Kabanata 3

Sa nakaraan kong buhay, nakita ko ang video kaagad nang magsimula itong kumalat.

Ang mga mukha ng dalawang tao doon ay medyo malabo, imposibleng matukoy ang mga tampok nila. Ang makikita lang ng isa ay dalawang katawan na gumagalaw.

Walang nakakaalam kung sino ang lalaki. Pero salamat sa mga akusasyon ni Harvey, inakala ng lahat na ang babae ay ako.

Ilang beses kong sinubukan na depensahan ang sarili ko, sumusumpa sa kaliwa’t kanan na hindi ako ang babaeng iyon. Sinabi ko sa kanila na hindi pa ako kailanman nakakahawak ng kamay ng lalaki, lalo pa’t gumawa ng ganoong bagay.

Pero walang naniwala sa akin.

Isinumbong ko sa pulisya, pero nasangkot ang faculty advisor ko at pinatigil iyon. Ipinatawag niya ako sa kanyang opisina at pinaupo, kalmado ang tono niya pero nang-uusisa.

“Yvette, hindi na mahalaga ang katotohanan sa ngayon. Ang mahalaga ay ang pinsalang idinulot nito sa reputasyon ng college. Hindi pwedeng masangkot tayo sa ganitong klaseng iskandalo. Hinahanda na ng administration na patalsikin ka.”

Sobrang nanlumo ako. Pinilit ko siya, iginigiit na hindi ako ang babae sa video na iyon.

Bumuntong hininga siya at sinabing, “Bilang guro mo, siyempre, naniniwala ako sa’yo. Pero hindi ang mga kaklase mo, at ang sitwasyon na ito ay nagdulot na sa’yo ng maraming sakit. Kinausap ko na ang college leaders, at pumayag sila na huwag kang patalsikin–sa isang kundisyon. Hindi ka muna papasok ng ilang taon. Hintayin na humupa ang bagyo, saka ka pwede bumalik.”

Ang kanyang mga salita ay nilinaw kung ano talaga ang gusto niya–na umalis ako.

Kahit na ginamit ko ang karapatang magdemanda at palabasin ang katotohanan, tumanggi siya. Ang kanyang pamamaraan ay nagmula sa pahinay-hinay na pamimilit patungo sa banayad na pagbabanta.

“Kung walang ebidensya, ang pagsasampa ng kaso ay hindi lulutas ng anuman. Kung ipipilit mo ito, mahihirapan lang ang lahat.”

Sa ilalim ng tumitinding presyon, wala akong pagpipilian kundi lisanin ang kolehiyo.

Pero ang pag-alis sa kolehiyo ay hindi nangangahulugan na pagtakas sa bangungot.

Pagkauwi ko, nalaman ko na ang video ay umabot na sa pamilya ko.

Galit na galit ang mga magulang ko. Para sa kanila, isa akong kahihiyan–isang walanghiyang babaeng sinisira ang reputasyon ng pamilya. Wala silang pakialam sa mga paliwanag o luha ko. Sa halip, itinakwil nila ako at pinalayas sa bahay.

Ang bigat ng panghuhusga ng lahat ay dumurog sa akin. Nahantong ako sa depresyon pero wala akong pambayad sa therapy o gamot. Bawat araw, mas bumibigat ang kadiliman hanggang sa tuluyan na ako nitong nakain.

Isang gabi, hindi ko na kayang pasanin pa, nagpasya akong wakasan na ang lahat.

Noong gabing nagpakamatay ako, pinanood ko ang video na siyang sumira sa buhay ko nang paulit-ulit.

Sa unang pagkakataon, may napansin akong hindi ko nakita dati.

Ang babae sa video ay may banat sa binti–halata, hugis puso na pulang balat.

May malinaw akong naalala. Noong huling pagkakataon na sabay kaming naligo ni Rose, nakita ko ang banat niya sa binti niya. Isang hugis puso, katulad ng nasa video.

Ngayon, sa panonood sa ekspresyon ni Rose, sigurado na ako.

Ang babae sa video ay hindi ako.

Si Rose iyon.

Binuka ko ang bibig ko para magsalita, pero biglang hinawakan ni Rose ang kamay ni Harvey at sinubukan itong hilahin palayo. “Harvey, sumosobra ka na! Paano mo nagawang sabihin ang mga malulupit na bagay ‘yan kay Yvette? Alam nating nakuha niya ang scholarship niya sa pamamagitan ng pagsisikap. Sobrang hindi ka nagiging patas sa kanya!”

“Rose, masyado kang mabait,” sabi ni Harvey, ang kanyang boses ay malakas at naniniguro. “Kaya may mga taong tulad ni Yvette na nananamantala sa’yo. Nag-aaral kang mabuti, at makakakuha siya ng scholarship sa pamamagitan ng pakikipagtalik sa faculty advisor? Nakakadiri. Ginagawa ko ito para sa’yo–para sa lahat–para siguraduhing hindi siya makakatakas.

Habang nagsalita siya, may pumalakpak sa madla at sumigaw, “Maigi ‘yang sinabi mo!”

Isang palakpakan ang sumunod, kasabay ng bulungan ng pagsang-ayon.

Ang mga pamilyar na titig ay nagsimula muli–ang pare-parehong malalamig, mapanghusgang tingin na tiniis ko sa nakaraang buhay ko.

Kinilabutan ako dahil sa kanila.

Nilakasan ng loob sa pagsang-ayon ng madla, nag-uumapaw sa kumpiyansa si Harvey. “Bale, anong masasabi mo ngayon, Yvette?”

Akala niya ay susuko at tatakbo ako, tulad ng dati.

Sa halip, inayos ko ang paghinga ko, pinapanatiling nakatutok sa kanya ang titig ko. “Sabi mo may video. Nasaan? Ipakita mo sa lahat. O iniimbento mo lang ang lahat?”

Namilipit sa galit ang mukha ni Harvey. “Hindi mo alam kung kailan susuko, hah? Sige, ipapakita ko sa’yo ang pruweba ngayon mismo!”

Hindi pinapansin ang mga natatarantang pagtatangka ni Rose na pigilan siya, kinuha niya ang kanyang phone. Pagkatapos ng ilang swipe, lumitaw ang pamilyar na video sa screen.

Taas-noo niya itong iniangat. “Heto. Huwag mong iisipin na itanggi ‘yan. Masasabi ng lahat na ikaw ‘yan. Huwag mong akalaing maaangkin mong inosente ka sa pamamagitan ng mga salita! Ang video na ito ay ilang linggo nang kumakalat sa dorm chats. Kung hindi dahil sa’kin, ikinalat na nila ‘yan ngayon sa college group chats!”

Ang kanyang nakakalokong ngiti at pekeng pamamayani ay nakakagalit. Sa paligid namin, inangat ng mga tao ang kanilang mga leeg para makita nang mas maayos, nagpapalitan ang kanilang mga tingin sa pagitan ko at ng screen.

Inaasahan nilang susuko ako sa ilalim ng presyon–mamula sa hiya, mautal-utal sa pagtanggi, at magwala sa desperasyon.

Sa halip, kalmado kong inilabas ang phone ko.

“Hello, 911?” Sabi ko, sapat na malakas para marinig ng lahat. “Mag-uulat ako ng assault. Inatake ako nang walang kaalaman ko, at may witness at ebidensyang video. Pakiusap, magpadala kayo ng mga opisyal para maiwasang makatakas ang suspek!”