Double update ngayon. Update ko later ang isang chapter.
Nahinto ang pagsasalita ni Tonyo, dahil sa sigaw ni Mitch, na nagmamatigas pa rin at ayaw na pumasok sa police car. Kami man ay nagulat din sa narinig. Bakit si Tonyo ang sinisisi niya. Nabaliw na ba talaga siya, at lahat na lang ay sinisisi niya sa mga maling ginawa niya? “Bakit kasalanan ko?” tanong ni Tonyo. Turo niya pa ang sarili, at nanlaki ang mga mata. “Kararating ko nga lang, tapos ako ang pagbibintangan mo sa kasalanang pinaggagawa mo? Wala ka rin sa ayos, Mitch! Ano na baliw ka na talaga?” Nagpalipat-lipat ang tingin namin kay Tonyo at Mitch, pareho pa kaming napanganga at kunot ang mga noo. “Ikaw ang wala sa ayos! Kung hindi mo ako binuntis—” “Huh? Anong binuntis?” Pahapyaw na tawa ang nagawa ni Tonyo. “Paano kita mabuntis? Baliw ka na nga talaga?” Nakamot ni Tonyo ang batok. “Tonyo?” sabay naming sambit sa pangalan nito. Hindi ko maiwasan ang magduda. Pati ako si Tonyo ay nagawa akong iputan noon? “Papaniwala kayo sa baliw na ‘yan!” Duro niya si Mitch. “Sabi na
Ngayon pa nawala si Brent. Alam ko, kung gaano siya ka atat na mahuli at mapakulong si Mitch, dahil sa ginawang panloloko nito sa kanya. Kaya hindi ko maiwasan ang magtaka. “Mr. and Mrs. Calderon, sumunod na lamang po kayo sa presento,” magalang na sabi ng pulis. Imbes na pupunta na sana kami sa kotse na Brent, sabay kaming nahinto dahil sa biglang pagsulpot ng pulis. Sabay din namin siyang hinarap. “Sige, Chief. Susunod po kami. Maraming salamat sa tulong ninyo. At saka, pasenya na rin sa mga nasabi ko noon.” “Wala po ‘yon. Naintindi po namin ang nararamdaman ninyo.” Sumabay pa ang paglingon ko kay Widmark, sa sinabi ng pulis. Yumakap kasi sa akin ang anak ko, sabay ang paghihikab. Niyakap ko na lang din siya at hinaplos ang ulo. “Kung may kailangan pa po kayo, may mga tauhan pa akong naiwan sa loob ng building. Bukod kasi sa dalawang nawalan ng buhay. May nahuli pa kaming dalawang suspek. Nagtatago lang sa likuran ng building.” Nagkatinginan kami ng mga bodyguards. Pareho k
Galit na mukha ni Brent ang bumungad sa amin. Nagtagis pa ang bagang habang nagpalipat-lipat ang tingin sa aming lahat. "Anong atraso ko sa inyo at pinagdidiskitahan n'yo ang kotse ko?" Pinagduduro niya kaming lahat. Pero nahinto ang tingin niya sa mga bodyguard na bumasag sa salamin ng kotse niya. “P-pasensya na po—” Yumuko ang dalawang bodyguards. Nahihiya sa ginawa nila. "Bagong bili ko pa 'yan, tapos sinara n'yo!" Nahagod na lang nito ang buhok. “E bakit ka kasi nand’yan, Brent?” turo siya ni Tonyo. “Malamang wala ako d’yan!” Galit nga siya. Naging pilosopo na.“ E sino ‘yong nasa loob?” Sinilip pa uli ni Tonyo, ang lalaking tulog mula sa basag na salamin.“Tauhan ni Mitch! Nahuli ko kanina nang sinundan ko sila Fred, papasok sa gusali.” Pasikmat pa rin ang pagsasalita niya. Pero mabuti naman at sinagot pa rin niya ang tanong ni Tonyo, kahit bakas ang dismaya niya.Kumunot ang noo ko. Akala ko kasi bahag ang buntot niya. “Seryoso? Sinundan mo kami? Akala ko ba, hihintayin mo
GWIN POVBiglang lingon ang nagawa ni Fred, nang marinig ang sinabi ni Brent. Maski naman ako ay nagulat din. Kung hindi lang talaga malaki ang naitulong niya sa amin, baka nasapak ko na naman siya. Ewan kung anong pumasok sa utak nitong si Brent, at ang e-date pa ako ang hiniling na pambawi sa nagawang tulong niya sa amin.Mabuti na lang at nagtuloy-tuloy na sa paglalakad papuntang kotse sina Patrick at Tonyo. Anong sabi mo, Brent? Gusto mong e-date si Gwin?" Pahapyaw na tumawa si Fred. "Ayos ah. Hindi ka man lang nahiya na magtanong kahit naririnig ko." Tumalim ang tingin ni Fred sa kaibigan. "Matagal na akong walang hiya, Fred. Nakalimutan mo ba?" mapang-asar sa ang ngiti niya. Naduro ni Fred, si Brent. "Umuwi ka na lang, at matulog! Baka sakaling tumino 'yang utak mo na napasukan yata ng hangin!" Gigil ngunit pabulong ang pagsasalita ni Fred. Karga pa rin kasi niya si Widmark, na mahimbing pa rin ang tulog. Pagod na pagod ang anak namin. Nakakaawa sobra. Bata pa lang pero nak
Takbo lakad ang ginawa ko makarating lang kaagad sa ICU, habang si Fred, nakasunod lang sa akin at karga pa rin si Widmark. “Mama, hintayin mo po kami.” Antok na boses ni Widmark ang nagpabagal sa paglalakad ko. Humihikbi akong lumingon sa kanila. Kaagad naman akong niyapos ni Fred at hinaplos ang balikat. “Kumalma ka naman muna, Gwin—” Bakas rin ang kaba sa boses ni Fred, pero nanatili pa rin siyang kalmado, hindi gaya ko na kanina pa nanginginig sa kaba. Kanina pa nag-aalala. Kung ano-ano na nga ang pumapasok sa utak ko. Naalala ko pa ang mga nagawang tulong sa akin ni Aling Taning; sa amin ni Widmark. “Mama, bakit ka po umiiyak? Saan po tayo pupunta?” Parang maiiyak na tanong ni Widmark. Nagpalinga-linga na rin siya sa paligid. Alam ko nagtataka siya, kung bakit nandito kami sa hospital. Gusto na kasi niyang umuwi, kanina pa. Nakatulog na nga lang ulit sa kotse habang papunta kami rito. “Mama… hindi naman po to bahay ni Papa Fred. Hospital po ‘to. Ipapagamot n’yo po ba ako
FRED POV Kung kanina ay abot-abot ang kaba na naramdaman ko nang mawalan ng malay si Gwin, ngayon ay hindi na maalis ang ngiti ko. Nag-uumapaw ang saya na nararamdaman ko. Kaya kahit nagmumukha na akong nasisiraan ng bait sa kakangiti, wala akong pakialam. Sino ba namang lalaki ang hindi matutuwa, magiging Daddy na naman ako. Magiging kuya na si Widmark. Mabuti na lang, kahit dumaan kami sa maraming pagsubok at paghihirap dahil kay Mitch, naayos din namin kaagad. Kung nagkataon na hindi naayos ang problemang gawa ni Mitch sa buhay namin, siguro ay hindi ko na naman makikita sina Gwin at ang aming bunso. O, kung magkita man kami, baka umabot na naman ng ilang taon. “Oh, Fred, please stop smiling. Hindi pa ba namanhid o nangalay ang panga mo? Kanina ka pa nakangiti. Hindi ka nakakatuwang tingnan.” Irita at nanlilisik ang mga mata ni Mommy, habang sinisita ako. Nakahalukipkip pa siya, at walang ka kurap-kurap na nakatingin sa akin. Pero imbes na sumagot. Ngiti pa rin ang tugon ko.
“Mahal na mahal kita, Gwin.” Mabilis na halik sa labi ko ang tugon niya. May kasama pang matamis na ngiti. Nahawa na nga rin ako sa ngiti niya. Sumabay din kasi ang paglapat ng daliri niya sa dimples ko. Pero medyo nagtataka na ako. Hindi pa rin kasi siya nagsasalita. Kanina pa kami tapos at nagkapagpahinga na. Nilapat ko ang palad ko sa pisngi niya. Kaagad naman niya iyong hinawakan. Pero wala pa rin siyang ka kurap-kurap na tumitig sa akin.“Ano na naman ba ang iniisip mo?” Kanina ka pa walang imik. Masyado ba kitang pinagod, kaya ka na tameme ng ganyan?” Hindi na ako nakatiis at nagtanong na. Pero imbes na sumagot. Tipid lang siyang ngumiti at umiling. “Ano ba, Gwin? Malapit na rin akong matunaw sa kakatitig mo. Kanina ang ingay mo, maka-ungol ang lakas—” “Ikaw—” Tampal ang tumapos sa pagsasalita niya. May kasama pandidilat pa.Hinawakan ko ang kamay niya at paulit-ulit iyong hinalikan na nagpangiti na naman sa kanya kaagad. “Ayaw mo pa rin bang magsalita? Masyado ka ba talag
"Bunganga mo naman, Fred—" sikmat ni Patrick. Takip na ang mga palad niya sa tainga ni Widmark. Pero alam kong huli na ang pagtakip niya sa tainga ng anak ko. Narinig na nito ang sinabi ko. Ang lakas kaya ng pagsasalita ko. Patunay ang pagsalubong ng mga kilay ni Widmark na narinig nga niya ang sinabi ko. Bumakas kasi ang pagkalito sa mukha niya. "Bastos mo—" May pahabol pang panduduro si Patrick, na sinabayan ng pabulong na pagsasalita pero may halong panggigigil. Nakamot ko na lang ang leeg ko. Sabay pa naming sinulyapan si Gwin, na ngayon ay balot na balot ang buong katawan sa kumot. Alam kong nahihiya rin siya. Marinig ba naman nitong pinsan ko na s******p ko ang katas niya. Ayan nagkunwaring tulog. "Papa Fed, milk po ang mayr'on si Mama Gwin, hindi po katas." Sinadyang tawa ang ginawa ko. Ang cute-cute talaga nitong anak namin ni Gwin. Kung ano-ano lang din ang lumalabas sa bibig. Parang ako. Paano naman magka-milk ang Mama niya? Ako pa lang naman ang dumede. Hindi na a
"Francine, dahan-dahan naman," mahinahong sabi ni Tonyo sa Anak niya. Oo, sa wakas ay natanggap na rin ni Tonyo ang Anak nila ni Mitch na si Francine. Naisip nga kasi niya, wala namang kinalaman ang bata sa maling ginawa ng Ina nito. At kahit ilang beses pa niya itanggi o pagbaliktarin ang mundo, dugo at laman pa rin niya ang bata. Mabuti na lang at mababait na rin ang mga magulang ni Mitch. Sa katuyan nga ay tanggap na rin siya ng mga ito, bilang ama ng Apo nila. Kaya masasabi na hindi lang ang mga kaibigan ni Tonyo ang masaya, siya rin. Hindi man gaya ng saya na nararamdaman ng mga kaibigan niya ang saya na nararamdaman niya ngayon, masasabi namang kumpleto na rin ang buhay niya kahit anak lang ang mayro'n siya. Anak na nagpapasaya ng buhay niya. Isang taon matapos ang kasal nina Patrick at Beth, ay nagpakasal din kaagad sina Gwin at Fred, at ngayon nga ay pareho ng buntis ang mga kaibigan niyang babae. Si Gwin ay buntis sa pangatlong anak nina Fred, at si Beth naman ay bun
Tahimik na nakatayo, at maluha-luha ang mga mata ng mag-ama na Fred at Widmark habang hawak ang puting rosas.Bakas ang lungkot habang nakatingin kay Gwin na nakasalampak sa damuhan at umiyak habang himas ang lapida ni Aling Taning. Isang buwan na ang lumipas matapos ang trahedyang nangyari sa mga buhay nila. Sariwang-sariwa pa sa mga alaala nila ang sakit, takot, at galit. Akala ni Gwin, no'ng araw na 'yon ay magtatapos na ang buhay niya pero hindi pala, sakto kasi na dumating si Fred, at nailigtas siya.Si Fred ang bumaril sa lalaki na nangahas na e-hostage siya. 'Yon nga lang ay nahimatay naman siya dahil sa sobrang takot at pagod. "Gwin, tahan na," mahinahon na sabi ni Fred. Umupo na rin siya sa tabi ni Gwin at hinaplos ang likod nito, saka naman niya nilagay ang bulaklak sa lapida ni Aling Taning. Gano'n din ang ginawa ni Widmark, na humiga pa sa lap ng Mama niya matapos ilagay ang bulaklak sa lapida ng Lola Taning niya. "Don't cry na po, Mama," malambing na sabi ni Widmark.
Kahit nanginginig ang buong katawan at halos hindi na maihakbang ang mga paa, sinisikap pa rin ni Gwin na tumakbo ng mabilis habang hawak ang tiyan. Sa isip niya hindi pwedeng mahuli na naman siya ng tauhan ni Brent. “Mitch—” Awtomatiko huminto ang pagtakbo niya nang makarinig ng putok ng baril mula sa bahay kung saan niya iniwan si Mitch. Iba kaagad ang naisip niya. May tama na nga kasi si Mitch, alam ni Gwin na hindi na nito kayang protektahan ang sarili.Napatakip ng bibig si Gwin, kasabay ang pagpatak ng mga luha. Kita nga rin niya kung paano pinigilan ni Mitch ang demonyong si Brent. Kahit nasasaktan na at may tama pa, buong lakas pa rin nitong pinigil si Brent, hindi lang siya nito mahabol. “Mitch— a-anong gagawin ko?” Napahawak sa ulo si Gwin. Hindi na rin siya maperme sa kinatatayuan niya. Akmang babalik siya sa bahay at aatras naman. Walang tigil ang pagpatak ng luha niya habang tanaw ang bahay. Nalito pa rin siya kung babalik ba o hindi. Pero alam niya naman na kapag b
Habang nakakaputukan sa loob ng Farm. Dahan-dahan namang gumalaw si Fred. Siniguro niya na hindi siya mahuhuli ng mga naka-antabay na mga pulis. Kanina pa siya kating-kati na pumasok kasama ang mga pulis pero ayaw siyang payagan. Kanina niya pa gustong alamin kung okay lang ba si Gwin. Kung hindi ba siya nasaktan o buhay pa ba siya. Sa isip niya, para siyang inutil. Parang lumpo na hindi makagalaw na naghihintay lang sa tabi at nagtatago habang si Gwin ay nasa panganib.“Fred, dito ka lang sabi! Sana talaga, hindi ka na sumama,” pigil ni Patrick, sabay hawak sa braso niya. "Pabayaan n'yo ako!" Winaksi niya ang kamay ni Patrick. Ayaw na niya talagang paawat. Hindi na niya kayang maghintay na lang kung kilan lalabas si Gwin sa Farm. "Fred naman! 'Wag ka na ngang dumagdag sa problema! Dito ka na lang, hayaan mo na lang ang mga pulis na gawin ang trabaho nila," giit ni Patrick, determinado siya na hindi papayagan ang pinsan na ipahamak na naman ang sarili niya. "Hindi n'yo ako naiin
Abot-abot ang kaba na nararamdaman nina Gwin at Mitch habang naririnig ang nanggalaiting sigaw ni Brent mula sa labas. Ilang ulit na rin nitong sinuktok at pinagsisipa ang pinto. Kung walang harang, siguradong kanina pa ito nakapasok at malamang ay kinaladkad na sila palabas o ‘di kaya ay sinaktan na sila.Buong lakas na diniin ng dalawang babae ang kama sa pinto, para kahit paano ano ay hindi kaagad mabuksan ni Brent. Pero hindi nila maiwasan na mapapikit sa tuwing maririnig ang umalingawngaw na sigaw nito. Tinatawag ang mga tauhan niya. “Ano? Sisilip na lang ba kayo riyan? Buksan n’yo ang pinto mga inutil!” utos ni Brent sa mga tauhan niya. Maya maya ay nagmamadaling mga yabag na ang naririnig nina Gwin at Mitch. Kapwa may luha na sa mga mata ang dalawa at nanginginig na ang mga kamay.Habang ginagawa nina Gwin at Mitch ang lahat, hindi lang mabuksan kaagad ang pinto. Humaharorot naman ang mga police car, papunta sa lugar na tinutumbok ng tracker sa hawak nilang cell phone. Cel
"Anong pagkamatay ng Nanay mo? Sinong Nanay ang sinasabi mo?" naguguluhan na tanong ni Gwin. Alam naman niya na walang ibang tinatawag na Nanay si Mitch, kung hindi si Aling taning lang. Pero hindi niya kayang tanggapin ang narinig. Hindi kayang e-absurb sa utak niya. Hindi niya matanggap na wala na si Aling Taning. Sobrang pagpipigil na rin ang ginagawa niya, huwag lang mapahagulgol at huwag sumigaw. Paulit-ulit niya rin na pinilig-pilig ang ulo. “Gwin—” Tinangka ni Mitch na hawakan si Gwin, pero tinampal lang nito ang kamay niya. Walang salita na lumabas mula sa bibig niya pero ang mga tingin naman ay parang sinasaksak ang puso ni Mitch sa talim. Yumuko na lamang si Mitch at sandaling nagtiim ng mga mata. "Gwin, si Nanay Taning—" Sinubukan ni Mitch na magsalita pero hindi niya magawang ituloy ang gustong sabihin. Pumipiyok ang boses niya sa kada salita niya. "Mitch?!" pigil na sigaw ni Gwin. Na ikinataranta ni Mitch. “Gwin–" nasambit niya. Pero nasa pinto ang tingin. Na
"Mitch! Nahihibang ka na ba? Tanggalin mo nga 'yan!" Hindi napigil ni Gwin ang magtaas ng boses. Nagtataka kasi siya sa ginagawa ni Mitch. At saka, natatakot din na baka madamay siya sa galit ni Brent dahil sa kalokohang pinaggagawa nito. Pero imbes na sumunod, pinandilitan lang siya nito habang tuloy pa rin sa pagsigaw sa pangalan ni Brent. Hindi maintindihan ni Gwin kung ano ang binabalak ni Mitch. Nilagyan ba naman ng harang ang pinto. At paminsan-minsan din niya iyong hinahampas na parang nagwawala pa rin siya. Sinasabayan niya pa ng sipa. "Brent, let me out! Nakakasakal rito sa loob–" "Mitch, tumigil ka na nga! Ano bang ba kasing drama 'tong ginagawa mo? Pwede ba, tigilan mo na 'yan bago pa pumasok ang demonyong si Brent dito at pati ako madamay sa galit niya!" sita na naman ni Gwin. Nilakasan niya pa lalo ang boses. Intensyon niya talaga na marinig ni Brent ang pagsaway niya kay Mitch, para hindi siya madamay, sakaling maubos ang pasensya nito dahil sa ginagawa ni Mitch.
THIRD PERSON POVHinablot ni Brent mula sa kamay ni Gwin ang hawak nitong cell phone at kaagad lumabas. Naiwang tulala si Gwin sa loob ng kwarto. Kahit sandali niya lang narinig ang boses ng babae sa kabilang linya. Kilala na kaagad niya kung sino ang tumawag–si Mitch.Ang pinagtatakahan niya ay kung bakit umiiyak ito at parang takot na takot?Lumapit si Gwin sa pinto at diniin ang tainga niya doon. Gusto niyang marinig ang mga sasabihin ni Brent, magkaroon man lang siya ng clue kung ano ang nangyayari. O baka, makakuha rin siya ng balita tungkol kay Fred, at sa pamilya niya. Umaasa pa rin kasi siya na buhay si Fred, kahit paulit-ulit at pinagdidiinan ni Brent na wala na nga ito.Sa kabilang banda, galit na kinausap ni Brent si Mitch. Naiinis siya lalo't alam na nito na kasama niya si Gwin, at siya ang dumukot dito. “Anong pumasok sa utak mo at tumawag ka—” "Brent, tama ba ang narinig ko? Kasama mo si Gwin? Ikaw ang dumukot sa kanya?" gulat na tanong ni Mitch. Bakas na bakas ang
Brent's words paralyzed me. Nanigas ang dila ko and I was unable to speak. I just gazed at him, shaking my head as tears streamed down my cheeks. Gusto kong sumigaw at gusto kong magwala pero hinang-hina na ako. Habang nakatingin kay Brent, nandoon ang kagustuhan kong saktan siya, at iparamdam sa kanya kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Pero paano? Paano ko kakalabanin ang demonyong gaya niya? Sa lakas pa lang niya, wala na akong laban. Parang gusto ko na lang mawalan ng buhay. Wala na rin naman si Fred, at kasalanan ko. Kasalanan ko kaya nangyari ang lahat ng ’to. Kasalanan ko kaya napahamak si Fred. Kung hindi lang sana ako nagtiwala ng sobra kay Brent, hindi sana humantong ang lahat sa ganito. Kung nakinig lang ako, wala sana ako rito ngayon, at walang nangyaring masama kay Fred. “Hayop ka, Brent! Ang sama mo, Demonyo ka—” “Shut up, Gwin! Ang sakit na sa tainga ng mga ngawa mo. Nakakarindi nang marinig ang mga sinasabi mo! Puro ka pa rin Fred. Wala na nga ang tarant