Isang chapter muna. Baka mapag-update pa ako mamaya. Salamat sa mga patuloy na pagbabasa nito at salamat sa suporta. Salamat din sa mga nagbibigay ng gems.
"Bunganga mo naman, Fred—" sikmat ni Patrick. Takip na ang mga palad niya sa tainga ni Widmark. Pero alam kong huli na ang pagtakip niya sa tainga ng anak ko. Narinig na nito ang sinabi ko. Ang lakas kaya ng pagsasalita ko. Patunay ang pagsalubong ng mga kilay ni Widmark na narinig nga niya ang sinabi ko. Bumakas kasi ang pagkalito sa mukha niya. "Bastos mo—" May pahabol pang panduduro si Patrick, na sinabayan ng pabulong na pagsasalita pero may halong panggigigil. Nakamot ko na lang ang leeg ko. Sabay pa naming sinulyapan si Gwin, na ngayon ay balot na balot ang buong katawan sa kumot. Alam kong nahihiya rin siya. Marinig ba naman nitong pinsan ko na s******p ko ang katas niya. Ayan nagkunwaring tulog. "Papa Fed, milk po ang mayr'on si Mama Gwin, hindi po katas." Sinadyang tawa ang ginawa ko. Ang cute-cute talaga nitong anak namin ni Gwin. Kung ano-ano lang din ang lumalabas sa bibig. Parang ako. Paano naman magka-milk ang Mama niya? Ako pa lang naman ang dumede. Hindi na a
“How come, na nawala si Mitch? Nakatakas ba? Nakapagpyansa ba?"Imbes na sumagot si Patrick. Umalis siya sa harap ko. Nagpunta siya sa fridge at kumuha ng tubig doon at uminum. At ako parang tanga na nakatingin sa kanya at naghihintay kung kilan siya sasagot. "Ano ba, Patrick? Nananadya ka ba, ha? Pinaghihintay mo talaga ako?" Nilingon niya ako, kasabay ng pag-inom ng tubig. Sinadya niya talaga na bagalan ang pag-inum. "Teka nga lang, kita mong umiinom pa 'yong tao!" "Bwesit ka rin ano? Paghihintayin mo ako, hanggang kailan mo gustong sumagot? Kung hindi ka ba naman sira-ulo na binibitin ako ng ganito!" "Kasi–" " Ano kasi, Fred –"Sa tuwing nagsasalita si Patrick, parang umuurong ang dila n'ya at hindi na naman itutuloy ang sasabihin. Panay inum niya pa ng tubig na parang nanunuyo ang lalamunan. "Bakit nawala si Mitch, Patrick? Sumagot ka naman, please?!” Hindi ko na napigil ang magtaas ng boses at magalit. Maisip ko lang kasi na nawala si Mitch, sumisikip ang dibdib ko. Nag
Hindi ko kaagad nasagot ang tanong ni Patrick. Nagulat kasi ako sa narinig ko. Iba ang in-expect kong marinig na sasabihin niya, at hindi ang misfortune na nangyari kay Mitch. Galit ako sa babae na 'yon pero kahit gan'on, hindi ko naman hinangad na mangyari sa kanya ang ganoong bagay. Hindi deserve ng kahit sinong babae ang mabugbog at muntik pa na magahas@ kahit gaano pa siya kasama. Para sa akin, sapat na ang makulong siya at pagsisihan ang mga nagawa niyang kasalanan. "Ito na nga ba ang sinasabi ko. Kaya nagdadalawang-isip ako na sabihin sa’yo ang nangyari sa babaeng ‘yon. Alam ko lalambot ka.” Paulit-ulit na napapailing si Patrick, namulsa at lumayo sa akin. “Ang gago mo, Fred. Ang daming kademonyohan na ginawa sa atin ang babae na 'yon pero naawa ka pa talaga sa kanya?" Tumitig ako sa pinsan ko. Gusto ko sana na e-defend ang sarili ko, at sabihin sa kanya na mali ang iniisip niya. Hindi ako naaawa kay Mitch. Pero hindi ko pa magawang magsalita. Parang nanuyo ang lalamunan
"Papa, Fred, bilisan mo po. Ang bagal n'yo po sabi ni Mama." "I'm coming, Anak," pasigaw kong sagot kay Widmark. Hindi pa ako tuluyang nakakalabas ng kwarto, narinig ko na ang boses niya na minamadali akong bumaba. Paano kasi, napuyat ako kagabi. Buti sana kung si Gwin ang dahilan ng puyat ko pero hindi. Si Tonyo ang dahilan. Siya lang naman ang narinig namin ni Patrick kagabi na lumagpak. Pinakaba pa kami ng tarantado. Akala namin, si Mitch at mga tauhan niya ang naglakas loob na pumasok sa mansyon."Bakit ba ang tagal mo, Fred?" tanong ni Gwin. Nagsalubong ang mga kilay at humalukipkip. "Paano 'yan? Aalis tayo na hindi ka man lang nakapag-breakfast." "Sorry, nakatulog kasi ulit ako paglabas mo kanina. Sa hospital na lang ako mag-coffee," malambing kong sagot, sabay kamot sa ulo.Dinaan ko sa lambing ang paghingi ko ng sorry, para hindi tuluyang magalit si Gwin. "Ano ba kasi ang pinaggagawa n'yo kagabi at matagal kang natulog? Hindi ko na nga napansin kung anong oras ka bumal
GWIN POVUmakyat lahat ng dugo ko sa ulo nang makita si Mitch na nagpupumiglas habang hawak ng dalawang pulis. Alerto naman ang iba sa tabi nila. Pakiramdam ko, para akong bomba na sasabog sa galit nang marinig ko ang sinabi niya. Kumulo ang dugo ko na nagpabilis sa paglalakad ko papunta sa kanya pero si Fred, todo pigil naman na 'wag ako makalapit sa babaeng baliw na kaharap namin ngayon."Nanay mo?" gigil kong tanong. Kahit nanginginig ang buong kalamnan ko sa galit, nagawa ko pa rin siyang duruin kahit hindi ko na halos maangat ang kamay ko. Gusto ko pa nga siyang sugurin at kaladkarin pabalik sa kulungan. Ang takot at pag-aalala na naramdaman ko kanina habang papunta kami rito ay nawala na. Napalitan ng poot at galit nang makita ko si Mitch. Kung hindi lang ako hawak ni Fred ngayon, talagang sinugod ko na si Mitch. Nadagdagan ko na ang mga pasa at sugat sa mukha niya. Gusto kong balatan ang makapal niyang mukha, baka sakaling tablan ng hiya sa pinagsasabi niya. "Ang kapal mo,
"Nababaliw ka na ba talaga, Mitch? Lahat na lang ay pinagbibintangan mo. Lahat na lang sinisisi mo sa mga kasalanan na ikaw lang naman ang may gawa." Nagngitngit na naman ang kalooban ko sa galit. Lahat na lang nang mapalit sa akin pinagbibintangan niya. Sinisisi niya. Imbes mabawasan ang galit ko sa kanya, lalong nadadagdagan. "Oh, Gwin…" Nakakalokong tumawa si Mitch, imbes na sumagot o kontrahin ang sinabi ko, hinarap niya ang lalaking pinagbibintangan niya na may kasalanan sa nangyari kay Aling Taning."You did it, Brent! You made Gwin believe that you are kind and that you are a friend who cares, but the truth is, you are a demon pretending to be a saint!"Nasa akin ang tingin ni Mitch habang nagsasalita. May mga tingin na hindi ko maintindihan kung ano ang ibig sabihin. "Pinagsasabi mo, Mitch? 'Wag mo nga akong idamay sa kahayopan mo. Wala ka na sa matinong pag-iisip. Lahat na lang pinagbibintangan mo, at lahat na lang sinisisi mo sa mga kasalanan mo." "May kasalanan ka rin–"
Para akong nagising mula sa bangungot nang marinig ko ang sinabi ni Brent. Nanliit ang mga mata ko pero kaagad namang nanlaki nang maramdaman ko ang malambot na kama na kinahihigaan ko. Bumaba pa ang paningin ko doon at hindi kaagad ako nakapagsalita. Naghalo-halo ang tanong sa isip ko at hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Lahat ng gusto kong itanong ay nasa dulo lang ng dila ko, hindi ko magawang sabihin. Tumititig lang ako kay Brent at gano’n din ang ginawa niya. Maya maya ay mahinang tawa ang narinig ko. Paulit-ult akong kumurap, napapalunok pa na para bang may bumara sa lalamunan ko. “Relax Gwin,” ‘yon lang ang sinabi niya bilang sagot sa reaction ko. Malamang alam niya na naguguluhan ako. Pero parang ang saya niya pa. Hindi mawala ang ngiti niya at walang kakurap-kurap na nakatitig sa akin habang dahan-dahan na umupo sa gilid ng kama. Bahagya akong umatras. Kung parte man ito sa plano ni Fred. Sa sinasabi nilang surprise, ayoko pa rin na makita niya kami ni Brent na sobran
"Hayop ka! Anong ginawa mo kay Fred? Anong ginawa mo, Brent?" sigaw ko, kasabay ang paulit-ulit na paghampas sa kanya na hinayaan niya lang. Parang punyal na tumusok sa puso ko ang sinabi niya. Wala na si Fred? Totoo ba ang sinasabi niya? Hindi pwede. Hindi siya pwedeng mawala. “Ilabas mo si Fred, hayop ka!” Nag-init ang buong katawan ko, nawala na rin ang takot na naramdaman ko kanina. Wala na rin akong pakialam kung masaktan din ako sa patuloy na paghampas ko sa kanya. Wala na namang katumbas pa ang sakit na pinaramdam sa akin ni Brent ngayon. Sumabay na rin ang pagpatak ng luha ko sa paghampas ko sa kanya. Hanggang sa unti-unti na akong nanghina at kusang tumigil. Pero wala pa rin akong nakuhang sagot kung ano ang ginawa niya kay Fred. Sising-sisi ako, hindi ako nakinig kay Fred. Binigay ko ang buong tiwala kay Brent. "Hayop ka, Brent! Akala ko, totoong nagbago ka na. Akala ko, totoong kaibigan ka, hindi pala. Animal ka pala, demonyo!” Patuloy pa rin ang mahinang hampas ko sa
"Francine, dahan-dahan naman," mahinahong sabi ni Tonyo sa Anak niya. Oo, sa wakas ay natanggap na rin ni Tonyo ang Anak nila ni Mitch na si Francine. Naisip nga kasi niya, wala namang kinalaman ang bata sa maling ginawa ng Ina nito. At kahit ilang beses pa niya itanggi o pagbaliktarin ang mundo, dugo at laman pa rin niya ang bata. Mabuti na lang at mababait na rin ang mga magulang ni Mitch. Sa katuyan nga ay tanggap na rin siya ng mga ito, bilang ama ng Apo nila. Kaya masasabi na hindi lang ang mga kaibigan ni Tonyo ang masaya, siya rin. Hindi man gaya ng saya na nararamdaman ng mga kaibigan niya ang saya na nararamdaman niya ngayon, masasabi namang kumpleto na rin ang buhay niya kahit anak lang ang mayro'n siya. Anak na nagpapasaya ng buhay niya. Isang taon matapos ang kasal nina Patrick at Beth, ay nagpakasal din kaagad sina Gwin at Fred, at ngayon nga ay pareho ng buntis ang mga kaibigan niyang babae. Si Gwin ay buntis sa pangatlong anak nina Fred, at si Beth naman ay bun
Tahimik na nakatayo, at maluha-luha ang mga mata ng mag-ama na Fred at Widmark habang hawak ang puting rosas.Bakas ang lungkot habang nakatingin kay Gwin na nakasalampak sa damuhan at umiyak habang himas ang lapida ni Aling Taning. Isang buwan na ang lumipas matapos ang trahedyang nangyari sa mga buhay nila. Sariwang-sariwa pa sa mga alaala nila ang sakit, takot, at galit. Akala ni Gwin, no'ng araw na 'yon ay magtatapos na ang buhay niya pero hindi pala, sakto kasi na dumating si Fred, at nailigtas siya.Si Fred ang bumaril sa lalaki na nangahas na e-hostage siya. 'Yon nga lang ay nahimatay naman siya dahil sa sobrang takot at pagod. "Gwin, tahan na," mahinahon na sabi ni Fred. Umupo na rin siya sa tabi ni Gwin at hinaplos ang likod nito, saka naman niya nilagay ang bulaklak sa lapida ni Aling Taning. Gano'n din ang ginawa ni Widmark, na humiga pa sa lap ng Mama niya matapos ilagay ang bulaklak sa lapida ng Lola Taning niya. "Don't cry na po, Mama," malambing na sabi ni Widmark.
Kahit nanginginig ang buong katawan at halos hindi na maihakbang ang mga paa, sinisikap pa rin ni Gwin na tumakbo ng mabilis habang hawak ang tiyan. Sa isip niya hindi pwedeng mahuli na naman siya ng tauhan ni Brent. “Mitch—” Awtomatiko huminto ang pagtakbo niya nang makarinig ng putok ng baril mula sa bahay kung saan niya iniwan si Mitch. Iba kaagad ang naisip niya. May tama na nga kasi si Mitch, alam ni Gwin na hindi na nito kayang protektahan ang sarili.Napatakip ng bibig si Gwin, kasabay ang pagpatak ng mga luha. Kita nga rin niya kung paano pinigilan ni Mitch ang demonyong si Brent. Kahit nasasaktan na at may tama pa, buong lakas pa rin nitong pinigil si Brent, hindi lang siya nito mahabol. “Mitch— a-anong gagawin ko?” Napahawak sa ulo si Gwin. Hindi na rin siya maperme sa kinatatayuan niya. Akmang babalik siya sa bahay at aatras naman. Walang tigil ang pagpatak ng luha niya habang tanaw ang bahay. Nalito pa rin siya kung babalik ba o hindi. Pero alam niya naman na kapag b
Habang nakakaputukan sa loob ng Farm. Dahan-dahan namang gumalaw si Fred. Siniguro niya na hindi siya mahuhuli ng mga naka-antabay na mga pulis. Kanina pa siya kating-kati na pumasok kasama ang mga pulis pero ayaw siyang payagan. Kanina niya pa gustong alamin kung okay lang ba si Gwin. Kung hindi ba siya nasaktan o buhay pa ba siya. Sa isip niya, para siyang inutil. Parang lumpo na hindi makagalaw na naghihintay lang sa tabi at nagtatago habang si Gwin ay nasa panganib.“Fred, dito ka lang sabi! Sana talaga, hindi ka na sumama,” pigil ni Patrick, sabay hawak sa braso niya. "Pabayaan n'yo ako!" Winaksi niya ang kamay ni Patrick. Ayaw na niya talagang paawat. Hindi na niya kayang maghintay na lang kung kilan lalabas si Gwin sa Farm. "Fred naman! 'Wag ka na ngang dumagdag sa problema! Dito ka na lang, hayaan mo na lang ang mga pulis na gawin ang trabaho nila," giit ni Patrick, determinado siya na hindi papayagan ang pinsan na ipahamak na naman ang sarili niya. "Hindi n'yo ako naiin
Abot-abot ang kaba na nararamdaman nina Gwin at Mitch habang naririnig ang nanggalaiting sigaw ni Brent mula sa labas. Ilang ulit na rin nitong sinuktok at pinagsisipa ang pinto. Kung walang harang, siguradong kanina pa ito nakapasok at malamang ay kinaladkad na sila palabas o ‘di kaya ay sinaktan na sila.Buong lakas na diniin ng dalawang babae ang kama sa pinto, para kahit paano ano ay hindi kaagad mabuksan ni Brent. Pero hindi nila maiwasan na mapapikit sa tuwing maririnig ang umalingawngaw na sigaw nito. Tinatawag ang mga tauhan niya. “Ano? Sisilip na lang ba kayo riyan? Buksan n’yo ang pinto mga inutil!” utos ni Brent sa mga tauhan niya. Maya maya ay nagmamadaling mga yabag na ang naririnig nina Gwin at Mitch. Kapwa may luha na sa mga mata ang dalawa at nanginginig na ang mga kamay.Habang ginagawa nina Gwin at Mitch ang lahat, hindi lang mabuksan kaagad ang pinto. Humaharorot naman ang mga police car, papunta sa lugar na tinutumbok ng tracker sa hawak nilang cell phone. Cel
"Anong pagkamatay ng Nanay mo? Sinong Nanay ang sinasabi mo?" naguguluhan na tanong ni Gwin. Alam naman niya na walang ibang tinatawag na Nanay si Mitch, kung hindi si Aling taning lang. Pero hindi niya kayang tanggapin ang narinig. Hindi kayang e-absurb sa utak niya. Hindi niya matanggap na wala na si Aling Taning. Sobrang pagpipigil na rin ang ginagawa niya, huwag lang mapahagulgol at huwag sumigaw. Paulit-ulit niya rin na pinilig-pilig ang ulo. “Gwin—” Tinangka ni Mitch na hawakan si Gwin, pero tinampal lang nito ang kamay niya. Walang salita na lumabas mula sa bibig niya pero ang mga tingin naman ay parang sinasaksak ang puso ni Mitch sa talim. Yumuko na lamang si Mitch at sandaling nagtiim ng mga mata. "Gwin, si Nanay Taning—" Sinubukan ni Mitch na magsalita pero hindi niya magawang ituloy ang gustong sabihin. Pumipiyok ang boses niya sa kada salita niya. "Mitch?!" pigil na sigaw ni Gwin. Na ikinataranta ni Mitch. “Gwin–" nasambit niya. Pero nasa pinto ang tingin. Na
"Mitch! Nahihibang ka na ba? Tanggalin mo nga 'yan!" Hindi napigil ni Gwin ang magtaas ng boses. Nagtataka kasi siya sa ginagawa ni Mitch. At saka, natatakot din na baka madamay siya sa galit ni Brent dahil sa kalokohang pinaggagawa nito. Pero imbes na sumunod, pinandilitan lang siya nito habang tuloy pa rin sa pagsigaw sa pangalan ni Brent. Hindi maintindihan ni Gwin kung ano ang binabalak ni Mitch. Nilagyan ba naman ng harang ang pinto. At paminsan-minsan din niya iyong hinahampas na parang nagwawala pa rin siya. Sinasabayan niya pa ng sipa. "Brent, let me out! Nakakasakal rito sa loob–" "Mitch, tumigil ka na nga! Ano bang ba kasing drama 'tong ginagawa mo? Pwede ba, tigilan mo na 'yan bago pa pumasok ang demonyong si Brent dito at pati ako madamay sa galit niya!" sita na naman ni Gwin. Nilakasan niya pa lalo ang boses. Intensyon niya talaga na marinig ni Brent ang pagsaway niya kay Mitch, para hindi siya madamay, sakaling maubos ang pasensya nito dahil sa ginagawa ni Mitch.
THIRD PERSON POVHinablot ni Brent mula sa kamay ni Gwin ang hawak nitong cell phone at kaagad lumabas. Naiwang tulala si Gwin sa loob ng kwarto. Kahit sandali niya lang narinig ang boses ng babae sa kabilang linya. Kilala na kaagad niya kung sino ang tumawag–si Mitch.Ang pinagtatakahan niya ay kung bakit umiiyak ito at parang takot na takot?Lumapit si Gwin sa pinto at diniin ang tainga niya doon. Gusto niyang marinig ang mga sasabihin ni Brent, magkaroon man lang siya ng clue kung ano ang nangyayari. O baka, makakuha rin siya ng balita tungkol kay Fred, at sa pamilya niya. Umaasa pa rin kasi siya na buhay si Fred, kahit paulit-ulit at pinagdidiinan ni Brent na wala na nga ito.Sa kabilang banda, galit na kinausap ni Brent si Mitch. Naiinis siya lalo't alam na nito na kasama niya si Gwin, at siya ang dumukot dito. “Anong pumasok sa utak mo at tumawag ka—” "Brent, tama ba ang narinig ko? Kasama mo si Gwin? Ikaw ang dumukot sa kanya?" gulat na tanong ni Mitch. Bakas na bakas ang
Brent's words paralyzed me. Nanigas ang dila ko and I was unable to speak. I just gazed at him, shaking my head as tears streamed down my cheeks. Gusto kong sumigaw at gusto kong magwala pero hinang-hina na ako. Habang nakatingin kay Brent, nandoon ang kagustuhan kong saktan siya, at iparamdam sa kanya kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Pero paano? Paano ko kakalabanin ang demonyong gaya niya? Sa lakas pa lang niya, wala na akong laban. Parang gusto ko na lang mawalan ng buhay. Wala na rin naman si Fred, at kasalanan ko. Kasalanan ko kaya nangyari ang lahat ng ’to. Kasalanan ko kaya napahamak si Fred. Kung hindi lang sana ako nagtiwala ng sobra kay Brent, hindi sana humantong ang lahat sa ganito. Kung nakinig lang ako, wala sana ako rito ngayon, at walang nangyaring masama kay Fred. “Hayop ka, Brent! Ang sama mo, Demonyo ka—” “Shut up, Gwin! Ang sakit na sa tainga ng mga ngawa mo. Nakakarindi nang marinig ang mga sinasabi mo! Puro ka pa rin Fred. Wala na nga ang tarant