Chapter Three

“SERYOSO ka ba talaga diyan, Coreen?” tanong kay Coreen ng kaibigang si Miranda habang lulan sila ng kotse nito.

Nakahinto sila sa tapat ng Madrigal Towers, ang gusaling pagmamay-ari ng Madrigal Group kung saan matatagpuan ang opisina ng Madrigal Group of Companies.

Bago pumasok si Miranda sa trabaho ay nagpahatid muna siya roon. Hindi nila kasabay si Miranda dahil sinundo ito ng nobyo nito kanina.

Bumaling siya sa kaibigan. “Mir, ito na iyong pagkakataon para makalapit ako kay Sandro.” 

Nag-apply siya bilang executive secretary ni Sandro. Ngayon ang final interview niya. Pinaghandaan niya ang araw na iyon dahil ayon kay Almira, si Sandro ang makahaharap ng lahat ng aplikanteng nakapasa para sa final interview.

“Ewan ko, Coreen. Pero ako, ayoko sa plano mong iyan. Your father's one of the richest people in Greek! Tapos, ano, mag-aaply kang secretary? Nandito ka sa Pilipinas para magbakasyon, hindi para magpaalila kay Sandro!”

Naiintindihan niya ang kaibigan. Maging siya man ay ilang beses na nagdalawang-isip sa gagawin niya.

She was her father's heiress. The idea of her applying for a secretary position was absurd.

Subalit hindi mawala sa isip niya ang pagkakataong mapalapit kay Sandro.

She believed that chances are like lightnings. They seldom hit the same place twice.

Sa loob ng dalawang taon niya sa St. Claire, nakuntento siya sa pagsulyap at pagtingin kay Sandro mula sa malayo. Sa loob ng walong taon niyang pamamalagi sa ibang bansa, nakuntento siya sa pagtingin sa mga larawan nito at pagbabasa ng article tungkol dito sa internet.

Ngayon, dumating ang pagkakataon para makalapit siya sa lalaki. Palalampasin na lang ba niya iyon?

Siguro, kung siya pa rin ang Coreen na walang lakas ng loob, hahayaan na lang niyang makalampas ang pagkakataong iyon. But she was no longer the Coreen eight years ago.

Bumuntong-hininga siya. “I just couldn't let this chance pass up, Mirs,” paliwanag niya sa kaibigan. 

For her, it was a once in a lifetime opportunity. At alam niya kung gaano kalaki ang panghihinayang na mararamdaman niya kapag pinalampas niya ang pagkakataong iyon.

“Wala naman akong balak aminin kay Sandro na matagal na akong may gusto sa kanya.  Ang gusto ko lang naman, makalapit sa kanya... Iyong araw-araw ko siyang makita.”

“Wala kang planong akitin siya?” kunot-noong tanong nito. 

“Ano ka ba, Mirs. Wala akong planong akitin si Sandro,” natatawang tanggi niya.

She might be a different Coreen now, but she was still naïve when it comes to guys. She didn’t even know how to seduce a man. She was no boyfirend since birth. Seducing Sandro was nowhere in her mind.

Isa pa, kahit na akitin niya si Sandro malinaw sa kanya na imposibleng magkaroon ng katugon ang nararamdaman niya para sa binata. They might be in the same league now, but for her, Sandro was still a star that is hard to reach.

Sa tipo pa lang nitong babae ay hindi na siya papasa. A petite woman like her would never be his type. Sandro likes his girls tall and model-like.

She knew whatever feelings she had for Sandro would always and still remain unrequited.

“All I want is to see him every day. Just like before, Mir. That's all I want.”

Her best friend sighed in defeat before bidding her goodluck.

Humugot siya nang malalim na hininga pagtapak sa marbled floor ng gusali. Madrigal Industies is one of the biggest construction company in the Philippines. It was built by Alfonso Madrigal, Sandro’s grandfather. Sandro was the Chief Executive Officer while his cousin Xavier was the Vice President. Sandro was twenty-five years old when he became the CEO of the company.

Sa kabila ng kaba ay hindi rin niya maipaliwanag ang matinding excitement na nararamdaman niya.

Bago siya dumiretso sa elevator ay dumaan muna siya sa restroom. She checked herself in the mirror. She made sure she was properly dressed for today. She was wearing a cream-colored blouse, a pencil skirt and a pair of black heels. Her shoulder length hair was tied up in a bun. She only applied light make up on her face.

Muli siyang humugot ng malalim na hininga habang naglalakad papunta sa elevator.

She was very nervous. Daig pa ng kabang nararamdaman niya ngayon ang kabang naramdaman noong isama siya ng ama sa Greece. O kahit noong unang araw niya sa kompanya ng ama.

Sa labis na kaba ay hindi niya napansin ang nagmamadaling babaeng kasalubong niya. Mabilis siyang umiwas upang hindi niya ito mabangga, subalit sa pag-iba niya ng direksiyon ay nawalan siya ng balanse. Subalit bago pa man siya matumba ay isang matigas na bisig ang sumalo sa kanya. 

Naestatwa siya nang makita ang mukha ng lalaking sumalo sa kanya. Those familiar striking eyes with insanely long lashes, straight nose, perfectly angled jaw, kissable lips… 

God. It was him. Sandro Madrigal.

“You okay, Miss?”

Her heart beat automatically accelerated when she heard that familiar voice. She felt nostalgic. Ganitong-ganito ang nangyari noong una silang magkita ni Sandro.

“Miss?”

Kumurap-kurap siya. The man in front of her was really Sandro Madrigal. “Yeah. I’m fine.” Mabilis na lumayo siya sa lalaki. “I’m sorry, Sir.”

“Be careful next time…” 

He looked at her once again and gave her a smile before he passed by.

Coreen couldn’t believe what happened. Itinapat niya ang kamay sa kumakabog na dibdib habang sinusundan ng tingin ang papalayong lalaki.