Isang chapter muna. Baka mapag-update pa ako mamaya. Salamat sa mga patuloy na pagbabasa nito at salamat sa suporta. Salamat din sa mga nagbibigay ng gems.
"Bunganga mo naman, Fred—" sikmat ni Patrick. Takip na ang mga palad niya sa tainga ni Widmark. Pero alam kong huli na ang pagtakip niya sa tainga ng anak ko. Narinig na nito ang sinabi ko. Ang lakas kaya ng pagsasalita ko. Patunay ang pagsalubong ng mga kilay ni Widmark na narinig nga niya ang sinabi ko. Bumakas kasi ang pagkalito sa mukha niya. "Bastos mo—" May pahabol pang panduduro si Patrick, na sinabayan ng pabulong na pagsasalita pero may halong panggigigil. Nakamot ko na lang ang leeg ko. Sabay pa naming sinulyapan si Gwin, na ngayon ay balot na balot ang buong katawan sa kumot. Alam kong nahihiya rin siya. Marinig ba naman nitong pinsan ko na s******p ko ang katas niya. Ayan nagkunwaring tulog. "Papa Fed, milk po ang mayr'on si Mama Gwin, hindi po katas." Sinadyang tawa ang ginawa ko. Ang cute-cute talaga nitong anak namin ni Gwin. Kung ano-ano lang din ang lumalabas sa bibig. Parang ako. Paano naman magka-milk ang Mama niya? Ako pa lang naman ang dumede. Hindi na a
“How come, na nawala si Mitch? Nakatakas ba? Nakapagpyansa ba?"Imbes na sumagot si Patrick. Umalis siya sa harap ko. Nagpunta siya sa fridge at kumuha ng tubig doon at uminum. At ako parang tanga na nakatingin sa kanya at naghihintay kung kilan siya sasagot. "Ano ba, Patrick? Nananadya ka ba, ha? Pinaghihintay mo talaga ako?" Nilingon niya ako, kasabay ng pag-inom ng tubig. Sinadya niya talaga na bagalan ang pag-inum. "Teka nga lang, kita mong umiinom pa 'yong tao!" "Bwesit ka rin ano? Paghihintayin mo ako, hanggang kailan mo gustong sumagot? Kung hindi ka ba naman sira-ulo na binibitin ako ng ganito!" "Kasi–" " Ano kasi, Fred –"Sa tuwing nagsasalita si Patrick, parang umuurong ang dila n'ya at hindi na naman itutuloy ang sasabihin. Panay inum niya pa ng tubig na parang nanunuyo ang lalamunan. "Bakit nawala si Mitch, Patrick? Sumagot ka naman, please?!” Hindi ko na napigil ang magtaas ng boses at magalit. Maisip ko lang kasi na nawala si Mitch, sumisikip ang dibdib ko. Nag
Hindi ko kaagad nasagot ang tanong ni Patrick. Nagulat kasi ako sa narinig ko. Iba ang in-expect kong marinig na sasabihin niya, at hindi ang misfortune na nangyari kay Mitch. Galit ako sa babae na 'yon pero kahit gan'on, hindi ko naman hinangad na mangyari sa kanya ang ganoong bagay. Hindi deserve ng kahit sinong babae ang mabugbog at muntik pa na magahas@ kahit gaano pa siya kasama. Para sa akin, sapat na ang makulong siya at pagsisihan ang mga nagawa niyang kasalanan. "Ito na nga ba ang sinasabi ko. Kaya nagdadalawang-isip ako na sabihin sa’yo ang nangyari sa babaeng ‘yon. Alam ko lalambot ka.” Paulit-ulit na napapailing si Patrick, namulsa at lumayo sa akin. “Ang gago mo, Fred. Ang daming kademonyohan na ginawa sa atin ang babae na 'yon pero naawa ka pa talaga sa kanya?" Tumitig ako sa pinsan ko. Gusto ko sana na e-defend ang sarili ko, at sabihin sa kanya na mali ang iniisip niya. Hindi ako naaawa kay Mitch. Pero hindi ko pa magawang magsalita. Parang nanuyo ang lalamunan
"Papa, Fred, bilisan mo po. Ang bagal n'yo po sabi ni Mama." "I'm coming, Anak," pasigaw kong sagot kay Widmark. Hindi pa ako tuluyang nakakalabas ng kwarto, narinig ko na ang boses niya na minamadali akong bumaba. Paano kasi, napuyat ako kagabi. Buti sana kung si Gwin ang dahilan ng puyat ko pero hindi. Si Tonyo ang dahilan. Siya lang naman ang narinig namin ni Patrick kagabi na lumagpak. Pinakaba pa kami ng tarantado. Akala namin, si Mitch at mga tauhan niya ang naglakas loob na pumasok sa mansyon."Bakit ba ang tagal mo, Fred?" tanong ni Gwin. Nagsalubong ang mga kilay at humalukipkip. "Paano 'yan? Aalis tayo na hindi ka man lang nakapag-breakfast." "Sorry, nakatulog kasi ulit ako paglabas mo kanina. Sa hospital na lang ako mag-coffee," malambing kong sagot, sabay kamot sa ulo.Dinaan ko sa lambing ang paghingi ko ng sorry, para hindi tuluyang magalit si Gwin. "Ano ba kasi ang pinaggagawa n'yo kagabi at matagal kang natulog? Hindi ko na nga napansin kung anong oras ka bumal
GWIN POVUmakyat lahat ng dugo ko sa ulo nang makita si Mitch na nagpupumiglas habang hawak ng dalawang pulis. Alerto naman ang iba sa tabi nila. Pakiramdam ko, para akong bomba na sasabog sa galit nang marinig ko ang sinabi niya. Kumulo ang dugo ko na nagpabilis sa paglalakad ko papunta sa kanya pero si Fred, todo pigil naman na 'wag ako makalapit sa babaeng baliw na kaharap namin ngayon."Nanay mo?" gigil kong tanong. Kahit nanginginig ang buong kalamnan ko sa galit, nagawa ko pa rin siyang duruin kahit hindi ko na halos maangat ang kamay ko. Gusto ko pa nga siyang sugurin at kaladkarin pabalik sa kulungan. Ang takot at pag-aalala na naramdaman ko kanina habang papunta kami rito ay nawala na. Napalitan ng poot at galit nang makita ko si Mitch. Kung hindi lang ako hawak ni Fred ngayon, talagang sinugod ko na si Mitch. Nadagdagan ko na ang mga pasa at sugat sa mukha niya. Gusto kong balatan ang makapal niyang mukha, baka sakaling tablan ng hiya sa pinagsasabi niya. "Ang kapal mo,
"Nababaliw ka na ba talaga, Mitch? Lahat na lang ay pinagbibintangan mo. Lahat na lang sinisisi mo sa mga kasalanan na ikaw lang naman ang may gawa." Nagngitngit na naman ang kalooban ko sa galit. Lahat na lang nang mapalit sa akin pinagbibintangan niya. Sinisisi niya. Imbes mabawasan ang galit ko sa kanya, lalong nadadagdagan. "Oh, Gwin…" Nakakalokong tumawa si Mitch, imbes na sumagot o kontrahin ang sinabi ko, hinarap niya ang lalaking pinagbibintangan niya na may kasalanan sa nangyari kay Aling Taning."You did it, Brent! You made Gwin believe that you are kind and that you are a friend who cares, but the truth is, you are a demon pretending to be a saint!"Nasa akin ang tingin ni Mitch habang nagsasalita. May mga tingin na hindi ko maintindihan kung ano ang ibig sabihin. "Pinagsasabi mo, Mitch? 'Wag mo nga akong idamay sa kahayopan mo. Wala ka na sa matinong pag-iisip. Lahat na lang pinagbibintangan mo, at lahat na lang sinisisi mo sa mga kasalanan mo." "May kasalanan ka rin–"
Para akong nagising mula sa bangungot nang marinig ko ang sinabi ni Brent. Nanliit ang mga mata ko pero kaagad namang nanlaki nang maramdaman ko ang malambot na kama na kinahihigaan ko. Bumaba pa ang paningin ko doon at hindi kaagad ako nakapagsalita. Naghalo-halo ang tanong sa isip ko at hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Lahat ng gusto kong itanong ay nasa dulo lang ng dila ko, hindi ko magawang sabihin. Tumititig lang ako kay Brent at gano’n din ang ginawa niya. Maya maya ay mahinang tawa ang narinig ko. Paulit-ult akong kumurap, napapalunok pa na para bang may bumara sa lalamunan ko. “Relax Gwin,” ‘yon lang ang sinabi niya bilang sagot sa reaction ko. Malamang alam niya na naguguluhan ako. Pero parang ang saya niya pa. Hindi mawala ang ngiti niya at walang kakurap-kurap na nakatitig sa akin habang dahan-dahan na umupo sa gilid ng kama. Bahagya akong umatras. Kung parte man ito sa plano ni Fred. Sa sinasabi nilang surprise, ayoko pa rin na makita niya kami ni Brent na sobran
"Hayop ka! Anong ginawa mo kay Fred? Anong ginawa mo, Brent?" sigaw ko, kasabay ang paulit-ulit na paghampas sa kanya na hinayaan niya lang. Parang punyal na tumusok sa puso ko ang sinabi niya. Wala na si Fred? Totoo ba ang sinasabi niya? Hindi pwede. Hindi siya pwedeng mawala. “Ilabas mo si Fred, hayop ka!” Nag-init ang buong katawan ko, nawala na rin ang takot na naramdaman ko kanina. Wala na rin akong pakialam kung masaktan din ako sa patuloy na paghampas ko sa kanya. Wala na namang katumbas pa ang sakit na pinaramdam sa akin ni Brent ngayon. Sumabay na rin ang pagpatak ng luha ko sa paghampas ko sa kanya. Hanggang sa unti-unti na akong nanghina at kusang tumigil. Pero wala pa rin akong nakuhang sagot kung ano ang ginawa niya kay Fred. Sising-sisi ako, hindi ako nakinig kay Fred. Binigay ko ang buong tiwala kay Brent. "Hayop ka, Brent! Akala ko, totoong nagbago ka na. Akala ko, totoong kaibigan ka, hindi pala. Animal ka pala, demonyo!” Patuloy pa rin ang mahinang hampas ko sa