Mamaya siguro. Matutulog muna ako. Pakisabi na lang sa mga professors natin, ha?"Voice message na ang sunod na nat
"Aminin mo, kinilig ka, 'no?"Sinamaan ko ng tingin si Kio. Naglalakad kami ngayon palabas, tapos na kasi ako na mag-almusal. At iyang linya niya na 'yan ay kanina niya pa 'yan sinasabi simula nang lumabas ako ng silid ko. Mahina lang naman 'yong kaming dalawa lang ang makakarinig. Sa aming dalawa ay parang mas siya pa ang kinilig sa bulaklak. Tuloy pakiramdam ko hindi naman siya seryoso doon sa payo niya sa akin na huwag akong maging marupok, na huwag basta bibigay kay Elijah.Parang kulang na lang rin siya ang magsabi na patawarin ko na, eh."Saan mo inilagay ang mga bulaklak? Baka naman ipa-frame mo pa 'yon kapag natuyo, ha? Kung ako 'yon naku, baka ipa-preserve ko pa kasi--""Stop it," nilingon ko siya sandali at pinaningkitan ko pang lalo ng mga mata. Ang lakas rin niya mang-asar. "Naku. Mag-thank you naman sa akin! Dahil 'yan sa pagtitiis mo kaya nage-effort na si boss! Kaso mga ilang percent na lang ba 'yang pagi-ignore mo sa kaniya? Ako kasi alam ko any time bibigay ka na ri
"Hindi ka na sana nagpunta pa dito, Pristine. Paano kung mahawa ka?" Ngumiti ako at umiling kay Esther. "I'm fine. Saka nakasuot naman tayo pareho ng facemask, and hindi rin ako basta-basta nagkakasakit."She let out a deep sigh, sabi ko na rin kasi na hindi siya papayag kung talagang nagsabi ako. "By the way, kumain ka na. Nariyan rin sa supot ang mga gamot. Mas mabuti kung mainom mo na rin para gumaan ang pakiramdam mo."Tumalima naman siya kaagad. Hindi na nagreklamo pero kanina nang dumating kami dito ni Kio ay nakita ko ang gulat sa mukha niya nang mapagbuksan ako ng pinto. She was so shocked she immediately closed the door and told me to wait outside for a few seconds. Si Kio naman ay sinabi ko na sasakyan na lang, o makipagkwentuhan muna kay Elijah na nasa baba rin. Siya na rin pala ang nagsabi kay Eli na kaya kami dumaan dito kay Esther ay para magdala ng pagkain at mga gamot."Kasama mo si Elijah? O si Kio lang?" tanong ni Esther. She's eating already. Ako naman ay inabot k
"Uhm, Pristine, i-ito daw yung photocopy ng exercise na ipe-present natin ngayon."Napatingin ako sa kaklase ko nang lumapit ito sa akin. We're at the comfort room. Naghihintay ako sa may gilid para magpalit ng P.E uniform. Nang kunin ko 'yon ay ngumiti ako at nagpasalamat."Thank you, Jennica."Pero bago pa niya 'yon marinig ay tumalikod na siya. Napayuko ako at napalabi. I actually remember her, kaklase ko na siya nung senior high school ako, and she's a shy girl. Natandaan ko rin na nagkaroon na kami dati ng interaksyon dahil magkagrupo kami sa values ed na subject. Alam ko naman ang dahilan kung bakit hindi rin siya naglalalapit sa akin, narinig ko kasi na pinagbawalan siya ng ama niya dahil isa ang dad niya sa bumangga noon kay lolo. Same reason...Nang makita ko na ako na ang susunod ay pumasok na ako sa cubicle. Ilang minuto na lang rin at magsisimula na ang P.E class. Kailangan ko pa na isaulo itong basic exercise dahil ngayon ko lang nakuha. Ang alam ko ay dapat last week pa
"Pristine."Sa gitna ng paghingi ko ng tawad ng ilang ulit kay Sebastian ay narinig ko ang boses ng papa sa aking likod. Natigilan ako, napasinghap, at medyo nataranta dahil sa mga luha na nasa magkabilang pisngi ko. He will be worried if he sees me crying kaya agad kong pinalis ang mga iyon.Si Sebastian naman sa harapan ko ay napatingin sa likod ko at bahagyang yumuko. I knew he was showing respect to my father, who was now walking closer to us. Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili ko. Nang sakto nang nasa likod ko na ang papa ay saka naman ako humarap."Pa..."But when I saw him, he wasn't looking at me—he was looking at Sebastian. Seryoso ang ekspresyon ng mukha ng aking ama, na ikinakunot ng noo ko. Alam kong hindi naman masamang tao ang tingin niya kay Sebastian, kilala niya ito bilang mabuting bata dahil anak ito ng kaibigan rin niya sa negosyo, pero the way he was looking at him right now... it was as if the latter was an enemy."Mr. Vera Esperanza—""No need for the fo
Nanlamig ang pakiramdam ko lalo na sa paraan ng pagtingin niya sa akin.Maybe I hoped too much... m-maybe the light I saw in him, the kindness I thought he had shown me despite knowing I'm in love with someone else, was never real. That he really had his own intentions."S-Sebastian—" and I gasped when he suddenly pulled me by the arm, umatras ako at sinubukan kong bawiin ang braso ko pero mahigpit na niyang hawak 'yon."Is this what you really want? Ang pilitin rin ako, Sebastian?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Hindi mo naiintindihan ngayon kung anong ginagawa ko, Pristine, but soon, you will..." mabibigat ang bawat salita nang sabihin niya, na ikinailing ko.Ano pa ba ang hindi ko naiintindihan d-dito? "Pero tama ka, I have the power to make this stop, for you to be free, Pristine. At alam mo ba bukod doon? Kaya ko rin mapaluhod ang lolo mo sa harapan ko. Hindi ba't ang gusto mo ay makakawala sa kaniya? Na mas maprotektahan kayo ng papa mo. That's what I'm fckng doing right now
Agad akong napahawak sa gilid para hindi tuluyang matumba. Nang lingunin ko naman si Kio ay nakaalalay na siya pero umayos rin nang makitang seryoso ang tingin ko sa kaniya.What was the name of that drug again? Hindi medicine 'yon at alam kong intentional na banggitin ni Kio na medicine para hindi ako mag-alala dahil nakita niya kung paano rin ako napraning dahil dalawang linggo nang walang malay si Elijah! Naningkit lalo ang mga mata ko sa pag-alala doon. What was--Astra! Yes. That was the name of that drug. Iyon ang narinig ko na pangalan nang pag-usapan nilang dalawa 'yon ni Havoc!And when I asked Esther, she said that Astra is as a drug rather than medicine, it can be described as a sedative or hypnotic substance with strong sleep-inducing effects. At totoo nga daw na pwedeng isang buwan o higit pa ang maging epekto non!Nang maalala ko 'yon ay mas tumalim ang tingin ko kay Kio."No. You will not use that drug," I said, my voice strict and cold, leaving no room for argument.
I slowly moved away from Elijah on the bed. Nakatingin ako sa kaniya habang ingat na ingat akong hindi siya magising. He fell asleep after we talked about my birthday, na ilang araw na lang ang binibilang. Natuwa pa nga ako dahil hindi na niya binanggit pa si Sebastian. Pero iyong sinabi niyang "runaway"bago namin mapag-usapan ang mga magaganap sa birthday ko—it actually sounded like he's not that serious, but he also looked like he is... ganoon ang pakiramdam ko, eh.Honestly, I wasn't surprised by that question anymore. Kasi simula nang sabihin niya sa akin na tutulungan niya akong umalis sa bahay na 'to, na makalayo sa lolo ay naramdaman ko nang mauulit muli 'yon. And because of what happened to me recently, when Lolo Halyago hurt me again, hindi na rin ako nagulat sa tanong ni Elijah.At sa totoo lang, pagkatapos ng mga nalaman ko mula kay lolo mismo, gustong-gusto ko na rin umalis dito. I’m just gathering enough courage to talk to my father. Nagpasya ako na sabihin dito ang tung
Nang hindi sumagot si Elijah ay sumampa ako sa kama at niyakap siya. I rested my head in his chest and hugged him tightly. "Should I remind you that you are not just myBodyguard? Or should I remind you how much... I love you?" I heard his breathing, his fast heartbeat and then he moved after I said that. Ang mga kamay niya ay dumako sa baywang ko. Hinihintay ko rin siyang magsalita pero nang manatili siyang tahimik pagkalipas nang ilang segunod ay napatingin ako sa kaniya. But I gasped and was surprised when his arms gently carry me to his lap. Ngayon ay mas dumikit ako sa kaniya at gahibla na lang ang layo ng mga labi namin sa isa't-isa. "I'm scared..." he whispered. "Eli..." I called him with concern. I knew it... hindi lang pagsisisi sa nagawa niya ang nararamdaman niya sa mga nakalipas na araw. "Still fckng scared and even after you said that you love me, Pristine? May mga araw na sa tuwing nakatingin ako sa 'yo, pakiramdam ko maaaring magbago ang tingin mo sa 'kin, and tha
Elijah didn't recover right away after he woke up from two weeks of sleep. Nanghihina pa rin siya kahit tatlong araw na ang nakalipas. Kio and Havoc had expected this to happen, sila na muna ang in-charge sa safety namin ng papa. Pero unang araw nang magising si Eli ay hindi rin naman ako nakatiis at pagkatapos lumiban na ako sa klase. Now I've been absent for two days and. Nakaalalay ako sa tabi ni Elijah, I was the one feeding him, assisting him to his needs o sa kung ano ang gagawin niya. I even stayed with him in his room because I'm afraid that something bad might happen. Dito talaga ako natutulog, sa kama sa tabi niya and he didn't disagree with that. Hindi kasi maalis ang kaba sa akin na baka mamaya ay mawalan ulit siya ng malay o ano. Ito rin ang naging epekto ng dalawang linggo niyang walang malay. But Eli... he was silent since he woke up and we had that conversation. Pakiramdam ko, itong dahilan ng pananahimik niya ay dahil hindi nga narealize rin niya na sumobra siya sa
Hindi ko maiwasan na hindi makaramdam ng pag-aalala kay Elijah. Narito ako ngayon sa silid niya, sa may mansion rin at kanina pa siya pinagmamasdan. May IV siya sa kamay, may ilang mga nakalagay rin aparato para mamonitor ang hearbeat niya.H-How many days has it been? Lagpas na sa isang linggo kaya mas lalo akong nakakaramdam ng takot at kaba. Sir Antonius—Elijah's father told me that this is normal, he's calm yet I can't feel at ease with his words. Kahit alam kong mas siya ang nakakaalam ng totoong lagay ng anak niya.Ang gusto rin noong una ng Sir Antonius pagkatapos ng nangyari nang araw na pigilan niya si Eli at mawalan ng malay ay iuuwi niya ito pero nakiusap ako na kung maaari ay dito na lang sana at huwag nang ilayo pa. Alam ko kasi na magiging limitado lang ang pagbisita ko, baka hindi rin ako kaagad makaalis kung kailan ko gustuhin. At nagpapasalamat naman ako dahil pumayag naman rin ito."I understand you, hija. Okay. But, I need to talk to your father and explain what real
My eyes blinked a few times because I couldn't process it. That after everything I said, I still couldn't stop him. "W-Why... E-Eli..." Naikuyom ko ang nanginginig kong mga kamay habang patuloy ako sa pag-iyak. My sobs filled my room, and it hurt me even more. Mas nanunuot 'yong sakit sa bawat segundo na lumilipas. I truly understood now how far Elijah w-was willing to go to give me a peaceful life—even if it meant h-he wouldn't be a part of it anymore. "No... Ayoko ng b-buhay na wala siya." Pagkasabi ko non ay kaagad rin akong tumayo. Even if my body still hurt from what lolo did earlier, I stood up and ran to stop Elijah. "Eli!" I shouted. Tumayo ako at kahit na walang sapin sa paa ay sinundan ko siya. Pagkalabas ko ng silid ko ay walang kahit sinong nakabantay. Ang bilis ng pagtibok ng puso ko habang tinatakbo na ang palabas. H-He was fast! "Elijah!" sigaw kong muli at nang makarating na ako sa hagdan pababa ay doon ko siya nakitang palabas na mismo ng mansion. Hindi ako tu
Ilang beses ko ba kailangan ipaliwanag? N-na hindi naman niya' yon kasalanan. "It drives me insane that I wasn't able to protect you, that I failed to keep you safe... it was like knives digging deeper inside me. And I’m angry at myself because I promised to always be there for you, to never let anything harm you. I can do it, I can fcking kill all of them to make you safe. Pero ano ang nangyari? You were hurt... badly hurt that I almost... lost you."His eyes... there was only the feeling of his pain and his regret. And despite everything, I could feel how much he cared, how deeply he felt for me, at n-nasasaktan ako ng sobra na makita siyang ganito lalo at alam ko rin kung ano ang pinagdaanan niya sa kamay ng lolo at ng mga kaaway nito para lang masiguro ang kaligtasan ko."Hindi mo 'yon k-kasalanan, Elijah..." sagot ko habang umiiling sa kaniya. At kahit sa nanlalabong mga mata ay nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha niya. The softness vanished, the worry was nowhere to